Δεν έχετε δει το Squid Game; Να, τι (δεν) χάνετε
Πέρα από τα memes, το νοτιοκορεατικό φαινόμενο του Netflix δεν δείχνει ούτε σας λέει κάτι που δεν γνωρίζετε ήδη. Αλλά είναι σίγουρα αιματηρό.
Το παρακάτω κείμενο περιέχει spoilers!
Εάν έχετε ακούσει και εσείς για τη νέα μανία του Netflix, την κορεάτικη σειρά Squid Game, αλλά δεν είχατε την τύχη ή δεν θέλατε να τη δείτε, ακολουθούν μερικά από όσα χάσατε.
Υπάρχουν τα εντυπωσιακά, αν και όχι ενδιαφέροντα σχέδια ως προς την παραγωγή και την ενδυματολογία, τα οποία σίγουρα μπορεί να έχει πάρει το μάτι σας στα κοινωνικά δίκτυα.
Σκάλες και μια διακόσμηση που παραπέμπει σε toy-chest διακόσμηση, μαζί με μονόχρωμες φόρμες και απαγορευτικές μάσκες που θυμίζουν δυστοπικά αγαπημένα όπως το “The Prisoner”, το “The Handmaid’s Tale” και το “Money Heist”.
Υπάρχει επίσης το στοιχείο του παιχνιδιού, το οποίο φαίνεται να ήταν ο πρωταρχικός πόλος έλξης για τους εφήβους.
Οι άτυχοι πρωταγωνιστές της ιστορίας, που απομονώθηκαν σε ένα απομακρυσμένο νησί, αναγκάζονται να παίξουν σε περίτεχνα σκηνικά και θανατηφόρες εκδοχές παιδικών παιχνιδιών, μερικές από τις οποίες είναι γνωστές στους δυτικούς θεατές (διελκυστίνδα, κόκκινο φως-πράσινο φως) και κάποιες, όπως το squid game, το οποίο το συναντάμε μόνο στην Κορέα.
Συμμαχίες σχηματίζονται και αλλάζουν. Οι παίκτες αποκαλύπτουν την πραγματική τους σύνθεση, οι ηττημένοι πυροβολούνται αμέσως. Τα έξι παιχνίδια, χωρισμένα σε εννέα επεισόδια, παραπέμπουν τόσο σε τηλεοπτικά ριάλιτι επιβίωσης (πχ Survivor αλλά με όπλα), αλλά και σε αθλήματα που μεταδίδονται μέσω της τηλεόρασης ή e-sports.
Τι είναι όμως το Squid Game; Αν δεις πίσω από τη δράση, θα διαπιστώσεις ένα παραδοσιακό και απόλυτα προβλέψιμο αδελφικό μελόδραμα. Η κεντρική ομάδα των παικτών μοιάζει βγαλμένη κατευθείαν από το εγχειρίδιο πολεμικών ταινιών του Χόλιγουντ. Ο δυνατός και σιωπηλός ηγέτης, ένα αουτσάιντερ, ο βίαιος κακοποιός, ένας ευγενικός ηλικιωμένος και ένας ρόλος ο οποίος μοιάζει σα να αντιπροσωπεύει το ίδιο το κοινό.
Το πώς «προχωρούν» κατά τη διαδικασία της ιστορίας δεν περιέχει εκπλήξεις. Πεθαίνουν ακριβώς με τη σειρά που θα περιμένατε, με βάση τη σημασία τους στην πλοκή της σειράς.
Αυτό το είδος προβλεψιμότητας είναι πρακτικά ένα μοτίβο στο Squid Game, που φαίνεται όμως να είναι σκόπιμο.
Η απόφαση, ένας θάνατος ιδιαίτερου συμπαθητικούς χαρακτήρα να γίνει εκτός οθόνης, είναι ασυνήθιστος σε μια σειρά που δίνει έμφαση στην εν ψυχρώ δολοφονία. Είναι εύκολο να υποθέσεις ότι το άτομο αυτό θα εμφανιστεί ξανά. Το έκτο επεισόδιο έχει γίνει το πλέον αγαπημένο στους κριτικούς και το κοινό.
Τα σκηνικά, η έλξη που προκαλούν τα παιχνίδια, τα ελκυστικά στοιχεία επιστημονικής φαντασίας και μυστηρίου και η εξοικείωση με την αφηγηματική ιστορία, συμβάλλουν όλα στη δημοτικότητα που γνώρισε η σειρά. Δεδομένης της απροθυμίας του Netflix να μοιράζεται αριθμούς, η πραγματική τηλεθέαση του Squid Game μοιάζει να αποτελεί το μεγαλύτερο μυστήριο από οτιδήποτε άλλο παρουσιάζεται μέσα στο τηλεοπτικό πρόγραμμα. Αυτό που με κάνει να μην μου αρέσει τελικά η σειρά είναι η προσπάθεια που κάνει να δώσει μια κοινωνική συνάφεια με το περιεχόμενο της για να δικαιολογήσει την ασταμάτητη σφαγή που είναι το κυρίαρχο στοιχείο σε όλα τα επεισόδια.
Οι παίκτες -ένας άνεργος, μια πρόσφυγας από τη Βόρεια Κορέα, ένας επενδυτής- είναι όλοι άνθρωποι που «κουβαλάνε» μεγάλες οφειλές και αρκετά απελπισμένοι πλέον από τις περιστάσεις για να συμμετάσχουν σε παιχνίδια δολοφονίας ή θανάτωσης που επινοήθηκαν από τους αυταρχικούς δημιουργούς.
Η ανταμοιβή τους, συσσωρεύεται σε μια γυάλινη σφαίρα η οποία γεμίζει με λεφτά, όσο οι διαγωνιζόμενοι βγαίνουν από το παιχνίδι.
Η σειρά αποτελεί ένα σχόλιο για την άκαμπτη ταξική διαστρωμάτωση της Νότιας Κορέας και με μια προφανής αλληγορία. Οι ηττημένοι στο παιχνίδι της εγχώριας οικονομίας, μπορούν μέσα σε μια αξιοκρατική, ισότιμη αρένα να κερδίσουν, αλλά με κίνδυνο να χάσουν τη ζωή τους.
Το Squid Game όμως δεν λέει επί της ουσίας τίποτα για την ανισότητα και την ελεύθερη βούληση πέρα από τις αληθοφάνειες και οι χαρακτήρες είναι ρηχοί, χωρίς να λείπουν τα οικογενειακά κλισέ, όπως και οι σκηνές κλισέ στο πεδίο της μάχης.
Τα μέλη του καστ, πάντως, δουλεύουν γενναία και με κάποια επιτυχία για να «ντύσουν» τους ήρωες με πραγματικά συναισθήματα.
Πηγή: New York Times
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
