Ο Δημήτρης Πετρόπουλος μιλά στην Parallaxi για τον Γεράσιμο Μιχελή – Τα γυρίσματα του Σαββάτου στο “Παρά Πέντε”

Ο ηθοποιός Δημήτρης Πετρόπουλος μιλάει στην Parallaxi με αφορμή την απώλεια του Γεράσιμου Μιχελή, που έφυγε από τη ζωή την περασμένη Τρίτη, νικημένος από την ALS – μια σπάνια και εξαιρετικά δύσκολη νευροεκφυλιστική νόσο. Όσοι τον γνώριζαν από κοντά λένε ότι τον τελευταίο μήνα είχε καταπέσει πολύ και ήταν σχεδόν παράλυτος. «Αυτό το νέο δεδομένο δεν ήταν έκπληξη, το ήξερα», λέει ο Πετρόπουλος. «Αλλά εντάξει… πάντα ελπίζεις».

Ο γνωστός ηθοποιός θυμάται τον Γεράσιμο Μιχελή μέσα από την κοινή τους εμπειρία στη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά «Στο Παρά Πέντε», λέγοντας χαρακτηριστικά: «Ο Γεράσιμος για μένα ήταν το ραντεβού του Σαββάτου, όσο διαρκούσε η σειρά. Ήταν η μέρα που βρισκόμασταν για γύρισμα. Ήταν η μοναδική μέρα που βρίσκαμε κοινό χρόνο στο πλατό. Ήταν η μοναδική μέρα που ήταν διαθέσιμο το γραφείο των γυρισμάτων και μάλιστα το διαμορφώναμε κρύβοντας τη θέα της θάλασσας για να μη γίνει αντιληπτό που ήμασταν», ενώ στην ερώτηση αν είχαν συχνή επαφή αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ναι, αυτός μου είχε απομείνει από το Παρά Πέντε σαν σχέση. Με ρωτάνε συνέχεια αν έκανα παρέα με τους ανθρώπους της σειράς, αλλά αν δει κάποιος καλά θα ξέρει πως εγώ δεν είχα επαφή με άλλους ηθοποιούς, δεν έκανα γυρίσματα με άλλους εκτός από τον Γεράσιμο. Και μη νομίζετε, ήταν μία περίοδος που όλοι έτρεχαν, άλλοι για τη σειρά και άλλοι για να προλάβουν τα θέατρα και τα γυρίσματα τους. Βρεθήκαμε μόνο σε κάτι εκδηλώσεις του καναλιού τότε. Ο Γεράσιμος για μένα ήταν εκείνος που γνώρισα καλύτερα» αναφέρει.

Ο ρόλος του Πετρόπουλου στο «Παρά Πέντε» ήταν περιορισμένος κινητικά μέχρι να αποκαλυφθεί το πρόσωπο του. Όλοι θυμόμαστε πως την πρώτη σεζόν, δεν είχαμε δει ποιος είναι, παρά βλέπαμε πλάνα με τα χέρια του. «Η αυταπάτη ότι είναι μια κανονική σκηνή υπήρχε, αλλά ήξερε ο Γεράσιμος ότι εγώ δεν θα φανώ. Έπρεπε να αντιδρά σε κάτι που δεν ήταν ορατό. Και όμως, βρήκαμε έναν τρόπο να επικοινωνούμε θεατρικά και να δημιουργούμε σκηνές με νόημα. Στο τέλος μάλιστα μαλώναμε και κανονικά, σαν να ήμασταν σε κανονικό καβγά», λέει γελώντας.

Περιγράφει τον Γεράσιμο Μιχελή ως «έναν ήσυχο, σοβαρό άνθρωπο που δεν του άρεσε η φασαρία και δεν άνοιγε εύκολα τον εσωτερικό του κόσμο». Ήταν βαθιά θρησκευόμενος, αλλά όχι με τον συμβατικό τρόπο. «Δεν ήταν του τύπου “πάω στην εκκλησία κάθε Κυριακή”. Ήταν βαθιά σε αναζήτηση. Έψαχνε τον Θεό μέσα του και γύρω του, αλλά μόνο όταν ένιωθε ασφάλεια, μιλούσε για αυτό».

Με την πάροδο του χρόνου και υπό τη σκιά της ασθένειας, ο Μιχελής στράφηκε στην ποίηση. «Το πρώτο του βιβλίο ήταν σαν συρραφή στιγμών – παρατηρήσεις από βόλτες, από σκέψεις. Το δεύτερο, το πρόσφατο, ήταν πιο συμπαγές, πιο καθαρό λογοτεχνικά. Νομίζω πως το κατάφερε» λέει χαρακτηριστικά.

Η επιστροφή του «Παρά Πέντε» και η εξήγηση της επιτυχία του

«Εγώ έχω μια εξήγηση» λέει ο Δημήτρης Πετρόπουλος μιλώντας για την μεγάλη επιτυχία του «Παρά Πέντε» μέχρι και σήμερα, 20 χρόνια μετά! «Είναι πάρα πολύ δύσκολο αυτό που πέτυχαν, όχι μόνο ο Γιώργος γράφοντας το, αλλά και ο Αντώνης Αγγελόπουλος που το σκηνοθέτησε και δεν αναφέρεται συχνά επειδή δεν του αρέσει να προβάλλεται.  Ξέρετε, δεν είναι αυτονόητο ότι θα γράψεις κάτι που θα είναι ανάλαφρο, αλλά θα έχει ουσιαστικά θέματα από κάτω, που βγαίνουν με διακριτικότητα. Δεν είναι δηλαδή ένα σήριαλ τζούφιο το «Παρά Πέντε», θίγει θέματα που αυτός που το βλέπει δεύτερη φορά τα ανακαλύπτει και έτσι φαίνεται πάντα καινούριο. Επίσης γελάς, σε κάνει να νιώθεις παιδί χωρίς όμως να είσαι άβολα γι’ αυτό.  Αυτό σήμερα, δεν είναι εύκολο, γιατί γελάμε από αντανακλαστικά από άμυνα, από νευρικότητα αλλά το να γίνεσαι παιδί και να μην νιώθεις ηλίθιος που γέλασες είναι ένα μυστικό στο Παρά Πέντε και δεν προσβάλει. Ο Καπουτζίδης δεν προσβάλει ποτέ με αυτά που γράφει,  είναι καλό παιδί, καλός άνθρωπος»

Μιλώντας μοιραία για την πληροφορία πως την επόμενη σεζόν θα επιστρέψει με κάποιον τρόπο το «Παρα Πέντε» με κάτι επετειακό, χωρίς να ξέρουμε παραπάνω λεπτομέρειες, ο Δημήτρης Πετρόπουλος αναφέρει: «Δεν ξέρω καθόλου σε ποια κατεύθυνση το έχει συλλάβει ο Γιώργος, αν θα είναι προέκταση της σειράς που έχει προηγηθεί ή θα είναι εντελώς άλλο πράγμα. Κάτι μου λέει ωστόσο μέσα μου διαισθητικά ότι σίγουρα θα υπάρχουν απώλειες και θα λείπει καταρχήν το κομμάτι Παυρινός και το δεξί του χέρι (σ.σ.: Πετρόπουλος – Μιχελής) γιατί είμαστε το αντίβαρο στην αφήγηση την άλλη, δεν ξέρω αν το προσπεράσει εντελώς και δούμε κάτι άλλο που θα εστιάσει ίσως μόνο στην πεντάδα»

Τα πρώτα του χρόνια και η Θεσσαλονίκη

Μιλώντας για τη Θεσσαλονίκη ο Δημήτρης Πετρόπουλος, η αφήγησή του παίρνει έναν πιο εξομολογητικό τόνο, ενώ δεν παραλείπει να αναφέρει πόσο έντονα νιώθει μέσα του κάθε φορά που μιλά ή έρχεται σε αυτή την πόλη. Άλλωστε, είναι συνδεδεμένη με την αρχή του καλλιτεχνικού του ταξιδιού: «Ήρθα ως φοιτητής στη Νομική, από την Άρτα. Δεν ήταν αυτό που ήθελα να κάνω. Ένας φίλος μου ετοιμαζόταν να δώσει εξετάσεις στη νεοσύστατη σχολή θεάτρου του Κρατικού, που τότε ήταν παράρτημα του Εθνικού και τον βοηθούσα όλο το καλοκαίρι. Τη μέρα των εξετάσεων, τον περίμενα και σχεδόν από τύχη – επειδή με βοήθησε μια καθηγήτρια, μου άνοιξε η πόρτα. Πήγα χωρίς αίτηση, χωρίς χαρτιά κι όμως, πέρασα πρώτος. Από σπόνδα θα έλεγε κάποιος»

Θυμάται τέλος με συγκίνηση μια ιστορία από τα παιδικά του χρόνια, που του αφηγήθηκε πρόσφατα ένας παλιός φίλος του που κάνουν διακοπές κάθε καλοκαίρι μαζί: «Είχα ανεβάσει μια “Μήδεια” για παιδιά. Ήμουν 10 χρονών. Εκείνος το θυμόταν με λεπτομέρειες. Και τότε κατάλαβα πως ίσως αυτό ήθελα πάντα. Όχι να είμαι ηθοποιός, αλλά να επικοινωνώ, να μεταφέρω πίστη, θετική ενέργεια. Δεν ξέρω βέβαια ακόμη αν είμαι ηθοποιός. Ξέρω όμως ότι προέρχομαι από ένα πολύ αγαπησιάρικο σπίτι. Ανένταχτο. Ελεύθερο. Χωρίς φωνές, χωρίς έλεγχο. Με βιβλία, με ζωγραφιές. Κι αυτό βοήθησε.»

Σήμερα, Παρασκευή 18 Ιουλίου, θα γίνει η κηδεία του Γεράσιμου Μιχελή στον Άγιο Νικόλαο Ραγκαβά, στην Πλάκα στις 11:30, ενώ η ταφή του, στο Τρίτο Νεκροταφείο, στις 13:00

Ρωτάω τον Δημήτρη Πετρόπουλο αν θα πάει στη κηδεία. Η απάντηση του γρήγορη, χωρίς να αφήνει περιθώρια… “Ναι, εννοείται θα είμαι εκεί. Κάτι μου λέει όμως πως θα είναι και πολύς κόσμος για να αποχαιρετήσει τον  Γεράσιμο. Θα έρθουν πολλοί…».