I love this job: Ο Έλληνας πιλότος που κάνει υπερατλαντικά ταξίδια σε όλο τον κόσμο
«Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο. Θα ήμουν δυστυχισμένος, αν δεν το έκανα».
«Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο. Θα ήμουν δυστυχισμένος, αν δεν το έκανα».
Κάποιες φορές δεν χρειάζονται πολλά λόγια, για να συνειδητοποιήσεις αν κάποιος αγαπά την δουλειά του. Στην περίπτωση του Μάνου Κατσομπενάκη είναι ξεκάθαρο. Εγώ από την άλλη πλευρά αγαπώ τα ταξίδια. Λατρεύω να μπαίνω στο αεροπλάνο. Νομίζω το να κοιτάς την γη, την ώρα που απογειώνεται, είναι από τις εικόνες που δύσκολα ξεχνάς στη ζωή σου. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν θα μπορούσα να είμαι εγώ ο πιλότος. Μόνο στη σκέψη, με λούζει κρύος ιδρώτας.
Ο Μάνος Κατσομπενάκης δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή του μακριά από το πιλοτήριο. Εργάζεται σε μία από τις μεγαλύτερες αεροπορικές εταιρείες στον κόσμο και μας μιλάει για το πως έκανε το όνειρο του πραγματικότητα, τον μεγαλύτερο φόβο του, καθώς και για το πόσο έχει επηρεαστεί η εργασία του εν μέσω πανδημίας.
«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα να γίνω πιλότος. Το πάθος για το συγκεκριμένο επάγγελμα ξεκίνησε από τον έρωτα που είχα για το ταξίδι. Ήθελα να βρίσκομαι σε αεροδρόμια, να φεύγω, να πηγαίνω σε άλλα μέρη, να δω τον κόσμο. Πάντα ονειρευόμουν να πετάω αεροπλάνα σε υπερατλαντικές πτήσεις. Στο νηπιαγωγείο ένας φίλος μου λέει πως θυμάται ότι όταν μας ρωτούσαν οι δάσκαλοι τι θέλετε να γίνεται όταν μεγαλώσετε, οι μισοί λέγανε δάσκαλοι και οι άλλοι μισοί γιατροί, εγώ έλεγα πως θέλω να γίνω πιλότος.
Μεγαλώνοντας έγινε πια στόχος. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν σχολές πιλότων στην Ελλάδα. Οι επιλογές σου ήταν να πας στη σχολή Ικάρων. Για μένα αυτό δεν ήταν επιλογή, γιατί εμένα δεν ήταν το αεροπλάνο που με έλκυε, αλλά το επάγγελμα, το να ταξιδέψω, να πάρω κόσμο και να τον πάω μακριά. Οπότε ως αποτέλεσμα έπρεπε να πάω σε μία σχολή πολιτικής αεροπορίας και οι επιλογές μου ήταν το Λονδίνο και η Αμερική. Πλέον υπάρχουν και στην Ελλάδα. Έτσι βρέθηκα στη Φλόριντα.
Οι πρώτες μου εμπειρίες ήταν όταν μάθαινα να πετάω από το 1995 έως το 1999. Έπειτα έπιασαν την πρώτη μου δουλειά σαν πιλότος στην πολιτική αεροπορία. Τότε πετούσα ένα ελικοφόρο αεροπλάνο σε κοντινές αποστάσεις στη Βορειοανατολική Αμερική».
Έτσι σιγά σιγά έχτισε ένα βιογραφικό, που τον έφερε στο σήμερα, καθώς είναι κυβερνήτης σε μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο, την United και κάνει αυτό που πάντα ονειρευόταν. Τα τελευταία 15 χρόνια πραγματοποιεί υπερατλαντικά ταξίδια, στην Ευρώπη, στη Νότια Αμερική, στη Χαβάη.
«Είναι κάτι που δεν αν δεν το αγαπάς, δεν θα τα καταφέρεις και θα είσαι δυστυχισμένος. Υπάρχουν πολλοί πιλότοι, που αν μιλήσεις μαζί τους θα καταλάβεις πως επέλεξαν το συγκεκριμένο επάγγελμα για άλλους λόγους. Εγώ το αγαπώ για το ταξίδι, μπαίνεις στο αεροπλάνο το βράδυ στη Νέα Υόρκη και το επόμενο πρωί είσαι στην Αθήνα.
Για μένα ισχύει το εξής: το πιο επικίνδυνο μέρος της δουλειάς μου είναι η διαδρομή από το σπίτι στο αεροδρόμιο. Πάντα υπάρχει ρίσκο, γι’ αυτό το 99% είμαστε επαγγελματίες. Φτάνουμε στη δουλειά μας στην ώρα μας και κάνουμε όσα προανέφερα για να μην πάει κάτι στραβά. Αλλά ακόμα και να πάει κάτι στραβά, είμαστε μεταξύ μας στο πιλοτήριο και είμαστε ανοιχτά χαρτιά. Αν γίνει ένα μικρό λαθάκι, είμαστε ανοιχτοί να το συζητήσουμε και να δούμε τι πήγε λάθος για να μην ξανά συμβεί.»
«Το άγχος στο επάγγελμά μου είναι πως εγώ θα περάσω 35-40 χρόνια πετώντας και δεν θα γίνει τίποτα. Αυτή είναι η πραγματικότητα γιατί συνήθως τα ατυχήματα είναι τόσο σπάνια. Αλλά μπορεί μία φορά σε αυτή την καριέρα, στην οποία τα έχεις κάνει όλα σωστά, να γίνει κάτι και θα κριθείς από αυτή τη στιγμή»
Τα μεγαλύτερα ταξίδια που έχει κάνει ο Μάνος είναι τα 12ωρα, τα οποία ήταν οι πτήσεις Νέα Υόρκη – Αθήνα, Νέα Υόρκη – Χονολουλού και Νέα Υόρκη – Σάο Πάολο.
«Πρόπερσι το καλοκαίρι φύγαμε από Αθήνα για Νέα Υόρκη και κάπου πάνω από τη Γερμανία διαπιστώσαμε πως υπήρχε διαρροή οξυγόνου, που έχουμε στο πιλοτήριο σε περίπτωση που πάει κάτι στραβά. Αποφασίσαμε να μην συνεχίσουμε και να προσγειωθούμε στη Φρανκφούρτη, εκτός προγράμματος. Έτσι ξαφνικά βρεθήκαμε να προσπαθούμε να προσγειωθούμε σε ένα αεροδρόμιο που δεν ήμασταν προετοιμασμένοι και ήμασταν υπέρβαροι γιατί είχαμε πολλά καύσιμα. Όλα αυτά αύξησαν τη δυσκολία. Όμως ως σωστοί επαγγελματίες κάναμε σωστά τη δουλειά μας.»
«Λόγω κορονοϊού μειώθηκαν οι πτήσεις, με αποτέλεσμα να χάσει πολύς κόσμος τη δουλειά του. Όλα αυτά δημιουργούν ένα άγχος. Επίσης, δεν πετάμε όσο πετούσαμε πριν και αυτό φέρνει ένα άλλο φόβο. Όταν κάνεις κάτι συνέχεια και μετά σταματήσεις για αρκετό καιρό, όταν θα ξεκινήσεις πάλι κάνεις κάποια μικρά λαθάκια, που δεν τα έκανες πριν.»
Αν και για τον Μάνο, κάθε μέρα στη δουλειά είναι μία νέα ανακάλυψη και ένας νέος προορισμός, υπάρχουν κάποια στάνταρ πράγματα που δεν αλλάζουν.
«Μία τυπική μέρα στη δουλειά ξεκινάει από την προεργασία για το τι πτήση έχουμε (νυχτερινή, πρωινή). Οπότε για παράδειγμα ξεκινάμε με αυτό να είμαστε ξεκούραστοί, να έχουμε πιει το καφέ μας. Όταν ο επιβάτης θα μπει και θα κοιμηθεί κατά τη διάρκεια της πτήσης, ο πιλότος πρέπει να έχει προετοιμαστεί για να αντέξει.
Μετά κοιτάμε τα χαρτιά μας για να δούμε αν το καύσιμο που έχει αποφασίσει το dispatcher είναι αρκετό, αν το βάρος που θα κουβαλήσουμε είναι σωστό, αν ο καιρός είναι καλός, τι ρίσκα υπάρχουν. Πάντα υπάρχουν ρίσκα, από το πιο απλό όπως μία καταιγίδα κατά τη διάρκεια της πτήσης ή κάποια μηχανική βλάβη που είχε το αεροπλάνο στο παρελθόν. Όλα αυτά τα κοιτάει ο κυβερνήτης και τα συζητάει με τον συγκυβερνήτη. Πάντα υπάρχουν δύο γνώμες. Το επόμενο στάδιο είναι να μιλήσουμε με τον μηχανικό και τον dispatcher, οι οποίοι φέρουν και αυτοί ευθύνη σε περίπτωση κάποια βλάβης Έπειτα στο αεροσκάφος γίνονται τα check μέσα και έξω από το αεροπλάνο. Μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να μπείτε εσείς σαν επιβάτες για να φύγουμε, έχει γίνει μία αρκετά μεγάλη προεργασία.»
Ο Μάνος ακόμα και μετά από μία κουραστική πτήση, όταν γυρνάει σπίτι του λέει πως δεν θα άλλαζε επάγγελμα για τίποτα.
«Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο. Εγώ έχω σπίτι στα Χανιά και συναντάω ανθρώπους, που μου λένε «μπράβο ρε Μάνο, που το έκανες». Είμαι πολύ χαρούμενος που με βοήθησαν οι συγκυρίες, οι γονείς μου, το πείσμα μου και τα κατάφερα γιατί πιστεύω αλλιώς θα ήμουν δυστυχισμένος».
Διαβάστε επίσης:
