Ένα σημείωμα για τις Περασμένες Ζωές της Σελίν Σονγκ

Πώς γίνεται μια ιστορία με τόσο απλά υλικά να σε πάρει μαζί της; Οι Περασμένες Ζωές είναι ένα απολαυστικό ρομαντικό ντραμεντί για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα και πιθανό πεπρωμένο την επόμενη ζωή.

Θα μπορούσε να είναι Κισλόφσκι που αγαπούσε τις ιστορίες με πεπρωμένο αλλά όχι με τον ανατολίτικο τρόπο που το βλέπουμε εδώ. Θα ήταν ιδανικά τα Απομεινάρια μιας Μέρας αλά κορεάτικα αλλά και πάλι η σκηνοθετική ματιά αυτής της ταινίας φροντίζει να αποστασιοποιηθεί αρκετά και έτσι να μας κάνει να γυρίζουμε εκεί από όπου αρχίσαμε, σε μια ρομαντική ιστορία με απλά υλικά που αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο μιας ικανής Kαναδοκορεάτισσας δημιουργού, της Σελίν Σονγκ που καταθέτει μάλλον μια προσωπική ιστορία.

Μια ιστορία ενός ανεκπλήρωτου έρωτα δυο 35άρηδων που καταλήγουν μέσα τα μελαγχολικά βλέμματα τους από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη για να διαπιστώσουν αν το Ιν Γιάνγκ τους (το πεπρωμένο τους) είναι για αυτή ή για την επόμενη ζωή.

Αν έχετε ζήσει όπως οι δύο ήρωες της ταινίας την πρώτη ρομαντική εποχή του διαδικτύου – τότε που το Facebook ακόμη δημιουργούσε επαφές και το skype ήταν το σημείο της απόλυτης εξ αποστάσεως σχέσης – δεν αμφιβάλλω πως θα ταυτιστείτε εύκολα μαζί τους.

Και θα φτάσετε στο σήμερα και εσείς το ίδιο αποστασιοποιημένοι με το δικό σας παρελθόν να βουρκώσετε για δύο 12χρονα παιδιά στη Σεούλ που βρέθηκαν 20 χρόνια αργότερα στην πολύβουη μητρόπολη της Νέας Υόρκης να καταλάβουν ότι μπορεί να ήταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο αλλά το αναβάλλουν ίσως για την επόμενη ζωή τους. Μια προσδοκία για το απώτερο μέλλον, μια όμορφη, μελαγχολική σκέψη για το μακρινό παρελθόν της νιότης, κάτι είναι κι αυτό μέσα σε τόσο κυνισμό στο παρόν που ζούμε…