Η μοναδική γυναίκα εκφωνήτρια του Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης θυμάται…

Η κατάληψη του Πολυτεχνείου της Θεσσαλονίκης πραγματοποιήθηκε στις 16-17 Νοεμβρίου του 1973. Ήταν μια κορυφαία πράξη εναντίωσης στη δικτατορία και ταυτόχρονα μια εκδήλωση έμπρακτης αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους φοιτητές στην εξέγερση του Πολυτεχνείου της Αθήνας.

Ο ελεύθερος ραδιοσταθμός του Πολυτεχνείου της Θεσσαλονίκης άρχισε να εκπέμπει μέσα από το κτίριο γύρω στις επτά το απόγευμα, μεταδίδοντας συνθήματα, που εμψύχωναν τους φοιτητές και καλούσαν το λαό σε συμπαράσταση και αγώνα για την ανατροπή της δικτατορίας. Η Κλεοπάτρα Παπαγεωργίου, φοιτήτρια αρχιτεκτονικής τότε, μόλις είκοσι δύο χρόνων, ήταν η μοναδική γυναίκα εκφωνήτρια του ραδιοσταθμού και έμεινε στη θέση της από την ώρα που ξεκίνησε να εκπέμπει ο σταθμός, μέχρι και την ώρα που σίγησε.

Η ίδια εγκατέλειψε από τους τελευταίους το κτίριο, το οποίο άρχισε να εκκενώνεται τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου, υπό την πίεση του στρατού και των οργάνων του καθεστώτος.

Η κ. Παπαγεωργίου μίλησε στο Πρακτορείο 104,9 fm και στον δημοσιογράφο Φάνη Γρηγοριάδη για εκείνες τις στιγμές. Ακολουθούν αποσπάσματα

Κυρία Παπαγεωργίου ποιό ήταν το κλίμα εκείνων των ημερών;

Υπήρχε μεγάλη αναταραχή στα πανεπιστήμια ήδη ένα χρόνο πριν από την κατάληψη.

Μετά το ξέσπασμα της κατάληψης ορίσατε αμέσως συντονιστική επιτροπή;

Έγινε μια συντονιστική επιτροπή, από όλο το Πανεπιστήμιο στην οποία συμμετείχε ένας φοιτητής από κάθε σχολή. Από το Πολυτεχνείο είχε οριστεί ο Μίμης Γρηγόρης στη συντονιστική επιτροπή.

Και πώς απάντησε το καθεστώς;

Την επόμενη μέρα το βράδυ (πρώτες πρωινές ώρες Σάββατο 17 Νοέμβρη) μας περικύκλωσαν ο Σδράκας (πρύτανης), ο Μήτσου, ο οποίος πήρε και προαγωγή μετά, μετατέθηκε στα Γιαννιτσά και πήρε προαγωγή και διάφορα άλλα στελέχη της τότε κατάστασης, της ασφάλειας και θέλησαν να βγούμε έξω. Μας είχαν περικυκλώσει οι ΛΟΚατζήδες, υπήρχαν τανκς στην είσοδο, Τζέημς, κτλ.

Πόσες συλλήψεις έγιναν;

Συνελήφθησαν εκατόν πενήντα άτομα, τα οποία κρατήθηκαν για μια εβδομάδα και εξ αυτών οι τριάντα πέντε μείναμε σαράντα πέντε μέρες μέσα.

Ποιός έστησε το ραδιοσταθμό;

Είχα αναλάβει πρωτοβουλιακά, ήταν και άλλα παιδιά. Ήταν ένα παιδί, ο Λάκης ο «πομπός» τον λέγαμε, εκ των υστέρων με αυτό το παρατσούκλι κυκλοφορούσε, ο οποίος ήξερε αυτά τα τεχνικά, τα διαδικαστικά και νομίζω ήταν και ραδιοπειρατής… αυτός έφερε από το σπίτι του κάποιες συσκευές…. Από άλλους εκφωνητές θυμάμαι τον Κλέαρχο τον Τσαουσίδη, τον Ανδρέα τον Παπακωνσταντίνου, μπαινόβγαινε διάφορος κόσμος. Διαβάζαμε συνθήματα και πολλά δικά μας, δεν περιμέναμε μόνο από τη συντονιστική επιτροπή.. Υπήρχε και μια ομάδα παιδιών εκεί που έγραφαν διάφορα κείμενα και τα εκφωνούσαμε. Τι να σας πω; «Κάτω η χούντα», «Έξω οι Αμερικάνοι», «ο λαός πεινάει το κεφάλαιο μασάει» ήταν από τα πρώτα συνθήματα, που γράφτηκαν σε μεγάλα πανό και αναρτήθηκαν έξω από τη σχολή και γράφτηκαν και μέσα στους πίνακες.

Δείτε επίσης: Το «άλλο» Πολυτεχνείο: Μνήμες αντίστασης του φοιτητικού κινήματος στη Θεσσαλονίκη

Πόση ώρα ήσασταν στο ραδιοσταθμό;

Από την ώρα που ξεκίνησε να λειτουργεί μέχρι το τέλος όταν είχε αρχίσει ο κόσμος να φεύγει. Εγώ παρέμεινα στο σταθμό και έφυγα από τους τελευταίους. Ήμουν συνέχεια όλες τις ώρες.

Πόση ώρα διήρκεσε η κατάληψη;

Ένα εικοσιτετράωρο, από το πρωί της προηγουμένης, μέχρι το πρωί του Σαββάτου.

Πώς εκκενώθηκε το κτίριο;

Είχαν βγει δύο παιδιά από τη συντονιστική επιτροπή έξω να διαπραγματευτούν, ο Μίμης Γρηγόρης από το Πολυτεχνείο και η Δήμητρα Λιοδάκη σαν εκπρόσωπος της Νομικής. Ήθελαν να ζητήσουν να βγούμε αφού ξημερώσει. Δεν τους επέτρεψαν. Ο Μίμης κατάφερε και ξαναμπήκε μέσα, του έσκισαν μάλιστα και το μανίκι, τον τραβάγανε, δεν τους επέτρεπαν να γυρίσουν πίσω και ήρθε κάποιος στα υπόγεια να με πείσει να φύγω κι εγώ, δεν έβγαινα, εν πάσει περιπτώσει ο κόσμος άρχισε να αποχωρεί, φοβήθηκε.

Πότε ήρθαν τα τανκς;

Τέσσερεις ώρες νωρίτερα, πριν εκκενωθεί το κτίριο. Ο στρατός είχε περικυκλώσει το κτίριο. Πάνω στα σκαλιά ήταν οι της ΚΥΠ, ήταν ο Σδράκας, ήταν ο Μήτσου, σαν διευθυντής της «Πνευματικής Κίνησης», μάλιστα, έτσι έλεγαν την ομάδα του, είχε ταμπέλα που έγραφε αυτό έξω από το γραφείο του, δηλαδή, κάτι το γελοίο….

Ήσασταν τότε μόνο είκοσι δύο χρόνων. Δεν φοβηθήκατε τα τάνκς;

Όχι, εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε φόβος για εμάς εκεί. Βρισκόμασταν σε μια κατάσταση έξαρσης, αγωνιστικής, δεν υπήρχε φόβος, όχι. Ανησυχήσαμε, αλλά δεν τρομοκρατηθήκαμε.

Μαθαίνατε για την εξέγερση του Πολυτεχνείου στην Αθήνα;

Είχαμε τηλεφωνική επικοινωνία, μιλούσαμε. Είχαμε ακούσει μάλιστα και πυροβολισμούς που έπεφταν στην Αθήνα, από τηλεφώνου.

Πιστεύετε, ότι δικαιώθηκε ο αγώνας του Πολυτεχνείου, ο δικός σας αγώνας;

Πιστεύω ότι οπωσδήποτε κάτι κάναμε. Και χαίρομαι πολύ για την παρακαταθήκη, που αφήσαμε. Και ο κόσμος συνεχίζει και σήμερα να αγωνίζεται, να τιμά το Πολυτεχνείο με τεράστιες συγκεντρώσεις. Η συμβολή μας ήταν καθοριστική στο να πέσει η χούντα. Ήταν μεγάλης σημασίας. Εν πολλοίς, ο αγώνας σε ό,τι αφορά τη χούντα, δικαιώθηκε. Ήταν χιλιάδες οι συμμετέχοντες και στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, Πάτρα, Γιάννενα, κ.α.

Την επομένη του Πολυτεχνείου η χούντα δεν είχε πέσει. Τι πιστεύατε την επομένη μέρα, βλέπατε ότι κάτι μπορεί να αλλάξει;

Βλέπαμε φως, βεβαίως βλέπαμε, είχαμε ελπίδα. Τώρα όπως αποδείχθηκε, υπήρχαν αντικρουόμενες διάφορες φατρίες μέσα στη χούντα. Το Πολυτεχνείο λειτούργησε σαν καταλύτης. Μετά από μια εβδομάδα πήρε την εξουσία ο Ιωαννίδης. Και είχαν μπερδευτεί και οι ασφαλίτες δεν ήξεραν από πού έπρεπε να παίρνουν διαταγές.

Πού κρατηθήκατε μετά τη σύλληψη σας;

Εγώ ήμουν στο Μεταγωγών. Είκοσι μέρες στην Ασφάλεια στη Βαλαωρίτου και μετά στο Μεταγωγών. Τα πέντε κορίτσια πήγαμε όλα στο Μεταγωγών και μερικά αγόρια και τα υπόλοιπα στο Γεντί Κουλέ. Ήμασταν σε ένα δωμάτιο και οι πέντε είχαμε ενώσει τα δύο ξυλοκρέβατα που υπήρχαν και κοιμόμασταν και οι πέντε μαζί επάνω.

Σας κακομεταχειρίστηκαν;

Στο Μεταγωγών όχι, στην Ασφάλεια φρικτά. Κάθε μέρα φάλαγγες, κοπανήματα το κεφάλι στον τοίχο, χτυπήματα, τι να σας λέω τώρα… δεν είναι ωραίο να τα θυμάται κανείς. Θέλανε να μάθουν αν είχα και οργανωτική εμπλοκή και ποιος σχεδίασε τα πράγματα, κ.α. αλλά κυρίως ήταν εκδικητικό, με μανία εκδικητική με μένος μεγάλο. Έμεινα εκεί είκοσι μέρες περίπου. Τα βασανιστήρια ήταν μέχρι που βγήκε ο Ιωαννίδης δηλαδή, μια εβδομάδα. Φάλαγγες μού είχαν κάνει και πριν και μετά. Στην αρχή μπερδεύτηκαν με τον Ιωαννίδη, μετά ανέλαβαν πάλι δράση….

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Διαβάστε σχετικά: Τι είναι για μας Πολυτεχνείο;