Η θανάσιμη συνήθεια των υπηρεσιακών όπλων να εκπυρσοκροτούν «υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες»

Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου πήρε θέση για το θάνατο του 17χρονου Ρομ έπειτα από αστυνομική καταδίωξη το βράδυ του Σαββάτου.

Αναλυτικά όσα αναφέρει:

Μετά τον 18χρονο Νίκο Σαμπάνη τον Οκτώβριο του 2021, μετά τον 16χρονο Κώστα Φραγκούλη στις 5 Δεκεμβρίου του 2022, μετά τον 20χρονο Σύρο πρόσφυγα το φετινό καλοκαίρι στις 8 Ιουλίου του 2023, ένας ακόμη 17χρονος, ο Χρήστος Μιχαλόπουλος, Ρομ και αυτή τη φορά, έπεσε νεκρός από σφαίρα αστυνομικού το βράδυ του Σαββάτου, 11 Νοεμβρίου 2023.

Το σκηνικό είναι πλέον γνωστό: ο ανήλικος δεν σταμάτησε στον έλεγχο, έγινε καταδίωξη, το θύμα «απείλησε τον αστυνομικό» και το όπλο «εκπυρσοκρότησε» κάτω από «αδιευκρίνιστες συνθήκες» και – φυσικά – «διενεργείται ΕΔΕ». Ένα γεγονός το οποίο κανονικά δεν θα έπρεπε να χωράει ο νους μας – ο θάνατος ενός ατόμου από αστυνομικά πυρά– έχει αρχίσει να κανονικοποιείται και να παίρνει τη μορφή μιας μακάβριας ετήσιας ή και εξαμηνιαίας ρουτίνας της ΕΛ.ΑΣ. και μιας ακόμη «δυσάρεστης» είδησης που προβάλλεται στις οθόνες μας.

Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου εκφράζει τον βαθύ αποτροπιασμό της για την κανονικοποίηση της παράνομης αστυνομικής βίας (θανατηφόρας ή μη) η οποία συχνά ενσωματώνει τα πιο άρρωστα ρατσιστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας. Η σωρεία των περιστατικών, η συγκεκριμένη τυπολογία που έχει αρχίσει να αναπτύσσεται (παρόμοιες περιστάσεις, συγκεκριμένο προφίλ θυμάτων και θυτών, κοινή επικοινωνιακή διαχείριση από την ΕΛ.ΑΣ. και τελικά ατιμωρησία ή αναντίστοιχες με το αδίκημα και τις περιστάσεις του ποινές) για ακόμη μια φορά επιβεβαιώνει, πως δεν έχουμε να κάνουμε με «μεμονωμένα περιστατικά», αλλά με ένα συστημικό και συστηματικό φαινόμενο ανεξέλεγκτης χρήσης βίας από τους αστυνομικούς των δυνάμεων ασφαλείας της ΕΛ.ΑΣ.

Θα πρέπει να γίνει επιτέλους κατανοητό, τόσο από την πολιτική, όσο και από τη φυσική ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ., αλλά και (κυρίως ίσως) από τη Δικαιοσύνη, ότι ο ρόλος της αστυνομίας είναι να προστατεύει τα συνταγματικά κατοχυρωμένα θεμελιώδη δικαιώματα όσων διαμένουν στη χώρα, όπως για παράδειγμα το αυτονόητο δικαίωμά τους στη ζωή, και όχι να τα απειλεί ή να τα παραβιάζει. Κι αυτό, τελικά, είναι ζήτημα Δημοκρατίας.