Ο Κωνσταντίνος Ρήγος ζει μια πραγματικά χρυσή ωριμότητα

Πορτρέτα: Κώστας Αμοιρίδης

Μιλήσαμε ενώ βρισκόταν στο Κειπ Τάουν με τη Λυρική Σκηνή για μια παράσταση. Στο τιμόνι του μπαλέτου της Λυρικής εδώ και χρόνια, διαπρέπει. Ο Ρήγος δεν είναι χορογράφος. Είναι ένα ολόκληρο σύμπαν ιδεών και εφαρμογών τους σε διάφορους τομείς της τέχνης και όχι μόνο. Πολυσχιδής και πολυτάλαντος ακολουθεί ένα μακρύ και μοναδικό δρόμο 35 χρόνων έμπνευσης και δημιουργίας.

Τον θυμάμαι στα χρόνια της Θεσσαλονίκης να ανανεώνει το ενδιαφέρον μας για το χορό, που μόνο ο Ντανιέλ Λομέλ είχε καταφέρει να κεντρίσει. Θυμάμαι και την άδοξη φυγή του από το Χοροθέατρο του ΚΘΒΕ. Επώδυνη εμπειρία. Είπα λοιπόν να πιάσουμε το κουβάρι από κει λίγο πριν επιστρέψει στα φετινά Δημήτρια με τη Χρυσή Εποχή…

Θα ξαναγυρνούσες ποτέ στη Θεσσαλονίκη σε μια επιτελική θέση. Θάθελες να την ξαναζήσεις την πόλη από μέσα και όχι ως επισκέπτης;

Την πόλη ναι, θα ήθελα να την ξαναζήσω. Είναι υπέροχη πόλη παρότι έχω χάσει το τι ακριβώς συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Γιατί έρχομαι περιστασιακά. Κάποια μαγαζιά που αγαπούσα έκλεισαν κάποια άλλα που αγαπώ άνοιξαν. Αλλά παρ’ όλα αυτά κάθε φορά που έρχομαι, αισθάνομαι τόσο ωραία και τόσο οικεία. Έχω πάρα πολλούς φίλους. Όταν έχεις ζήσει μια πόλη τόσα χρόνια όπως εγώ, πέντε. Περισσότερο και από σπουδές είναι.

Η πόλη ξαφνικά γίνεται δική σου. Οι άνθρωποι, οι δρόμοι, οι αναμνήσεις όλα. Ναι, η αλήθεια είναι πως το αισθάνομαι. Κάθε φορά που έρχομαι οι άνθρωποι που ήταν εκεί, με περιμένουν. Έρχονται όλοι ξανά να με δούνε, να μιλήσουμε, να βρεθούμε. Υπάρχει μια αληθινή σχέση. Δεν είναι μια σχέση που απλώς ήταν τυπική. Ξέρεις, από τότε πέρασαν είκοσι χρόνια και κάτι. Καταλαβαίνεις ότι μια σχέση τελικά είναι αληθινή.

Δεν ήταν απλώς διεκπεραιωτική, έκανες τη δουλειά σου και έφυγες. Εγώ αισθάνομαι ότι δεν είχα μία τυπική σχέση με την πόλη. Με το κοινό, με τους ανθρώπους της πόλης, τους δημοσιογράφους, τον κόσμο. Όλο αυτό για μένα ήταν μία πολύ ωραία εμπειρία. Δηλαδή αν ξανά ζούσα θα το ξανάκανα 100%

Ξεκίνησες να σπουδάζεις κάτι τελείως άσχετο, το οποίο πάντα του είχα απορία και θέλω να σου το ρωτήσω πως προέκυψε.

Τα οικονομικά ήταν συμπωματικά. Η μητέρα μου είχε μία επιχείρηση τότε. Ήθελε ίσως να τη συνεχίσω. Εμένα δεν με ενδιέφερε και ιδιαίτερα. Η επιχείρηση δεν συνέχισε έτσι κι αλλιώς. Και εγώ κάποια στιγμή, στο τρίτο έτος των οικονομικών, αποφάσισα να στραφώ αλλού. Τυχαία βρέθηκα σε έναν καινούργιο χώρο που ήταν ο χορός. Βρέθηκα σε μία σκηνή επάνω. Συνειδητοποίησα ότι η σκηνή είναι κάτι που μ’ αρέσει. Είναι φυσικός μου χώρος. Και ξεκίνησε αυτή η πορεία, την οποία ομολογώ, ότι ούτε καν την είχα φανταστεί. Ήταν μία τρελή πορεία η οποία εξακολουθεί να έχει μία τρέλα μέσα της. Δεν αισθάνομαι ποτέ ότι έχω συμβιβαστεί σε πράγματα και σε καταστάσεις. Οπότε θεωρώ ότι αυτή η τρελή πορεία που ξεκίνησε εκείνη τη στιγμή που ανέβηκα στη σκηνή, συνεχίζεται. Ακόμα και τώρα που δεν είμαι τόσο συχνά πάνω στη σκηνή.

Η οικονομία σαν έννοια και σαν πρακτική, σου μάθε κάτι που το χρησιμοποιείς στη ζωή σου;

Δύο πράγματα μου μάθανε όσα έκανα που χρησιμοποίησα στη ζωή μου. Η οικονομία μου μάθε πώς να πρέπει να οργανώνομαι, πώς να πρέπει να προσέχω, να είμαι ακριβής με μια έννοια. Πώς να είμαι οργανωμένος. Να γνωρίζω τα πλαίσια μέσα στα οποία βρίσκομαι και πώς μπορώ «μακρό» και «μίκρο» να λειτουργήσω. Οπότε αυτό ήταν το ένα που κέρδισα. Ο χορός όμως, μου έμαθε τι είναι η ζωή. Ταξιδεύοντας κυρίως σε όλο τον κόσμο, βλέποντας διαφορετικούς πολιτισμούς και διαφορετικούς τρόπους ζωής, έμαθα τι είναι η ζωή και τι σημαίνει να είσαι κοινωνικός. Οπότε με αυτή την έννοια, συμπλήρωσε το ένα το άλλο προς όφελος της ζωής.

Τα ταξίδια και κυρίως η παρατήρηση, απαιτούν ανοιχτό μυαλό, πολύ ανοιχτό βλέμμα και να έχει τη διάθεση κανείς όλα αυτά να τα ρουφήξει. Αυτό το είχες από μικρός;

Αυτό το είχες από μικρός; Ναι, το είχα από μικρός, γιατί ακόμα και μικρός, όταν έπαιζα στη γειτονιά μου, οργάνωνα ολόκληρες ιστορίες, οργάνωνα όλη την παρέα σχεδόν, σε ένα concept παιχνιδιού. Αυτή η οργανωτικότητα, του να δημιουργώ συνθήκες μέσα στην οποία λειτουργούμε, ήταν κάτι σαν πρόκληση. Υπήρχε εξ’ αρχής, από την εφηβεία μου. Το να βλέπω με έναν τρόπο, είναι κάτι που μάλλον το έχω.

Έχω παρατηρητικότητα, είμαι αρκετά οπτικός τύπος και γι’ αυτό και η δουλειά μου είναι αρκετά οπτική. Έχει να κάνει με την εικόνα και πώς την αντιλαμβάνεσαι, πως την χρησιμοποιείς και αφού την κάνεις δική σου πως την αναδημιουργείς. Αν δεν κάνεις με αυτή κάτι δικό σου, δεν μεταμορφωθεί μέσα από τη σκέψη σου, μέσα από το είναι σου σε κάτι άλλο, τότε απλώς παραμένει μια εικόνα που την είδες και την αναπαρήγαγες. Δεν έχει κανένα νόημα. Δεν έχει τίποτα νόημα αν δεν μπορέσει να γίνει δικό σου. Το να μπορείς να αναπαράγεις κάτι δημιουργικά είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο. Το να δω κάτι που με ενδιαφέρει, ή μέσα από αυτό βρω κάτι άλλο και ανοίξει ένας καινούργιος δρόμος είναι κάτι που με ενδιαφέρει και στην πραγματικότητα, έτσι κάπως λειτουργώ.

Το να δω έναν δρόμο, να δω ένα έργο τέχνης, να δω ανθρώπους ή να δω αντικείμενα, είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπαίνουν μέσα στο μυαλό μου -και διαβάζοντας φυσικά- οι εικόνες, τις οποίες αναδημιουργώ μετά με τον δικό μου τρόπο. Και όλα αυτά διαμορφώνονται μέσα από τους ανθρώπους που συνεργάζομαι. Γιατί δεν είναι όλα απαραιτήτως δικά μου υλικά. Υπάρχουν και υλικά που έχουν γεννηθεί μέσα από τη συνεργασία, μέσα από χορευτές, μέσα από καλλιτέχνες, άλλους όσους έχω συνεργαστεί. Η τέχνη είναι στην πραγματικότητα μια δημιουργική διαδικασία συνεχούς ανταλλαγής. Σίγουρα υπάρχει η ματιά μου που ολοκληρώνει το τελικό αποτέλεσμα. Κάποιοι με ρωτάνε, μα καλά πώς το κάνεις αυτό με την αγωνία της καθημερινής παράστασης που κάθε μέρα μπορεί κάτι να συμβεί, πώς γίνεται να μπορείς να το κάνεις αυτό. Δεν ξέρω, νομίζω ότι δεν μπορώ να το κάνω αλλιώς. Είναι μια καθημερινή τρέλα το θέατρο, ο χορός. Αλλά νομίζω ότι είναι και ένας τρόπος για να κρατηθείς ζωντανός, δηλαδή να έχεις συνέχεια την εγρήγορση του και τώρα τι κάνουμε, τώρα τι θα συμβεί, τώρα πώς πάμε;

Ήσουν πάντα συνεργατικός από την αρχή της καριέρας σου ή αυτό χτίζεται σιγά σιγά;

Ήμουν πάντα, ίσως στην αρχή, ήμουν λίγο λιγότερο. Στην αρχή επειδή δεν ήξερα πολλά γύρω από τον χορό, γιατί ξεκίνησα πολύ ανάποδα, δηλαδή ξεκίνησα να κάνω πρώτα χορογραφία και μετά έμαθα να χορεύω ήμουν πιο κλειστός, είχα πιο συγκεκριμένες σκέψεις όταν ξεκίνησα.

Το Χοροθέατρο Οκτάνα έγινε μια πηγή ζωής για μένα, οι άνθρωποι που ήταν μέσα είχαν μια αστείρευτη έμπνευση και διάθεση για δουλειά ενώ ταυτόχρονα όλα αυτά που συνέβαιναν μας ένωσαν. Βιώναμε συνθήκες μοναδικές, μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια άλλη περίοδο, την άνοιξη του ελληνικού χορού, μια περίοδο που έπρεπε να δουλεύουμε όλη τη μέρα για να μπορούμε να κάνουμε μια παράσταση, αλλά με τρομερή ζωντάνια. Δεν υπήρχαν τότε τα μέσα ούτε οι τρόποι που έχουμε τώρα, αλλά υπήρχε αυτό που λέμε, ένα άγραφο τοπίο, πάνω στο οποίο εμείς γράφαμε και οι άλλοι διαβάζανε. Το κοινό μας ανακάλυπτε, ίντερνετ δεν υπήρχε, οι πληροφορίες ερχόντουσαν από στόμα σε στόμα, οι δημοσιογράφοι ήταν αυτοί που μετέφεραν την πληροφορία και ανακάλυπταν και οι ίδιοι, ήταν μια συνενοχή όλο αυτό και υπήρχε αυτή η μαγεία.

Μια περίοδος που δεν θα ξαναζήσουμε, δεν μπορεί να ξαναγίνει. Τώρα πια η πληροφορία είναι τόσο πολλή και δεν ξέρεις καν αν είναι αληθινή, όμως δεν σημαίνει ότι αυτή η τωρινή περίοδος δεν έχει το δικό της point, το δικό της περιεχόμενο. το οποίο είναι όμως πολύ πιο δύσκολο να το ανακαλύψεις, να το παλέψεις ή να αντισταθείς αυτό, να μην γίνεις ο ίδιος AI με το ζόρι.

Να ξαναγυρίσω λίγο στα 90s, γιατί ήταν όντως για εμάς όλους που το ζήσαμε με κάθε τρόπο, ήταν μια κοσμογονική εποχή, με την έννοια του καινούριου. Είχες μια αίσθηση ότι πραγματικά γεννιόταν πράγματα. Ίσως ήταν και η κατάσταση της χώρας, που έμπαινε σε μια φάση ανόδου, εξωστρέφειας, χαράς.

Νομίζω ότι ήταν το μεγάλο πάρτι. Ήταν ακριβώς αυτό που περιγράφεις, το μεγάλο πάρτι. Ήταν το μεγάλο πάρτι, που όπως κάθε πάρτι είχε ένα περίεργο τέλος. Αν το φτάσεις στα όρια του τότε ανακοινώνεται αυτό το the party is over… Ναι, τα 90s, ήταν μια χρυσή εποχή για όλο τον κόσμο! Ήταν λίγο πριν μπούμε στην εποχή του ίντερνετ. Πριν μπούμε στην ψηφιακή εποχή. Ήταν το τέλος μιας εποχής αναλογικής, νομίζω. Οπότε με αυτή την έννοια, είχαν μια τρομακτική δύναμη.

Οι δικές σου επιρροές τότε ήταν από ταξίδια κυρίως, από εικόνες…

Από ταξίδια, από φωτογραφίες, από λογοτεχνία, αλλά και από τον κινηματογράφο πάρα πολύ. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Αλλά και το θέατρο όπως το γνώρισα μέσω από τις συνεργασίες που έκανα με Έλληνες σκηνοθέτες. Αλλά και τα ταξίδια, τα οποία άρχισαν να είναι έντονα, άρχισαν να υπάρχουν από πολύ νωρίς. Θυμάμαι ότι το 1990, Ορφέας ήταν το 97, χορεύαμε στην Όπερα της Γεωργίας. Ή στο Σεράγεβο, σε μια εποχή πολύ δύσκολη. Δηλαδή, ζούσαμε, βλέπαμε πράγματα και εικόνες, οι οποίες ήταν συγκλονιστικές να τις έχεις μέσα σου, ενώ είσαι ο ίδιος δημιουργός…

Όταν κάναμε τον Ορφέα, θυμάμαι στην Όπερα της Τυφλίδας, όταν άνοιξε η αυλαία και εγώ ήμουν πάνω στη σκηνή και είδα τον πολυέλαιο του θεάτρου να σβήνει, ένιωσα τέτοια συγκίνηση που τη θυμάμαι ακόμα. Ξέρεις, είναι αυτές οι ανανήσεις μέσα στην πορεία σου που κάπως έρχονται και επανέρχονται. Όλες αυτές, λοιπόν, οι εμπειρίες, μαζί με το να ταξιδεύεις και να βλέπεις πράγματα, τους χορογράφους που αγαπούσες στο παρελθόν, το να ανακαλύπτεις και να αγαπάς μέσα από βιντεοκασέτες για παράδειγμα, μέσα από ό,τι μπορούσες να βρεις ουσιαστικά και ό,τι μπορούσες να δεις, δημιουργήθηκε σιγά-σιγά το περιεχόμενο και το περιβάλλον του κάθε δημιουργού και ανάλογα και αντίστοιχα και το δικό μου.

Γιατί όταν οι πηγές της έμπνευσης είναι τόσο πολύ λιγότερες από ό,τι στα χρόνια που ακολούθησαν, είναι εντυπωσιακό ότι γεννήθηκαν αυτά τα σύμπαντα ανθρώπων με σκάψιμο πολύ, ψάξιμο πολύ και με πολύ λίγες δυνατότητες πρόσβασης στην πληροφορία. Και με την ελευθερία του να μην γνωρίζεις αν κάτι έχει συμβεί ξανά. Είναι πολύ απελευθερωτικό, διότι αν εγώ θέλω να δοκιμάσω κάτι και δεν ξέρω αν το έκανε κάποιος άλλος, το κάνω με πολύ μεγαλύτερη ευκολία. Τώρα βλέποντας στο TikTok ή στο Instagram, τόσες εικόνες, τόσες τάσεις, αρχίζουν και σε πιέζουν… Οπότε για να παραμείνεις ο εαυτός σου, η αντίσταση που χρειάζεσαι είναι μεγάλη για να πεις, εγώ το κάνω έτσι όπως το πιστεύω, κι ας μην είναι το ρεύμα έτσι, ας μην είναι η τάση αυτή. Οπότε το να παραμείνεις εσύ σε αυτό που θέλεις είναι πολύ πιο δύσκολο.

Αυτό σου έχει στοιχίσει Κωνσταντίνε ποτέ, δηλαδή το ότι εσύ επέμενες να ακολουθείς αυτή τη γραμμή, ενώ το πράγμα μπορεί να πήγαινε κάπου αλλού.

Όχι, δεν θα το έλεγα ότι μου έχει στοιχήσει. Όταν έφυγα από το Χοροθέατρο του ΚΘΒΕ, ήθελα σχεδόν να σταματήσω το χορό. Σοβαρά.

Επειδή ήταν κάπως απογοητευτικό το φινάλε αυτής της συνεργασίας, γνωρίζουμε τους λόγους. Πολύ απογοητευτικό. Ήρθε τότε μια μεγάλη περίοδος που σκεφτόμουν ότι δεν θέλω να ξανακάνω χορό. Ήδη είχα κάνει την πρώτη μου θεατρική παράσταση με το Νέο Θέατρο Θεσσαλονίκης, τη Φρουτοπία του Τριβιζά. Ήδη είχα αρχίσει να σκέφτομαι το θέατρο σαν μια έξοδο από το χορό. Γυρίζοντας στην Αθήνα και προσπαθώντας να ξαναδημιουργήσω τον κόσμο μου από την αρχή, να δω και τι θέλω να κάνω και αν έχει νόημα να χτίζεις πάνω σε μέρη τα οποία μπορεί να μην είναι στέρεα. Το να χτίζεις πάνω σε κάτι που δεν είναι δικό σου ακριβώς, δεν το ελέγχεις εσύ, τότε είναι κάτι που μπορεί να γκρεμιστεί μέσα σε μια μέρα και εσύ να μείνεις στο κενό και να πέφτεις από ύψος πολλών μέτρων.

Τότε βρέθηκε ο Γιάννης Χουβαρδάς, διυεθυντής στο Εθνικό θέατρο τότε, ο οποίος μου ζήτησε να κάνω την BosaNova, μια υβριδική παράσταση με χορευτές και ηθοποιούς. Αυτό μου έδωσε ένα καινούριο boost να ασχοληθώ με ένα νέο χώρο. Μπήκα στο θέατρο, άρχισα να κάνω θεατρικές παραστάσεις. Και πρόσφατα, αν δεν ερχόταν ο Γιώργος Κουμεντάκης, να μου πει έλα στη Λυρική και ανέλαβε τον μπαλέτο, – κάτι που δεν το είχα σκεφτεί ποτέ στη ζωή μου,- ίσως να μην ξαναήμουν στο χορό με τον τρόπο που είμαι σήμερα.

Η πρόταση πρόταση αυτή του Κουμεντάκη, ήταν μια επιβράβευση για αυτό που είχα κάνει ως τότε αλλά και ταυτόχρονα μια τρομακτική πρόκληση, και για μένα αλλά για το πως μια ομάδα μπαλέτου, που ήταν κλειστή στον «κόσμο» της, μπορεί να ξαναγίνει εξωστρεφής με διαφορετικότητα, με πολύ διαφορετικό πρόγραμμα, με διαφορετικά είδη χορού, με άνοιγμα στον κόσμο και σε πολλούς καλλιτέχνες.

Ήταν μια μεγάλη αλλαγή και έγινε. Ο Γιώργος μου άνοιξε ένα νέο δρόμο.

Ευεργετικό ακούγεται. Παράλληλα όμως είσαι από τους λίγους ανθρώπους που δεν είσαι μόνο στο χορό δηλαδή έχεις αναπτύξει μια πολυσχιδή καλλιτεχνική προσωπικότητα και ασχολήθηκες με πολλά άλλα πράγματα ταυτόχρονα και με τη φωτογραφία και με πολλά άλλα πράγματα και με τη νύχτα.

Δεν είναι εύκολο πράγμα Δεν με προσανατόλισε απλώς μου απελευθέρωσε δύο διαφορετικές δυνάμεις, η μία μου απελευθέρωσε τον Διονυσιακό και η άλλη τον Απολλώνιο. Στην πραγματικότητα όταν πήρα την απόφαση να ασχοληθώ και με άλλα πράγματα όπως λες, τη φωτογραφία, τη μουσική τα μουσικά βίντεο τις εμφανίσεις καλλιτεχνών τραγουδιστών, είχα ήδη διαμορφώσει ένα πολύ συγκεκριμένο χαρακτήρα ως χορογράφος και ως δημιουργός οπότε δεν μπορούσε να αλλοιωθεί το περιεχόμενο μου. Για μένα ήταν και μια πραγματική απελευθέρωση το να βγάλω μια πιο popδιάθεση, να περάσω πιο έντονα μηνύματα, σε ένα μεγαλύτερο πληθυσμό ανθρώπων, γιατί μην ξεχνάμε ότι η μουσική επικοινωνεί με πολύ μεγαλύτερο μέρος των θεατών. Οπότε με αυτή την έννοια αυτό μου έδωσε μια καινούργια δυναμική. Θεωρώ ότι ήταν μια σωστή κίνηση, για μένα προσωπικά σαν άνθρωπο. Οι συνεργασίες μου είχαν ευτυχή κατάληξη. Να σου πω κάτι, δεν ήταν κάτι που ήξερα ότι ήθελα να το κάνω όταν το ξεκίνησα να το κάνω το ανακάλυψα, αφού ξεκίνησα ανακάλυψα ότι αυτός ο δρόμος είναι ένας δρόμος που με ενδιαφέρει να τον δω με άλλη ματιά σαν ένα crossroad και να πάρω και αυτή την κατεύθυνση παράλληλα…

Και το έκανες μια χαρά νομίζω και ανανέωσες και ένα είδος το οποίο ήταν βαλτωμένο κάπως προβλέψιμο

Αν μη τι άλλο νομίζω ότι ισχύει αυτό και γι’ αυτό τον λόγο που και τώρα πια που αισθάνομαι κάπως ότι δεν είμαι μέσα σε αυτό το χώρο, έχω απομακρυνθεί και κάνω πολύ λιγότερα πράγματα. Αυτό που ήθελα να κάνω εγώ έχει αλλάξει και για μένα υπάρχουν κι άλλα πράγματα που πρέπει να γίνουν.

Από όλες τις συνεργασίες σου είτε με σκηνοθέτες είτε με χορευτές είτε με ηθοποιούς είτε είναι με ανθρώπους του τραγουδιού αυτές είχαν στις περισσότερες περιπτώσεις ευτυχή κατάληξη ή υπήρξαν και περιπτώσεις οποίες δεν θέλω να πεις ονομαστικά που δεν πήγαν καλά;

Από όλες τις συνεργασίες σου είτε με σκηνοθέτες είτε με χορευτές είτε με ηθοποιούς είτε είναι με ανθρώπους του τραγουδιού αυτές είχαν στις περισσότερες περιπτώσεις ευτυχή κατάληξη ή υπήρξαν και περιπτώσεις οποίες δεν θέλω να πεις ονομαστικά που δεν πήγαν καλά; Δεν μπορώ να σου το απαντήσω εγώ αυτό γιατί εντάξει μπορεί και με κάποιον να μην υπάρχει απόλυτη χημεία, αλλά στο 90% θα σου έλεγε κανείς ότι οι σχέσεις που έχω με τους ανθρώπους που έχω συνεργαστεί, σε όλους τους τομείς, είναι σχέσεις που θα θέλαμε να επαναληφθούν, είναι σχέσεις που ακόμα και να σταματήσαμε να συνεργαζόμαστε δεν έχει αλλάξει η άποψη που έχει ο ένας για τον άλλο και ο σεβασμός κυρίως. Και το καλό είναι ότι δούλεψα σε συνθήκες απόλυτης ελευθερίας. Όταν κάνω κάτι, θέλω να το ζω 100%. Αυτό βέβαια περιέχει και ένα στοιχείο κόπου, το να είσαι δοσμένος 100% σε ένα πράγμα, όλη αυτή την υπερβολική απαίτηση που χρειάζεται μια τέτοια προσήλωση. Κοίταξε, το αντέχω όσο το αντέχω. Γι’ αυτό και όσο περνάει ο καιρός, ίσως λιγοστεύουν τα πράγματα με τα οποία ασχολούμαι. Θέλω να ξυπνάω και να μπορώ να ζω, δεν θέλω να καταλάβω ξαφνικά ότι δεν έχω χρόνο για μένα. Αλλά ταυτόχρονα θέλω να είμαι και κει, θέλω να εξακολουθώ σε αυτό που κάνω να είμαι εκεί 100%.

Μπήκες ποτέ στη διαδικασία να σκεφτείς, καλά φαντάζομαι θα είχες πολλές προτάσεις να φύγεις από τη χώρα, να τα κάνεις όλα αυτά κάπου αλλού;

Τις προτάσεις τις δημιουργείς. Εννοώ δηλαδή αν θέλεις να βγεις από τη χώρα και αν θες να πας να ζεις σε άλλη χώρα, τότε δημιουργείς τις συνθήκες για να σου κάνουν την πρόταση με έναν τρόπο. Επειδή από την αρχή συνέβησαν πολλά, με το χοροθέατρο Οκτάνα και με το χοροθέατρο του ΚΘΒΕ ταξιδέψαμε πάρα πολύ. Ζήσαμε έντονες εμπειρίες, βρεθήκαμε σε πολύ ωραίες καταστάσεις και όλα αυτά με ωραίες παραγωγές. Έζησα αυτό που θα έλεγε κανείς, να αισθανθείς ότι το έχεις καταφέρει. Είναι κάτι πολύ περίεργο αυτό. Εγώ αισθάνθηκα ότι αυτό που ήθελα να κάνω με έναν τρόπο γινόταν. Όταν το αισθανθείς αυτό αισθάνεσαι και με έναν περίεργο τρόπο ολοκληρωμένος, ότι δεν θέλεις να αποδείξεις κάτι σε κανέναν και άρα θέλεις να είσαι με αυτούς που αισθάνεσαι ωραία και που σε γεμίζουν και σαν άνθρωπο. Οπότε δεν θα μπορούσα να φύγω να πάω να ζήσω σε μια άλλη χώρα τόσο εύκολα. Να αλλάξω κλίμα, να αλλάξω ανθρώπους, να αλλάξω φίλους, να αλλάξω γλώσσα. Ενώ με αρέσουν πόλεις μάλλον που θα μπορούσα να ζήσω. Αλλά δεν θα μπορούσα τόσο εύκολα να απαρνηθώ την Αθήνα, ή τη Θεσσαλονίκη όταν ήμουν τότε. Και γι’ αυτό τον λόγο δεν επιδίωξα να κάνω κάτι τέτοιο.

Τι γίνονται οι χορευτές όταν μεγαλώνουν; Πώς διαχειρίζονται την αποστρατεία; Δεν έχουμε στο μυαλό μας παραδείγματα μεγάλων χορευτών. Θυμάμαι την Πλυσέντσικα γιατί τη διαφημίζανε ότι χόρευε ως μεγάλη. Αλλά λίγοι άνθρωποι μένουν στη μνήμη μας ή συνεχίζουν. Αυτό είναι από μόνο του ένα στοιχείο ζόρικο. Πώς το διαχειρίζεται κανείς.

Είναι πολύ ζόρικο στοιχείο γιατί η φθορά του χρόνου στο σώμα του χορευτή είναι επώδυνη. Ο χορευτής είναι σαν τον αθλητή. Έχει μια μικρή χρονική διάρκεια. Και ιδίως στον κλασικό χορό έχει μια ακόμα μικρότερη χρονική διάρκεια. Με όριο τα 35-36 χρόνια. Αν είσαι πάρα πολύ γυμνασμένος και με πολύ ισχυρή τεχνική από πίσω σου. Από εκεί και ύστερα πας κόντρα στα κύματα. Είναι σαν κάθε μέρα να ξυπνάς και να τρέχεις να πέσεις πάνω σε ένα τοίχο. Οι χορευτές είναι οι πιο αδικημένοι από όλους τους καλλιτέχνες. Διότι πρέπει να ξέρουν από την αρχή ότι ο χρόνος είναι λίγος. Επίσης, είναι πάρα πολλοί χορευτές και οι δουλειές πολύ λιγότερες από οποιαδήποτε τέχνη. Και ποια είναι η εξέλιξη.

Θα γίνουν δάσκαλοι, θα γίνουν χορογράφοι. Για μένα αυτό ήταν ξεκάθαρο επειδή ακριβώς από την αρχή δεν ήθελα ποτέ να γίνω χορευτής. Δεν ήθελα να χορέψω. Είχα την αίσθηση ότι είμαι ένας χορογράφος, ένας δημιουργός. Ακόμα αισθάνομαι ότι μπορώ να δημιουργώ όπως δημιουργούσα από την πρώτη μέρα. Σίγουρα είναι πιο δύσκολο να δείξω κάτι τώρα. Σίγουρα είναι πιο κουραστική η διαδικασία αυτή. Αλλά δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να συνεχίσω να δημιουργώ. Όμως για έναν χορευτή είναι μια πολύ, πολύ, πολύ δύσκολη διαδικασία ο χρόνος.

Γιατί ένας ηθοποιός ωριμάζει και γίνεται καλύτερος. Ένας εικαστικός γίνεται καλύτερος. Ένας φωτογράφος γίνεται καλύτερος.

Όλοι γίνονται καλύτεροι ενώ οι χορευτές χάνουν την υπόστασή τους με έναν τρόπο. Παροπλίζονται νομίζω και αυτό είναι το πιο τραγικό.

Είχες πάντα μία ικανότητα στις παραστάσεις σου να μας δείχνεις πράγματα με πολύ εμφαντικό τρόπο, που συνέβαιναν εκείνη τη στιγμή, όπως ας πούμε η ματαιοδοξία για παράδειγμα, που είναι ένα πράγμα που το έχω δει πολλές φορές στις παραστάσεις σου, ή και πολλές φορές να διαβλέπεις και λίγο που πάει το πράγμα προς το μέλλον. Αυτό νομίζω είναι μια πολύ μεγάλη ικανότητα. Δεν το βλέπουμε συχνά να γίνεται.

Ήταν σαν να δεν έχουν πολύ την παρατηρητικότητα να το αποτυπώσουν με τέτοιο ενδιαφέροντα τρόπο. Δεν μπορώ να σου πω κάτι γι’ αυτό. Θεωρώ ότι το έχω αυτό. Αλλά νομίζω ότι η Χρυσή εποχή θα σου το δείξει πολύ έντονο αυτό. Αυτό καταλαβαίνω και εκεί θέλω να πάω τώρα.

Η αλήθεια είναι πως όταν κάναμε την παράσταση στη Σερβία στο φεστιβάλ, στο Νόβι Σαντ, μετά την πρεμιέρα ήρθαν κάποιοι άνθρωποι και μου είπαν ότι είναι σαν προφητική η παράσταση για το μέλλον. Και ότι πρέπει να τη δουν όλοι για να καταλάβουν τι είναι αυτό που θα ζήσουμε. Δεν το έφτιαξα με αυτή τη λογική. Δεν ήθελα να κάνω μια προφητεία. Ούτε ήταν αυτός ο στόχος μου ακριβώς. Ήθελα όμως να δείξω την χρυσή εποχή με ένα τρόπο ίσως ειρωνικό.

Συμπτωματικά ήρθαν και οι ανακοινώσεις της νέας ηγεσίας στην Αμερική. Αυτό που με ενδιαφέρει εμένα πιο πολύ ήταν να δημιουργήσω ένα υπαρξιακό πάρτι, ένα πάρτυ που να μοιάζει βγαλμένο από το τικ τοκ, σαν ένα ατελείωτο σκρολ, σαν ένα γεμισμένο πολυβόλο με πληροφορίες κείμενα εικόνες, που θα έχει σαν στόχο, να αποδυναμώσει το θεατή, τα τον αδειάσει από σκέψεις, και να του δώσει να καταλάβει αυτό που θέλω να πω: ότι το μέλλον θα είναι σκληρό.

Είναι μια προσωπική κατάθεση, έχω χρησιμοποιήσει εικόνες από το παρελθόν που επανέρχονται σαν στιγμές, δημιουργήσαμε έναν κόσμο που σε βάζει μέσα και σε βγάζει όταν τελειώσει. Είναι από τις λίγες φορές που δεν βλέπω να ανοίγουν κινητά στη διάρκεια της παράστασης.

Η μεγάλη οθόνη που υπάρχει στην σκηνή, είναι μια αναφορά στην Οδύσσεια του Κιούμπρικ, η πέτρα έχει πάρει τη μορφή του κινητού που περνά διαρκώς εικόνες και πληροφορίες. Ο κόσμος του κινητού είναι ο κόσμος της Χρυσής Εποχής.

Σε απασχολούν όσα γίνονται στον κόσμο;

Συμβαίνουν τρομακτικά πράματα όχι μόνο στην Αμερική αλλά και σε όλο τον κόσμο. Η Αμερική είναι λίγο το εξιλαστήριο θύμα όλων όσων συμβαίνουν στον πλανήτη, η χώρα που αγαπάμε να μισούμε. Στην Ασία, την Αφρική στην Ευρώπη συμβαίνουν πολύ σκληρά πράγματα απλά δεν τα μαθαίνουμε. Από την Αμερική καθοριζόμαστε, είναι η αναφορά μας.

Φοβάσαι αυτό που έρχεται;

Και να το φοβάμαι θα έρθει συνεπώς καλύτερα να το αντιμετωπίσουμε. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε τη ροή των πραγμάτων. Στην Ιστορία της ανθρωπότητας έχουν γίνει τα πάντα, γιατί ο άνθρωπος δεν θυμάται. Δεν θέλει να θυμάται. Είναι κοντά μας ακόμα ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και όμως βλέπεις τι συμβαίνει στον κόσμο. Ότι φέρει το μέλλον θα το φέρει για τη δική μου γενιά και τις επόμενες. Θα ζήσουμε τελικά το Dune;

Τον εαυτό σου μετά από 20 χρόνια πώς τον φαντάζεσαι;

Κάπου να ρεμβάζω, να διαβάζω και να βλέπω και αν μπορώ να δημιουργώ, να δημιουργώ…

Η Χρυσή Εποχή

Ένα ιλιγγιώδες πάρτι σε μια αίθουσα όπερας, ένα μαχητικό μανιφέστο για το άγνωστο αύριο, τα μεγάλα «πιστεύω» και οι διαχρονικές καλλιτεχνικές εμμονές του Κωνσταντίνου Ρήγου εντός μιας παράστασης με club ατμόσφαιρα που κόβει την ανάσα. Με ηλεκτρονική χορευτική μουσική, εκτυφλωτικούς φωτισμούς και με 13 εξαιρετικούς χορευτές, που άλλοτε σαν μια αλλόκοτη μάζα που επιβιώνει στον ξέφρενο ρυθμό, άλλοτε σαν καλοκουρδισμένοι στρατιώτες μιας αυστηρής χορογραφίας και άλλοτε με απρόσμενα ντουέτα ανάμεσα στον ρομαντισμό και την απόγνωση, η Χρυσή Εποχή συνοψίζει τα 35 χρόνια του Ρήγου από την άνοιξη του χοροθεάτρου έως τη νεοκλασική αυστηρότητα του Μπαλέτου της ΕΛΣ.

Κατάλληλο για θεατές άνω των 16 ετών. Έντονες εναλλαγές φωτισμού που μπορεί να ενοχλήσουν άτομα με προβλήματα όρασης. Συμπαραγωγή με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου Μέγας Δωρητής ΕΛΣ & Δωρητής παράστασης: Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ)

Μπαλέτο ΕΛΣ Η χρυσή εποχή Κωνσταντίνος Ρήγος Συμπαραγωγή με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου

Χορογραφία, σκηνικά: Κωνσταντίνος Ρήγος Μουσική: Θοδωρής Ρέγκλης Δραματουργία: Έρι Κύργια Εικαστικό έργο: Πέτρος Τουλούδης Κοστούμια: Daglara Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας Βίντεο: Βασίλης Κεχαγιάς

Χορεύουν: Βαγγέλης Μπίκος Μάνες Αλμπέρντι, Γιάννης Γκάντσιος, Σταύρος Ικμπάλ, Έλενα Κέκκου, Γιάννης Μητράκης, Πέτρος Νικολίδης, Μαρίτα Νικολίτσα, Ντανιέλε Πεκοράρι, Στέφανο Πιετραγκάλλα, Αριάδνη Φιλιππάκη, Γιώργος Χατζόπουλος, Δέσποινα Χρυσοστόμου

Στην παράσταση εμφανίζονται γυμνά σώματα.

Εισιτήρια: more.com

10 Οκτ – 12 Οκτ 21:00 60α Δημήτρια  ΚΘΒΕ Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών