11η Σεπτεμβρίου-Μαρτυρία: Περπατούσα και ανέπνεα τον θάνατο
Το κτίριο έπεφτε κομμάτι κομμάτι μπροστά μας, μετά από μερικές μέρες καταλάβαμε ότι αυτά που πέφτανε δεν ήταν κομμάτια του κτιρίου αλλά άνθρωποι.
Τα όσα σοκαριστικά έζησε 20 χρόνια πριν κατά την ιστορική τρομοκρατική επίθεση στην καρδιά της Νέας Υόρκης με την κατάρρευση των Δίδυμων Πύργων, γεγονός που βύθισε στο πένθος τις ΗΠΑ και κατόπιν άλλαξε τα πάντα στις διεθνείς σχέσεις, περιέγραψε στην ΕΡΤ και την εκπομπή «Συνδέσεις» ο κάτοικος – αυτόπτης μάρτυρας της περιοχής, Αλέξης Μίμης.
«Μόλις είχα τελειώσει το πανεπιστήμιο και εργαζόμουνα τότε στην Tράπεζα JP MORGAN που στεγαζόταν σε διπλανό ουρανοξύστη από τους δίδυμους πύργους» αφηγείται ο ίδιος.
«Έπιανα δουλειά κατά τις 7.30πμ και ήμουνα ήδη εκεί όταν έγινε η επίθεση. Όταν έπεσε το πρώτο αεροπλάνο στον πρώτο πύργο, κατ’ αρχάς ταραντάχτηκε ολόκληρο το δικό μου κτίριο για περίπου 2 – 3 λεπτά. Νομίζαμε αρχικά ότι ήταν βόμβα. Επειδή όμως είχαμε ακούσει το βόμβο του αεροπλάνου, αφού πετούσε πολύ χαμηλά, συνδυάσαμε τελικά το ταρακούνημα που νοιώθαμε, με αυτό. Αλλά δεν ξέραμε το μέγεθος ούτε του αεροπλάνου ούτε της καταστροφής που επέφερε. Δεν περιμέναμε ένα τζετ να χτυπήσει και να διαπεράσει ουρανοξύστη. Πήγαμε στα παράθυρα είδαμε τη φωτιά, ανθρώπους να προσπαθούνε να αναπνεύσουνε στα παράθυρα – κρεμόντουσαν από τα παράθυρα να προσπαθούνε να αναπνεύσουνε. Πολλοί πήδαγαν.
Αφού καταλάβαμε τι έγινε, και πριν κτυπήσει και το δεύτερο αεροπλάνο, με μεγάλο πανικό σε όλους μας – είχαν κλείσει τα ασανσέρ του κτηρίου που ήμασταν – και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε από τις σκάλες. Ήμουν στον όροφο 28 και το κτίριο είχε συνολικά 40 – 50 ορόφους. Τρέχοντας φτάσαμε κάτω αλλά εκεί, δεν μας άφηναν να βγούμε από το κτήριο: Είχαν κλείσει όλους τους δρόμους γύρω γιατί όλο το κέντρο της Ν Υόρκης είναι ουρανοξύστες, και αν κατέβαιναν όλοι οι άνθρωποι κάτω, αυτό θα είχε ως συνέπεια να μην μπορούν να προσεγγίσουν στο σημείο οι διασώστες, τα ασθενοφόρα και τα πυροσβεστικά. Ανεβήκαμε λοιπόν ξανά επάνω και τότε ήρθε η δεύτερη επίθεση από το δεύτερο αεροπλάνο: Έπεσε πάνω στο κτήριο που ήταν ακόμα πιο κοντά στο δικό μας. Είδαμε ΟΛΗ τη σκηνή και αυτή τη φορά, νοιώσαμε και τη μεγάλη θερμότητα από την έκρηξη. Κατεβήκαμε ξανά κάτω πολύ περισσότερο πανικοβεβλημένοι αυτή τη φορά, και βγήκαμε: Δεν υπήρχε πια κανείς να μας εμποδίσει. Υπήρχε τόσος πανικός που χάθηκε ο έλεγχος».
Δυστυχώς περπατήσαμε προς τους δίδυμους πύργους από περιέργεια – θέλαμε να δούμε τι είχε συμβεί: Η κατάσταση ήταν ελεεινή, το κτίριο έπεφτε κομμάτι κομμάτι μπροστά μας. Παραδεχθήκαμε όμως μετά από μερικές μέρες ότι αυτά που πέφτανε δεν ήταν κομμάτια του κτιρίου αλλά άνθρωποι. Την ώρα εκείνη που τα βλέπαμε, το μυαλό αρνιόταν να παραδεχθεί ότι ήταν άνθρωποι που έπεφταν επειδή δεν μπορούσαν να αναπνεύσουν. Πέντε ώρες περπάτησα μέχρι το σπίτι μου αναπνέοντας όλον αυτόν το θάνατο».
«Δεκάδες άνθρωποι έπεφταν μπροστά μας, στην προσπάθειά τους να αναπνεύσουν»
«Κάναμε επιτόπου στροφή και αρχίσαμε και τρέχαμε. Όλα αυτά έγιναν μέσα σε 2 λεπτά: Πριν απ’αυτή την εμπειρία δεν είχα ξανανοιώσει φόβο στη ζωή μου. Από τότε όμως, με το παραμικρό έρχεται στην επιφάνεια το βίωμα εκείνο, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Δυστυχώς σε δυο μέρες που έρχεται η επέτειος, και όλα τα ΜΜΕ δείχνουν εικόνες κλπ εγώ υποφέρω», αφηγείται μεταξύ άλλων.
