Από το ημερολόγιο της Αγνοδίκης

*Λέξεις: Ελένη Γιαννίδου

Γράφω κάποιες τελευταίες σκέψεις. Είμαι στη φυλακή, σε ένα δωμάτιο μικρό και βρώμικο. Πραγματικά δεν αξίζει σε κανέναν να ζει υπό αυτές τις συνθήκες ούτε για μία μέρα. Αύριο πρέπει να βρω το κουράγιο και να αντιμετωπίσω όλες τις καταγγελίες. Γνωστοί άντρες γιατροί της πόλης με κατηγορούν ότι διαφθείρω τα ήθη των γυναικών.

Το ξέρουμε όλες μας. Οι γυναίκες ντρέπονται, όταν τους εξετάζουν άντρες γιατροί, ενώ με μία γυναίκα αισθάνονται ασφαλείς. Κάποιες γυναίκες μάλιστα προκειμένου να μην τις εξετάσει άντρας γιατρός συχνά κάνουν κακό στον εαυτό τους ακόμα και κατά τον τοκετό.

Έτσι, όταν έρχονταν σε μένα και ενώ ήμουν ντυμένη άντρας, τις εμπιστευόμουν το μυστικό μου για να νιώθουν άνετα. Γινόμουν όλο και πιο γνωστή. Οι γυναίκες με στήριζαν και είχα μεγάλη πελατεία. Οι άντρες συνάδελφοι μου όμως δεν είχαν δουλειά και ένιωθαν απειλή από τον «νεαρό γιατρό με τα λεπτά δάχτυλα».

Όλοι πλέον με γνώριζαν. Είχα άλλωστε μαθητεύσει στην Αλεξάνδρεια δίπλα στον πιο διάσημο γιατρό, τον Ηρόφιλο. Μετά τη μαθητεία μου μεταμφιεσμένη σε άντρα πήγα στην Αθήνα και άσκησα το ιατρικό επάγγελμα με μεγάλη επιτυχία. Καθώς αποκαλυπτόμουν σε όλες τις γυναίκες για να μη φοβούνται, ήμουν πλέον η ευνοούμενη τους.

Πραγματοποιούσα λοιπόν το όνειρό μου. Ασκούσα ελεύθερα το επάγγελμα της ή μάλλον του γυναικολόγου – μαιευτήρα μέχρι τη στιγμή που με κατηγόρησαν ότι είχα συνάψει εξωσυζυγικές σχέσεις με τις ασθενείς μου. Ήρθε λοιπόν η ώρα να μιλήσω στο δικαστήριο και να διεκδικήσω την άδεια της γιατρού.

Ξέρω ότι μπορεί να χάσω το πτυχίο μου ή ακόμα και να με κατηγορήσουν για ψεύτικη ταυτότητα, αλλά θα το διακινδυνέψω. Πρέπει να έχουμε και εμείς οι γυναίκες δικαιώματα, να ζούμε τα όνειρά μας και να μετράει η γνώμη μας. Ελπίζω ότι αυτές οι γυναίκες που βοήθησα θα με στηρίξουν αύριο στο δικαστήριο. Όλες μαζί ίσως μπορούμε να το καταφέρουμε.

Έχω τόσο πολύ άγχος για την αυριανή μέρα. Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά που την ακούω όπως τον ήχο που κάνει το ρολόι μετρώντας τα δευτερόλεπτα.

Το μόνο που με καθησυχάζει είναι πώς η οικογένεια μου θα βρίσκεται εκεί και θα με στηρίζει όπως έκανε όλα αυτά τα χρόνια.

Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να κοιμηθώ με τόσα έντονα συναισθήματα. Είναι απαραίτητο όμως να ξεκουραστώ. Αύριο είναι μια μεγάλη μέρα και θα χρειαστώ ενέργεια και θάρρος ώστε να σταθώ μπροστά σε όλους τους ανθρώπους που θα παραβρεθούν στο δικαστήριο και να αποκαλύψω την αλήθεια για το φύλο μου.

Αναρωτιέμαι όμως για πόσο ακόμα οι γυναίκες θα πρέπει να κρύβουν την ταυτότητα τους προκειμένου να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους. Άραγε θα καταφέρουμε κάποτε να είμαστε ίσες με τους άντρες και να αποκτήσουμε δικαιώματα;

Στο μέλλον ελπίζω οι γυναίκες να έχουν τη δυνατότητα να εκφράζουν τα πιστεύω τους και τις απόψεις τους στην κοινωνία ελεύθερα και… χωρίς μεταμφίεση.

Η φωνή της γυναίκας είναι ισχυρή και πρέπει να ακούγεται «δυνατά» καθώς διεκδικεί ισότητα, ελευθερία λόγου και σεβασμό.

*H Γιαννίδου Ελένη είναι Μαθήτρια της Γ ́ Γυμνασίου στο Διαπολιτισμικό Γυμνάσιο Ευόσμου

**Η δημοσίευση του κειμένου γίνεται με την συγκατάθεση της οικογένειας της μαθήτριας

Διαβάστε επίσης…