Χαρά και όχι ευτυχία: Πώς το Πανεπιστήμιο μπορεί να βοηθήσει στην κατανόηση της διάκρισης

Με αφορμή τα 100 χρόνια κοινωνικών επιστημών πραγματοποιήθηκε σημαντική εκδήλωση στην Αίθουσας Τελετών ΑΠΘ, με κεντρικό θέμα τις προκλήσεις που αυτές αντιμετωπίζουν στον 21ο αιώνα. Η εκδήλωση διοργανώθηκε από την κοσμητεία των Κοινωνικών επιστημών ΑΠΘ.

Εισαγωγή στην εκδήλωση έκανε ο κοσμήτορας της σχολής. Έλαβαν χώρα πολλές και ενδιαφέρουσες συζητήσεις, με κεντρικό ομιλητή τον καθηγητή πολιτικών επιστημών και συγγραφέα, Νικόλα Σεβαστάκη.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης και των συζητήσεων ήταν ευδιάκριτος ένας εσωτερικός πλουραλισμός και μια παρουσίαση πολλών κα διαφορετικών όψεων του ζητήματος της εκδήλωσης. Στις συζητήσεις συμμετείχαν φοιτητές και από τα τρία τμήματα των Κοινωνικών επιστημών (Οικονομικών, Πολιτικών και Δημοσιογραφία), ανοίγοντας έναν διάλογο ανάμεσα στην Πανεπιστημιακή κοινότητα και την Πόλη.

Ειδικότερα, αναλύθηκαν ζητήματα όπως, η σχέση ανάμεσα στην αγορά εργασίας και το Πανεπιστήμιο, η επίδραση της τεχνητής νοημοσύνης στο Πανεπιστήμιο και στον πολιτισμό εν γένει, η παραπληροφόρηση και η ελευθερία του τύπου και πολλά άλλα.

Στο τέλος της εκδήλωσης μίλησε ο Νικόλας Σεβαστάκης, στην κεντρική ομιλία της εκδήλωσης, αναλύοντας πολλές πτυχές του ζητήματος, σε μια προσπάθεια σκιαγράφησης της τωρινής συνθήκης στην οποία βρίσκονται οι κοινωνικές επιστήμες.

Με αφορμή τη δημόσια συζήτηση για την τεχνητή νοημοσύνη, τόνισε πως το AI δεν αποτελεί απλώς ένα εργαλείο, με θετικές και αρνητικές όψεις, αλλά πρόκειται για ένα σύνολο κοινωνικών σχέσεων που επιδρά στη δομή και στα βάση των κρατών και των σύγχρονων κοινωνιών. Υπάρχει ανάγκη  «να θέσουμε ξανά τα ερωτήματα της παραγωγής και της εξουσίας». Το Πανεπιστήμιο πρέπει να αντισταθεί στη λογική της απαξίωσής των σπουδών από πλευράς των CEOS των μεγάλων τεχνολογικών εταιριών.

Προς το κλείσιμο της ομιλίας του έκανε μια σημαντική διάκριση ανάμεσα στην ευτυχία και τη χαρά, λέγοντας πως είναι αναγκαία η επιστροφή της χαράς, η οποία κρύφτηκε από την αναζήτηση «της ευτυχίας ως εμπόρευμα». Το Πανεπιστήμιο χρειάζεται να αντισταθούν στη λογική της άμεσης απάντησης και της ρηχότητας, δίνοντας στους φοιτητές τα εργαλεία και την κριτική ικανότητα. Ουσιαστικά, μίλησε για την αξία της αναζήτησης του πάθους και του συναισθήματος σε αυτό που κάνει κάποιος.

Ωστόσο, «πάντα μπορεί να είναι αλλιώς», αυτό μας το μαθαίνουν οι κοινωνικές επιστήμες, η κάθε μια με τον τρόπο της. Το Πανεπιστήμιο μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο σε αυτό, να αποτελέσει «ένα από τα κύτταρα, έναν από τους πυρήνες που συγκροτούν και μεταδίδουν το νόημα».

Τέτοιες εκδηλώσεις είναι σημαντικό να γίνονται συχνά, γιατί αποτελούν ελπίδα για το μέλλον του Πανεπιστημίου και της πόλης.