Ο Κωνσταντίνος Ρήγος ζει μια πραγματικά χρυσή ωριμότητα

Πορτρέτα: Κώστας Αμοιρίδης

Μιλήσαμε ενώ βρισκόταν στο Κειπ Τάουν με τη Λυρική Σκηνή για μια παράσταση. Στο τιμόνι του μπαλέτου της Λυρικής εδώ και χρόνια, διαπρέπει. Ο Ρήγος δεν είναι χορογράφος. Είναι ένα ολόκληρο σύμπαν ιδεών και εφαρμογών τους σε διάφορους τομείς της τέχνης και όχι μόνο. Πολυσχιδής και πολυτάλαντος ακολουθεί ένα μακρύ και μοναδικό δρόμο 35 χρόνων έμπνευσης και δημιουργίας.

Τον θυμάμαι στα χρόνια της Θεσσαλονίκης να ανανεώνει το ενδιαφέρον μας για το χορό, που μόνο ο Ντανιέλ Λομέλ είχε καταφέρει να κεντρίσει. Θυμάμαι και την άδοξη φυγή του από το Χοροθέατρο του ΚΘΒΕ. Επώδυνη εμπειρία. Είπα λοιπόν να πιάσουμε το κουβάρι από κει λίγο πριν επιστρέψει στα φετινά Δημήτρια με τη Χρυσή Εποχή…

Θα ξαναγυρνούσες ποτέ στη Θεσσαλονίκη σε μια επιτελική θέση. Θάθελες να την ξαναζήσεις την πόλη από μέσα και όχι ως επισκέπτης;

Την πόλη ναι,  θα ήθελα να την ξαναζήσω γιατί όχι. Είναι υπέροχη η πόλη παρότι έχω χάσει το τι ακριβώς συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Γιατί έρχομαι πιο περιστασιακά. Αλλά παρ’ όλα αυτά κάθε φορά που έρχομαι αισθάνομαι τόσο ωραία και τόσο οικεία θα έλεγε κανείς. Με την έννοια ότι έχω πάρα πολλούς φίλους επάνω. Όταν έχεις ζήσει μια πόλη τόσα χρόνια όπως εγώ, πέντε. Δεν είναι ένας χρόνος. Περισσότερο και από σπουδές είναι. Η πόλη ξαφνικά γίνεται δική σου. Οι άνθρωποι, οι δρόμοι, οι αναμνήσεις όλα αυτά. Ναι, η αλήθεια είναι πως το αισθάνομαι.

Κάθε φορά που έρχομαι και οι άνθρωποι που ήταν εκεί με περίμεναν. Και όταν έρχομαι και οποτεδήποτε και αν έχω έρθει. Έρχονται όλοι ξανά να με δούνε, να μιλήσουμε, να βρεθούμε. Δηλαδή υπάρχει μια αληθινή σχέση. Δεν είναι μια σχέση που απλώς ήταν τυπική τελικά. Ξέρεις, από τότε πέρασαν είκοσι χρόνια και κάτι. Καταλαβαίνεις ότι μια σχέση τελικά ήταν αληθινή. Δεν ήταν απλώς διεκπεραιωτική, έκανες τη δουλειά σου και έφυγες. Εγώ αισθάνομαι ότι εκεί δεν είχα μία τυπική σχέση με την πόλη. Ούτε με το κοινό, ούτε με τους ανθρώπους της πόλης, ούτε με τίποτα. Οι άνθρωποι είναι και το κοινό έτσι και αλλιώς. Αλλά λέω και για τους υπόλοιπους, για αυτούς που είναι μέσα στα πράγματα. Για τους δημοσιογράφους, τους παράγοντες, τον κόσμο. Όλο αυτό για μένα ήταν μία πολύ ωραία εμπειρία. Δηλαδή αν ξανά ζούσα και έπρεπε να ξαναπεράσω από εκεί, θα ήθελα να το ξανάκανα 100%. Είναι πολύ ωραίο.

Ξεκίνησες να σπουδάζεις κάτι τελείως άσχετο, το οποίο πάντα του είχα απορία και θέλω να σου το ρωτήσω πως προέκυψε.

Τα οικονομικά ήταν συμπωματικά. Η μητέρα μου είχε μία επιχείρηση τότε. Ήθελα ίσως να τη συνεχίσω. Εμένα δεν με ενδιαφέρει και ιδιαίτερα. Η επιχείρηση δεν συνέχισε έτσι κι αλλιώς. Και εγώ κάποια στιγμή, στο τρίτο έτος των οικονομικών, αποφάσισα να στραφώ αλλού. Τυχαία βρέθηκα σε έναν καινούργιο χώρο που ήταν ο χορός. Βρέθηκα σε μία σκηνή επάνω. Συνειδητοποίησα ότι η σκηνή είναι κάτι που μάλλον μ’ αρέσει. Είναι φυσικός μου χώρος. Και ξεκίνησε αυτή η πορεία την οποία, ομολογώ, ότι ούτε καν την είχα φανταστεί. Ήταν μία τρελή πορεία η οποία εξακολουθεί να έχει μία τρέλα μέσα της. Δεν αισθάνομαι ποτέ ότι έχω συμβιβαστεί σε πράγματα και σε καταστάσεις.

Οπότε θεωρώ ότι αυτή η τρελή πορεία που ξεκίνησε εκείνη τη στιγμή που ανέβηκα στη σκηνή, συνεχίζεται. Και ακόμα και που δεν είμαι εγώ πάνω στη σκηνή, αλλά τέλος πάντων αισθάνομαι ως χώρο μου τη σκηνή. Θα συνεχίσω φυσικά με αυτό.

Η οικονομία σαν έννοια και σαν πρακτική, σου μάθε κάτι που το χρησιμοποιείς στη ζωή σου;

Δύο πράγματα μου μάθανε όσα έκανα που χρησιμοποίησα στη ζωή μου. Η οικονομία μου μάθε πώς να πρέπει να οργανώνομαι, πώς να πρέπει να προσέχω, να είμαι μαθηματικός με μια έννοια, χωρίς να είναι αυτό, γιατί δεν είναι η οικονομία μαθηματικά ακριβώς. Αλλά τέλος πάντων, πώς να είμαι οργανωμένος. Να γνωρίζω τα όρια μέσα στα οποία βρίσκομαι και πώς μπορώ να λειτουργήσω και πώς μακρό και μίκρο μπορείς να λειτουργήσεις. Οπότε αυτό ήταν το ένα που κέρδισα. Το άλλο όμως πράγμα που είχα ήταν με το χορό μου έμαθε τι είναι η ζωή. Ταξιδεύοντας κυρίως όλο στον κόσμο, βλέποντας διαφορετικούς πολιτισμούς και διαφορετικούς τρόπους ζωής, έμαθα τι είναι η ζωή και τι σημαίνει να είσαι κοινωνικός. Οπότε με αυτή την έννοια, συμπλήρωσε το ένα το άλλο προς όφελος του δεύτερου.

Τα ταξίδια και κυρίως η παρατήρηση, απαιτούν ανοιχτό μυαλό, πολύ ανοιχτό βλέμμα και να έχει τη διάθεση κανείς όλα αυτά να τα ρουφήξει. Αυτό το είχες από μικρός;

Ναι, το είχα από μικρός. Και η αλήθεια είναι ότι από πολύ μικρός το είχα αυτό, γιατί ακόμα και μικρός, όταν έπαιζα και στη γειτονιά μου, οργάνωνα στη γειτονιά μου ολόκληρες ιστορίες, οργάνωνα όλη την παρέα σχεδόν, σε ένα concept, θα έλεγε κανείς, παιχνιδιού. Οπότε αυτή η οργανωτικότητα του να δημιουργώ συνθήκες μέσα στην οποία λειτουργούμε, ήταν κάτι σαν πρόκληση. Υπήρχε εξ’ αρχής, από την εφηβεία μου ακόμα. Οπότε το να βλέπω με έναν τρόπο, είναι κάτι που μάλλον το έχω. Δηλαδή, έχω μια παρατηρητικότητα, είμαι αρκετά οπτικός τύπος και γι’ αυτό και η δουλειά μου είναι αρκετά οπτική, θα έλεγε κανείς.

Έχει να κάνει πολύ με την εικόνα και πώς την αντιλαμβάνομαι. Και μετά βέβαια να την χρησιμοποιείς, αφού την κάνεις δική σου με έναν τρόπο να την δημιουργείς. Αν δεν κάνεις κάτι δικό σου, δεν μεταμορφωθεί μέσα από τη σκέψη σου, μέσα από το είναι σου σε κάτι άλλο, τότε απλώς παραμένει μια εικόνα που την είδες και την έκανες.

Δεν έχει κανένα νόημα. Δεν έχει τίποτα νόημα αν δεν μπορέσει να γίνει δικό σου. Το να αντιγράφεις κάτι δημιουργικά είναι το πιο δύσκολο πράγμα για μένα στον κόσμο. Αυτό που λέμε copy δεν υπάρχει για μένα ουσιαστικά. Το να δω κάτι και να με ενδιαφέρει ή μέσα από αυτό να βρω κάτι άλλο και να ανοίξει ένας καινούργιος δρόμος είναι κάτι που είναι πραγματικότητα, έτσι κάπως λειτουργώ.

Από να δω έναν δρόμο μέχρι να δω ένα έργο τέχνης, να δω ανθρώπους ή να δω αντικείμενα, είναι ο τρόπος με τον οποίο μπαίνουν μέσα στο μυαλό μου και διαβάζοντας φυσικά ή βλέποντας μπαίνουν οι εικόνες τις οποίες αναδημιουργώ μετά με τον δικό μου τρόπο ίσως. Και με τον τρόπο που διαμορφώνονται και μέσα από τους ανθρώπους που συνεργάζομαι. Γιατί δεν είναι όλα απαραιτήτως δικά μου υλικά.

Υπάρχουν και υλικά που έχουν γεννηθεί μέσα από τη συνεργασία, μέσα από ανθρώπους, μέσα από χορευτές, μέσα από καλλιτέχνες, άλλους που έχω συνεργαστεί. Δεν είναι The Κing and I. Είναι στην πραγματικότητα μια δημιουργική διαδικασία ανταλλαγής συνεχούς. Τώρα, σίγουρα υπάρχει η ματιά μου που ολοκληρώνει το τελικό αποτέλεσμα, αλλά που εκείνη τη σειρά δεν είμαι μόνος μου και δεν θα ήθελα και να είμαι μόνος μου.

Και κάποιοι με ρωτάνε, μα καλά πώς το κάνεις αυτό με την αγωνία της καθημερινής παράστασης που κάθε μέρα μπορεί κάτι να συμβεί, πώς γίνεται να μπορείς να το κάνεις αυτό. Δεν ξέρω, νομίζω ότι δεν μπορώ να το κάνω αλλιώς. Είναι μια καθημερινή τρέλα το θέατρο, ο χορός, όλα αυτά τα πράγματα.

Αλλά νομίζω ότι είναι και ένας τρόπος για να κρατηθείς ζωντανός, δηλαδή να έχεις συνέχεια την εγρήγορση του και τώρα τι κάνουμε, τώρα τι θα συμβεί, τώρα πώς πάμε;

Ήσουν πάντα συνεργατικός από την αρχή της καριέρας σου ή αυτό χτίζεται σιγά σιγά;

Κοίταξε, ήμουν πάντα, ίσως στην αρχή, ήμουν λίγο λιγότερο. Στην αρχή δηλαδή επειδή δεν ήξερα κιόλας πολλά πράγματα, γιατί ξεκίνησα πολύ ανάποδα, δηλαδή ξεκίνησα να κάνω μια χορογραφία. Βέβαια και τότε ακόμα, είχα πάρει όλες τις φίλες μου που έκαναν χορό για να κάνουμε την πρώτη χορογραφία μαζί.

Αλλά είχα πιο συγκεκριμένες σκέψεις όταν ξεκίνησα, ενώ όταν περνά για σιγά σιγά ο καιρός, άρχισαν οι συνεργασίες, δηλαδή το να έχω ομάδες. Το Χοροθέατρο Οκτάνα ήταν μια πηγή για μένα, όπου οι άνθρωποι που ήταν μέσα ήταν και η έμπνευση και ταυτόχρονα όλα αυτά που συνέβαιναν ήταν μαζί με αυτούς. Και όπως βιώναμε τις συνθήκες, γιατί μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια άλλη περίοδο, που ναι με οχύρωσε, μια περίοδος που παρουσιάζει αυτό που λέμε άνοιξη του ελληνικού χορού, αλλά στην πραγματικότητα είναι και μια περίοδος που έπρεπε να δουλεύουμε όλη τη μέρα για να μπορούμε να κάνουμε μια παράσταση. Δεν υπήρχαν τότε μέσα ούτε οι τρόποι, υπήρχε αυτό που λέμε ένα άγραφο τοπίο, πάνω στο οποίο εμείς γράφαμε και οι άλλοι διαβάζανε.

Και έτσι ξεκίνησε και αυτό που εγώ λέω τότε η ανακάλυψη. Δηλαδή και οι άνθρωποι, το κοινό μας ανακάλυπτε, ίντερνετ δεν υπήρχε, οι πληροφορίες ερχόντουσαν από στόμα σε στόμα, οι δημοσιογράφοι ήταν αυτοί που μετέφεραν την πληροφορία και ανακάλυπταν και οι ίδιοι, οπότε ήταν μια συνενοχή όλο αυτό και υπήρχε αυτή η μαγεία της πρώτης περιόδου η οποία ήταν κάτι που δεν θα ξαναζήσουμε, δεν μπορεί να ξαναγίνει, γιατί πια η πληροφορία είναι τόσο πολλή και δεν ξέρεις καν να είναι αληθινή πια, που δεν θα ξαναυπάρξει ποτέ αυτή η τότε περίοδος, όμως δεν σημαίνει ότι αυτή η τωρινή περίοδος δεν έχει το δικό της point, το δικό της περιεχόμενο, το οποίο είναι όμως πολύ πιο δύσκολο να το παλέψεις και πολύ πιο δύσκολο να αντισταθείς αυτό, να μην γίνεις ο ίδιος AI με το ζόρι.

Να ξαναγυρίσω λίγο στα 90s, γιατί ήταν όντως για εμάς όλους που το ζήσαμε με κάθε τρόπο, ήταν μια κοσμογονική εποχή, με την έννοια του καινούριου. Είχες μια αίσθηση ότι πραγματικά γεννιόταν πράγματα. Ίσως ήταν και η κατάσταση της χώρας, που έμπαινε σε μια φάση ανόδου, εξωστρέφειας, χαράς.

Νομίζω ότι ήταν το μεγάλο πάρτι. Ήταν ακριβώς αυτό που περιγράφεις, το μεγάλο πάρτι. Ήταν το μεγάλο πάρτι, που όπως κάθε πάρτι είχε ένα περίεργο τέλος.  Αν το φτάσεις στα όρια του τότε ανακοινώνεται αυτό το the party is over…

Ναι, τα 90s, ήταν μια χρυσή εποχή για όλο τον κόσμο! Ήταν λίγο πριν μπούμε στην εποχή του ίντερνετ. Πριν μπούμε στην ψηφιακή εποχή. Ήταν το τέλος μιας εποχής αναλογικής, νομίζω. Οπότε με αυτή την έννοια, είχαν μια τρομακτική δύναμη.

Οι δικές σου επιρροές τότε ήταν από ταξίδια κυρίως, από εικόνες…

Από ταξίδια, από φωτογραφίες, από λογοτεχνία, αλλά και από τον κινηματογράφο πάρα πολύ. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Αλλά και το θέατρο όπως το γνώρισα μέσω από τις εργασίες που έκανα με Έλληνες σκηνοθέτες και τα λοιπά. Αλλά και τα ταξίδια, τα οποία άρχισαν να είναι έντονα, άρχισαν να υπάρχουν από πολύ νωρίς.

Θυμάμαι ότι το 1990, Ορφέας ήταν το 96, το 97, ας πούμε, χορεύαμε στην Όπερα της Γεωργίας. Ή στο Σεράγεβο, σε μια εποχή πολύ δύσκολη. Δηλαδή, ζούσαμε, βλέπαμε πράγματα και εικόνες, οι οποίες ήταν συγκλονιστικές να τις έχεις μέσα σου, ενώ είσαι ο ίδιος δημιουργός και να βλέπεις… Όταν κάναμε τον Ορφέα, θυμάμαι στη φλόγα στην Όπερα, όταν άνοιξε η αυλαία και εγώ ήμουν πάνω στη σκηνή και είδα τον Ορφέα να σβήνει, ένιωσα τέτοια συγκίνηση που τη θυμάμαι ακόμα.

Ξέρεις, είναι αυτές οι στιγμές μέσα στην πορεία σου που κάπως έρχονται και επανέρχονται. Όλες αυτές, λοιπόν, οι εμπειρίες, μαζί με το να ταξιδεύεις και να βλέπεις πράγματα, μαζί με τους χορογράφους που αγαπούσες στο παρελθόν, το να ανακαλύπτεις και να αγαπάς μέσα από βιντεοκασέτες για παράδειγμα, μέσα από ό,τι μπορούσες να βρεις ουσιαστικά και ό,τι μπορούσες να δεις, δημιουργήθηκε σιγά-σιγά, διαμορφώθηκε σιγά-σιγά το περιεχόμενο και το περιβάλλον του κάθε δημιουργού και ανάλογα και αντίστοιχα και το δικό μου.

Γιατί όταν οι πηγές της έμπνευσης είναι τόσο πολύ λιγότερες από ό,τι στα χρόνια που ακολούθησαν, είναι εντυπωσιακό ότι γεννήθηκαν αυτά τα σύμπαντα ανθρώπων με σκάψιμο πολύ, ψάξιμο πολύ και με πολύ λίγες δυνατότητες πρόσβασης στην πληροφορία. Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Και με την ελευθερία του να μην γνωρίζεις αν κάτι έχει συμβεί ξανά, οπότε να μην έχεις την ενοχή, αυτό το κάνεις.

Είναι πολύ απελευθερωτικό, διότι αν εγώ θέλω να δοκιμάσω κάτι και δεν ξέρω αν το έκανε κάποιος άλλος, το κάνω με πολύ μεγάλη ευκολία. Τώρα βλέποντας στο TikTok ή στο Instagram, οτιδήποτε κάνει οτιδήποτε οποιοσδήποτε χορογράφος, αυτές όλες τις εικόνες, αρχίζουν και πιέζουν… Οπότε για να παραμείνεις ο εαυτός σου, η αντίσταση που χρειάζεται για να πεις εγώ το κάνω έτσι όπως πιστεύω, κι ας μην είναι το ρεύμα έτσι, κι ας μην είναι η μόδα έτσι, γιατί ακόμα και στην τέχνη περνάνε από περιόδους μόδας, ας πούμε. Τάσεων, ας το πούμε, καλύτερα όχι μόδας.

Τάσεων που είναι συγκεκριμένες. Οπότε το να παραμείνεις εσύ σε αυτό που θέλεις είναι πολύ πιο δύσκολο όταν βλέπεις ποια είναι η τάση για παράδειγμα.

Αυτό σου έχει στοιχίσει Κωνσταντίνε ποτέ, δηλαδή το ότι εσύ επέμενες να ακολουθείς αυτή τη γραμμή, ενώ το πράγμα μπορεί να πήγαινε κάπου αλλού.

Όχι, δεν θα το έλεγα ότι μου έχει στοιχήσει. Κυρίως έχω περάσει περιόδους που ήθελα, όταν έφυγα από το Χοροθέατρο του ΚΘΒΕ, ήθελα σχεδόν να σταματήσω το χορό. Σοβαρά. Επειδή ήταν κάπως απογοητευτικό το φινάλε αυτού του πράγματος εκεί, της συνεργασίας εκεί. Πολύ απογοητευτικό για τις συνθήκες.

Ήταν μια πολύ μεγάλη περίοδος που σκεφτόμουν ότι δεν θέλω να ξανακάνω χορό. Ήδη είχα κάνει την πρώτη μου θεατρική παράσταση με το Νέα Θέατρο Θεσσαλονίκης, τη Φρουτοπία του Τριβιζά. Ήδη είχα αρχίσει να σκέφτομαι το θέατρο σαν μια έξοδο από το χορό. Και γυρίζοντας στην Αθήνα και προσπαθώντας να ξαναδημιουργήσω τον κόσμο από την αρχή, να δω και τι θέλω να κάνω και αν έχει νόημα να χτίζεις πάνω σε μέρη τα οποία μπορεί να μην είναι στέρεα. Γιατί το να χτίζω πάνω στην ομάδα μου τότε ήταν κάτι που το πήγαινα εγώ εκεί που ήθελα. Το να χτίζεις πάνω σε κάτι που δεν είναι δικό σου ακριβώς, δεν το ελέγχεις εσύ, τότε είναι κάτι που μπορεί να γκρεμιστεί μέσα σε μια μέρα και εσύ να μείνεις στο κενό να πέφτεις από ύψος πολλών μέτρων.

Οπότε τότε σκέφτηκα ότι «ΟΚ, μάλλον δεν θέλω να το πιστέψω να κάνω αυτό». Και τότε βρέθηκε ο Γιάννης Χουβαρδάς ο οποίος μου ζήτησε να κάνω στο Εθνικό την Bosa Nova που ήταν μια υβριδική παράσταση και που μου έδωσε ένα καινούριο boost να ασχοληθώ με άλλα πράγματα. Μπήκα στο θέατρο, άρχισα να κάνω θεατρικές παραστάσεις και αν δεν ερχόταν ο Κουμεντάκης να μου πει έλα στη Λυρική και ανέλαβε τον μπαλέτο, κάτι που δεν το είχα σκεφτεί ποτέ στη ζωή μου, ίσως να μην ξαναήμουν στο χορό μέσα ίσως να ήταν ο χορός ένα μέρος του θεάτρου με το οποίο ήθελα να ασχοληθώ.

Και αυτό το πράγμα που έγινε με την πρόταση αυτού του Κουμεντάκη ήταν άλλη μια φορά μια επιβράβευση για αυτό που είχα κάνει ως τότε αλλά και ταυτόχρονα μια τρομακτική πρόκληση για το πως μια ομάδα χορού τέτοια, που ήταν κλειστή στον κόσμο της, μπορεί να ξαναγίνει εξωστρεφής με διαφορετικότητα με πολύ διαφορετικό πρόγραμμα με όλα τα είδη χορού να ανοίξεις στον κόσμο σε πολλούς διαφορετικούς καλλιτέχνες κάτι που μέχρι τότε δεν ήταν. Οπότε με αυτή την έννοια πάλι κάποιος άλλος μου έφερε ένα και άλλο δρόμο μπροστά μου. Ωραίο είναι αυτό.

Ευεργετικό ακούγεται. Έτσι είναι. Παράλληλα όμως είσαι από τους λίγους ανθρώπους που δεν είσαι μόνο στο χορό δηλαδή έχεις αναπτύξει μια πολυσχιδή καλλιτεχνική προσωπικότητα και ασχολήθηκες με πολλά άλλα πράγματα ταυτόχρονα και με τη φωτογραφία και με πολλά άλλα πράγματα και με τη νύχτα.

Δεν είναι εύκολο πράγμα Δεν με προσανατόλισε απλώς μου απελευθέρωσε δύο διαφορετικές δυνάμεις, η μία μου απελευθέρωσε τον Διόνυσο και η άλλη μου κρατάει τον Απόλλωνα Αλλά στην πραγματικότητα όταν πήρα την απόφαση να ασχοληθώ και με άλλα πράγματα όπως λες, τη φωτογραφία, τη μουσική τα μουσικά βίντεο τις εμφανίσεις καλλιτεχνών τραγουδιστών, κυρίως όταν έγινε αυτό, είχα ήδη διαμορφώσει ένα πολύ συγκεκριμένο χαρακτήρα ως χορογράφος και ως δημιουργός οπότε δεν μπορούσε να να αλλοιωθεί το περιεχόμενο. Για μένα ήταν ένας διαχωρισμός των εξουσιών που θα έλεγε κανείς, το τι κάνεις το ένα πράγμα και το τι κάνεις το άλλο και ταυτόχρονα ήταν και μια απελευθέρωση πραγματική για να βγάλω με μια πιο pop, με την έννοια του δημοφιλούς, πιο έντονα πράγματα να περάσω πιο έντονα μηνύματα σε ένα μεγαλύτερο πληθυσμό ανθρώπων από αυτό που έχεις μέσα από το θέατρο και το χορό, γιατί μην ξεχνάμε ότι η μουσική επικοινωνεί με πολύ μεγαλύτερο μέρος των θεατών οπότε με αυτή την έννοια και αυτό μου έδωσε μια καινούργια δυναμική και με αυτή την έννοια επειδή κατάφερα να ισορροπήσω το ένα απέναντι στο άλλο, με μια πολύ μεγάλη ισορροπία.

Θεωρώ ότι ήταν μια σωστή κίνηση που έκανα, για μένα προσωπικά σαν άνθρωπο. Οι συνεργασίες μου είχαν ευτυχή κατάληξη. Να σου πω κάτι, δεν ήταν κάτι που ήξερα ότι ήθελα να το κάνω όταν το ξεκίνησα να το κάνω το ανακάλυψα, αφού ξεκίνησα ανακάλυψα ότι αυτός ο δρόμος είναι ένας δρόμος που με ενδιαφέρει να τον δω με άλλη ματιά σαν ένα crossroad και να πάρω και αυτή την κατεύθυνση παράλληλα με την άλλη κατεύθυνση…

Και το έκανες μια χαρά νομίζω και ανανέωσες και ένα είδος το οποίο ήταν βαλτωμένο κάπως προβλέψιμο

Αν μη τι άλλο νομίζω ότι ισχύει αυτό και γι’ αυτό τον λόγο που και τώρα πια που αισθάνομαι κάπως ότι δεν είμαι μέσα σε αυτό το χώρο, το χώρο της νύχτας, έχω απομακρυνθεί και κάνω πολύ λιγότερα πράγματα, διότι ήταν μια περίοδος που το είχα ανάγκη και τώρα είναι μια περίοδος που όχι δεν το έχω ανάγκη, αλλά αυτό που ήθελα να κάνω εγώ σε αυτό νομίζω πια έχει αλλάξει υπάρχουν κι άλλα πράγματα που πρέπει να γίνουν και εγώ πρέπει να μείνω σε αυτό που είμαι εγώ και όχι σε αυτό που θα θέλουν οι άλλοι να κάνουν.

Από όλες τις συνεργασίες σου είτε με σκηνοθέτες είτε με χορευτές είτε με ηθοποιούς είτε είναι με ανθρώπους του τραγουδιού αυτές είχαν στις περισσότερες περιπτώσεις ευτυχή κατάληξη ή υπήρξαν και περιπτώσεις οποίες δεν θέλω να πεις ονομαστικά που δεν πήγαν καλά;

Δεν μπορώ να σου το απαντήσω εγώ αυτό γιατί εντάξει μπορεί και με κάποιον να μην υπάρχει απόλυτη χημεία, αλλά στο 90% θα σου έλεγε κανείς ότι οι σχέσεις που έχουμε με τους ανθρώπους που έχω συνεργαστεί σε όλους τους τομείς είναι σχέσεις που θα θέλαμε να ξανασυνεργαστούμε είναι σχέσεις που κι ακόμα και να σταματήσαμε και να συνεργαζόμαστε δεν έχει αλλάξει η άποψη που έχει ο ένας για τον άλλο και ο σεβασμός. Δούλεψα γιατί αν δεν δούλευα σε συνθήκες απόλυτης ελευθερίας δεν θα μπορούσα να δουλέψω. Μου αρέσει, όταν κάνω κάτι, θέλω να το ζω 100% στο πλήρες περιεχόμενό του, σε ό,τι περιέχει το καθετί.

Αυτό βέβαια περιέχει και ένα στοιχείο κόπου, το να είσαι δοσμένος 100% σε ένα πράγμα, όλη αυτή την υπερβολική απαίτηση που χρειάζεται μια τέτοια προσήλωση. Κοίταξε, το αντέχω όσο το αντέχω. Γι’ αυτό και όσο περνάει ο καιρός, ίσως λιγοστεύουν τα πράγματα με τα οποία ασχολούμαι.

Αλλά γιατί δεν θέλω να ξυπνάω και να μπορώ να ζω, να ξέρω ή να καταλάβω ξαφνικά ότι δεν έχω χρόνο για μένα. Αλλά ταυτόχρονα θέλω να είμαι και κει, θέλω να εξακολουθώ σε αυτό που κάνω να είμαι εκεί 100%.

Μπήκες ποτέ στη διαδικασία να σκεφτείς, καλά φαντάζομαι θα είχες πολλές προτάσεις να φύγεις από τη χώρα, να τα κάνεις όλα αυτά κάπου αλλού;

Τις προτάσεις τις δημιουργείς. Εννοώ δηλαδή αν θέλεις να βγεις από τη χώρα και αν θες να πας να ζεις σε άλλη χώρα, τότε δημιουργείς τις συνθήκες για να σου κάνουν την πρόταση με έναν τρόπο. Εγώ στην πραγματικότητα επειδή συνέβησαν όλα αυτά στην αρχή, με την Οκτάνα που ήταν τόσο έντονη και με το χοροθέατρο του ΚΘΒΕ ταξιδέψαμε πάρα πολύ. Και σε πολύ ωραίες καταστάσεις και με ωραίες παραγωγές. Έζησα αυτό που θα έλεγε κανείς να αισθανθείς ότι το έχεις καταφέρει. Είναι κάτι πολύ περίεργο αυτό. Εγώ αισθάνθηκα ότι αυτό που ήθελα να κάνω με έναν τρόπο γινόταν. Όταν το αισθανθείς αυτό αισθάνεσαι και με έναν περίεργο τρόπο ολοκληρωμένος.

Και ότι δεν θέλεις να αποδείξεις κάτι σε κανέναν πλέον και άρα θέλεις να είσαι με αυτά που αισθάνεσαι ωραία και που σε γεμίζουν και σαν άνθρωπο. Οπότε δεν θα μπορούσα να φύγω να πάω να ζήσω σε μια άλλη χώρα τόσο εύκολα. Να αλλάξω κλίμα, να αλλάξω ανθρώπους, να αλλάξω φίλους, να αλλάξω γλώσσα που θα μιλάω.

Ενώ με αρέσουν πολλές χώρες που θα μπορούσα να ζήσω. Πολλές πόλεις μάλλον που θα μπορούσα να ζήσω. Αλλά δεν θα μπορούσα τόσο εύκολα να απαρνηθώ την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη όταν ήμουν τότε.

Αλλά και την Αθήνα κυρίως, όπως είμαι τώρα από μέσα μου. Και γι’ αυτό τον λόγο δεν επιδίωξα και ποτέ να κάνω κάτι τέτοιο.

Τι γίνονται οι χορευτές όταν μεγαλώνουν; Πώς διαχειρίζονται την αποστρατεία; Δεν έχουμε στο μυαλό μας παραδείγματα μεγάλων χορευτών. Θυμάμαι την Πλυσέντσικα γιατί τη διαφημίζανε ότι χόρευε ως μεγάλη. Αλλά λίγοι άνθρωποι μένουν στη μνήμη μας ή συνεχίζουν.

Αυτό είναι από μόνο του ένα στοιχείο ζόρικο. Πώς το διαχειρίζεται κανείς. Είναι πολύ ζόρικο στοιχείο γιατί η φθορά του χρόνου στο σώμα του χορευτή είναι επώδυνη. Ο χορευτής είναι σαν το μαθητή. Έχει μια μικρή χρονική διάρκεια. Και ιδίως στον κλασικό χορό έχει μια ακόμα μικρότερη χρονική διάρκεια. Με όριο τα 35-36 χρόνια. Αν είσαι πάρα πολύ γυμνασμένος και με πολύ ισχυρή τεχνική από πίσω σου. Από εκεί και ύστερα μετά πας κόντρα όχι στα κύματα.

Είναι σαν κάθε μέρα να ξυπνάς και να πας να παίξεις πάνω σε ένα τοίχο. Οι χορευτές είναι οι πιο αδικημένοι από όλους τους καλλιτέχνες. Διότι πρέπει να ξέρουν από την αρχή ότι ο χρόνος είναι μικρός. Η πληθώρα, είναι πάρα πολλοί χορευτές και οι δουλειές πολύ λιγότερες από οποιαδήποτε τέχνη. Και ποια είναι η εξέλιξη. Θα γίνουν δάσκαλοι, θα γίνουν χορογράφοι.

Για μένα αυτό ήταν ξεκάθαρο επειδή ακριβώς από την αρχή δεν ήθελα ποτέ να γίνω χορευτής. Δεν ήθελα να χορέψω. Δηλαδή δεν είχα την αίσθηση ότι ποτέ δεν αισθάνομαι τον εαυτό μου ως χορευτή. Είχα πάλι την αίσθηση ότι είμαι ένας χορογράφος, ένας δημιουργός. Αυτό δεν ήταν ποτέ ένα εμπόδιο. Ακόμα αισθάνομαι ότι μπορώ να δημιουργώ όπως δημιουργούσα από την πρώτη μέρα. Σίγουρα είναι πιο δύσκολο να δείξω κάτι τώρα. Σίγουρα είναι πιο κουραστική η διαδικασία αυτή. Αλλά δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να συνεχίσω να δημιουργώ.

Όμως για έναν χορευτή είναι μια πολύ, πολύ, πολύ δύσκολη διαδικασία ο χρόνος. Είναι ως όλους τους ανθρώπους ο χρόνος μια δύσκολη διαδικασία. Αλλά κοντά σου στο να μην μπορείς να συνεχίσεις τον τρόπο με τον οποίο δουλεύεις. Γιατί ένας ηθοποιός ωριμάζει και γίνεται καλύτερος. Ένας εικαστικός γίνεται καλύτερος. Ένας φωτογράφος γίνεται καλύτερος. Ένας οτιδήποτε, ένας τραγουδιστής μπορεί να γίνεται καλύτερος. Όλοι γίνονται καλύτεροι ενώ οι χορευτές χάνουν την υπόστασή τους με έναν τρόπο. Ναι, παροπλίζονται. Νομίζω και αυτό είναι το πιο τραγικό. Ναι, παροπλίζονται. Αυτή είναι η σωστή λέξη.

Είχες πάντα μία ικανότητα στις παραστάσεις σου να μας δείχνεις πράγματα με πολύ εμφαντικό τρόπο, που συνέβαιναν εκείνη τη στιγμή, όπως ας πούμε η ματαιοδοξία για παράδειγμα, που είναι ένα πράγμα που το έχω δει πολλές φορές στις παραστάσεις σου, ή και πολλές φορές να διαβλέπεις και λίγο που πάει το πράγμα προς το μέλλον. Αυτό νομίζω είναι μια πολύ μεγάλη ικανότητα. Δεν το βλέπουμε συχνά να γίνεται.

Ήταν σαν να δεν έχουν πολύ την παρατηρητικότητα να το αποτυπώσουν με τέτοιο ενδιαφέροντα τρόπο. Δεν μπορώ να σου πω κάτι γι’ αυτό. Θεωρώ ότι το έχω αυτό. Αλλά νομίζω ότι η Χρυσή εποχή θα σου το δείξει πολύ έντονο αυτό. Αυτό καταλαβαίνω και εκεί θέλω να πάω τώρα.

Η αλήθεια είναι πως όταν έκανα την παράσταση στη Σερβία στο φεστιβάλ, στο Βελιγράδι, στο Νόβι Σαντ, μετά την πρεμιέρα ήρθαν κάποιοι άνθρωποι και μου είπαν ότι είναι σαν προφητική η παράσταση για το μέλλον. Και ότι πρέπει να τη δουν όλοι για να καταλάβουν τι είναι αυτό που θα ζήσουμε. Δεν το έφτιαξα με αυτή τη λογική.

Δεν ήθελα να κάνω μια προφητεία. Ούτε ήταν αυτός ο στόχος μου. Δηλαδή ήθελα να δείξω την χρυσή εποχή. Είναι ειρωνικό αυτό που λέμε χρυσή εποχή. Συμπτωματικά ήρθε και με τις ανακοινώσεις της νέας ηγεσίας στην Αμερική. Αλλά αυτό που με ενδιαφέρει εμένα πιο πολύ ήταν να κάνω ένα υπαρξιακό πάρτι, όλα αυτά μοιάζει, τικ τοκ, πολυβόλο, πληροφορίες κείμενα, με στόχο να αποδυναμώσουν το θεατή και να του δώσουν αυτό που θέλω να πω: ότι το μέλλον είναι σκληρό.

Είναι μια προσωπική κατάθεση έχω χρησιμοποιήσει εικόνες από το παρελθόν που επανέρχονται σαν στιγμές, δημιουργήσαμε έναν κόσμο που σε βάζει μέσα και σε βγάζει όταν τελειώσει. Είναι από τις λίγες φορές που δεν βλέπω να ανοίγουν κινητά στη διάρκεια της παράστασης.

Ακόμα και στο δρόμο κάνοντας μια δουλειά και κοιτά και κάτι άλλο. Το ένα χέρι κρατά πάντα μια εικόνα. Η μεγάλη οθόνη είναι μια αναφορά στην Οδύσσεια του Κιούμπρικ, η πέτρα έχει πάρει τη μορφή του κινητού που περνά διαρκώς εικόνες και πληροφορίες. Ο κόσμος του κινητού είναι ο κόσμος της Χρυσής Εποχής.

Σε απασχολούν όσα γίνονται στον κόσμο;

Συμβαίνουν τρομακτικά πράματα όχι μόνο στην Αμερική αλλά και σε όλο τον κόσμο. Η Αμερική είναι λιγο το εξιλαστήριο θύμα όλων όσων συμβαίνουν στον πλανήτη, η χώρα που αγαπάμε να μισούμε. Στην Ασία και την Αφρική συμβαίνουν πολύ πιο σκληρά πράγματα απλά δεν τα μαθαίνουμε. Από την Αμερική καθοριζόμαστε, είναι η αναφορά μας.

Φοβάσαι αυτό που έρχεται;

Και να το φοβάμαι θα έρθει συνεπώς καλύτερα να το αντιμετωπίσουμε. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε τη ροή των πραγμάτων. Στην Ιστορία της ανθρωπότητας έχουν γίνει τα πάντα, γιατί ο άνθρωπος δεν θυμάται. Δεν θέλει να θυμάται. Είναι κοντά μας ένας παγκόσμιος πόλεμος όμως βλέπεις τι συμβαίνει στον κόσμο. Ότι φέρει το μέλλον θα το φέρει για τη δική μου γενιά και τις επόμενες. Θα ζήσουμε τελικά το Dune;

Τον εαυτό σου μετά από 20 χρόνια πώς τον φαντάζεσαι;

Κάπου να ρεμβάζω, να διαβάζω και να βλέπω και αν μπορώ να δημιουργώ να δημιουργώ…

Η Χρυσή Εποχή

Ένα ιλιγγιώδες πάρτι σε μια αίθουσα όπερας, ένα μαχητικό μανιφέστο για το άγνωστο αύριο, τα μεγάλα «πιστεύω» και οι διαχρονικές καλλιτεχνικές εμμονές του Κωνσταντίνου Ρήγου εντός μιας παράστασης με club ατμόσφαιρα που κόβει την ανάσα. Με ηλεκτρονική χορευτική μουσική, εκτυφλωτικούς φωτισμούς και με 13 εξαιρετικούς χορευτές, που άλλοτε σαν μια αλλόκοτη μάζα που επιβιώνει στον ξέφρενο ρυθμό, άλλοτε σαν καλοκουρδισμένοι στρατιώτες μιας αυστηρής χορογραφίας και άλλοτε με απρόσμενα ντουέτα ανάμεσα στον ρομαντισμό και την απόγνωση, η Χρυσή Εποχή συνοψίζει τα 35 χρόνια του Ρήγου από την άνοιξη του χοροθεάτρου έως τη νεοκλασική αυστηρότητα του Μπαλέτου της ΕΛΣ.

Κατάλληλο για θεατές άνω των 16 ετών. Έντονες εναλλαγές φωτισμού που μπορεί να ενοχλήσουν άτομα με προβλήματα όρασης. Συμπαραγωγή με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου Μέγας Δωρητής ΕΛΣ & Δωρητής παράστασης: Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ)

Μπαλέτο ΕΛΣ Η χρυσή εποχή Κωνσταντίνος Ρήγος Συμπαραγωγή με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου

Χορογραφία, σκηνικά: Κωνσταντίνος Ρήγος Μουσική: Θοδωρής Ρέγκλης Δραματουργία: Έρι Κύργια Εικαστικό έργο: Πέτρος Τουλούδης Κοστούμια: Daglara Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας Βίντεο: Βασίλης Κεχαγιάς

Χορεύουν: Βαγγέλης Μπίκος Μάνες Αλμπέρντι, Γιάννης Γκάντσιος, Σταύρος Ικμπάλ, Έλενα Κέκκου, Γιάννης Μητράκης, Πέτρος Νικολίδης, Μαρίτα Νικολίτσα, Ντανιέλε Πεκοράρι, Στέφανο Πιετραγκάλλα, Αριάδνη Φιλιππάκη, Γιώργος Χατζόπουλος, Δέσποινα Χρυσοστόμου

Στην παράσταση εμφανίζονται γυμνά σώματα.

Εισιτήρια: more.com

10 Οκτ – 12 Οκτ 21:00 60α Δημήτρια  ΚΘΒΕ Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών