Οι ΛΟΑΤΚΙ ταινίες του 65ου ΦΚΘ που θα διεκδικήσουν το βραβείο Mermaid

Γιατί θα πρέπει οι ταινίες σε ένα φεστιβάλ να χωρίζονται σε ΛΟΑΤΚΙ περιεχομένου και να διεκδικούν ένα βραβείο για την θεματική τους αυτή. Τι κάνει μια ταινία Queer θα αναρωτηθεί κανείς. 

Ο κινηματογράφος ως μια κατεξοχήν μαζική τέχνη είχε την δύναμη να επιμορφώνει και να επηρεάζει όσο καμία άλλη  τους ανθρώπους. Δεν είναι τυχαίο πως η κινούμενη εικόνα χρησιμοποιήθηκε από όλες τις δικτατορίες για προπαγάνδα, από τα κομμουνιστικά καθεστώτα και από τον Χίτλερ.

Σε μια εποχή  αμφισβήτησης των δικαιωμάτων και απαξίωσης της ισότητας υπήρξαν πολλές προσπάθειες για την δημιουργία αφιερωμάτων και Φεστιβάλ που είχαν ως θεματική ενότητα ευαίσθητα θέματα: πόλεμος, καταπίεση, φυλετικές διακρίσεις, ΛΟΑΤΚΙ, έμφυλα ζητήματα, φεμινισμός, περιβάλλον κ.α.

Η ολοένα και μεγαλύτερη παρουσία τους έδινε την δυνατότητα σε δημιουργούς να παρουσιάσουν ταινίες με μη δημοφιλή και δύσκολη θεματολογία. Τους έδιναν μάλιστα το κίνητρο να συνεχίσουν να δημιουργούν art house low budget ταινίες. Με το πέρασμα των χρόνων τα μεγάλα Φεστιβάλ ακροάστηκαν τις ανάγκες και ανησυχίες της κοινωνίας και δημιούργησαν ξεχωριστές κατηγορίες βραβείων για τα δικαιώματα και ένα από αυτά ήταν το βραβείο για ταινίες με ΛΟΑΤΚΙ – έμφυλη προβληματική.

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ακολούθησε όταν το 1999 η «Σύμπραξη κατά της Ομοφυλοφοβίας» και το Φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με την στήριξη προξενείων και άλλων ιδρυμάτων καθιέρωσε το «Πανόραμα Ομοφυλοφιλικών ταινιών» που θα μετονομαστεί μετά από 10 χρόνια σε Φεστιβάλ ΓΚΛΑΤ ταινιών που θα συνεχίσει μέχρι το 2022.

Τα τελευταία χρόνια προστέθηκε ανάμεσα στα άλλα το Mermaid Award βραβείο που δίνεται για την καλύτερη ταινία LGBTQI+ θεματικής του επίσημου προγράμματος.

Τι κάνει όμως μια ταινία «ΛΟΑΤΚΙ» και γιατί της δίνεται αυτός ο τίτλος. Άλλοι υποστηρίζουν ότι θα πρέπει η θεματική της να καταπιάνεται με ζητήματα προσανατολισμένα στην LGBT κοινότητα, για άλλους αρκεί απλά να περιλαμβάνει και αυτή την θεματική. Άλλοι πάλι αρκούνται στο να έχει μια Queer αισθητική που την κάνει απλά «ξεχωριστή». Θα μπορούσε να είναι όλα αυτά και άλλα πολλά. Μια ταινία δεν θα πάψει να είναι ένα έργο τέχνης λιγότερο η περισσότερο καλό, που θα το αποδεχτεί η όχι το κοινό. Το σημαντικό είναι να δίνονται ερεθίσματα και η ευκαιρία να παρουσιάζονται και άλλες πλευρές του κόσμου στον οποίο ζούμε. 

Οι ΛΟΑΤΚΙ ταινίες τα τελευταία χρόνια χωρίς να εξαιρούνται αυτές του φετινού 65ου Φεστιβάλ καταπιάνονται σε μεγάλο βαθμό με ζητήματα καταπίεσης, με την μάχη για το δικαίωμα στην ταυτότητα και έκφραση φύλου και την ελεύθερη επιλογή ερωτικού προσανατολισμού. Η αποδοχή, οι σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους και η οικογένεια βρίσκονται στο επίκεντρο.

Από τη μία η βιολογική οικογένεια και πως διαχειρίζεται την διαφορετικότητα ενός από τα μέλη της και από την άλλη η ανάγκη των ΛΟΑΤΚΙ να προασπιστούν και να προστατέψουν το δικαίωμα τους στην δημιουργία της οικογένειας που οι ίδιοι θα επιλέξουν.

Όταν μάλιστα η βιολογική οικογένεια είναι απόμακρη η δεν υπάρχουν σχέσεις τότε γεννιούνται και δημιουργούνται άλλες που μπορεί να περιλαμβάνουν την γάτα, τον σκύλο, τον γείτονα, έναν καλό φύλο, το παιδί της συντρόφου. Ο τύπος της οικογένειας αλλάζει γιατί προσαρμόζεται στις σύγχρονες ανάγκες κάτι που πάντα έκανε. 

Δεκαοχτώ ταινίες διαγωνίζονται φέτος για το βραβείο Mermaid μεταξύ τους και μια Ελληνική με τίτλο Kyuka Before Summer’s End όπου πρωταγωνιστεί ο Θεσσαλονικιός ηθοποιός Σίμος Τσακίρης και έχει ως θέμα την επιστροφή μιας μητέρας που επιθυμεί να δει τα παιδιά που εγκατέλειψε.

Ενδεικτικά στο «Όλα θα πάνε καλά»  παρακολουθούμε την Άντζι και την Πατ ένα ζευγάρι γύρω στα 60. Ζουν 30 χρόνια στο διαμέρισμα της Πατ στο Χονγκ Κονγκ. Οι φίλοι και οι οικογένειές τους δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τη σχέση τους, ενώ όλοι οι γύρω τους τις εκτιμούν και τις αγαπούν. Ένα βράδυ, όμως, η Πατ πεθαίνει ξαφνικά. Η Άντζι στην αρχή φαίνεται να εισπράττει τη συναισθηματική υποστήριξη που χρειάζεται, όχι μόνο από τον φιλικό της κύκλο αλλά και από την οικογένεια της Πατ. Ωστόσο, κάποιες διαφωνίες σχετικά με την κηδεία, τον τρόπο ταφής και τα κληρονομικά την οδηγούν στην αποξένωση.

Στο Kill the Jockey ερχόμαστε σε επαφή με το ιδιαίτερο σκηνοθετικό σύμπαν του Luis Ortega, ένα σουρεαλιστικό παιχνίδι με πολλούς συμβολισμούς που κάνει την ταινία του μοναδική. Εδώ ο Ρέμο Μανφρεντίνι αλλά και η αγαπημένη του είναι  τζόκεϊ στον  ιππόδρομο και περιμένουν το πρώτο τους παιδί. Διάφοροι τζογαδόροι και σκοτεινοί τύποι ποντάρουν επάνω τους πολλά χρήματα με αποτέλεσμα να τους κυνηγούν καθ όλη την διάρκεια της ταινίας. Ο Ρέμο μετά από ένα πολύ σοβαρό ατύχημα ξυπνάει στο νοσοκομείο κυριολεκτικά άλλος άνθρωπος ξεκινώντας μια περιπλάνηση στην πόλη κατά την οποία μεταμορφώνεται σε μια όμορφη γυναίκα καθώς αναζητά την ταυτότητα, τα θέλω και τις επιθυμίες του. Στην ταινία Baby παρακολουθούμε τις δυσκολίες που βιώνουν στην σκληρή τους καθημερινότητα ένας escort και ένας έφηβος που μόλις αποφυλακίστηκε και δεν τον αποδέχεται η οικογένεια του. Στο τέλος ο έρωτας θα είναι αναπόφευκτος.

Αναζητήστε στην σελίδα του filmfestival.gr μια από όλες τις  LGBT ταινίες του επίσημου τμήματος, κλείστε το εισιτήριο σας και λάβετε θέσεις:

(All Shall Be Well , All That We Love, Baby, Holy Electricity, I Saw the TV Glow, Kill the Jockey, Kyuka Before Summer’s End, Misericordia, Most People Die on Sundays, On the Go, Pierce, Pooja Sir, Queens of Drama, Sebastian, The Jolly Forgers, Three Kilometres to the End of the World, Went Up the Hill, Young Hearts)

Στο φετινό Φεστιβάλ θα παρουσιαστεί το σύνολο των ταινιών του αγαπημένου σκηνοθέτη Πάνου Κούτρα  συμπεριλαμβανομένων και όσων γύρισε πριν από την πρώτη του μεγάλου μήκους, οι οποίες ψηφιοποιήθηκαν και θα παρουσιαστούν για πρώτη φορά στο κοινό.

 Στις 8 Νοεμβρίου στις 20:00 στο Ολύμπιον θα προβληθεί η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του «Η επίθεση του γιγαντιαίου μουσακά», 24 χρόνια πριν την πρώτη της προβολή στην Θεσσαλονίκη -και πάλι στο Ολύμπιον- στο πλαίσιο του 2ου Πανοράματος Ομοφυλοφιλικών ταινιών και θα του απονεμηθεί ο Χρυσός Αλέξανδρος. 

Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι ΛΟΑΤΚΙ ταινίες είναι πρωτίστως ταινίες που περιμένουν να βρουν το κοινό τους, αυτό που θα τις αγαπήσει περισσότερο και θα ταξιδέψει μαζί τους.