Επιστρέφοντας στην εξαήμερη εργασία – Υπάλληλοι μιλούν στην Parallaxi

Από την Δευτέρα 1η Ιουλίου τέθηκε σε ισχύ το μέτρο της 6μερης εργασίας,  τη στιγμή που σε πολλές χώρες της Ευρώπης έχει εφαρμοστεί, έστω και πιλοτικά, η τετραήμερη εργασία χωρίς να μειώνεται ο μισθός του εργαζόμενου.

Συγκεκριμένα, επιχειρήσεις συνεχούς λειτουργίας με εναλλασσόμενες βάρδιες θα έχουν τη δυνατότητα να ζητούν από τους εργαζόμενους να δουλεύουν και την έκτη ημέρα της εβδομάδας, με αύξηση του ημερομισθίου κατά 40%. Η εφαρμογή της εξαήμερης εργασίας θα συνοδεύεται από την ψηφιακή κάρτα εργασίας και το σύστημα ΠΣ ΕΡΓΑΝΗ ΙΙ.

Βάσει του άρθρου 25 του νόμου 5053/23, η εφαρμογή της εξαήμερης εργασίας για όσους εργάζονται πενθήμερο ήταν προγραμματισμένη να ξεκινήσει τον Μάρτιο του 2024, όταν οι βιομηχανικές επιχειρήσεις θα εντάσσονταν στο σύστημα της ψηφιακής κάρτας εργασίας. Ωστόσο, η ένταξή τους αναβλήθηκε για τον Ιούλιο, οπότε και θα αρχίσει να ισχύει το σύστημα της εξαήμερης εργασίας.

Ποιες είναι οι προϋποθέσεις για την εξαήμερη εργασία

Από την ημέρα εφαρμογής της νέας διάταξης, η εργασία κατά την έκτη ημέρα της εβδομάδας θα επιτρέπεται υπό τις εξής συνθήκες:

-Υποχρεωτική προδήλωση της εργασίας στο ΠΣ ΕΡΓΑΝΗ ΙΙ, χωρίς τη δυνατότητα υπέρβασης των 8 ωρών ημερησίως.

-Ο εργαζόμενος θα δικαιούται ημερομίσθιο προσαυξημένο κατά 40% για την έκτη ημέρα εργασίας.

-Η εργασία κατά την πρόσθετη ημέρα δεν μπορεί να υπερβαίνει τις 8 ώρες και δεν επιτρέπεται υπερεργασία ή υπερωριακή απασχόληση.

-Σε επιχειρήσεις με νυχτερινές βάρδιες πενθημέρου (24:00-06:00), δεν επιτρέπεται η εργασία κατά την έκτη ημέρα στη νυχτερινή βάρδια.

-Οι εργοδότες που υπάγονται στις διατάξεις του νόμου υποχρεούνται να καταχωρούν τα στοιχεία των χρονικών ορίων εργασίας των εργαζομένων τους που θα εργαστούν κατά την έκτη ημέρα στη δήλωση οργάνωσης του χρόνου εργασίας πριν από την ανάληψη υπηρεσίας από τους εργαζόμενους.

Η Parallaxi μίλησε με 3 εξαήμερους εργαζόμενους.

Η Ε. είναι ιδιωτική υπάλληλος, χωρίς σταθερό ωράριο και κυλιόμενες βάρδιες και αναφέρει: “Εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα, ο μισθός που παίρνω είναι 860 ευρώ, δηλαδή 100 ευρώ πάνω από τον κατώτατο βασικό. Εμείς εργαζόμασταν 6/7 πριν την θέσπιση του νόμου και φυσικά χωρίς να πληρωνόμαστε την έκτη ημέρα εργασίας. Οι μόνες ημέρες που καθόμασταν ήταν οι άδειες μας, ούτε καν οι αργίες, και αυτές πάντοτε μετρημένες διότι ο ιδιοκτήτης της εταιρίας δεν μας επιτρέπει να πάρουμε και τις 22 ημέρες. Η εξαήμερη εργασία είναι από τις πιο εξαντλητικές περιπτώσεις που υπάρχουν αυτή την στιγμή στην αγορά, ειδικότερα αν το ωράριο σου σπάει την ημέρα στα δύο. Αισθάνεσαι πως το μυαλό σου είναι σε λειτουργία. 24 ώρες το 24 ώρο, 7 ημέρες την εβδομάδα, 364 ημέρες τον χρόνο, φυσικά μετά την δουλειά δεν έχεις όρεξη να κάνεις τίποτα διότι είσαι εξαντλημένος και αν έχεις και κάποια ηλικία παραπάνω το σώμα σου παραπέει. Βλέπουμε παραδείγματα από το εξωτερικό που όσο πάνε οι ημέρες εργασίας μειώνονται κι εμείς κοιτάμε να τις αυξήσουμε και δεν είναι το θέμα αυτό, η εξαήμερη και επταήμερη εργασία στην Ελλάδα τόσα χρόνια συμβαίνει κάτω από το χαλί, είμαι σίγουρη πως όλοι το γνωρίζουμε, απλώς τώρα νομιμοποιήθηκε, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα μας την πληρώνουν οι εργοδότες μας ασχέτως με το τι λέει ο νόμος.

Έχω μία σχέση χρόνια, θα θέλαμε πολύ να έχουμε κι εμείς ένα παιδί, αλλά το παιδί χρειάζεται τους γονείς του και τα δύο χρόνια της άδειας μητρότητας δεν φτάνουν, αν οι γονείς είναι 8-10 ώρες στην δουλειά καθημερινά και επιστρέφουν σπίτι κατάκοιτοι στον καναπέ πως θα μεγαλώσει αυτό το παιδί; Δεν ξέρω που αποσκοπεί αυτό το νομοσχέδιο, διαβάζω τι γίνεται σε άλλες χώρες του εξωτερικού, που το remote αυξάνεται διαρκώς και οι ρυθμοί και οι ώρες πέφτουν και νοιώθω αδικημένη. Και δεν μπορώ να παραιτηθώ αυτή την στιγμή, γιατί τα κόστη ζωής τρέχουν και γνωρίζω πως στις περισσότερες ιδιωτικές εταιρίες αντίστοιχες με αυτήν στην οποία εργάζομαι η κατάσταση θα είναι ίδια και ενδεχομένως χειρότερη. Φανταστείτε να μην έχετε δύο ελεύθερες ημέρες να τις περάσετε όπως εσείς θέλετε, να αποφορτίστειτε. Aυτό δεν είναι ελευθερία; Θεωρώ πως το συγκεκριμένο νομοσχέδιο θα αυξήση τόσο το άγχος όσο και τις εντάσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, αλλά πάντα στην Ελλάδα άκουγες ττην ατάκα “η δουλειά μας δεν έχει μέρες και ωράρια.” ”

Ο Κώστας είναι ιδιωτικός υπάλληλος: “Συνήθως μια εργασιακή σχέση στην Ελλάδα ξεκινά με αγωνιώδεις προσδοκίες από την πλευρά του εργαζόμενου και πίεση (άλλοτε δημιουργική και άλλοτε όχι) από την πλευρά του εργαζόμενου, που θέλει να αποδείξει ότι αξίζει να βρίσκεται στη θέση στην οποία εργάζεται. Καμιά φορά δε, ο εργαζόμενος είναι και ενθουσιασμένος εάν δουλεύει σε ένα περιβάλλον όπου θέλει να ενταχθεί. Αυτό συμβαίνει συνήθως στο μυαλό των εργαζόμενων σε ελληνικά (και εν προκειμένω, σε θεσσαλονικιώτικα) μίντια.

Ωστόσο επειδή πάντοντε βρισκόμαστε όπως είπαμε στην Ελλάδα, υπάρχουν κάποιοι άτυποι, άγραφοι κανόνες οι οποίοι ισχύουν και δυστυχώς εφαρμόζονται κατά κόρον. Ένας από αυτούς, αφορά στο ξεζούμισμα των εργαζόμενων. Καλοπληρωμένες ή όχι (με αυτόν τον κατώτατο μισθό, μάλλον δεν τις λες και ιδιαίτερα καλοπληρωμένες) οι δουλειές στη Θεσσαλονίκη πολλές φορές απασχολούν υπερβολικά τους εργαζόμενους. Το πιο βαρύ τίμημα, ωστόσο, είναι η εργασία τα Σαββατοκύριακα.

Άλλοι εργάζονται 6/7 ημέρες και άλλοι -όπως ήμουν εγώ- εργάζονται με το περίφημο καθεστώς 12-2. Δηλαδή 12 ημέρες σερί δουλειάς και 2 ημέρες ξεκούρασης (δηλαδή ρεπό κάθε δεύτερο Σ/Κ).

Η δική μου εμπειρία έχει μείνει αρκετά πίσω στον χρόνο αλλά ακόμη θυμάμαι τα μισά καλοκαιρινά Σαββατοκύριακα που δεν μπορούσα να πάω μέχρι τη Χαλκιδική και να κάνω μια βουτιά, όλα τα υπόλοιπα Σ/Κ που δεν μπορούσα να αποδράσω από την πόλη με τις παρέες μου, όλες εκείνες τις ημέρες που απλώς ήθελα αποφόρτιση αλλά έπρεπε να δουλέψω και κυρίως, όλη εκείνη την κόπωση της 10ης, της 11ης, της 12ηςς συνεχόμενης ημέρας στη δουλειά που όσο πέρναγε η ώρα, τόσο χειρότερα απέδιδα.

Ένα κουρασμένο μυαλό δεν δίνει τα ίδια αποτελέσματα με ένα ξεκούραστο. Κι αυτό είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο για εργαζόμενο, εργοδότη και αναγνώστη.”