«Όσο ζω, θα πηγαίνω να τον βλέπω»: Γιατί κάποιοι πηγαίνουν ξανά και ξανά στις ίδιες συναυλίες

Υπάρχουν κάποιες συναυλιακές στιγμές που τις περιμένουμε με περισσότερη προσμονή από τις υπόλοιπες. Κάποια μουσικά ραντεβού με αγαπημένους καλλιτέχνες που ανανεώνονται ξανά και ξανά. Και κάπως έτσι, οι δεκαετίες περνούν, όπως περνά ο χρόνος από πάνω μας. Όπως περνά και πάνω από τους ίδιους τους καλλιτέχνες που «έντυσαν» τις ζωές μας με μοναδικές αναμνήσεις.

Μιλήσαμε με τέσσερις μουσικόφιλους που παρακολουθούν δεκαετίες τώρα τις συναυλίες των ίδιων καλλιτεχνών, θέλοντας να μάθουμε τι είναι αυτό που τους κάνει να επιστρέφουν ξανά και ξανά σε αυτούς.

«Όσες φορές και να πάω, νιώθω το ίδιο όμορφα»

Η Μαρία δεν χρειάζεται να το σκεφτεί όταν τη ρωτάμε ποιες είναι οι συναυλιακές της σταθερές: «Πασχαλίδης, Μάλαμας, Βασίλης και Θανάσης Παπακωνσταντίνου». Τους έχει δει τον καθένα από 20 φορές περίπου. «Τα τελευταία χρόνια με έχουν κερδίσει και ο Σταύρος Σιόλας και ο Δημήτρης Ζερβουδάκης», προσθέτει.

Αυτό που την κάνει να επιστρέφει ξανά και ξανά σε αμφιθέατρα και μουσικές σκηνές είναι η επικοινωνία που νιώθει με αυτούς τους ανθρώπους. Περιγράφει τις συναυλίες σαν μία πηγή ομορφιάς και ψυχικής ανάτασης, η οποία δεν στερεύει όσα χρόνια και αν περάσουν: «Όσες φορές και να πάω, νιώθω το ίδιο όμορφα», λέει.

Όμως, σε κάθε σχέση, όσο βαθιά κι αν είναι, θα υπάρξουν και ρωγμές. Η Μαρία παραδέχεται ότι κατά καιρούς έχει απομακρυνθεί από τους καλλιτέχνες που αγαπά, είτε επειδή δεν ήταν ψυχικά στη φάση να πάει σε συναυλίες είτε επειδή κάποιες φορές την απογοήτευσαν οι εμφανίσεις τους ή οι δηλώσεις τους. «Έχει τύχει κατά καιρούς να με ξενερώσουν πράγματα που έχει πει ένας καλλιτέχνης, και λίγο να αποθαρρυνθώ από το να πάω να τον δω. Όταν “αγκαλιάζεις” με όλο σου το είναι ένα μουσικό είδωλο, δεν είναι εύκολο να διαχωρίσεις την καλλιτεχνική του πλευρά από το χαρακτήρα και τις πεποιθήσεις του. Το ένα επηρεάζει το άλλο. Έτσι το βλέπω εγώ».

Κάποιες φορές, μπορεί το ίδιο το κοινό ενός καλλιτέχνη να γίνει αφορμή για να βγουν εκτός οι… παλαίμαχοι. Έτσι νιώθει η Μαρία με το Θανάση Παπακωνσταντίνου. «Στα ξεκινήματα του Θανάση ήμασταν μετρημένοι όσοι τον ακολουθούσαμε φανατικά. Τα τελευταία χρόνια έγινε λίγο μόδα το να πηγαίνεις στις συναυλίες του και γίνεται ο κακός χαμός, με τον κόσμο, τα καπνογόνα κτλ. Ήταν αποπνικτικά. Ένιωθα ότι πολλά νέα παιδιά έρχονταν μόνο και μόνο επειδή “έπρεπε” να έρθουν. Ελπίζω, αν αρχίσει ξανά τις συναυλίες, να είναι λίγο πιο διαχειρίσιμα τα πράγματα!».

Το συναυλιακό «διαζύγιο» πάντα πονάει

Η Άννα πηγαίνει και αυτή στο Βασίλη Παπακωνσταντίνου εδώ και δεκαετίες. Βέβαια, και φέτος που συμπλήρωσε μια εικοσάδα εμφανίσεων σκέφτεται να κάνει ένα διάλειμμα, θέλοντας να διατηρήσει τις αναμνήσεις από τις παλιότερες εμφανίσεις του.

«Όταν βλέπεις έναν καλλιτέχνη τόσα χρόνια, αρχίζεις και παρατηρείς τα σημάδια του χρόνου πάνω του. Κάπου εκεί, θες να καθησυχάσεις τον εαυτό σου και λες “Δεν πέρασαν για μένα τα χρόνια, για εκείνον πέρασαν!”, ίσως επειδή κρατάς ακόμα τις μνήμες που είχες από τις πρώτες του εμφανίσεις. Όμως, σιγά-σιγά συνειδητοποιείς ότι δεν είναι έτσι. Ο χρόνος δεν κάνει εξαιρέσεις και το ξέρουμε όλοι καλά!».

Βέβαια, το να πάρεις αποστάσεις από έναν καλλιτέχνη που ακολουθείς ανελλιπώς δεν είναι και εύκολο. Για την Άννα, οι συναυλίες του Βασίλη είναι πλέον μια παράδοση: «Όταν είπα ότι δεν θα τον ξαναδώ του χρόνου, αυτομάτως ένιωσα ένα μικρό κενό… Δεν ξέρω, είναι μία σταθερά στη ζωή μου εδώ και πάρα πολλά χρονιά. Κάθε φορά που θα πάρω τις φίλες μου και θα πάμε να τον δούμε σε κάποιο ανοιχτό θέατρο, ξέρουμε ότι έχει έρθει και επίσημα πλέον το καλοκαίρι». 

«Όσο περνάν τα χρόνια, το συγκρότημα γίνεται σαν το παλιό καλό κρασί»

Ο Δημήτρης κινείται μουσικά σε τελείως άλλο ύφος, αφού του αρέσουν τα ροκ συγκροτήματα με πειραματικό ήχο. Αγαπημένη του μπάντα είναι οι Αμερικανοί Dream Theater. Τους είδε πρώτη φορά live το 2016 στην Ιταλία και από τότε τους ακολουθεί σε όλες τις περιοδείες τους. Συνολικά, τους έχει δει έξι φορές.

«Τους γνώρισα από έναν πολύ καλό μου φίλο, σε συγκεκριμένες συνθήκες. Ήμουν στο πρώτο έτος του πανεπιστημίου και άρχιζα να ψάχνομαι με τη μουσική, τόσο σαν ακροατής όσο και σαν μουσικός. Οι Dream Theater συμβολίζουν για μένα αυτό το ξεκίνημα», μας λέει. 

Αυτό που κρατάει τη φλόγα ζωντανή για το Δημήτρη είναι το πολύ υψηλό μουσικό τους επίπεδο και η έμφαση που δίνουν στην ουσία της τέχνης τους και όχι στο φαίνεσθαι, όπως επιτάσσει η μουσική βιομηχανία σήμερα. Για αυτόν το λόγο, παρακολουθεί από κοντά και τα όσα κάνουν μεμονωμένα τα μέλη του συγκροτήματος. Έχει παρακολουθήσει μέχρι και σεμινάριο από τον πληκτρά τους, Jordan Rudess.

Τον ρωτάμε αν παρατηρεί κάποια αλλαγή στις εμφανίσεις τους 10 χρόνια μετά και απαντά αρνητικά: «Παραμένουν στο ίδιο υψηλότατο επίπεδο σαν μουσικοί και οι εμφανίσεις τους μου προκαλούν πάντα την ίδια πλήρωση. Σαν παλιό καλό κρασί!».

Όταν ο ίδιος καλλιτέχνης γεννά διαφορετικά νοήματα όσο μεγαλώνεις

Η Δώρα είδε πρώτη φορά ζωντανά τον Αντώνη Ρέμο το 1993, αρραβωνιασμένη. 32 χρόνια μετά, με δύο ενήλικα πια παιδιά, εξακολουθεί και κυνηγά τις εμφανίσεις του, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Το ίδιο ισχύει και με την Άννα Βίσση, που την απόλαυσε πρώτη φορά live το 1994.

«Τότε πηγαίναμε να τους δούμε με βασικό γνώμονα τη διασκέδαση. Ανεβαίναμε στα τραπέζια, χορεύαμε… Βιώναμε τα κομμάτια κάπως πιο “επιφανειακά”. Όμως, με τα χρόνια, κάτι άλλαξε. Τα τραγούδια του Ρέμου πλέον με συγκλονίζουν. Τα συνδέω με μέρη που πήγα, στιγμές που έζησα. Έχουν μπει στην καρδιά μου και τα ακούω με άλλο “βάθος”», εξομολογείται

Για τη Βίσση έχει έναν θαυμασμό σχεδόν παιδικό. «Πάντα με συγκολίζει. Έχει τεράστια γκάμα τραγουδιών. Και αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι στη συναυλία της βλέπεις ανθρώπους από 20 μέχρι 70 ετών να παθιάζονται πλάι-πλάι και να διασκεδάζουν με τον ίδιο τρόπο. Λίγοι καλλιτέχνες το καταφέρουν αυτό».

Προσθέτει δε ότι «Μου δίνει χαρά να βλέπω τους καλλιτέχνες αυτούς να εξελίσσονται και εγώ να παραμένω εκεί απέναντί τους και να διασκεδάζω, με το δικό μου πλέον τρόπο. Όχι μόνο με χορό και κέφι όπως άλλοτε, αλλά και με σκέψη και φιλοσοφία σε ορισμένα τραγούδια. Όσο μεγαλώνεις, αλλάζει ο τρόπος που βλέπεις τα τραγούδια. Αυτό είναι αποτέλεσμα της εμπειρίας και της ωριμότητας. Όσο περνούν τα χρόνια αντιμετωπίζεις όλα τα πράγματα διαφορετικά. Όχι μόνο τα τραγούδια. Τα πάντα».