Άνω Μονοκαρυά: κάτοικος μιλά στην parallaxi για όσα έζησε στην φωτιά
«Προσπαθούσαν να στείλουν παντού βοήθεια και τελικά όπου πήγαν κάηκαν όλα γιατί δεν εστίασαν κάπου...»
Τα λόγια μοιάζουν φτωχά όταν πρέπει να μιλήσεις για μία τέτοια καταστροφή, που δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους που ζουν στα μέρη που έχουν πληγεί, αλλά όλους μας. Είναι πραγματικά αδύνατο να μην σκύψεις το κεφάλι όταν βλέπεις τέτοιες εικόνες στην τηλεόραση σου. Είναι από τις στιγμές που νιώθεις λίγος μπροστά σ’ αυτό που συμβαίνει. “Άραγε τι νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι;” σκέφτηκα πολλές φορές, δίχως να μπορώ να δώσω μία απάντηση – άλλωστε λένε πως αν δεν μπεις στα παπούτσια κάποιου δεν μπορείς να γνωρίζεις.
Γι’ αυτό τον λόγο μιλήσαμε με την κ. Α. Μ, η οποία βρισκόταν στο εξοχικό της στην Άνω Μονοκαρυά, όταν ξέσπασε η πυρκαγιά στο Βόρειο τμήμα της Εύβοιας και μας διηγήθηκε τι συνέβη τις ώρες που εμείς απλώς παρακολουθούσαμε, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε κάτι, την φωτιά να εξαπλώνεται και να καίει τεράστιες εκτάσεις.
Όλα ξεκίνησαν την Τρίτη σαν μία μικρή φωτιά, όπως γίνεται κάθε χρόνο στην Εύβοια μας περιγράφει. Μάλιστα, όπως τονίζει αυτό συμβαίνει πάντα, ειδικά στην Βόρειο Εύβοια και πάντοτε καταφέρνουν με κάποιες απώλειες να την περιορίσουν και να την ελέγξουν.
«Αυτή την φορά όμως η πυρκαγιά άρχισε σιγά σιγά να πηγαίνει από το ένα μέρος στο άλλο με έναν τρόπο, που δεν μπορέσαμε να το καταλάβουμε. Ταυτόχρονα υπήρχε και η μεγάλη φωτιά στην Αττική, όπου είχε πέσει πολύ μεγάλο βάρος από τα εναέρια μέσα. Βέβαια από όσους κουβεντιάζαμε εδώ κανείς δεν θεωρούσε πως έπρεπε να έρθουν εδώ και να αφήσουν εκείνους, καθώς η Αθήνα είχε προτεραιότητα. Από την στιγμή που η φωτιά τέθηκε υπό έλεγχο εκεί και η Βόρεια Εύβοια καιγόταν ολόκληρη, το συντονιστικό τους πρέπει να βρισκόταν σε πανικό.
Βλέπαμε δηλαδή 4 Canadair, 2 ελικόπτερα και το μεγάλο το Ρωσικό να ρίχνουν 3 κουβαδιές νερό για μισή ώρα και μετά πηγαίναν αλλού. Επειδή είχαμε κατεβάσει κάτι εφαρμογές και βλέπαμε που κινούνταν, παρατηρούσαμε πως κάθονταν και σε άλλα μέρη μισή ώρα και πάλι πήγαιναν σε άλλα σημεία. Πρέπει να βρίσκονταν σε πανικό. Αυτό καταλαβαίναμε εμείς. Προσπαθούσαν να στείλουν παντού βοήθεια και τελικά όπου πήγαν κάηκαν όλα γιατί δεν εστίασαν κάπου. Αν την σταματούσαν σε ένα σημείο, θα γλύτωναν κάποιες περιοχές.»
Την Πέμπτη το βράδυ έμεινε στο χωριό της, ενώ όλη η κορυφογραμμή καιγόταν. Το επόμενο πρωί στάλθηκε από το 112 το μήνυμα εκκένωσης για να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Όπως εξηγεί η ίδια:
«Προσπαθούσαμε να πείσουμε τους κατοίκους να φύγουν, όμως δεν έφευγαν. Εγκαταλείψαμε όλοι όσοι έχουμε τα εξοχικά μας εκεί και δεν ξέρουμε και μάλλον καλά κάναμε γιατί θα τους ήμασταν βάρος. Το δικό μας σπίτι το έσωσαν κάποιοι από αυτούς που προσπαθούσα να πείσω να φύγουν. Μείνανε σε ένα υψωματάκι και κατάφεραν να διώξουν την φωτιά προς την χαράδρα και έτσι σώθηκε το χωριό. Και μετά πηγαίναν σε άλλο χωριό. Αδειάζαν τα βυτία του βόθρου και τα γέμιζαν με νερό από την θάλασσα.»
Κάποια στιγμή θέλησε να πάει προς το χωριό και σε μία διασταύρωση ρώτησε ένα πυροσβεστικό αν η φωτιά έχει περάσει την χαράδρα γιατί ήξερε πως αν την περάσει θα κατευθυνθεί προς το χωριό και της απάντησε πως δεν γνωρίζει την περιοχή γιατί είναι από την Λάρισα.
«Δεν είναι δυνατόν άνθρωποι που δεν ξέρουν την περιοχή καθόλου να επιχειρήσουν εκεί. Έπρεπε να υπάρχουν άνθρωποι εκεί με τα μέσα που χρειάζονται και να πληρώνονται για αυτό που κάνουν. Αν τους δείτε σήμερα είναι άυπνοι, κοιμούνται δύο ώρες και κρατάνε σκοπιές. Κάηκαν πολλά σπίτια, αλλά σώθηκαν πολλά χωριά. Το δικό μου σώθηκε αλλά γύρω γύρω που υπήρχε δάσος δεν υπάρχει τίποτα πια.» επισημαίνει ενώ συμπληρώνει πως «δεν μπορείς να το βάλεις με το νου σου ότι θα συμβεί αυτό το πράγμα. Λες ότι όλα γίνονται προληπτικά, σκεφτόμασταν να μην εγκλωβιστούμε γιατί εδώ οι δρόμοι είναι δύσβατοι. Πιο πολύ φοβόμασταν να μην εγκλωβιστούμε, δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε πως όλα θα γίνουν στάχτη.»
Η ίδια εξομολογείται πως η οικογένεια της κατευθύνθηκε προς την παραλία, όπου βρίσκονται ακόμα και σήμερα.
«Πηγαινοερχόμαστε στο χωριό. Ανεβήκαμε να δούμε τι έγινε, να κλείσουμε το ρεύμα, να βεβαιωθούμε πως δεν κινδυνεύει το σπίτι, τροφοδοτούμε τους εθελοντές με ότι χρειάζονται και κατεβήκαμε γιατί δεν μπορούμε να προσφέρουμε κάτι άλλο. Η πυρκαγιά τώρα έχει κυκλώσει το χωριό από την άλλη πλευρά.
Δεν περίμενα πως θα γινόταν αυτό. Να καεί ένα μέρος, να καεί μια πλαγιά -ναι- αλλά να καούν τα πάντα δεν μπορούσα να το βάλω με το μυαλό μου. Έβλεπα πριν από λίγο με ένα drone πως δεν έχει μείνει τίποτα. Οι άνθρωποι εδώ ζούνε από τα δάση, κάηκαν τα μελίσσια τους, τα ρετσίνια τους τελείωσαν, τα οποία έσκαγαν σαν βόμβες και σείονταν ο τόπος.»
Κλείνοντας την κουβέντα μας αυτό που εκτιμά είναι πως θα υπάρξει τεράστιο πρόβλημα με τις δουλειές, ενώ όπως επισημαίνει όλα τα παραθεριστικά έχουν ερημώσει, καθώς οι επιχειρήσεις δεν δούλεψαν καθόλου και έπαθαν ζημιές στα σπίτια τους.
ΒΙΝΤΕΟ – Φωτιά Εύβοια: «Πώς να ζήσουμε εδώ;» – Μαρτυρίες που συγκλονίζουν
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
