Στέφανος Κορκολής: Δεν υπάρχει η λέξη «φτάνω» στην τέχνη. Γιατί αν φτάσεις, τελείωσες

Ο Στέφανος Κορκολής, μοιάζει να έχει ζήσει παραπάνω από μία ζωές στη μουσική, αν σκεφτούμε τα πολλά και διαφορετικά που έχει κάνει τις τελευταίες δεκαετίες που τον ξέρουμε και τον αγαπάμε από την πρώτη νότα του…

Μουσικός, ενορχηστρωτής, τραγουδοποιός, συνθέτης, σολίστ και πάνω από όλα αυτά ένας άνθρωπος που πέρα από το επικοινωνιακό του χάρισμα, ξεχωρίζει και για τις ευαισθησίες του.

Θα μου πεις, ένας καλλιτέχνης που έχει γράψει και έχει παίξει σπουδαία έργα και τραγούδια, μόνο μέσα σε ένα πλαίσιο ευαισθησίας θα μπορούσε να είναι.

Κάθε φορά που μιλάμε, είναι η ίδια χαρά – όπως όταν τον ακούω να παίζει το πιάνο του.

Τώρα, γιορτάζει τα 35 χρόνια του στη δισκογραφία και για όσους ξέρουμε και ακούμε ελληνική μουσική, ξέρουμε καλά πως αυτά είναι τα «επίσημα» του, γιατί από πίσω είναι κι άλλα, πολλά περισσότερα και καθοριστικά για όσα αργότερα μας χάρισε.

Την Τετάρτη 17 Μαΐου ανεβαίνει στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης με την σύμπραξη της Συμφωνικής Ορχήστρας του Δήμου Θεσσαλονίκης, την Γιώτα Νέγκα και την Σοφία Μανουσάκη για να γιορτάσει μαζί με το κοινό αυτά τα χρόνια μουσικής και έμπνευσης.

Παράλληλα, η σχέση του με τη Θεσσαλονίκη, δε τελειώνει σε αυτό, αφού ο Στέφανος Κορκολής ετοιμάζει τη μουσική της καλοκαιρινής παραγωγής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος «Τρωάδες» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία του Χρήστου Σουγάρη που θα κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο Δάσους την Πέμπτη 6 Ιουλίου, ενώ στη συνέχεια θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Επιδαύρου.

«Ετοιμάζω τη μουσική τώρα και μάλιστα θα είναι και το πιάνο πάνω στη σκηνή στην Επίδαυρο και στο Θέατρο Δάσους και θα παίξω εγώ ζωντανά» αναφέρει ο σημαντικός συνθέτης, λίγο πριν βγει στη σκηνή του Μεγάρου, μπροστά σε ένα κοινό που του δείχνει την αγάπη του, πολλά χρόνια. Με αφορμή άλλωστε την επετειακή αυτή συναυλία στη Θεσσαλονίκη, μιλήσαμε για όλα εκείνα τα παλιά, αλλά και τα νεότερα της ζωής του.

35 χρόνια σε μία συναυλία;

Πρόκειται για 35 χρόνια από την επιστροφή μου από το Παρίσι ουσιαστικά. Όταν μαζί με τον Παρασκευά τον Καρασούλο κάνουμε τον δίσκο για τη Μαρία Δημητριάδη. Μετά ήρθε ο δίσκος με τη Δήμητρα τη Γαλάνη και μετά γίνεται η απόπειρα να τραγουδήσω εγώ, με το «Ζωή με το κομμάτι» και τα λοιπά και μετά γίνεται κατά τύχη όλη η πορεία να τραγουδάω εγώ και να γίνει αυτή η μεγάλη επιτυχία.

Το «Ζωή με το κομμάτι» είχε όντως τότε τη μεγάλη επιτυχία που θυμάμαι;

Θα σου πω τι γινόταν τότε.  Είναι αυτό που λέω αστειευόμενος, ότι ήταν η παταγώδης αποτυχία μου αυτός ο δίσκος άλλα δεν είναι έτσι, γιατί είχε τρομερό airplay αυτό το κομμάτι, απλά δισκογραφικά δεν πούλησε όσο φαινόταν. Όπως και να ‘χει είναι ένα τραγούδι που έμεινε και που λέω ακόμα στις παραστάσεις μου. Παρόλα αυτά επειδή με ρωτάνε πολλές φορές τι θα συμπεριλάβω σε αυτές τις επετειακές συναυλίες, σίγουρα δεν μπορώ να συμπεριλάβω 35 χρόνια μουσικής μέσα σε μιάμιση με δύο ώρες πρόγραμμα, γι’ αυτό έχω επιλέξει τα τραγούδια που εμένα με έχουν ακουμπήσει πιο πολύ. Αυτά που μου έχουν προκύψει με πολύ άμεση και πρωτογενή έμπνευση.

Ωστόσο θεωρώ πως θα έπρεπε κάποια στιγμή να δώσεις μία ευκαιρία και στα b sides τραγούδια σου, αυτά που δεν ακούστηκαν πολύ τα επόμενα χρόνια.

Ετοιμάζω μία τέτοια συναυλία με τραγούδια μου που δεν ακούστηκαν τόσο πολύ, γιατί και εγώ όταν έχω λίγο ελεύθερο χρόνο και τα ακούω, μου φαίνονται κι εμένα σαν καινούργια και άγνωστα. Ξέρεις το κάθε κομμάτι γράφεται μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή αλλά μπορεί να ανθίσει μετά από πάρα πολύ καιρό. Τα τραγούδια που αντέχουν στο χρόνο είναι τα ειλικρινή τραγούδια. Αυτά που ο δημιουργός τα γράφει με ειλικρίνεια και δεν τα γράφει με σκοπό να γίνουν επιτυχία ή οτιδήποτε άλλο, αυτά τα τραγούδια νομίζω ότι δικαιώνονται από τον ίδιο το χρόνο που είναι ο κριτής αν ένα τραγούδι άξιζε ή δεν άξιζε.

Έχεις κάνει εσύ ποτέ τραγούδια με μια φόρμα πιο σουξεδιάρικη ας πούμε ή κατά παραγγελία;

Όχι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Απλά υπήρξαν τραγούδια αν θέλεις, που δεν προέκυψαν με το πρώτο. Πολύ λίγα αλλά υπάρχουν. Κι αυτά τα τραγούδια τελικά, είναι τραγούδια τα οποία τα έχω σε μία δεύτερη μοίρα από αυτά που μου προέκυψαν με την πρώτη. Ο «Άγγελος μου» ας πούμε, με το που πήρα τον στίχο του Νίκου του Μωραΐτη, έγραψα κατευθείαν τη μελωδία. Και πάρα πολλά τέτοια. Αυτά λοιπόν είναι τα τραγούδια που βγήκαν αβίαστα και όταν κάτι γίνει έτσι, θα φτάσει στην ψυχή του ακροατή. Μιλάμε βέβαια και για κάποιες, πιο παλιές ρομαντικές εποχές.

Έχουν αλλάξει οι εποχές

Το βλέπω με τα τραγούδια που έγραψα τώρα για την Σοφία Μανουσάκη. Είναι πολύ δύσκολο αυτά τα τραγούδια να περάσουνε σήμερα διότι υπάρχουν πλέον μεγάλα στοπ. Δηλαδή υπάρχει ένα σύστημα πλέον της επικοινωνίας που ενώ έχεις την ελευθερία του YouTube και του spotify, πάλι δεν είναι η δισκογραφία όπως την ξέραμε. Όσο και να προσπαθούν διάφορες δισκογραφικές εταιρείες να μιμηθούν τα προηγούμενα χρόνια, τις χρυσές εποχές της δισκογραφίας, το πράγμα είναι πια εντελώς διαφορετικό με εξαίρεση ίσως την Heaven Music.

Κι ο ακροατής όμως ακούει πια αλλιώς μουσική

Σαφέστατα, γιατί δεν ξέρω αν δεν είναι πια στο αυτοκίνητό του κάποιος, αν θα βάλει ραδιόφωνο. Τι κρίμα όμως… Το ωραιότερο μέσο για μένα είναι το ραδιόφωνο – το παλιό ραδιόφωνο – με αναλύσεις, με εκπομπές που δεν βάζαν απλά playlist που τους λέει τι θα παίξουμε. Ο κάθε παραγωγός ραδιοφώνου είχε τη δυνατότητα παλιά να παίξει αυτά που εκείνος αγαπούσε και εκείνος έκρινε ότι πρέπει να τα παίξει, και δεν ήταν απλά ότι έβαζε ένα τραγούδι.

Αυτά τα 35 χρόνια πέρασαν σαν νερό ή είχαν και δυσκολίες;

Όχι μόνο σαν νερό… κοίταξε να δεις πάντα υπάρχουν δυσκολίες σε ένα ταξίδι. Στα ταξίδια πάντα υπάρχουν και τρικυμίες και θάλασσες ήρεμες. Θα σου πω όμως ότι δεν έχω καταλάβει πώς έχει γίνει όλο αυτό. Είχε πολλών ειδών μουσικές. Κατά τύχη εγώ άρχισα να τραγουδάω και να γίνεται όλο αυτό το πράγμα τα 5-6 χρόνια εκείνα, με γεμάτα στάδια και όλα εκείνα που γινόταν τότε. Μετά έφυγα στο εξωτερικό, είχα τις ορχηστρικές μου μουσικές πού είναι αυτό ουσιαστικά που μου αρέσει να κάνω στη ζωή μου. Αν με ρωτήσεις τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, θα σου πω ότι θέλω να γράφω μουσική ορχηστρική, συμφωνική, μουσική για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση και κυρίως τώρα, για το θέατρο που είναι κάτι που με ενδιαφέρει πάρα πολύ. Τα τραγούδια τα κρατάω για να έχω μία, αν θέλεις, ανάγκη να εκφραστώ και εγώ γράφοντας κάποιο. Κάτι σαν χόμπι. Η δουλειά μου νιώθω τώρα ότι είναι να γράφω ορχηστρικά κομμάτια.

Μου έκανε εντύπωση όταν έμαθα ότι ο Στέφανος Κορκολής γράφει μουσική πάνω σε στίχο και ότι δεν προσαρμόζονται στίχοι πάνω σε μουσικές του

Θα σου πω δύο λόγους που γίνεται αυτό. Αρχικά, δεν έχουμε πολλούς στιχουργούς που μπορούν να γράψουν πάνω σε μουσική. Ξέρεις αυτό δεν είναι πάρα πολύ εύκολο. Δεν είναι θέμα μουσικών γνώσεων αλλά χρειάζεται να έχει ο στιχουργός αντίληψη στο πού τονίζεται ο στίχος. Το ίδιο ισχύει και ανάποδα. Το δεύτερο σκέλος της εξήγησης, είναι ότι εγώ εμπνέομαι από τον στίχο, δηλαδή δε θα γράψω ένα τραγούδι επειδή είδα ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα. Δεν είμαι ένας άνθρωπος που τέτοιες παρεμβάσεις, εξωτερικές εικαστικού τύπου, θα με εμπνεύσουν. Όταν λοιπόν διαβάζω την ιστορία που μπορεί να λέει ένας στίχος, εκεί αυτομάτως έρχεται η πρώτη πηγή έμπνευσης και από εκει και πέρα, όσο πιο γρήγορα με ακουμπήσει αυτός ο στίχος, τόσο πιο γρήγορο θα είναι και το αποτέλεσμα. Ευτυχώς τελευταία συνεργάζομαι πάρα πολύ με το Γεράσιμο Ευαγγελάτο που έχουμε ταυτιστεί πολύ. Έχουμε κάνει ήδη δύο musical και έναν ολόκληρο δίσκο για τη Σοφία Μανουσάκη και προχωράμε μαζί. Μία γοητευτική σχέση μπορώ να πω πως είναι. Ο Γεράσιμος είναι ένας νέος άνθρωπος, με πάρα πολύ μεγάλο ταλέντο ο οποίος συνδυάζει έναν νεορομαντισμό με μία γραφή που είναι πάρα πολύ στο δια ταύτα. Νομίζω ότι ο Γεράσιμος συνεχίζει μία σχολή, αυτή των ποιητών και στιχουργών.

Τι ήταν καθοριστικό για τη δική σου ενασχόληση με τη μουσική;

Καθοριστικό θεωρώ ότι ήταν το γεγονός ότι γεννήθηκα σε ένα σπίτι που υπήρχε πιάνο. Το φοβερό βέβαια ήταν ότι αυτό το πιάνο εγώ ως παιδί δεν το πλησίαζα. Δεν πήγαινα ούτε για να το «βαρέσω» όπως έκαναν άλλα παιδάκια. Είχα μία απόσταση, μέχρι που με πήγε ο πατέρας μου να δω τις «Ομπρέλες του Χερβούργου». Εκεί ήταν το ερέθισμα και ό, τι είχα στο DNA μου πέρασε και κάθισα μία μέρα και έπαιξα. Μετά από αυτό ήξερα ότι η μουσική θα είναι καθοριστική στη ζωή μου.

Τα χρόνια στο εξωτερικό τι σου δίνουν και τι σου αφήνουν μέχρι σήμερα;

Ήμουν τυχερός πάρα πολύ με τους δασκάλους μου. Ήταν όλοι τους «ιερά τέρατα» της μουσικής. Είχαν το ταλέντο να μεταλαμπαδεύσουν τις δικές τους γνώσεις σε κάποιους άλλους. Ξέρεις αυτή η μεταφορά δεδομένων είναι πάρα πολύ δύσκολη. Είχα την τεράστια τύχει να βρεθώ δίπλα στον Vladimir Horowitz, είχα επίσης την τεράστια χαρά να μαθητεύσω δίπλα στον τεράστιο Pierre Boulez και στον Astor Piazzolla σε ένα σεμινάριο για ενορχήστρωση tango. Όλα αυτά είναι τρομερά εφόδια και σκέψου ότι τότε ήμουν πάρα πολύ νέος και μέσα στην τρέλα της νεότητας αυτής. Και ήταν το μυαλό ανοιχτό, έπαιρνα πληροφορίες από παντού. Ήμουν στο Παρίσι που ήταν μία από τις μουσικές πόλεις και είχα τη δυνατότητα να βλέπω συναυλίες, να βλέπω θεάματα πού στην Ελλάδα δεν έχουμε μέχρι και σήμερα μία τέτοια δυνατότητα, ενώ εγώ σου μιλάω για το μακρινό 1980. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν και οι σπουδές μου να έχουν άλλο ενδιαφέρον. Γι’ αυτό πολλές φορές λέω ότι είναι κρίμα πού στη χώρα που ανακάλυψε τις τέχνες, άνθρωποι που μένουν εδώ και σπουδάζουν τέχνη, να μην έχουν τέτοιες δυνατότητες. Όλο ξεκινάει από τα σχολεία που δεν διδάσκουν πλέον τέχνη ενώ θα έπρεπε να διδάσκεται κατά τη γνώμη μου από το νηπιαγωγείο. Δεν γίνεται να ξέρουμε μόνο το τραγούδι και τον τραγουδιστή να το πω απλά, ο κόσμος πρέπει να γνωρίζει και την τέχνη. Θα έπρεπε να υπάρχει λοιπόν στα σχολεία η ιστορία της τέχνης. Η τέχνη είναι αυτή που καλλιεργεί την ψυχή. Βλέπεις τι γίνεται πλέον στα σχολεία, τα ερεθίσματα των παιδιών είναι κάκιστα. Γι’ αυτό και βλέπουμε την έξαρση της βίας, όταν μικρά παιδιά μιμούνται αυτά που βλέπουν. Από την άλλη, οι γονείς δεν έχουν τη δυνατότητα λόγω οικονομικών δυσκολιών να είναι από πάνω τους, γιατί όταν και οι δύο δουλεύουν και ένα παιδί είναι στο κινητό του από την προνηπιακή ηλικία και βλέπει όλα αυτά, φυσικά και θα πάει να κάνει τα ίδια μετά.

Τι σε επαναφέρει στον στόχο σου κάποιες φορές που ίσως να αποσυντονίζεσαι;

Επειδή πλέον δύσκολα αποσυντονίζομαι, τελειώνοντας μία συναυλία, εγώ ήδη έχω σκεφτεί το επόμενο βήμα. Το έχω σκεφτεί την ώρα που ακόμα παίζω μία συναυλία. όχι με την έννοια της καριέρας, δεν είμαι καριερίστας πλέον. Είναι και αστείο να είμαι καριερίστας. Την ώρα που παίζω, μου γεννιούνται πάρα πολλές ιδέες και θέλω να τις υλοποιήσω την άλλη μέρα το πρωί. Άρα λοιπόν, επειδή αυτό το μουσικό ταξίδι είναι χωρίς τέλος για μένα, όταν καμιά φορά με ρωτάνε αν νιώθω φτασμένος, γελάω μέσα μου. Δεν υπάρχει η λέξη «φτάνω» στην τέχνη. Γιατί αν φτάσεις, τελείωσες. Είναι μία ατελείωτη σκυταλοδρομία, απλά δίνεις τη σκυτάλη σε κάποιον άλλον να συνεχίσει τα πράγματα. Δεν μπορείς να πεις ποτέ ότι έφτασα κάπου, ότι πέτυχα τους στόχους μου. Εγώ λοιπόν, μονίμως βάζω έναν επόμενο στόχο, θέλω να δημιουργώ συνέχεια. Γράφω τραγούδια μόνο αν αξίζει τον κόπο, αλλιώς δεν θα καταναλώσω τη σκέψη μου και την έμπνευση μου για να κάνω κάτι μόνο για να το κάνω. Προσπαθώ να σκεφτώ συνέχεια καινούργιες ιδέες, καινούργιες προσεγγίσεις, παντρέματα μουσικά. Όλα αυτά δηλαδή που με κρατάνε σε μία εγρήγορση καλλιτεχνική ή και δημιουργική, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπήρξαν περίοδοι που δεν μπορούσα να κατεβάσω ούτε μισή νότα από το κεφάλι μου. Εκεί δεν κάνεις τίποτα, δεν το εκβιάζεις. Δεν εκβιάζεται η έμπνευση. Μπορεί να σου έρθει και όταν κοιμάσαι ή όταν είσαι μέσα σε ένα ταξί.

Δηλαδή γράφεις μόνο όταν έχεις έμπνευση;

Μόνο. Δεν εκβιάζω ποτέ τον εαυτό μου να του πω τώρα θα κάτσω στο πιάνο και τώρα θα γράψω ένα κομμάτι. Δεν μπορώ εγώ αλλιώς. Είμαι ένας άνθρωπος που θα γράψω μουσική όταν θα νιώσω ότι υπάρχει έμπνευση. Δεν θα το δω ότι θα σηκωθώ το πρωί, θα κάνω τη γυμναστική μου, θα πάω στο πιάνο και θα στύψω το μυαλό μου να μου έρθει έμπνευση. Για να τα ξεχωρίσουμε όμως, άλλο η μελέτη που χρειάζεται να κάνεις, κι άλλο να πεις θα πάω να κατασκευάσω ένα κομμάτι ντε και καλά. Δεν θα είναι ένα τέτοιο κομμάτι, κάτι που θα έχει βγει από την ψυχή. Άρα, ποιος ο λόγος;

Όταν όμως έχεις συγκεκριμένα χρονικά όρια για να παραδώσεις για μία παράσταση ας πούμε, τότε τι γίνεται;

Εκεί ίσως το άγχος να είναι και μία πηγή έμπνευσης. Σίγουρα παίζει ρόλο και η εμπειρία. Απλά αυτό που συμβαίνει όταν έχεις ας πούμε μπροστά σου ένα μεγαθήριο που λέγεται Ευριπίδης και μία τραγωδία από τις ωραιότερες που έχουν γραφτεί, και έχεις να αντιμετωπίσεις μία υπέροχη πρόταση από έναν οργανισμό με τόσο μεγάλη ιστορία όπως είναι το Κρατικό Βορείου Ελλάδος, όλα σου δημιουργούν ένα άγχος τεράστιο, το οποίο όμως,  στη δική μου την περίπτωση μετατρέπεται σε έμπνευση. Η χρονική πίεση δηλαδή μου πηγαίνει σε καλό. Και τώρα βρίσκομαι ακριβώς σε αυτή τη φάση.

Έχεις μιλήσει ανοιχτά για το θέμα της υγείας σου. Πώς ήταν για σένα εκείνη η περίοδος;

Όταν χτύπησε την πόρτα μου όλη αυτή η ιστορία ένιωσα ότι χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Είναι φυσιολογικό νομίζω αυτό. Από εκεί και πέρα άλλαξα πάρα πολλά πράγματα στη ζωή μου. Το πρώτο ήταν να σταματήσω να καπνίζω. Άλλαξα τρόπο ζωής και το είδα όλο πολύ διαφορετικά. Έτσι πετάς τα περιττά, ό,τι είναι τοξικό το στέλνεις στο καλό. Έτσι κάνεις πολλές οικονομίες και στους ανθρώπους που έχεις γύρω σου, κρατάς αυτούς που σίγουρα σε αγαπάνε και αγαπάς. Μαθαίνεις να πορεύεσαι με αυτό αφού δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Από τη στιγμή που μου έκατσε η στραβή έπρεπε να την αντιμετωπίσω. Το ζήτημα είναι ότι εγώ ήμουν στην ατυχία μου τυχερός, γιατί εντάξει μπορώ και το παλεύω, όταν όμως πήγαινα να κάνω τις θεραπείες, έβλεπα ανθρώπους με πολύ χειρότερες και βαρύτερες μορφές καρκίνου από αυτή που έχω εγώ και ήταν κάτι που με συντάραξε. Σε τέτοιες στιγμές είναι που λες, έλα μία χαρά είσαι εσύ… Σκέψου ότι παλιά δεν λέγαμε καν τη λέξη της αρρώστιας αυτής, δυστυχώς όμως έχει εξαπλωθεί πια τρομακτικά. Θα πρέπει λοιπόν όλοι μας να μη φοβόμαστε το γιατρό. Υπάρχει πάντα ένας φόβος να πάμε στο γιατρό όταν βλέπουμε πάνω μας κάτι περίεργο. Θα πρέπει όσο μπορούμε αυτό να το πολεμάμε μέσα μας και να πηγαίνουμε. Και δεν θα σου κρύψω ότι ο πρώτος από αυτές τις περιπτώσεις ήμουν εγώ. Δεν πήγαινα σε γιατρούς. Επίσης να το τονίσω ότι το κάπνισμα είναι καταστροφή.

Ποιες στιγμές ή ανθρώπους θα έπαιρνες από το χέρι σε αυτά τα 35 χρόνια και θα τους πήγαινες στα επόμενα 35;

Είναι αρκετοί. Δεν θέλω να μειώσω κάποιους αλλά ένας θα ήταν σίγουρα η Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Είναι ένας άνθρωπος που υπεραγαπώ. Έχω πλέον μαζί της μία σχέση που δεν είναι μόνο μουσική σχέση αλλά παντοτινής φιλίας. Είναι ένας άνθρωπος πολύ δοτικός, είναι ακριβώς αυτό που βλέπεις τη σκηνή. Η αλήθεια προσωποποιημένη. Υπάρχουν βέβαια και πάρα πολλοί ακόμα που θα έπαιρνα, απλά το πρώτο όνομα που μου έρχεται είναι η Άλκηστη. Αν ζούσε και ο Δημήτρης (Μητροπάνος) θα σου έλεγα και τον Δημήτρη. Βέβαια μην αναφέρω και τον Μίκη Θεοδωράκη γιατί είναι αυτός που με καθόρισε. Ο Μίκης είχε στο έπακρο και το καλλιτεχνικό στοιχείο και το ανθρώπινο για μένα. Με προσδιόρισε καλλιτεχνικά και με καθόρισε και σαν άνθρωπο.

Σου λείπει;

Παρά πολύ. Γιατί ήταν διαρκής η σχέση μας. Δεν πηγαίναμε ας πούμε μία φορά τον χρόνο και τον βλέπαμε. Σχεδόν βρισκόμασταν κάθε εβδομάδα και πολλές φορές και παραπάνω. Ήταν μία υπέροχη σχέση με το Μίκη. Νιώθω ευλογημένος που είχα την τύχη να γνωρίσω αυτό το μεγαθήριο της παγκόσμιας μουσικής και να έχω αυτή τη σχέση που είχα μαζί του.

Πες μου για αυτή την επετειακή συναυλία που θα κάνει στη Θεσσαλονίκη και πού πήγε ήδη πάρα πολύ καλά στην Αθήνα;

Πήγε καταπληκτικά! Δύο sold out στο Μέγαρο Αθηνών και δύο μετά στο Παλλάς, δηλαδή μιλάμε για χώρους τεράστιας χωρητικότητας, ήταν πραγματικά υπέροχο και δεν ήταν μόνο η πληρότητα, αλλά ήταν και ότι ο απλός ο κόσμος που ήρθε λειτούργησε σε ένα βαθμό απίστευτο. Εκεί παρουσιάζω τα spots που εμένα με ακουμπάνε πιο πολύ, χωρίς να θέλω να μειώσω τα υπόλοιπα. Παρουσιάζω λοιπόν συμφωνικά μου έργα, ας πούμε για παράδειγμα το ‘85 είχα γράψει ένα κονσέρτο για μπουζούκι και ορχήστρα. Το οποίο έμεινε στο συρτάρι από τότε. Και το είχα γράψει γιατί είχα εμπνευστεί από τον τρόπο που ο Πολυκανδριώτης παίζει αυτό το όργανο. Και τώρα, πόσο όμορφο είναι που το παρουσιάζω με σολίστ τον ίδιο. Έτσι όπως θα γίνει και στη Θεσσαλονίκη. Παίζω επίσης κάποια άλλα ορχηστρικά μου έργα και ξεδιπλώνω τη μουσική μου ιστορία, ξεκινώντας με τραγούδια, από αυτά που έχει πει η Δήμητρα, η Άλκηστις, ο Μητροπάνος και τραγούδια που έχω πει κι εγώ την περίοδο του ’90, ενώ έχω και δύο καλεσμένους, η μία είναι η Σοφία Μανουσάκη που είναι η νέα γενιά πού αποδίδει με εξαιρετικό τρόπο όλα αυτά που είχα γράψει για τις μεγάλες φωνές και η άλλη είναι η Γιώτα Νέγκα, με την οποία μας συνδέει μία μακρόχρονη φιλία και είναι μία γυναίκα που την εκτιμώ αφάνταστα και φωνητικά αλλά και ως άνθρωπο.

Βέβαια έχεις και άλλους καλεσμένους στη Θεσσαλονίκη, την Συμφωνική Ορχήστρα

Μάλλον αυτοί με καλέσανε! Γιατί η πρόταση ήρθε από αυτούς. Να σου πω ότι με τη συγκεκριμένη ορχήστρα το 1994 στο Παλαί Ντε Σπορ είχα κάνει μία συναυλία με διευθυντή ορχήστρας τον Δημήτρη Αγραφιώτη όπου παίξαμε το «Rhapsody in blue» του Γκερσουιν μπροστά σε 15.000 κόσμο. Σε μία απόλυτη σιγή και σε μία απόλυτα ευλαβική ατμόσφαιρα, όπως όφειλε να είναι σε ένα τέτοιο έργο. Άρα καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν πολλά που με δένουν με την ορχήστρα και είναι μεγάλη τιμή αυτή η πρόσκληση. Είναι και συγκινητικό να βρίσκομαι μετά από τόσα χρόνια με τη συγκεκριμένη ορχήστρα για να κάνουμε τα 35 μου χρόνια. Πρόκειται για μία συναυλία ψυχής και όχι απλά μία συναυλία αναδρομής. Με ενδιαφέρει πολύ να είμαστε εκεί και να περάσουμε ωραία όλοι μαζί. Το ζητούμενο είναι να ζήσουμε όλοι όμορφες στιγμές.

Τι είναι η σκηνή για σένα Στέφανε;

Είναι το δεύτερο σπίτι μου. Όχι πως δεν έχω τρακ όταν βγαίνω, αλλά νιώθω πολύ άνετα. Άλλωστε πάντα έχω τρακ. Είναι όμως ένα τρακ που μετουσιώνεται σε έμπνευση, δεν είναι αρνητικό τρακ. Δεν είναι αυτό που θα παίξεις και θα τα κάνεις όλα χάλια.

Τα χρόνια εκείνα που έκανες προσωπική δισκογραφία με την τεράστια επιτυχία ένιωσες να χάνεις κάπου τον Στέφανο;

Σίγουρα όλο αυτό μου φαινόταν περίεργο, δεν καταλάβαινα γιατί συμβαίνει. Σε άλλους ρυθμούς που δεν θέλω καν να τα σκέφτομαι πια. Άλλωστε όλο αυτό για μένα κράτησε λίγα χρόνια και μετά τελείωσε, και δεν θέλω να επιστρέψω εκεί. Τα επόμενα χρόνια επανέφερα το Στέφανο στους αρχικούς στόχους που ήταν τα ορχηστρικά μου. Εγώ καθαρά εκείνα τα χρόνια το έκανα για βιοποριστικούς λόγους. Όταν όμως έκανα μία συναυλία και έβγαινα με το πιάνο μου και έπαιζα Ραχμάνινοφ και ο κόσμος άκουγε, αυτό ήταν κάτι που μου έχει μείνει. Πόσα παιδιά ερχόταν μετά και μου λέγανε ότι ξεκίνησαν το πιάνο εξαιτίας μου. Αυτό για μένα είναι η καλύτερη ανταμοιβή.

*Ο Στέφανος Κορκολής θα είναι στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (Αίθουσα Φίλων Μουσικής Μ1), την Τετάρτη 17 Μαΐου στις 21.00 με την Συμφωνική Ορχήστρα Δήμου Θεσσαλονίκης. Μαζί τους, ο Θανάσης Πολυκανδριώτης, η Γιώτα Νέγκα και η Σοφία Μανουσάκη. Διεύθυνση ορχήστρας: Αναστάσιος Συμεωνίδης