Μείναμε 24 ώρες ξάγρυπνοι για να δούμε τους Green Day στην Αθήνα

Κυριακή, 08:00 το πρωί, Καμάρα. Η πόλη είναι φανερό ότι δεν έχει ξυπνήσει —με εξαίρεση όσους προνοητικούς έχουν ήδη πάρει το δρόμο για Χαλκιδική. Μπροστά στο μνημείο, η ανθρώπινη παρουσία περιορίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε μία πολυμελή ομάδα, νέων κυρίως, που περιμένουν δύο πούλμαν για να τους παραλάβουν.

Κοινό τους χαρακτηριστικό τα μπλουζάκια, τα τσαντάκια και τα καπέλα με το λογότυπο των Green Day, της αμερικανικής μπάντας που θα εμφανιστεί το ίδιο απόγευμα 500 χιλιόμετρα πιο νότια, έξω από το ΟΑΚΑ στην Αθήνα, στο πλαίσιο του Ejekt Festival.

Αυτές οι μερικές δεκάδες συμμετέχουν σε μία από τις πολλές εκδρομές που διοργανώνονται με σκοπό την παρακολούθηση μίας συναυλίας, πρωτίστως στην Αθήνα και δευτερευόντως στη Σόφια, τα Σκόπια και ακόμα πιο μακριά. Οι εκδρομές γίνονται κυρίως καλοκαίρι, δηλαδή την περίοδο που επιλέγουν συνήθως τα «μεγάλα ονόματα» του εξωτερικού για να εμφανιστούν στη χώρα μας.

Μπαίνουμε σιγά-σιγά στο λεωφορείο, βολευόμαστε όπως-όπως στις θέσεις και ξεκινάμε. Το λεωφορείο διασχίζει το κέντρο και βγαίνει στην ΠΑΘΕ. Τις επόμενες 24 ώρες θα τις περάσουμε με αυτούς τους ανθρώπους, πηγαίνοντας Αθήνα και ξανά πίσω στο καπάκι.

Σε αυτήν την εκδρομή τον ύπνο σου θα τον χάσεις, απ’ όποια πλευρά κι αν είσαι!

Ο Γιάννης Ζυμαράκης είναι ραδιοφωνικός παραγωγός και δημιουργός της επιχείρησης που διοργανώνει την εκδρομή. Είναι η 13η που υλοποιεί αυτήν τη σεζόν. «Έχω κοιμηθεί με το ζόρι εφτά ώρες σε σύνολο δύο ημερών», μας εκμυστηρεύεται πριν μπούμε στο πούλμαν. Όμως, με το που ξεκινάμε, σαν από κάπου να κουρδίστηκε, αρπάζει το μικρόφωνο του ξεναγού και με πολύ χιούμορ μάς καλωσορίζει και μας λέει όσα πρέπει να ξέρουμε για το επόμενο 24ωρο.

Πρώτη υποχρεωτική στάση στη Λάρισα, να ξεκουραστεί ο οδηγός και να παραλάβουμε κι άλλα άτομα. Εκεί που περιμένουμε να πάρουμε έναν καφέ, συνεχίζουμε την κουβέντα με το Γιάννη, θέλοντας να μάθουμε περισσότερα για το εγχείρημά του.

Η ιδέα για την επιχείρηση ήρθε το 2012, τότε που καταμεσής της κρίσης ο κόσμος ένιωθε την ανάγκη για αποσυμπίεση μέσα από τη μουσική. Ο Γιάννης συμμετείχε στις πρώτες εκδρομές «συναυλιοτουρισμού» που γίνονταν και αποφάσισε να πάρει το concept και να το βελτιώσει. «Όπως σε κάθε νέα αρχή, η απειρία μπορεί να σε οδηγήσει σε λάθη μοιραία», παραδέχεται. «Αλλά σιγά-σιγά μαθαίνεις. Αν ενδιαφέρεσαι για αυτό που κάνεις, θα χάσεις τον ύπνο σου και θα το μάθεις. Γενικά, με αυτήν τη δουλειά τον ύπνο σου θα τον χάσεις! Πρέπει να είσαι σε εγρήγορση συνέχεια. Εγώ απ’ τη φύση μου είμαι έτσι, αλλά και πάλι δεν είναι εύκολο. Συνεχώς αναρωτιέσαι: Πληρώθηκα όπως πρέπει; Είναι σωστά γραμμένα τα ονόματα; Πού θα κάνω στάση; Τι θα πω στον κόσμο; Σε κοιτάνε και περιμένουν κάτι από σένα. Πρέπει πρωτίστως να νιώσουν ασφάλεια και φυσικά να χαλαρώσουν και να νιώσουν άνετα».

Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι τα μεγάλα ζόρια στη δουλειά του Γιάννη κρατάνε κυρίως το καλοκαίρι, όμως δεν είναι έτσι. Η δουλειά για την επόμενη σεζόν ξεκινά σχεδόν αμέσως μετά τη λήξη της προηγούμενης: «Πρέπει να οργανώσω το αρχείο με τα email και τις φωτογραφίες κάθε εκδρομής, να γίνει μια αποτίμηση της χρονιάς, να τακτοποιήσω το αρχείο μου κτλ. Έπειτα, περιμένουμε να ανακοινωθούν οι συναυλίες για του χρόνο και κατευθείαν αρχίζουμε να οργανωνόμαστε για να δεχτούμε αιτήματα», εξηγεί.

Στην υπηρεσία όλων των μουσικών «φυλών» ανεξαιρέτως

Λίγες ώρες αργότερα, το πούλμαν σταματά στον Άγιο Κωνσταντίνο Λαμίας, σε ένα εστιατόριο που προσελκύει σταθερά όσους ταξιδεύουν στην Εθνική.

Έξω στην αυλή, παρατηρούμε ότι τα πρώτα πηγαδάκια εκδρομέων έχουν αρχίσει να σχηματίζονται. Βλέπουμε νέα παιδιά, άγνωστα μεταξύ τους μέχρι πριν λίγες ώρες, να τρώνε μαζί και να μοιράζονται την αδημονία τους για το συγκρότημα που θα δουν. Οι συζητήσεις ρέουν πολύ όμορφα… μέχρι να πάρει τηλέφωνο η μαμά και να ρωτήσει αν έχουν φτάσει!

Ο Γιάννης λέει ότι αυτό το δέσιμο με τον κόσμο μέσα σε ένα μόλις 24ωρο είναι ίσως το βασικότερο κίνητρο για να συνεχίσει αυτήν τη δουλειά. Μέσα από το «συναυλιοτουρισμό» έχουν καλλιεργηθεί φιλίες, επαγγελματικές συνεργασίες, ακόμα και ερωτικές σχέσεις. Για κάποιους η συμμετοχή σε μία ή και περισσότερες εκδρομές κάθε χρόνο έχει γίνει συνήθεια. 

«Υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν κάθε χρόνο ραντεβού σε αυτά τα πούλμαν για να δουν μαζί τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες. Ντύνονται με τα μπλουζάκια του ίδιου καλλιτέχνη, παθιάζονται, τραγουδούν. Μοιάζει λίγο με εκδρομές φιλάθλων η φάση», λέει. «Το πιο ενδιαφέρον είναι να παρατηρείς και τους τύπους ανθρώπων σε κάθε μας εξόρμηση. Αλλιώς θα ντυθούν και θα φερθούν οι μεταλάδες, αλλιώς οι ροκάδες, αλλιώς οι ποπάδες. Η σταθερά είμαι εγώ, που πρέπει να προσφέρω εξίσου καλές υπηρεσίες σε όλους. Δεν σου κρύβω ότι μπορεί και μια βδομάδα μετά από μία εκδρομή να πετάγομαι απ’ το κρεβάτι και να σκέφτομαι πράγματα όπως: “Αμάν! Εκείνος που πήγε τουαλέτα γύρισε στο πούλμαν;” ή “Ο άλλος που είχε χτυπήσει το πόδι του τι απέγινε;”. Είναι το άγχος του επαγγελματισμού αυτό, φαντάζομαι…».

Στο Ejekt περιμέναμε το μεγάλο όνομα για ένα απόγευμα… στη Θεσσσαλονίκη μόνιμα

Λίγο μετά τις 17:00, έχουμε παρκάρει πια έξω από το ΟΑΚΑ, με 40 βαθμούς Κελσίου υπό σκιάν. Το αττικό φως μάς λούζει ανελέητα και βιαζόμαστε να μπούμε στο χώρο της συναυλίας για να βρούμε σκιά αλλά και για να πιάσουμε καλή θέση.

Οι ώρες περνούν και ο κόσμος πυκνώνει. Με ενδιαφέρον βλέπουμε τα υπόλοιπα συγκροτήματα που ανοίγουν τη συναυλία, αδημονώντας ωστόσο για το μεγάλο όνομα.

Κάπου εκεί πιάνουμε τον εαυτό μας να αναρωτιέται αν θα μπορούσαμε να δούμε κάποιον πολύ μεγάλο καλλιτέχνη του εξωτερικού και στη Θεσσαλονίκη (ρεπορτάζ που είχε γίνει πέρσι στην Parallaxi δείχνει ότι μάλλον θα χρειαστεί να περιμένουμε πολύ).

Είναι δεδομένο ότι ειδικά από την πανδημία και μετά η Ελλάδα έχει μπει δυναμικά στο χάρτη των συναυλιακών διοργανώσεων. Όμως, εξίσου δεδομένο είναι και ότι αυτό αφορά σχεδόν αποκλειστικά την πρωτεύουσα. Είναι αυτό το χάσμα μεταξύ βόρειας και νότιας Ελλάδας που τροφοδοτεί και επιχειρήσεις σαν του Γιάννη.

Μαθαίνουμε από τον ίδιο ότι δύο γειτονικές πόλεις της Θεσσαλονίκης, η Σόφια και τα Σκόπια, στηρίζουν πολύ πιο ενεργά τέτοιες διοργανώσεις. Στη δική μας πόλη ο κόσμος, λόγω κόστους και όχι μόνο, μοιάζει να μην μπορεί να ανταποκριθεί όσο θα μπορούσε. Έτσι, οι εταιρείες παραγωγής στρέφουν το ενδιαφέρον τους στην Αθήνα, όπου κατοικεί σχεδόν ο μισός πληθυσμός της Ελλάδας και τα οικονομικά μεγέθη είναι πολύ μεγαλύτερα.

Μία εξαίρεση στον παρακάτω κανόνα ήταν το φετινό Rockwave Festival, που φέτος για πρώτη φορά ανέβηκε στα βόρεια με ένα τριήμερο «αδελφάκι» του στο Terra Republic, κοντά στην Κατερίνη. Ήταν μία από τις λίγες φορές που ο Γιάννης διοργάνωσε εκδρομή από την Αθήνα για τη βόρεια Ελλάδα και όχι το αντίστροφο. «Την τρίτη μέρα, που έπαιζε το heavy metal συγκρότημα Savatage, έβαλα κάποια πούλμαν από Αθήνα. Γενικά, υπήρξε ανταπόκριση. Ωστόσο, πιστεύω ότι οι Αθηναίοι δεν είναι συνηθισμένοι να μετακινούνται για να δουν συναυλίες. Κακά τα ψέματα, αυτοί που αναγκάζονται κυρίως να το κάνουν είναι οι βορειοελλαδίτες. Το φεστιβάλ το στήριξαν κυρίως οι γύρω περιοχές. Ήταν μία θαρραλέα κίνηση από το διοργανωτή να έρθει στα μέρη μας. Δεν ξέρω αν του βγήκε οικονομικά αλλά ήταν σημαντική η προσφορά του στο κοινό της βόρειας Ελλάδας».

Φαντασμαγορία οι Green Day, ταλαιπωρία η επιστροφή

Οι Green Day είναι καταιγιστικοί. Γιορτάζοντας 21 και 31 χρόνια αντίστοιχα από τα άλμπουμ τους “American Idiot” και “Dookie”, οι Billie Joe Armstrong (φωνή, κιθάρα), Tré Cool (ντραμς) και Mike Dirnt (μπάσο) χάρισαν ένα σχεδόν δίωρο σόου με πανκ νεύρο αλλά επαγγελματισμό εφάμιλλο με ποπ μεγάλα ονόματα.

Στα highlights της συναυλίας το σημείο όπου ο Billie Joe ζώστηκε την ελληνική σημαία, αστειευόμενος ότι είχαμε έρθει να δούμε τους… Greek Day! Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε η σύνθεση του κοινού. Μπροστά-μπροστά έβλεπες τους σαραντάρηδες οπαδούς που μεγάλωσαν με το “Dookie”, λίγο παραπίσω όλους εμάς τους τριαντάρηδες που βάζαμε στο repeat το “American Idiot” (μαζί με καλοσχηματισμένη σκιά στα μάτια, για το emo εφέ) και ακόμα πιο πίσω πολλούς, πολλούς αφηνιασμένους εικοσάρηδες, που δεν παρέμειναν σε αυτά τα «κλασικά» άλμπουμ αλλά αγκάλιασαν το συγκρότημα και στις επόμενες δουλειές του μέχρι σήμερα.

Διασχίζοντας, καταμουσκεμένοι από τον ιδρώτα, την έξοδο μαζί με χιλιάδες άλλους μουσικόφιλους, ξέρουμε ότι από δω και πέρα ξεκινάει το πιο δύσκολο κομμάτι της εκδρομής: η επιστροφή.

Ανεβαίνουμε στο πούλμαν ενθουσιασμένοι από όσα είδαμε και παίρνουμε το δρόμο για βόρεια. Λίγο μετά τα Οινόφυτα οι έντονες ομιλίες παύουν και πριν φτάσουμε Λαμία αντικαθίστανται από χασμουρητά και ροχαλητά. Προσπαθούμε να κοιμηθούμε στην άβολη καρέκλα του λεωφορείου αλλά είναι δύσκολο. Και ξαφνικά… στάση υποχρεωτική πάλι στο εστιατόριο του Αγίου Κωνσταντίνου.

Ο Γιάννης μάς είχε προειδοποιήσει: «Όταν φύγει η προσμονή της συναυλίας, τότε αρχίζουν τα προβλήματα. Άλλος κουράστηκε και θέλει να κοιμηθεί, άλλος έχει υπερένταση και θέλει να μιλάει. Αλλος κρυώνει, άλλος ζεσταίνεται. Άλλος λέει ότι δεν πρέπει να κάνουμε στάσεις και άλλος ότι έπρεπε οι στάσεις να ‘ναι μεγαλύτερες».

Τον παρατηρούμε τώρα να περιφέρεται με έναν καφέ μέσα στο εστιατόριο, μετρώντας κεφάλια ακόμα και στις 02:30 το βράδυ. «Η αϋπνία είναι απ’ τα μεγαλύτερα προβλήματα στη δουλειά μας. Ευτυχώς μ’ αρέσει να γυμνάζομαι και έχω χτίσει αντοχή. Αλλιώς η μέση και τα γόνατα δεν θα άντεχαν, με τόσες ώρες ορθοστασίας», μοιράζεται.

«Αυτές οι εκδρομές δεν είναι για όλους»

Έχουμε περάσει και την Κατερίνη. Ξημέρωσε πια. «Να που θα δούμε και την ανατολή μαζί!», χαριτολογεί ο συνοδός μας, για μας κάνει να αντέξουμε λίγο ακόμα από την ξαγρύπνια. «Το να έρθεις σε μια τέτοια εκδρομή, να μείνεις ξάγρυπνος 24 ώρες μόνο και μόνο για να δεις μια συναυλία δεν είναι για όλους», τον ακούμε να λέει σε μία κοπέλα που κάθεται δίπλα του. «Άμα προσπαθήσετε να περιγράψετε σε κάποιον απέξω αυτό που κάνουμε, το λιγότερο που θα πει είναι ότι είστε… βαρεμένοι!».

Τα πούλμαν φτάνουν Καμάρα. 08:00 η ώρα σχεδόν. Ο 24ωρος ταξιδιωτικός μαραθώνιος φτάνει στο τέλος του. Αυτήν τη φορά ο κόσμος στο κέντρο είναι ήδη αρκετός και βιαστικός. Δευτέρα γαρ.

Αποχαιρετιόμαστε, ευχαριστούμε το Γιάννη και πηγαίνουμε σπίτι με ένα μίνι jet lag. Πάμε σπίτι, στριφογυρίζουμε στο κρεβάτι και εντέλει κοιμόμαστε αποκαμωμένοι αλλά με ευχάριστες μνήμες. Αφού ξυπνήσουμε, θα ανοίξουμε το συναυλιακό καλεντάρι και θα επιλέξουμε την επόμενη συναυλιακή εξόρμηση. Και ας μας πουν και… βαρεμένους!