Η ήττα της Θεσσαλονίκης φαίνεται στους τίτλους των ειδήσεών της
Η Θεσσαλονίκη βιώνει την πιο βαθιά παρακμιακή περίοδο των τελευταίων δεκαετιών. Καμία διέξοδος, κανένα σχέδιο, καμία ελπιδοφόρα είδηση. Μόνο ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Λέξεις: Γιάννης Μπακαλούδης
Στη φωτογραφία εμφανίζονται οι κυριότερες ειδήσεις της Θεσσαλονίκης, μονάχα το τελευταίο δίμηνο. Οι τίτλοι αυτοί, πέρα από σοκαριστικά αρνητικοί και πυκνοί, είναι απολύτως αξιόπιστοι ως δείγμα της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η πόλη.
Η Θεσσαλονίκη βιώνει την πιο βαθιά παρακμιακή περίοδο των τελευταίων δεκαετιών. Οι φασίστες είναι κοινωνικά ενεργοί και καθοδηγούν ιδεολογικά ανήλικους των λαϊκών ΕΠΑΛ της πόλης, παρεισφρέουν μεθοδικά σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, και σφάζουν παιδιά στο γόνατο με πρόσχημα τις οπαδικές διαφορές.
Οι βλαχοελίτ της νύχτας βιάζουν ανενόχλητες τα σώματα κοριτσιών, παρτάροντας σε αφασία και νιώθοντας πανίσχυροι και ανέγγιχτοι. Τοπική και κεντρική διοίκηση εμπαίζουν τους πολίτες, μοστράροντας φαραωνικές μακέτες και ενυδρεία, την ίδια στιγμή που οι λαμαρίνες στα εργοτάξια του Μετρό έχουν γίνει 16 ετών έφηβες. Μπαζώνουν ελεύθερους χώρους και σχεδιάζουν ανάπλαση εμπορικού χαρακτήρα στον χώρο της ΔΕΘ χωρίς μεταφορά της Έκθεσης, στην πόλη με τον περισσότερο καρκίνο στην ατμόσφαιρα της. Άνθρωποι που μισούν τον δημόσιο χώρο και διαχρονικά έβαζαν τρικλοποδιές στην ανάπτυξη του, έχουν στα χέρια τους την περιβαλλοντική μοίρα της Θεσσαλονίκης, ανεπανόρθωτα τραυματισμένης από καυσαέρια, λύματα και καύσεις ξύλου. Οι όποιες υποδομές χαλάνε και συνήθως μπαλώνονται αντί να επιδιορθωθούν. Η πόλη δείχνει πιο γκρι και γκρεμισμένη κι από μεταπολεμικές φωτογραφίες.
Οι πολίτες, άνεργοι και χαμηλόμισθοι στην μεγάλη πλειοψηφία τους, πληρώνουν πανάκριβα ενοίκια για σπίτια σε πολυκατοικίες-γκρέμια που δεν συντηρούνται γιατί κανείς δεν έχει λεφτά. Και βγάζουν ο ένας το μάτι του άλλου λιώνοντας στα τιμόνια και στα σαρδελοκούτια του μονοπωλιακού ΟΑΣΘ.
Η γενικευμένη ανομία και έλλειψη ελέγχου, κάνει την καθημερινότητα εφιαλτική σε όλες τις εκφάνσεις της. Διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα βιαστικών παρτάκηδων που «δύο λεπτάκια πετάχτηκαν απέναντι». Κλειστοί δρόμοι από φορτοεκφορτώσεις στις 12 το μεσημέρι. Συνεργεία που αφήνουν τραυματισμένο τον δημόσιο χώρο στο πέρασμα τους. Τόνοι χαλκού της Νέας Παραλίας κλεμμένοι από επιτήδειους. Βανδαλισμοί σε κοινή θέα, μέρα μεσημέρι. Ένας φαύλος κύκλος παραβατικότητας και κανόνων επιβίωσης της ζούγκλας. Και κανείς δεν λέει κάτι, συνήθως από φόβο μήπως εμπλακεί με κάποιον ασυνείδητο θερμοκέφαλο, σαν αυτούς που πλέον στολίζουν καθημερινά τα δελτία ειδήσεων με τις πράξεις τους.
Δεν είναι τυχαίο πως τα μόνα κινήματα πολιτών που είδε η πόλη τα τελευταία χρόνια είχαν σοβινιστική και αντιεπιστημονική ατζέντα. Οι παραγωγικοί νέοι των 25-44 ετών, το πιο πολύτιμο αντίβαρο μιας κοινωνίας απέναντι σε τέτοιες διολισθήσεις, έφυγαν μαζικά για Αθήνα και εξωτερικό. Όσοι παρέμειναν, αγωνίζονται σιωπηροί για την ιδιωτική τους επιβίωση, και καθημερινά επιστρέφουν τρέχοντας στα σπίτια τους για να σωθούν από την περαιτέρω τριβή με την πόλη-έκτρωμα.
Καμία διέξοδος, κανένα σχέδιο, καμία ελπιδοφόρα είδηση. Μόνο ο σώζων εαυτόν σωθήτω στην ερωτική πόλη, που κατάντησε μέσα σε είκοσι χρόνια να μεταμορφωθεί από wannabe πρωτεύουσα των Βαλκανίων με υποθαλάσσιες και τελεφερίκ (όπως την οραματίζονταν οι στιγματισμένοι, πλέον, τοπικοί της άρχοντες), σε ένα υβρίδιο παρατημένης μετα-σοβιετικής πόλης με λατινοαμερικάνικη εγκληματικότητα και σισιλιάνικη διαφθορά.
