Δύσκολα βγαίνει το καλοκαίρι χωρίς συναυλία του Θανάση

«Ψέλνει στη Σιμωνόπετρα και ακούγεται στον Άδη… Μα οι τρομαγμένοι κάνουνε πως τάχα δεν ακούν…»

Βλέπεις τη διάθεση ήδη να αλλάζει. Νομίζεις πως ακούς το Θανάση, μα όχι, είναι τόσο χαρακτηριστική η φωνή του. Ο στίχος όμως «χτυπά» στο θυμικό και γεννά ντοπαμίνη και ενδορφίνη.

Μοιάζεις λίγο με «πειραματόζωο», σαν το σκυλί του Παβλόφ. Μόλις ακούς τη μελωδία, σου τρέχουν τα σάλια.

Ανάβουν και πυρσοί, σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμη. Περισσότερο όμως αρχίζει το μπουγέλωμα. Ο Θανάσης είναι εκεί, αλλά δεν είναι.

«Και τα παρτάλια οι σκέψεις μας, Πειρατική σημαία. Όλα στραβά γινήκανε και όλα είν’ ωραία».

Το συλλογικό ασυνείδητο σε μέθεξη, που λέει και μία τρελή φαν.

Μοιάζει, ναι, αλλά δεν είναι. Λείπει ο βασικός συντελεστής, ο δημιουργός, ο άνθρωπος που έκανε τις συναυλίες να μοιάζουν με διονυσιακή γιορτή.

Ακούγοντας το ένα «σουξέ» σε κάποια συναυλία, συνειδητοποιείς ότι όσο κι αν αγαπάς το Σιμούν ή τον Πεχλιβάνη, ένα κομμάτι, ακόμη κι αν οδηγεί στην κορύφωση, δεν αρκεί, ποτέ.

Και κυρίως, δεν «λέει» τόσο, αν δεν ακουστεί από τον ίδιο.

Πας λίγο πίσω χρονικά…

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μας είχε αποχαιρετήσει το περασμένο καλοκαίρι.

Με έναν μοναδικό τρόπο, προσωρινό, αλλά και λιγάκι μόνιμο. Ποιος ξεχνά τα λόγια της τελευταίας του συναυλίας στο Θέατρο Βράχων (αλλά και όλες τις συναυλίες συνολικά;). 

«Το μεγαλύτερο που έχετε κάνει είναι ότι παραβλέψατε τις ανεπάρκειές μου, ναι ρε γαμώτο! Και σταθήκατε στην ουσία. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ! Δεν είναι εύκολο αυτό.

Το επόμενο διάστημα θα συναντιόμαστε δισκογραφικά, τουλάχιστον.

Θέλω να πω όμως το εξής: Το λέω συνέχεια θα το πω για ακόμη μία φορά. Νομίζω ότι η ανταπόκριση που υπήρχε και η αγάπη… Νομίζω ήταν υπερβολική! (γέλια).

Ακούστε, ακούστε… θα το εξηγήσω για μία ακόμα φορά: Αυτό που έκανα, δηλαδή να ασχοληθώ με τα τραγούδια ήταν μία ανάγκη που δεν μπορούσα να την ελέγξω.

Αντιλήφθηκα όμως ότι το έκανα για τη δικιά μου την ύπαρξη. Για να μπορέσω να σταθώ όρθιος σ’ αυτόν τον κακοτράχαλο δρόμο που είναι η ζωή, έτσι;

Άρα, εν ολίγοις, η δημιουργία είναι μία εγωιστική διαδικασία. Το λέω συνέχεια… Αυτό που στεφανώνει την ανθρώπινη ύπαρξη είναι η θυσία -παιδιά- κι εγώ δεν ένιωσα ότι θυσίασα κάτι.

Οπότε: Κρατήστε τα τραγούδια και εμένα ξεχάστε με! Επίσης θέλω να ευχαριστήσω πάρα πολύ τους συνεργάτες. Και τους σημερινούς και αυτούς που υπήρχαν στο παρελθόν, που μ’ αντέξανε… Μ’ αντέξανε… Βλέπω διάφορα πρόσωπα εδώ και μπροστά και στους συνεργάτες, λυπημένα και στενοχωρημένα κλπ.

Μη στεναχωριέστε! Ζήστε τη στιγμή! Ζήστε το παρόν! Σα να μην υπάρχει αύριο! Αλλά όμως, αλλά όμως… Όχι άτσαλα, να θυμάστε πάντα αυτούς που υπήρξαν πριν από μάς και αυτούς που θα υπάρξουν μετά από εμάς».

Ο Θανάσης χαρακτήρισε διονυσιακή την περίοδο αυτή.

Πας ακόμη πιο πίσω. Αγία Νοσταλγία.

Μέσα από τις μουσικές μας συναντήσεις είχε δημιουργηθεί ένα μουσικό σύμπαν που όμοιό του σπάνια δημιουργείται μεταξύ δημιουργού και κοινού. Οι συνοδοιπόροι γίνονται «ένα», σε ένα μεθυστικό ταξίδι, πέρα από το χώρο και το χρόνο.

Χαρακτήρισε ακόμη «απολλώνειο» το στοιχείο της επιστροφής. Μουσική, ποίηση, αρμονία, ομορφιά.

Πότε η επιστροφή; Θα δείξει. Στο καλύτερο σενάριο, σε λίγα χρόνια.

Τους λόγους της απόφασης να απουσιάσει από τα live, τους είχε αναφέρει επιγραμματικά σε συνέντευξή του στην Parallaxi, στις 31 Μαΐου του 2024.

«Υπάρχουν πολλοί λόγοι. Και μουσικοί και εξωμουσικοί. Ένας λόγος βασικός είναι γιατί θέλω να βγάλω κάποιες δουλειές. Έχω ανοιχτό πολύ τραχανά… Είναι 2-3 δίσκοι που πρέπει να φτιάξω. Ακόμη, θα ξανακυκλοφορήσω όλη τη δισκογραφία που έχω κάνει μέχρι τώρα. Θέλω επίσης να αφιερώσω περισσότερο χρόνο στους δικούς μου ανθρώπους.

Όταν, και αν, επιστρέψω, θα παρουσιάσω κομμάτια αδικημένα, κυρίως ορχηστρικά που έφτιαξα τα τελευταία χρόνια. Τα οποία είναι πιο εγκεφαλικά, πιο δύσκολα και χρειάζονται κλειστό χώρο για να ευδοκιμήσουν. Πάντως, και παλαιότερα είχα σταματήσει. Πριν τις εμφανίσεις του 2016 είχα κάποια χρόνια εκτός, ενώ και μετά τις εμφανίσεις του 2018 με τον Σωκράτη, έκανα 3 χρόνια αγρανάπαυση».

Αγρανάπαυση, λοιπόν.

Ας καταπιούμε το χρυσωμένο χάπι και ας εκλάβουμε το διάστημα της διακοπής αυτής ως τη δυνατότητα που θα δώσει στο δημιουργό να επιστρέψει πιο παραγωγικός, να ετοιμάσει τους νέους τους δίσκους (κάτι μου λέει πως πρόκειται για κάτι που θα ξαφνιάσει και θα αρέσει).

Ωστόσο, αυτό το καλοκαίρι βγαίνει δύσκολα χωρίς Θανάση, κι αυτό δεν το λέω μονάχα εγώ.

Το λένε πολλοί στα κοινωνικά δίκτυα, στις συζητήσεις στις συναυλίες, το «λένε» τα τραγούδια του που ακούγονται στα live φίλων του δημιουργών, θέλοντας να τον τιμήσουν.

Εκεί, όσο και να χαίρεσαι, καταλαβαίνεις αμέσως τη διαφορά. Αισθάνεσαι πόσο λείπει αυτή η σχέση που έχει χτίσει ο Θανάσης, σε αυτό το δύσκολο και περίεργο καλοκαίρι, των πολέμων, της ακρίβειας, της μοναχικότητας. Αλλά και της αναζήτησης του εαυτού ή του άλλου σου μισού, σε έναν κόσμο που μικραίνει μόνο όταν φιλιούνται δυο. 

H τέχνη είναι μία παρηγορητική διαδικασία, όπως λέει και ο ίδιος. Την χρειάζεσαι την τέχνη του Θανάση. Για να «βγει» όλο αυτό που ζούμε. Χρειάζεσαι σαν βάλσαμο τα λόγια του. Και φυσικά τα live του.

Σκέφτεσαι, ηρεμείς λίγο και θυμάσαι, ειδικά όταν τον ακούς, έστω και από το youtube ή σε κάποια άλλη συναυλία, πως ακόμη κι αν «όλα στραβά γινήκανε, όλα είναι ωραία». 

Και σκέφτεσαι τη στιγμή που θα ξαναβγεί στη σκηνή.

«Δε μ’ αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό, τα δάκρυά μου δε σας λένε κάτι. Λοιπόν, διηγηθείτε μου τι έγινε εδώ να βρω ξανά του νήματος την άκρη».