Παλαιστίνη: Το μέτρο δικαιοσύνης και ελευθερίας

Λέξεις: Θέμης Τζήμας

Μέσα στον καταιγισμό ειδήσεων από την Μέση Ανατολή είναι σημαντικό να θυμόμαστε τις πραγματικές αιτίες πίσω από τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα, επιμένοντας στην αλήθεια, κόντρα στην προπαγάνδα από ΜΜΕ, με συχνά πολύ ύποπτες σχέσεις.

Το Παλαιστινιακό, ένα ζήτημα παράνομης κατοχής, κατασχέσεων γης, διακρίσεων τύπου Απαρτχάιντ, εκτελέσεων, βασανιστηρίων, εθνοκάθαρσης και φυλακίσεων -μεταξύ πολλών άλλων εγκλημάτων- εις βάρος των Παλαιστινίων, από το Ισραήλ, εισήλθε σε νέα φάση όξυνσης, εξαιτίας της συνειδητής απόπειρας του ακροδεξιού πρωθυπουργού του Ισραήλ «Μπίμπι» Νετανιάχου- φίλου αρκετών Ελλήνων πολιτικών και επιχειρηματιών- να γαντζωθεί στην εξουσία με κάθε τρόπο και ενδεχομένως να σύρει όλη την περιοχή σε γενικευμένη ανάφλεξη- μεταξύ άλλων ούτως ώστε να δυναμιτίσει την προοπτική συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.

Κάπως έτσι, Ισραηλινές δυνάμεις εδώ και εβδομάδες ξεκίνησαν παράνομες κατασχέσεις οικιών Παλαιστινίων στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, περιορισμό της πρόσβασης στο τέμενος του Αλ Ακσά και τελικά εισβολή σε αυτό- στον τρίτο πιο ιερό μουσουλμανικό χώρο. Ήξεραν ότι θα επέφεραν δυναμική αντίδραση της παλαιστινιακής αντίστασης και αυτήν επεδίωκαν. 

Σε αντίθεση με όσα ο πρόεδρος των ΗΠΑ και δυστυχέστατα και η δική μας κυβέρνηση διακηρύττουν περί δικαιώματος αυτοάμυνας του Ισραήλ, κόντρα σε κάθε θεμελιώδη διάταξη διεθνούς δικαίου έχουμε από τη μια, την παράνομη ισραηλινή κατοχή και από την άλλη την νόμιμη βία ενός κατεχομένου λαού. Μάλιστα, παρότι ο στρατός του Ισραήλ έχει αποχωρήσει από την Γάζα, το γεγονός ότι ελέγχει παρανόμως τις οδούς πρόσβασης προς αυτήν και τα χωριά της ύδατα αποτελεί συνέχιση της κατοχής. Αντιστοίχως, η κατοχή συνεχίζεται και στην Δυτική Όχθη, με ίσως ακόμα πιο προφανή τρόπο.

Στην Ελλάδα, εδώ και περίπου μια δεκαετία, χάρη στην κινητικότητα των πρεσβειών των ΗΠΑ και του Ισραήλ αναπτύσσεται μια στρεβλή άποψη περί φιλότουρκων Παλαιστινίων και φιλελλήνων Ισραηλινών. Πρόκειται για ιστορική ανοησία και για ανοησία ιστορικών διαστάσεων- για όσους τουλάχιστον δεν αποτελεί συνειδητή επιλογή εξυπηρέτησης ξένων και όχι ελληνικών συμφερόντων. Για όσους έχουμε ταξιδέψει στην Παλαιστίνη είναι γνωστό ότι δεν υπήρχε πιο φιλικός τόπος ίσως σε όλο τον κόσμο για τον Ελληνισμό. Η πολιτική του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου, ιδίως κατά την δεκαετία του ’80, θεμελίωσε στέρεες σχέσεις.  

Ο Ερντογάν, γνωρίζοντας πως η καρδιά του αραβικού κόσμου, αντίθετα προς τις ηγεσίες του ή τουλάχιστον αρκετές εξ αυτών, χτυπάει στην Παλαιστίνη επιχειρεί να αξιοποιήσει τις σχέσεις του με τους Αδερφούς Μουσουλμάνους και άρα με την Χαμάς. Πράγματι πέτυχε να αποκτήσει ισχυρή επιρροή, δεδομένου ότι το ίδιο διάστημα, οι ελληνικές κυβερνήσεις επιλέγουν να δορυφοριοποιηθούν από το Ισραήλ. Ωστόσο, η πραγματική του επιρροή στο πεδίο είναι πολύ μικρότερη από εκείνη που πολλοί θέλουν να περιγράφουν.

 Στη μεν Δυτική Όχθη, το ισλαμικό πρόγραμμα του Ερντογάν γεννά καχυποψία, στην δε Λωρίδα της Γάζας, ο πραγματικός ισχυρός εταίρος είναι το Ιράν. Μάλιστα, ο Ερντογάν, πέρα από την προβληματική συνθήκη της παρουσίας της Τουρκίας έναντι των Αράβων εν γένει, χρεώνεται και θα χρεώνεται τον πόλεμο κατά της Συρίας, όταν και η Χαμάς πολέμησε εναντίον του Άσαντ και της Χεζμπολάχ. Θυμόμαστε παρεμπιπτόντως ποιος συμπαρατάχθηκε με την νεοοθωμανική πολιτική Ερντογάν σε αυτό το πεδίο; Στο κατεξοχήν πεδίο της διεθνούς του πολιτικής; Μα η Ελλάδα, ελέω του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και του Ισραήλ.     

Το Ισραήλ επεδίωξε επομένως συνειδητώς, να προκαλέσει τον νέο πόλεμο. Μέχρι σήμερα δεν τα πηγαίνει πολύ καλά. Όχι μόνο εξαιτίας του ότι ένας πολύ κατώτερος αντίπαλος το βομβαρδίζει σε όλη του την επικράτεια αλλά κυρίως επειδή αντιμετωπίζει πρωτοφανές κύμα ενδοκοινοτικής βίας στο εσωτερικό του, εξαιτίας των πολύχρονων πολιτικών Απαρτχάιντ τις οποίες ακολουθεί.  

Μέσα σε όλα αυτά τα γεγονότα, η Παλαιστίνη παραμένει ένα αγκάθι για την πολιτική του Ισραήλ. Είναι το μέτρο της δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Και σε αυτό το μέτρο, οι Έλληνες δεν πρέπει να φανούμε κατώτεροι της ιστορίας και των αναμενομένων από θύματα κατοχής και αδικίας.

*Ο Θέμης Τζήμας είναι Δικηγόρος, Δρ. Διεθνούς Δικαίου