Η γενιά που έχασε δυο φωτεινά της χρόνια – 11 φοιτητές γράφουν…
Έντεκα διαφορετικοί φοιτητές γράψανε για όλα όσα βιώνουν εν μέσω πανδημίας.
Μία γενιά παγωμένη μία ολόκληρη δεκαετία. Είμαστε εκείνα τα παιδιά που αντικρίσαμε την οικονομική κρίση, χαιρετήσαμε τους φίλους μας που δεν άντεξαν την χώρα και έψαξαν αλλού να βρουν την ελπίδα που ψάχνουμε εμείς εδώ, είμαστε εκείνοι που τελειώνουμε τα μεταπτυχιακά μας και πιο πιθανό είναι να καταλήξουμε σερβιτόροι στο μπαράκι της γειτονιάς. Eίμαστε οι ίδιοι που βγαίνουμε στο περιβάλλον εργασίας και μας ζητούν προϋπηρεσία στα πρώτα βήματα που κάνουμε.
Είμαστε η ίδια γενιά που πληγώνεται ολημερίς από τους μεγαλύτερους που μας κατηγορούν για απραξία και αμέλεια, είμαστε εκείνοι που πήραμε το πτυχίο μας μέσω κάμερας, αυτοί που επί έναν χρόνο τώρα αποδέχονται την ζωή σε μόνιμη παύση. Είμαστε το μέλλον, εμείς που βγαίνουμε στους δρόμους και προσπαθούμε να αλλάξουμε τον ήδη χαραγμένο δρόμο μιας χώρας, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα εκτιμηθούν οι αγώνες μας.
Έντεκα διαφορετικοί φοιτητές γράψανε για όλα όσα βιώνουν εν μέσω πανδημίας.
12/04/2021, ένας χρόνος μετά.
Έχουμε κλείσει πλέον έναν χρόνο ολόκληρο με μέτρα, ημίμετρα, παραλογόμετρα και μια μεγάλη χούφτα εναλλασσόμενων περιορισμών. Σήμερα αποφάσισα να κόψω τις ρίζες που σταθερά πλέον αναπτύσσονται στην καρέκλα του γραφείου μου και να ξεκινήσω την προσωπική μου επανάσταση, αρνούμενος να μπω στα καθιερωμένα μαθήματα της τηλεκπαίδευσης, αναχωρώντας για έναν συνοικιακό περίπατο. Σε όλη μου την διαδρομή πηγαινόφερνα το βλέμμα μου προς όλες τις κατευθύνσεις φοβούμενος μη τυχόν και συναντήσω κάναν φίλο και υποπέσω σε αυτές τις ανιαρές συζητήσεις που είναι πλέον της μοδός:
-Που είσαι ρε φίλε, τι κάνεις;
-πφφ τι να κάνω.. την παλεύω εσύ;
Δεν μπορώ να περιγράψω την απέχθεια μου απέναντι στην μοιρολατρία. Να έχεις τις μαύρες σου είναι ένα θέμα, να βλέπεις όμως τους κοντινούς σου ανθρώπους ατονικούς και δυστυχισμένους είναι η προσωποποίηση της πανούκλας.
Δεν είναι οι λέξεις αυτές καθαυτές αρκετές για να εκφράσω τα συναισθήματα που με κατακλύζουν όλο αυτό το διάστημα της καραντίνας. Ίσως μερικές εικόνες να λειτουργήσουν καλύτερα. Αισθάνομαι σαν αετός εγκλωβισμένος σε κλουβί. Και είναι γνωστό το καναρίνι, την καρδερίνα, ίσως και την πέρδικα μπορείς να τα βάλεις σε κλουβί. Τον αετό όμως; Νιώθω μια φλόγα μέσα μου εγκλωβισμένη σε ένα περιφραγμένο τζάκι. Τα έχεις όλα, όρεξη, ενέργεια, χρόνο, μα και ταυτόχρονα δεν έχεις τίποτα.
Ώρες ώρες παρατηρώ το πώς με κοιτάζει ο κόσμος και νιώθω μίσος. Μίσος προφανώς, όχι ως προς αυτούς, αλλά ένα μίσος αντάξιο με αυτό που διακατείχε τον Σίσυφο κάθε φορά που έσπρωχνε τον βράχο και φτου και από την αρχή. Στα χρόνια του Lockdown, για τους φοιτητές υπάρχουν δύο τινά στα μάτια του κόσμου. Ή θα είσαι εγκληματίας, απείθαρχος κινούμενο δηλαδή απόβρασμα που ξημεροβραδιάζεται στα κορονοπάρτυ και διαδίδει τον ιό ή θα είσαι ένας δύσμοιρος νέος, ένα έρμαιο της μοίρας που όλοι θα σε λυπούνται για το μαρτύριο της ‘’χαμένης νιότης’’. Φορτίο ασήκωτο να σε αντιμετωπίζουν σαν τον αγαθό ή τον αναίσθητο. Να σε εγκλωβίζουν εν ολίγοις στο δίλημμα του άσπρου ή του μαύρου, ενώ υπάρχουν τόσα άλλα χρώματα.
Αυτά και άλλα παρόμοια συλλογιζόμουν, καθώς έπεφτε ο ήλιος. Απέβαλα ξαφνικά το νέφος τον αρνητικών σκέψεων που έχει βαλθεί να με καταδιώκει εμμονικά τελευταία και έκανα στροφή 180 μοιρών. Αποφάσισα να ανοίξω διάπλατα τις πόρτες τις φαντασίας μου και να ονειρευτώ όσα στερήθηκα περισσότερο. Ταξίδια σε εξωτικά μέρη με πλούσια βλάστηση, πανεπιστημιακές αίθουσες γεμάτες με φοιτητές, χαμόγελα και τάβλι στα καφενεία που προ πολλού είχαν επάξια κερδίσει το παράσημο να συγκαταλέγονται στα στέκια μας, νυχτερινές εξόδους το σαββατόβραδο εμπλουτισμένες με άφθονο χορό και εκκωφαντική μουσική. Κάτι τέτοιες εικόνες στρωβιλίζονταν ρυθμικά στο νου μου.
Δεν είχα καταλάβει πως πέρασε η ώρα, νύχτωσε και ακροβατούσα ανάμεσα στην νομιμότητα και την παρανομία, έχοντας ξεπεράσει την νυχτερινή απαγόρευση. Δεν με ένοιαζε όμως, γιατί επιτέλους οι σκέψεις είχαν πάρει επιτέλους την εκδίκηση τους.
*Μόδεστος Γαβαλάς, Φοιτητής νομικής
Τελικά, μείναμε με το «θα»
Κορωνοιός, πανδημία, lockdown. Οι 3 λέξεις που ακούσαμε και ακούμε περισσότερο από τις αρχές του 2020 έως και σήμερα. Υπομονή για δύο εβδομάδες, κι ύστερα άλλες δύο κι άλλες δύο…και κάπως έτσι φτάσαμε στον Απρίλιο του 2021. Πέρυσι τέτοια εποχή λέγαμε πως θα είμαστε καλύτερα σε ένα χρόνο, πως θα πηγαίνουμε εκδρομές, θα ξεφορτωθούμε τη μάσκα, το φόβο, τον εγκλεισμό. Τελικά, μείναμε με το «θα».
Πριν από ένα μήνα έκλεισα τα 25, γενέθλια δεύτερη φορά υπό καθεστώς εγκλεισμού. Κι έτσι αναπόφευκτα σκέφτηκα το χρόνο που πέρασε, που περνάει, τα κεράκια που έσβησα με λιγότερα άτομα πλάι μου (φυσικά ευγνώμων), τις μέρες που χάνουμε γιατί «μένουμε σπίτι», τις φορές που με τις φίλες μου έχουμε πει «εγώ παρήγγειλα κάτι πράγματα χθες, αλλά που θα τα βάλω;», τα χαμόγελα κάτω από τη μάσκα που κάνουμε ασυναίσθητα, αλλά τελικά φαίνονται στα μάτια μας, κι άλλα τόσα.
Μέσα σ’ αυτό τον χρόνο και μέσα σ’ όλα, ξεκίνησα μεταπτυχιακό. Λόγω της φύσης του προγράμματος που φοιτώ ούτως ή άλλως θα ερχόμουν για πρώτη φορά σε επαφή με την τηλεκπαίδευση, τα εξ’ αποστάσεως μαθήματα, κι άλλες τόσες ανοίκειες καταστάσεις. Σίγουρα, όμως, αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά, (φυσιολογικά) θα πήγαινα στη λατρεμένη μου Αθήνα για τις εξεταστικές, θα μπορούσα να πάω στη βιβλιοθήκη για έρευνα, να γνωρίσω κόσμο που τώρα τον γνώρισα από το κωδικό του όνομα στην πλατφόρμα που γίνονται τα μαθήματα κι από ένα μικρό παραθυράκι κάμερας που μου επιτρέπει να τον ξεχωρίζω από τους «διπλανούς» του.
Σίγουρα μου έλειψε να πιώ έναν καφέ σε γυάλινο ποτήρι, καφετέριας, κι όχι σε χάρτινο ή πλαστικό σε κάποιο παγκάκι, στο χέρι. Να πιώ μια παγωμένη μπύρα σε κάποιο στέκι μου, κι ας ρίξω τη μισή στο τραπέζι. Τουλάχιστον έτσι θα έβλεπα κάποιους να γελάνε χωρίς τη μάσκα τους.
Να ανοίξω την πόρτα του σπιτιού μου και να βγω χωρίς να στείλω κάποιο μήνυμα για το πιο απλό: να πάρω αέρα, να με δει ο ήλιος, να περπατήσω στη γειτονιά μου. Να γνωρίσω κόσμο και να μη σκέφτομαι «άραγε πως να μοιάζει χωρίς τη μάσκα», «να δώσω το χέρι μου για χειραψία, θα θέλει;». Να πάω σε μια συναυλία και να τραγουδήσω τόσο πολύ που θα κλείσει η φωνή μου. Να ταξιδέψω και να σταματάω τον κάθε περαστικό να ρωτήσω πού βρίσκεται το ένα και το άλλο, και πάλι να χάνω τον προσανατολισμό μου.
Και κάπως έτσι τον τελευταίο χρόνο μάθαμε να εκτιμάμε τα απλά, τα καθημερινά. Κι αυτό μου φέρνει στο νου το «Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε» του Χρόνη Μίσσιου όπου κάπου γράφει ότι «σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας σα να είναι βάρος, γιατί δε ζούμε» θέλοντας να μας υπενθυμίσει ότι η ζωή δεν είναι απλώς για να περνάει, αλλά για να τη ζούμε. Και σκέφτομαι ότι μόλις τελειώσει όλο αυτό που περνάμε, θα πρέπει να είναι το πρώτο που θα κάνουμε. Να ζήσουμε. Ουσιαστικά.
*Φραντζέσκα Τσελεπή
Φίλοι μοιρασμένοι σε διαφορετικές πόλεις και κλείσιμο σε τέσσερις τοίχους
Η πρώτη καραντίνα με βρήκε στο 3ο έτος των σπουδών μου στην δημοσιογραφία και τώρα έναν χρόνο μετά τελειώνω την σχολή έχοντας χάσει πολύ σημαντικές φοιτητικές στιγμές.
Όταν ξεκίνησε η πρώτη καραντίνα πίστευα πως πρόκειται για κάτι σύντομο και βρήκα πάρα πολύ χρόνο για να χαλαρώσω και να οργανωθώ από άποψη σπιτιού και μαθημάτων. Ξεκουραζόμουν περισσότερο, παρακολουθούσα τα μαθήματα πιο χαλαρά και βρήκα χρόνο για τον εαυτό μου. Αυτό, όμως, δεν κράτησε για πολύ και περίπου έναν μήνα μέσα στην πρώτη καραντίνα άρχισα να παρατηρώ πως αλλάζω προς το χειρότερο. Ξεκίνησα να μην θέλω να παρακολουθώ τα μαθήματα και δεν με ενδιέφερε τόσο η οργάνωση του σπιτιού. Επομένως, περνούσα τις ημέρες με ύπνο, κινητό και «αναγκαστική» παρακολούθηση των μαθημάτων.
Έρχεται να προστεθεί σε όλα αυτά και το γεγονός πως ανακάλυψα την αγάπη μου για την μαγειρική, η οποία ως αποτέλεσμα με έχει αφήσει με 25 κιλά παρακαταθήκη και μια ευεξία που έχει εξαφανιστεί. Αυτό θεωρώ πως είναι και ένα από τα χειρότερα πράγματα που έχω να αντιμετωπίσω μέχρι και σήμερα, δηλαδή το γεγονός πως η ευεξία μου και η υγεία μου (σωματική και ψυχολογική) έχει επηρεαστεί δραστικά από τον «εγκλεισμό» μέσα σε ένα σπίτι 50 τετραγωνικών.
Φίλοι μοιρασμένοι σε διαφορετικές πόλεις και κλείσιμο σε τέσσερις τοίχους θα μπορούσε να είναι το σλόγκαν μου για την δεύτερη καραντίνα μετά το καλοκαίρι. Πολλοί φίλοι μου επέλεξαν να επιστρέψουν στις πόλεις καταγωγής τους, αλλά εγώ έμεινα στην Θεσσαλονίκη. Το αποτέλεσμα ήταν ένας χειρότερος εγκλεισμός, καθώς δεν είχα πλέον ούτε την διάθεση να βγω έξω με ένα 6 για να δω την παρέα μου, αφού δεν βρίσκονταν εδώ.
Αν κάποιος μου έλεγε στην αρχή της πρώτης καραντίνας πως θα μου λείψει να βγαίνω έξω, θα γελούσα, γιατί πολύ απλά πριν την πανδημία δεν ήμουν ένας άνθρωπος που προτιμούσε το έξω. Ταινία, σπίτι και παρέα ήταν το ιδανικό μου σενάριο. Αλλά η καραντίνα τα άλλαξε όλα και αυτό το διαπιστώνω ειδικά τώρα. Περπατάω έξω από το πανεπιστήμιο και συγκινούμαι, καθώς ξέρω πως ίσως αποφοιτήσω χωρίς να ανοίξουν οι σχολές. Περνάω δίπλα από την λέσχη και συγκινούμαι, γιατί θυμάμαι τον ωραίο συνωστισμό και τα χειροκροτήματα κάθε φορά που κάποιος φοιτητής έσπαγε ένα πιάτο. Θα τα ζήσω ξανά αυτά ή θα πρέπει μετά την πανδημία να κάνω την απότομη μετάβαση από φοιτητής σε ενήλικα που πρέπει άμεσα να αναζητήσει μια οικονομική ανεξαρτησία;
Πολλές είναι οι σκέψεις μου το τελευταίο διάστημα, κυρίως αρνητικές, αλλά προσπαθώ με την αισιοδοξία που με χαρακτήριζε πριν την πανδημία να σκέφτομαι πως σύντομα θα μπορέσω να δω την φοιτητική λέσχη ξανά γεμάτη ζωή, τα πανεπιστήμια γεμάτα νέους και νέες με πάθος για μάθηση και γνωριμίες, τα μπαράκια και τα ρεμπετάδικα σε λαδάδικα και γύρω από ροτόντα γεμάτα με γέλια και χορούς.
*Μαργαρίτης Αννάογλου
Κι όμως η καραντίνα με βοήθησε!
Η καραντίνα, λειτούργησε και λειτουργεί πολύ θετικά για εμένα! Σπουδάζω από πέρυσι σε ΙΕΚ Δημοσιογραφίας και πριν ξεσπάσει ο COVID, πήρα την απόφαση να προσπαθήσω για πανελλήνιες από θεωρητική (όπως όταν ήμουν Γ λυκείου το 2016). Όμως ήρθε ο COVID και όλα άλλαξαν… έδωσα από άλλη κατεύθυνση (οικονομικά) με στόχο το plan B μου, όπου και πέρασα. Έκανα αρκετή έρευνα για αυτή τη σχολή όποτε είχα πεισμώσει να μπω. Το καλοκαίρι κατάφερα να πάρω ένα ακόμη πτυχίο. Και στη σχολή είμαι από τους καλούς! Ναι, σταμάτησα τη δουλειά αλλά κατάφερα να βρω θάρρος να ξεκινήσω δίκη μου επιχείρηση που σχεδίαζα σχεδόν ένα χρόνο, κατάφερα να προγραμματίσω άψογα το πρόγραμμα διαβάσματος (ώστε να έχω αρκετό ελεύθερο χρόνο) και να πάρω μέρος σε αρκετά εκπαιδευτικά προγράμματα, που χωρίς την καραντίνα δεν θα είχα χρόνο να παρακολουθήσω.
Μέσα σε 1 χρόνο κατάφερα να δω τι πραγματικά θέλω, πώς να το καταφέρω και να αρχίσω ήδη προσπάθειες για να τα καταφέρω όλα. Ναι χάσαμε εξόδους, χάσαμε στιγμές, χάσαμε πρόσωπα, αλλά πρέπει να κοιτάμε τη θετική πλευρά…. πόσο πολύ μπορούμε να βοηθηθούμε και να εξελιχθούμε ψυχικά, πνευματικά και μορφωτικά. Είμαστε το μέλλον και αυτό πρέπει να το θυμίζουμε στον εαυτό μας καθημερινά.
*Κωνσταντίνα Τερζή
Μου λείπει το φλερτ αλλά η τεχνολογία έχει τα θετικά της!
Σχετικά με τις τελευταίες εξελίξεις και το κλείσιμο των σχολών πολλοί από εμάς στην αρχή ενοχληθήκανε λόγω του ότι χάσαμε τα φοιτητικά μας χρόνια . Τα ανέμελα χρόνια της διασκέδασης του έρωτα . Όντας και εγώ φοιτητής ναι το δέχομαι αλλά μέσα από όλο αυτό είναι μια ευκαιρία να μάθουμε να προσαρμοζόμαστε στις καταστάσεις . Να μάθουμε να εξελισσόμαστε και να αναβαθμιζόμαστε .
Η Τηλεκπαίδευση – τηλ εργασία είναι ένα κομμάτι όπου έχει αναπτυχθεί σε όλο τον κόσμο και διευκολύνει τους ανθρώπους και στην Ελλάδα το μάθαμε μέσω αυτής της κατάστασης . Ας το δούμε θετικά ότι μαθαίνουμε να χρησιμοποιούμε όλα αυτά τα εργαλεία όπως το κινητό , το λαπτοπ τον υπολογιστή που έχουμε δεδομένα με συναισθήματα και άνεση . Μαθαίνουμε να χρησιμοποιούμε προγράμματα που δεν πιστεύαμε ότι μπορούσαν να κάνουν όλα αυτά που κάνουν . Είναι καιρός να εφοδιαστούμε και να επωφεληθούμε από αυτό . Το καταλαβαίνω είναι κουραστικό αλλά πίστεψε με ότι αυτό που έχουμε μάθει όσον αφορά την χρήση της τεχνολογίας θα μας ωφελήσει όλους σε προσωπικό αλλά και σε επαγγελματικό επίπεδο . Αυτά τα τονίζω σαν φοιτητής πληροφορικής αλλά αφορούν πολλούς φοιτητές που έχουν σχέση με την χρήση της τεχνολογίας.
Όταν όλα τελειώσουν και επιστρέψουμε στην κανονικότητα εύχομαι όλοι να ζήσουν αυτά τα ξέφρενα – ανέμελα χρόνια με χαρές , ποτά και μια μεγάλη δόση έρωτα! Ειλικρινέστατα, ναι! Μου έχουν λείψει οι βραδινές έξοδοι χωρίς τον φόβο και την αμφιβολία να μην κολλήσω κάτι . Τα μαγαζιά τα γεμάτα από κόσμο, κυριολεκτικά, ο ένας πάνω στον άλλον ιδρωμένοι να αρπάζουμε τον απέναντι και να χορεύουμε μέχρι να εμφανιστούν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου. Λησμονώ τις απλές βόλτες στο πάρκο, χωρίς μάσκα, ξέρεις εκείνες τις βόλτες που μπορούσες να αράξεις και με μια ξένη παρέα, να γνωρίσεις κόσμο. Πλέον φοβάσαι να έρθεις σε επαφή με πολλά άτομα . Μου έλειψε το φλερτ! Με οποιονδήποτε τρόπο ξέρεις να σου βγαίνει αυθόρμητα να βλέπεις ολόκληρο το πρόσωπο όχι το μισό επειδή είναι καλυμμένο από την μάσκα. Πλέον έχεις αμέτρητες επιφυλάξεις και αμφιβολίες, φοβάσαι, να μην είναι θετικός εκείνος που σε εντυπωσίασε, ενώ πριν από όλο αυτό απλά έβγαινες περνούσες καλά αγκαλιαζόσουν , κρατιόσουν χέρι – χέρι και φιλούσες χωρίς τύψεις.. Πλέον τα περισσότερα μοιάζουν όνειρο αλλά ελπίζω σύντονα να γίνουν πραγματικότητα !
*Μίνως Πολύζος
Βαρέθηκα! Κουράστηκα! Σιχάθηκα!
Πριν από τρεισήμισι κατάφερα να περάσω στη σχολή των ονείρων μου. Το πρώτο έτος ήταν αναγνωριστικό. Στο δεύτερο έτος υπήρχαν προσαρμογές στην παρέα μου και προς το τέλος του είχα πάρει απόφαση ότι την επόμενη χρονιά θα περάσω μοναδικά. Ήρθε το τρίτο έτος, Οκτώβρης του 2019 και πραγματικά ήταν ό,τι καλύτερο! Μέχρι το Μάρτη.
Στην αρχή μας είπαν ότι η σχολή κλείνει για 20 μέρες. Αυτές έγιναν μήνας, ο μήνας δίμηνο… Με συνοπτικές διαδικασίες πέρασε ένας χρόνος από τότε χωρίς να το καταλάβω. Οι μέρες είναι ίδιες, μπροστά στο laptop, μακριά από το φοιτητικό μου σπίτι, μακριά από τα έδρανα και τη σχολή μου, μακριά από παρέες και φίλους. Λένε ότι οι φοιτητές/φοιτήτριες δεν έχουμε πρόβλημα με την τηλεκπαίδευση κι ότι τα βγάζουμε πέρα. Αναμασώντας αυτή τη δικαιολογία, μας έχουν «παρκάρει» εδώ και παραπάνω από ένα χρόνο μπροστά στους υπολογιστές μας, στερώντας μας την ουσία των φοιτητικών μας χρόνων.
Όχι, δουλειά μου ως φοιτήτρια δεν είναι η παρακολούθηση των διαδικτυακών μαθημάτων. Είναι η επικοινωνία μου με τους/τις καθηγητές/καθηγήτριές μου, είναι η αλληλεπίδραση με τους/τις συμφοιτητές/συμφοιτήτριές μου, είναι το ψάξιμο στη βιβλιοθήκη, είναι η παρουσίαση εργασιών στις αίθουσες, η συζήτηση στο αμφιθέατρο. Δε θέλω να ζω στον υπολογιστή μου. Να περνάω τόσες ώρες της ημέρας μου μπροστά σε μια οθόνη, ελπίζοντας ότι θα προλάβω έστω την ορκωμοσία μου στη σχολή.
Βαρέθηκα να περιμένω μήπως στην επόμενη ανακοίνωση των αρμόδιων αναφερθούν στα πανεπιστήμια! Κουράστηκα από τη στασιμότητα που έχει η ζωή μου, ενώ το μόνο που θα έπρεπε να κάνει σε αυτή τη φάση είναι να προχωράει μπροστά με τρελούς ρυθμούς! Σιχάθηκα να ζω με περιορισμούς γιατί πολύ απλά έχω ξεχάσει πια να ζω!
Η προσπάθειά μου για ψυχραιμία και αισιοδοξία έχει αντικατασταθεί προ πολλού με νεύρα και απογοήτευση. Και το χειρότερο δεν είναι αυτό! Το χειρότερο είναι ο φόβος για το πόσο θα συνεχιστεί η κατάσταση, ο φόβος για τα τραύματα που θα αφήσει, ο φόβος ότι, ακόμα και μετά την πανδημία, τα πράγματα μόνο θα χειροτερεύουν.
Ανήκω σε μια γενιά που από τα δέκα της χρόνια ένιωσε στο πετσί της και στα πρόσωπα των γονιών της την οικονομική κρίση. Στα είκοσι μας έτυχε πανδημία και στα εικοσιπέντε θα έρθουμε αντιμέτωποι/ες με ακόμα μια οικονομία για τ’ ανάθεμα. Βαρέθηκα! Κουράστηκα! Σιχάθηκα!
*Γιαννακίδου Καλλιόπη
Μπορεί να θεωρούμαστε ακόμα ακαδημαϊκοί πολίτες αλλά σίγουρα δεν είμαστε φοιτητές.
Συχνά ακούμε ,ιδίως από τους μεγαλύτερους ,ότι η φοιτητική ζωή αποτελεί μια από τις καλύτερες περιόδους της ζωής κάποιου ,καθώς και ότι η περίοδος αυτή περνά γρήγορα χωρίς να το αντιληφθείς .Όντας ακόμα φοιτητής δεν μπορώ να κρίνω ειλικρινά το κατά ποσό είναι σωστό αυτό το σφηνάκι σοφίας των μεγαλυτέρων ,ότι δηλαδή η φοιτητική ζωή είναι ωραία και γρήγορη ,μπορώ όμως να πω ένα πράγμα με σιγουριά : ότι για εμάς έτυχε η φοιτητική ζωή να είναι μεταξύ άλλων ωραία αλλά και ιδιαίτερη.
Για τον μέσο φοιτητή η καθημερινότητα είναι γεμάτη και κάθε άλλο παρά βαρετή , όπως και πρέπει άλλωστε. Σχολή , συμφοιτητές ,παρέες, ατελείωτα αράγματα σε φοιτητικά μαγαζιά ,καφέδες ,έξοδοι ,πάρτι ,γνωριμίες με νέα άτομα .Και μέχρι εκεί όλα όντως κυλάνε ωραία αλλά και γρήγορα.
Είναι αρχές Μάρτιου 2020 και όλα είναι κανονικά. Πας για μάθημα στην σχολή και όλα δείχνουν συνηθισμένα :φίλοι, συμφοιτητές , χαβαλές και μετά τον μάθημα ίσως κάποιος καφές .Ο καθηγητής πριν το μάθημα μας ενημερώνει ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με αυτόν τον «νέο κορονοϊό».Τραγικά θα έλεγε κανείς ,μέχρι το τέλος του δίωρου μαθήματος έχει γίνει ήδη γνωστή η απόφαση της κυβέρνησης να κλείσουν οι σχολές. Ο αρχικός ενθουσιασμός για αυτές τις «έξτρα διακοπές» όπως το έβλεπαν πολλοί δίνει την θέση του σε ένα μούδιασμα με κλειστά μαγαζιά και σε μια άβολη προσαρμογή στην τηλεκπαίδευση ,η οποία όμως δεν θα κρατήσει πολύ, γιατί άλλωστε τι νόημα έχει το εξ αποστάσεως μάθημα, σωστά;
Έχει περάσει ένας χρόνος από τον Μάρτιο του 2020 και πλέον όλα γίνονται πίσω από μια οθόνη .Πίσω από μια οθόνη δεν μπορείς να έρθεις σε επαφή με το πνεύμα του καθηγητή και του μαθήματος. Απουσιάζει πλέον γενικότερα το σημαντικότερο στοιχειό της «φοιτητικής ζωής» ,όπως προκύπτει και από τα παραπάνω ,που είναι η διαπροσωπική επαφή.Η τηλεκπαιδευση καθιερώθηκε και ίσως το σημαντικότερο πράγμα που μάθαμε ως φοιτητές είναι η ορθότητα της φράσης «ουδέν μονιμότερο του προσωρινού»
Μπορεί να θεωρούμαστε ακόμα ακαδημαϊκοί πολίτες αλλά σίγουρα δεν είμαστε φοιτητές. Βέβαια η πλειονότητα των φοιτητών ,παρά τις κλειστές σχολές και τα κλειστά μαγαζιά ,προσαρμοστήκαμε και βρήκαμε τρόπο να επιστρέψουμε στις παλιές μας συνήθειες. Πιστεύω ότι όλοι συνεχίζουμε να βλέπουμε τους φίλους μας, να κοινωνικοποιούμαστε και να αλληλεπιδρούμε.
Άλλωστε τι πιο λογικό ένας νέος να μην θέλει να δεσμευτεί μόνιμα σε κάτι το προσωρινό, ειδικά σε μια «ωραία και γρήγορη» περίοδο της ζωής του.
*Πολυνείκης Ράπτης
Φοιτητική ζωή (περιορισμένη έκδοση)
*Καρακόττα Μαρία – Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης, 4ο έτος
Ο καιρός περνάει
Με λένε Στεφανία και είμαι 20 ετών. Τα τελευταία 2 χρόνια σπουδάζω στο τμήμα φωτογραφίας σε Ι.Ε.Κ της Θεσσαλονίκης. Η ιδέα του ότι θα ζούσα την ‘φοιτητική ζωή’ που τόσο περίμενα στην Θεσσαλονίκη, μια πόλη που τόσο αγαπώ, έκανε κάθε φόβο και αγωνία μου, κάπως, λιγότερα . Τον πρώτο καιρό στην νέα μου ζωή έλεγα στον εαυτό μου: ΄Στεφανία, focus στην σχολή τώρα, και θα έρθει και η φοιτητική ζωή, ποιος θα στην πάρει;΄. Τόσα ήξερα, τόσα έλεγα.
Γιατί εμφανίζεται αυτό που λέμε Covid-19. Αρχικά, την όλη κατάσταση την έβλεπα πολύ ήρεμα (ούσα εσωστρεφής σε μεγάλο βαθμό). Μέχρι που φτάνουμε στον Φεβρουάριο του 2021. Δεύτερη καραντίνα, με την Θεσσαλονίκη να είναι από τις πρώτες πόλεις που εντάχθηκαν. Αρχίζουν, πάλι, τα διαδικτυακά μαθήματα , οι εργασίες , η μετακίνηση 6 για να ξεσκάσουμε (Σαν την δεύτερη σεζόν ταινίας το βλέπω εγώ). Συνεχίζω να μένω στην Θεσσαλονίκη μόνη, γιατί έχοντας ευπαθείς ομάδες στο σπίτι και με την κατάσταση να είναι “ κρίσιμη για 2 εβδομάδες’’, τα μέτρα μετακίνησης κάθε εβδομάδα άλλα κτλ. , πραγματικά φοβόμουν να γυρίσω στο πατρικό μου. Φοβόμουν μην βλάψω, άθελα μου, την οικογένεια μου.
Ο καιρός περνάει, η κατάσταση από το κακό στο χειρότερο και ο κόσμος αγανακτισμένος. Μαζί και εγώ. Παντού δηλώσεις που φάσκουν και αντιφάσκουν, δημιουργούνται νέα ερωτήματα με μη επαρκείς λύσεις ή απαντήσεις. Έχω και εγώ όμως ερωτήματα και άγχος, καθημερινά. Πότε θα κάνω πρακτική; , Πώς θα κάνω τα εργαστήρια της σχολής μου χωρίς εξοπλισμό και με κλειστές σχολές ή Πότε θα αγκαλιάζω τους φίλους μου στον δρόμο χωρίς να με κοιτάνε περίεργα οι περαστικοί ή χωρίς να έχω το δίωρο (ελευθερίας) στο νου μου. Χωρίς καμία ξεκάθαρη απάντηση.
Ένα χρόνο και κάτι σε καραντίνα παρατηρώ ότι καμία κρατική δύναμη δεν νοιάζεται ιδιαίτερα. Η κατάσταση είναι σαν Μονόπολη με την νέα γενιά να είναι πιόνια, που τους έχουν πάρει τα ζάρια και δεν μπορούν να βγουν από την φυλακή. Και αν δεν σκέφτονται το ψυχολογικό κομμάτι εκατομμυρίων ανθρώπων, ας αναρωτηθούν : Θα εμπιστεύονταν γιατρό/ αρχιτέκτονα/ μηχανικό που αποφοίτησε από μια οθόνη;. Και κάνω πιο προσωπικό το ερώτημα, γιατί να εμπιστευτούν φωτογράφο που δεν ξέρει τι είναι στούντιο ή φώτα;. Και δηλώνει ο εκάστοτε άνθρωπος με εξουσία ότι δεν ξέρει γιατί οι νέοι φεύγουν και διαπρέπουν στο εξωτερικό; Μήπως γιατί το εσωτερικό δεν τους αφήνει να εξελιχθούν, δεν τους προσφέρει τίποτα εκτός από φόβο; Εγώ φοβάμαι για το αβέβαιο μέλλον που μου προσφέρουν, στην γενιά μου κι στις επόμενες
*Στεφανία Δερμάτη
Το βασικό θετικό αποτέλεσμα του κορονοϊού στην φοιτητική μου ζωή…
Κορονοϊός, πανδημία, οι επόμενες 2 βδομάδες είναι κρίσιμες… Λέξεις και φράσεις που εμφανίστηκαν πριν ένα χρόνο και υπάρχουν από τότε στην καθημερινότητα μας. Εργαστήρια, πειράματα, αίθουσα, θα τα πούμε στο κυλικείο… Λέξεις και φράσεις που χάθηκαν σιγά σιγά από το καθημερινό λεξιλόγιο ενός φοιτητή του τμήματος Χημείας του Α.Π.Θ.. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι το τι μου έλειψε τον τελευταίο χρόνο ως φοιτήτρια. Στην αρχή φάνηκε ενδιαφέρουσα η εμπειρία της εξ’ αποστάσεως διδασκαλίας.
Κάπως που δεν θα χρειαζόταν να ξυπνήσω 1 ώρα πριν το μάθημα, να έχω το άγχος αν θα είμαι εκεί στην ώρα μου, κάπως το ότι δεν θα χρειαζόταν να χρησιμοποιήσω (αν ήμουν τυχερή και χωρούσα) τον Ο.Α.Σ.Θ., κάπως ότι θα μπορούσα να κάνω από όπου θέλω και με την άνεση που προσφέρει το σπίτι το μάθημα μου, έκαναν όλη αυτή την διαδικασία να φαίνεται δελεαστική. Καινούργια μέσα και ηλεκτρονικά εργαλεία χρησιμοποιήθηκαν από ορισμένους φυσικά καθηγητές στην προσπάθεια τους να προσαρμοστούν στην νέα πραγματικότητα κάνοντας το μάθημα πιο ελκυστικό.
Ωστόσο, τα μαθήματα έχασαν την μεταδοτικότητα και την ενέργεια που είχαν όταν πραγματοποιούνταν στην σχολή και συνεπώς έχασα και εγώ την διάθεση να συμμετέχω σε αυτά. Ας μην ξεχνάμε ότι το τμήμα Χημείας έχει στη βάση του προγράμματος σπουδών του τα εργαστηριακά μαθήματα και τα πειράματα, εκεί που η θεωρία γίνεται πράξη. Όσο προχωρούσαν οι μήνες και το στερούμουν ακόμα περισσότερο συνειδητοποιούσα πως ήταν ακόμα πιο σημαντικό από αυτό που πίστευα. Ας μην γελιόμαστε, οι καφέδες ανάμεσα, έ και κάποιες φορές αντί για τα μαθήματα , τα αστεία μέσα στην αίθουσα ήταν ένας από τους λόγους που σε έκαναν να θέλεις να παρακολουθήσεις τα μαθήματα. Άρχισαν να φαίνονται ίδια, βαρετά. Βέβαια με τις καινούργιες μεθόδους εξέτασης τα μαθήματα μπορούσαν να περαστούν με καλύτερο βαθμό. Θεωρώ ότι οι καθηγητές το έκαναν γιατί ήξεραν πως όλη αυτή η νέα εκπαιδευτική δοκιμασία ήταν πολύ δύσκολη και για τις δύο πλευρές και προσπάθησαν με αυτό τον τρόπο να την διευκολύνουν τόσο για εμάς όσο και για αυτούς.
Υπήρχε ο προσωπικός στόχος μέχρι και αυτό το ακαδημαϊκό έτος να πάρω το πτυχίο μου και μπορώ να πω ότι σίγουρα επισπεύτηκαν οι διαδικασίες για να το πετύχω. Όχι μόνο επειδή οι εξεταστικές διαδικασίες είχαν γίνει πιο ευνοϊκές για να περαστούν τα μαθήματα όπως είπα, αλλά και γιατί δεν υπήρχε ο λόγος να περάσει ένα ακόμα εξάμηνο παρακολουθώντας έτσι τα μαθήματα. Καλύτερα να τελειώσω, αυτό έλεγα. Και αυτό θεωρώ ότι είναι το βασικό θετικό αποτέλεσμα του κορονοϊού στην φοιτητική μου ζωή…
*Μένου-Αικατερινιάδου Ελένη
Η ζωή στη πόλη δεν είναι το παν
Η ζωή για τους εν ενεργεία φοιτητές αυτή τη περίοδο θα μπορούσε να ήταν και καλύτερη. Διαδικτυακά μαθήματα, εξ αποστάσεως εξεταστική, κλειστές βιβλιοθήκες, ακυρώσεις προγραμμάτων Erasmus, δυσκολίες στην διενέργεια της πρακτικής κλπ. Πέρα από αυτά όμως, δεν ζούμε αυτά που τόσο καιρό περιμέναμε ως μαθητές, εννοώντας τη διασκέδαση και τα ταξίδια. Σε κλίμακα από το 1-10, αυτά βρίσκονται στη χαμηλότερη θέση.
Εγώ ως φοιτήτρια, ενώ στην αρχή της πανδημίας ένιωθα πως δεν έχει αλλάξει κάτι συνταρακτικό στη φοιτητική μου ζωή, πλέον αισθάνομαι ότι έχω χάσει άπλετο χρόνο. Συνειδητοποιώ το τεράστιο χάσμα που υπάρχει ανάμεσα σε αμφιθέατρο και διαδικτυακό μάθημα. Το κλίμα είναι εντελώς διαφορετικό, δε βρίσκεσαι σε περιβάλλον στο οποίο μπορείς να συγκεντρωθείς στο μάθημα και συχνά αποσπάται η προσοχή σου. Ακόμα χειρότερα, είναι ευκολότερο να αποσυνδεθείς από τη διάλεξη και να κάνεις κάτι εντελώς άσχετο στο σπίτι σου. 1-2 φορές γνωρίζεις ότι θα το κάνεις, αλλά όταν αυτό γίνεται συνήθεια, η ακαδημαϊκή σου ζωή απομακρύνεται διαρκώς. Πέρα από αυτό, η επικοινωνία με τον καθηγητή είναι ελάχιστη έως ανύπαρκτη σε μερικές περιπτώσεις.
Ενώ στη δια ζώσης διάλεξη υπήρχε έστω ένα νεύμα και από τις 2 πλευρές, πλέον η όλη διαδικασία καταντάει να είναι απρόσωπη και ουδέτερη. Εκτός σχολής τώρα, η ζωή μου και οι συνήθειες μου δεν έχουν αλλάξει τραγικά. Υπάρχει ο περιορισμός της επίσκεψης σε χώρους εστίασης αλλά δε νιώθω ότι μου λείπει ιδιαίτερα. Παρόλα αυτά, προσπαθώ να παραμένω όσο πιο υπεύθυνη γίνεται ακόμα και στις βόλτες με τους φίλους μου. Λέγοντας αυτό, προσπαθώ να αποφεύγω μέρη με πολύ κόσμο και να μετακινούμαι με τα πόδια αντί με λεωφορεία.
Ωστόσο, η ζωή στη πόλη δεν είναι το παν. Αυτό που μου έχει λείψει περισσότερο από όλα είναι τα ταξίδια. Η αλλαγή περιβάλλοντος γενικά, έστω και σε γειτονικές πόλεις. Να δω καινούρια μέρη, να αλλάξω παραστάσεις με τους φίλους μου και την οικογένεια μου. Παράλληλα, μου έχει λείψει το να κυκλοφορώ άνετα, χωρίς να στέλνω μηνύματα και χωρίς να φοβάμαι τον έλεγχο, κι ας είμαι νόμιμη. Να μπορώ να πλησιάζω τον κόσμο χωρίς να φοβάμαι μήπως κολλήσω τον ιό και στη συνέχεια τους δικούς μου ανθρώπους. Ειλικρινά ελπίζω όλο αυτό να λάβει τέλος σύντομα και να μείνει στο παρελθόν ως μια εποχή την οποία δε θέλουμε να ξαναζήσουμε.
*Kατερίνα Ζαμπιάκου
Δείτε επίσης:
