Ο ηχηρός βόμβος των Άγριων Μελισσών
Σήμερα τελευταίο επεισόδιο του δεύτερου κύκλου, κι ας κράζετε την τηλεόραση, μπορεί να συγκινεί.
Αφήνω εντελώς στην άκρη το συγκινησιακό, επειδή τις Μέλισσες τις βλέπω με τη γιαγιά μου, αλλά οι Άγριες Μέλισσες είναι μια σειρά που μπορεί να κάνει τον κόσμο να επιστρέψει στην τηλεόραση.
Ακούγεται από εδώ και από εκεί μια μηδενιστική κριτική σε όσους κάνουν τηλεόραση, ηθοποιοί κατηγορούνται ότι δεν κάνουν την πιο βαθιά κουλτούρα, θέατρο κυρίως γιατί οι βαθύνοες και δήθεν καλλιεργημένοι ψιλοσνομπάρουν και το σινεμά πλέον, ενώ στην πραγματικότητα δεν πατάνε, γιατί αν πατούσαν θα γνώριζαν πως κάποιοι ηθοποιοί που παίζουν στην τηλεόραση παίζουν και αγαπάνε κυρίως το θέατρο και πως η τηλεόραση δεν παύει να είναι κι αυτή μια δουλειά που σε βοηθάει να ζήσεις και μπορεί όταν με αξιοπρέπεια, δουλειά και σοβαρότητα να παράγει αποτέλεσμα ανάλογο προς αυτό του καλό θεάτρου.
Ειδικά στο παράδειγμα των Μελισσών νομίζω ότι μιλάμε για ηθοποιούς που όχι απλά ξέρουν το σανίδι, αλλά πραγματικά έχουν διδάξει και τέχνη και ήθος. Ακόμη και να μην έπαιζαν ή παίζουν κάποιοι στο θέατρο στη σειρά αυτή δουλεύουν πολύ όλοι, τόσο που δεν θα τολμούσα να χαρακτηρίσω κανένα επεισόδιο ούτε αρπαχτή, ούτε εσκεμμένη κοιλιά, που λένε ορισμένοι. Μακάρι να ήταν έτσι όλες οι κοιλιές των σειρών.
Δεν θα αναφερθώ στις προσωπικότητές τους ούτε στις απόλυτου ήθους θέσεις που έχουν κατά καιρούς λάβει είτε ατομικά είτε ως Μέλισσες. Είναι ευλογία να βλέπεις την ΚΥΡΙΑ Κάτια Δανδουλάκη, τον Λεωνίδα Κακούρη, την Κατερίνα Διδασκάλου, την Μαρία Κίτσου ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ στην τηλεόραση να λειτουργούν ως άξονες του ξετυλίγματος της δουλειάς και του ταλέντου νεότερων και όχι μόνο ηθοποιών όπως του Κουκουράκη, του Ροϊλού, της Τρίγκου, της Μιχαλάκη, του Γεροντιδάκη, του (απίστευτου) Γιώργου Γάλλου, του Γκοτσόπουλου, της Καβάλη, του Βασιλώτου, του Λεράκη και όλων κυριολεκτικά όλων των υπολοίπων. Μαζί σενάριο και σκηνοθεσία έχουν αποδείξει ότι και μπορεί μια σειρά να μιλήσει για μεγάλα ζητήματα, από την επιλόχειο κατάθλιψη μέχρι το βιασμό, αλλά να βρίσκεται και στη σωστή πλευρά. Ολα αυτά τα ζητήματα στην πραγματική ζωή λειτουργούν σαν ένα αλληλένδετο πλέγμα. Από τη μια στάση κάποιου σε ένα ζήτημα, μπορείς να καταλάβεις εύκολα την αντίληψη του ως προς ένα άλλο.
Γιατί προφανώς και το κοινωνικό είναι πολιτικό και αντίστροφα. Δηλαδή τώρα ευτυχώς θα ακολουθήσει τρίτος κύκλος, ο οποίος θα εκτυλίσσεται στα χρόνια της Χούντας, κάτι αντικειμενικά δύσκολο για ένα καθημερινό που το κοινό του μπορεί ακόμα να δοξάζει τον Παπαδόπουλο ή να ρωτάει τις γυναίκες, γιατί τώρα. Όμως αυτή η ομάδα σεναρίου και σκηνοθεσίας δεν με φοβίζει γιατί έδειξε ότι αυτοί που ρωτούσαν γιατί τώρα τις γυναίκες τιμωρούνται και οργίζουν ακόμα και τον πιο πιστό εχθρό της γυναίκας που βιάστηκε. Παρουσίασε με τρόπο που σε έπνιγε το δίκιο την αδικία του τσιφλικά απέναντι στους πολλούς φτωχούς αγρότες και τα αδιέξοδά τους με μια χούφτα γης στο χέρι. Έτσι με αυτά τα δείγματα επιλογών και με βάση τα παραπάνω πλέγμα δεν φοβάμαι την παρουσίαση εκείνων των χρόνων που θα κάνει η ομάδα των Μελισσών, γιατί είναι στη σωστή πλευρά της ιστορίας.
Ήδη αυτό φαίνεται πώς ενορχηστρώνεται αφού ο αντικομμουνιστής φασίστας Μεγαρείτης με το υψηλό δήθεν φρόνημα και τις καθαρές του αξίες τα παίρνει χοντρά για να εκτελεί συμβόλαια θανάτου προς άμεσο και έμμεσο συμφέρον αυτού και της οργάνωσής του. Πέρα από αυτές τις θεματικές που είναι -ούτως ειπείν- στενά πολιτικές, υπάρχουν οι εικόνες και τα γεγονότα της λογοτεχνικής υφής της πραγματικότητας και της ζωής. Η πατρική σχέση του Φανούρη με τις τρεις αδερφές, το επάγγελμα της πόρνης με τους φράχτες ονείρων, το μαρτύριο του καλού Μιλτιάδη και η αυτοθυσία του, το μεγάλο δίλημμα της Ουρανίας, η καλοσύνη, η κατανόηση, αλλά και ο εγκλωβισμός στους τύπους του Άγγελου, η αγάπη και οι επεμβάσεις της Αγορίτσας και κυρίως η αέναη σύγκρουση δύναμης και μυαλού σε όλες τις πτυχές της, ακόμη και τις πιο καταστροφικές αποτυπωμένη πάνω σε πολλά δίδυμα χαρακτήρων.
Όλο αυτό το μικρό κείμενο για τις Μέλισσες ήθελα καιρό να το γράψω, αλλά το έγραψα σήμερα γιατί χθες το προτελευταίο επεισόδιο με λύγισε ρε φίλε γιατί ακριβώς αυτή η σύγκρουση δύναμης και μυαλού έγινε σύγκλιση, αγκαλιά και νοιάξιμο. Σε ένα απίστευτα σκηνικό, τόσο σκηνογραφικά όσο και σκηνοθετικά, ο Κωνσταντής μπήκε στο φλεγόμενο σπίτι που με μαθηματική ακρίβεια θα έπεφτε με κίνδυνο της ζωής του για να σώσει ένα κοριτσάκι κι ένα γατάκι. Τα καταφέρνει, το κορίτσι βγαίνει αλλά αυτός πέφτει λιπόθυμος μέσα στη φωτιά και ο αδερφός του ο Νικηφόρος που τόσες και τόσες φορές πιάστηκαν στα χέρια ορμάει μέσα για τον αδερφό με τον οποίο μπορεί σε όλη τη σειρά να ήταν απομακρυσμένοι, αλλά τελευταία ενώθηκαν τόσο γλυκά και ισχυρά. Τι κάνατε ρε καταραμένοι Anastasis Roilós και Yiannis Koukourakis;
Και η σκηνή και ο διάλογος συγκινούν τόσο πολύ και σκάει μετά και μια τόσο μεγάλη δύναμη και προσήλωση του Μιλτιάδη στην προστασία των τριών αδελφών να σε διαλύσει και χωρίς να έχεις συνέλθει η Αννέτ αυτοκτονεί με την απίστευτη ερμηνεία της Δανδουλάκη και το εξωπραγματικό σπάσιμο της φωνής, της ψυχής και των ρυτίδων του προσώπου του Δούκα Σεβαστού, του μεγάλου αυτού ηθοποιού Λεωνίδα Κακούρη.
Αυτός είναι ο σκοπός της καλής τηλεόρασης να συγκινεί με αυτό που θέλει να μεταδώσει, αλλά και με τον ηθικό του τρόπο, από το κλίμα και τη συνεργασία των ηθοποιών, από την αντίληψη του σκηνοθέτη για το τι εστί ηθοποιός και πόσο πολυτίμος είναι και για το σενάριο που ξέρει και να προσαρμόζεται και να φανερώνει και να μαθαίνει.
Μπράβο σε όλη μα όλη την ομάδα μπροστά και πίσω από τις κάμερες. Μπράβο Λευτέρη Χαρίτο, Μελίνα Τσαμπάνη και Πέτρο Καλκόβαλη.
Σήμερα τελευταίο επεισόδιο του δεύτερου κύκλου, κι ας κράζετε την τηλεόραση, μπορεί να συγκινεί.
Δείτε επίσης:
