Τίποτα. Μια αδιανόητη ιστορία αγάπης.

της Λίας Καραμπατέα

Εκείνη, εκείνος, και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Ποια είναι τα βήματα που ακολουθεί ο έρωτας; Πώς νιώθει αυτός και πώς αυτή; Γίνεται να νιώσεις αγάπη για κάποιον χωρίς να τον έχεις γνωρίσει ακόμη, χωρίς να έχεις κοιμηθεί και ξυπνήσει μαζί του…;

Το Τίποτα, Μια αδιανόητη ιστορία αγάπης. Η σύλληψη και σκηνοθεσία της Βαρβάρας Δουμανίδου, την οποία είδαμε και σαν πρωταγωνίστρια αυτή τη φορά. Όλες οι παραστάσεις από το Θέατρο του Άλλοτε, αποτελούν μοναδικές εμπειρίες, ολοκληρωτικά βιωματικές, με κανένα τρόπο σύγκρισης με άλλες θεατρικές παραστάσεις πεπατημένων διαδρομών.

Συνοδευόμενη από έναν αλληγορικό σουρεαλισμό, το Τίποτα, είναι μια ζωντανή απεικόνιση της γέννησης ενός μεγάλου έρωτα, με τους θεατές να βρίσκονται καθ’ όλη τη διάρκεια στο επίκεντρο της ιστορίας, μέσω είτε Εκείνου (Δημήτρης Βασιλειάδης), είτε Εκείνης (Βαρβάρα Δουμανίδου), ανάλογα ποιον καλέστηκαν να ακολουθήσουν (βλ.: οδηγίες παράστασης).

Οι θεατές περιηγούνται όρθιοι στα δωμάτια όπου εναλλάσσονται οι σκηνές. Αν και προς το τέλος, τείνει να γίνει λίγο κουραστική για τους θεατές αυτή η συνεχής εναλλαγή στους χώρους (σε συνδυασμό με την ορθοστασία), την «κόπωση» αποζημιώνει η άρτια οργανωμένη πορεία όλου του έργου, με λεπτομερή και απίστευτα ακριβή επιμέλεια σε καθετί σημαντικό και ασήμαντο, από την τοποθέτηση των αντικειμένων στον χώρο μέχρι τις συγχρονισμένες τηλεφωνικές κλήσεις που ανταλλάσσουν οι ερωτευμένοι πρωταγωνιστές μεταξύ τους, βρισκόμενοι σε εντελώς διαφορετικά δωμάτια.

Παρόλο που κάθε παράσταση που καλείται να δει κάποιος θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται μοναδικά, είναι γνωστό στους «μυημένους» λάτρεις του χώρου, ότι η ομάδα του Άλλοτε έχει καθιερώσει ένα δικό της στυλ παραστάσεων. Το έχουμε ξανασχολιάσει πως αναπόφευκτα, παρακολουθώντας μια τέτοια πορεία, είναι ολοένα και μεγαλύτερες οι προσδοκίες για το κάτι καλύτερο που έχουν να σου δώσουν κάθε επόμενη φορά.

Το Τίποτα, έχει φανερά την ταυτότητα της μοναδικής προσέγγισης που πάντα ακολουθεί πιστά η Βαρβάρα Δουμανίδου. Ο πήχης ανεβαίνει ακόμη περισσότερο αυτή τη φορά, και το κοινό εισπράττει ένα μεστό θέαμα πλαισιωμένο με την κατάλληλη μουσική όπου χρειάζεται, αλλά και με καλοδουλεμένα εφέ που κόβουν την ανάσα.

Ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές, καθοριστική και η παρουσία της Ευρώπης Αργυροπούλου σε ρόλο μυστήριο, που καλύτερα να μην προδώσουμε στο κείμενο αυτό. Οι ερμηνείες των ηθοποιών, τόσο ρεαλιστικά μελετημένες, κάνουν τον θεατή στιγμιαία να νομίζει πως πρόκειται όντως για την εξιστόρηση ενός έρωτα από κάποιο φιλικό του πρόσωπο. Ταυτόχρονα όμως, υπάρχει τόσο αρμονικά δεμένο με αυτό, το εξωπραγματικό στοιχείο, το όνειρο, και ο θεατής τότε ξεχνά οτιδήποτε ρεαλιστικό βυθιζόμενος και ο ίδιος στην πιο μυστηριώδη πλευρά που μπορεί να έχει ένας έρωτας με τις πληγές του.

Αυτό που κάνει πιο βιωματική μια παράσταση θα έλεγε ενδεχομένως κάποιος, δεν είναι μόνο μια εναλλακτική σκηνή ή η περιήγηση. Αλλά κυρίως ότι η ιστορία καθοδηγεί τους θεατές σε συγκεκριμένα μονοπάτια, αφήνοντας όμως ελεύθερη την πορεία της σκέψης, της φαντασίας και των συναισθημάτων που θα καλλιεργηθούν από τον καθένα.

Το Τίποτα, από αυτήν την άποψη, είναι μια παράσταση που έχει να δώσει πάρα πολλά στον θεατή. Η αμηχανία και τα γέλια σε ένα πρώτο ερωτικό ραντεβού όπως όλοι μας τα έχουμε ζήσει, ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια του κοινού. Πόσο δυνατό έρωτα μπορεί να δημιουργήσει ένα σκίρτημα όμως, και τι γίνεται όταν έρθει ο πόνος; Υπάρχει καταδικασμένη αγάπη ή μόνο η δύναμη της επιθυμίας αρκεί; Πόσο εύκολα γίνεται ο έρωτας φόβος για το ποτέ, και πώς ο φόβος γίνεται θάρρος; Πόσο δυνατό μπορεί να είναι τελικά ένα «τίποτα»…;

Δείτε περισσότερα για την παράσταση εδώ