Στη Σαλονίκη μου…

Λέξεις: Θανάσης Τριαρίδης

Για μια ολόκληρη δεκαετία (την πρώτη μου δεκαετία στο θέατρο) δεν παίχτηκαν καθόλου έργα μου στην πατρίδα μου, στην Θεσσαλονίκη, στην πόλη όπου έμενα μέχρι τα 42 χρόνια. Παίζονταν σε πολλές παραστάσεις στην Αθήνα, παίζονταν σε άλλες πόλεις, παίζονταν ακόμη και στην Κύπρο ή στο Βερολίνο – μα στην Θεσσαλονίκη υπήρχε σιωπή.

Μόνο οι παραστάσεις που κάνανε μια πετυχημένη διαδρομή στην Αθήνα, ανέβαιναν στην Θεσσαλονίκη. Κι εγώ προσπαθούσα να καταλάβω το γιατί – και αναθυμόμουν τις δυσκολίες έκφρασης που αντιμετώπισα στη Σαλονίκη, τον διάχυτο εθνοφασιμό της πόλης που ένιωθα να με στραγγαλίζει, τους λογής ακρωτηριασμούς, τους πολιτικούς και άλλους αποκλεισμούς μου.

Αυτή η πραγματικότητα άλλαξε τα τελευταία χρόνια – ιδίως την τελευταία διετία. Πια μετράω (αν μετράω σωστά) τουλάχιστον δέκα παραστάσεις έργων μου που ξεκίνησαν από την Σαλονίκη. Και αυτό μου δινει την αισθηση πως κάτι αλλάζει – σε σχέση με μένα και την πόλη μου. Πιθανώς η πατρίδα μου να μπορεί να με χωρέσει πια – πιθανώς εγώ να ομογενοποιήθηκα ώστε να χωράω σε αυτήν.

Φέτος θα ανέβουν τουλάχιστον 4 παραστάσες έργων μου στην γενέθλια πόλη.

Το ΠΛΥΝΤΗΡΙΟ του Γιάννη Παρασκευόπουλου (κι επειδή είναι επανάληψη μπορώ να το πω: μια παράσταση εκπληκτική) ξεκινάει την ερχόμενη Πέμπτη στο Alte Fablon.

Το ΜΑΙΕΥΤΗΡΙΟ του νεότατου αλλά λαμπρού Στέλιου Βραχνή ξεκινάει στις 18 Οκτωβρίου στο Θέατρο Τ.

Και τον Μάρτιο του 2025 η Νικάιτη Κοντούρη (με συνεργάτη σκηνοθέτη τον Παρασκευόπουλο) ξεκινάει το ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ στην Μονή Λαζαριστών – μια παράσταση που μιλάει επί της ουσίας για το Ολοκαύτωμα, το εξακολουθητικό ολοκαύτωμα των αιώνων.

Κι απόψε ανεβαίνω στην Σαλονίκη για την τελευταία θεσσαλονικιώτικη παράσταση της ΜΟΥΓΓΗΣ ΚΑΜΠΑΝΑΣ από την Ομάδα Rodez – που τόσο απρόσμενα έλαμψε πέρσι στην Αθήνα. Όταν έγραψα αυτό το κείμενο πριν από 22 χρόνια ήμουν θαρρείς κλεισμένος σε ψηλά γύρω μου τείχη. Μα τώρα, χάρη στα μαγικά παιδιά της Rodez, ήρθε η ώρα να την μοιραστώ με την παντοτινή μου πατρίδα.