Μία διαδρομή με τον ΟΑΣΘ μετά από καιρό

Στα “καλά” της τηλεργασίας να θυμηθώ την επόμενη φορά που θα με ρωτήσει κάποιος να συμπληρώσω την αποχή μου από την φριχτή συγκοινωνία της Θεσσαλονίκης. Ενάμιση μήνα κατάφερα να ξεγλιστρήσω από αυτό το χάος. Δευτέρα 31/1 είναι η μεγάλη μέρα. Μετά από τόσο καιρό επιστρέφω στην εργασία μου δια ζώσης και σε μία σχετική κανονικότητα. Από το βράδυ της Κυριακής σκέφτομαι το πόσο κόσμο θα έχει το λεωφορείο, βέβαια δεν το αναλύω πολύ στο κεφάλι μου γιατί ξέρω πως όλο αυτό θα με αγχώσει δίχως λόγο. Όχι πως τα καταφέρνω πάντα, είναι μερικές φορές που οι σκέψεις νικούν την όποια λογική έχει απομείνει στην παράνοια που ζούμε τα τελευταία 2 χρόνια.

Ξημέρωσε Δευτέρα. Η ώρα πήγε 10:00, έχω ετοιμαστεί και βγαίνω στη στάση να περιμένω. Για καλή μου τύχη δεν περιμένω πάνω από 5 λεπτά. Βλέπω το λεωφορείο να φτάνει. Το λες και μεγάλη τύχη. Συνήθως αναμένω πάνω από 20λεπτά μέσα στο κρύο ή κάτω από τον ήλιο που καίει. Ήμουν όντως τυχερός σήμερα, ανεβαίνω και βλέπω άδειες θέσεις. Κόβω εισιτήριο και κάθομαι στην πιο απομονωμένη θέση. Δεν ξέρω αν είναι στα αλήθεια, αλλά εγώ έτσι λέω στον εαυτό μου. Νιώθω πιο ασφαλής με αυτή την θεωρία στο μυαλό μου. Ευτυχώς που είναι κενή και παίρνω ένα ψυχολογικό boost. Ακουμπάω τα πράγματα μου και βολεύομαι. Η πρώτη κίνηση είναι να πιέσω καλά την μάσκα έτσι ώστε να μην παίρνω κυριολεκτικά ανάσα. Για να είμαστε ακριβείς τις ΜΑΣΚΕΣ, πάντα στο λεωφορείο φοράω δύο. Αυτό δεν πιστεύω να είναι αποκύημα της φαντασίας μου, αισθάνομαι πως όντως με έχουν προστατέψει και θα συνεχίζω να τις επιλέγω δύο-δύο.

Βάζω δυνατά μουσική και χαζεύω έξω από το παράθυρο. Ναι αυτό μπορεί να με κάνει όντως να ηρεμήσω και να μην σκέφτομαι. Κάθομαι και μπροστά μπροστά και έτσι δεν κοιτάω τον κόσμο να στοιβάζεται στη μέση του λεωφορείου. Βέβαια σήμερα έφτασαν ως δίπλα μου και σφίχτηκε η καρδιά μου. Γυρνάω να κοιτάξω τι γίνεται και βλέπω υπερβολικό κόσμο, ο ένας δίπλα στον άλλο. Ευτυχώς φοράνε όλοι μάσκες, κάτι είναι και αυτό σκέφτομαι. Το λέω αυτό γιατί πολλές φορές έχω δει ανθρώπους να μπαίνουν ανενόχλητοι δίχως μάσκα. Μάλιστα, ένας μία φορά με ρώτησε αν είναι υποχρεωτική. «Αποκλείεται να μου το ρωτάει, σίγουρα θα αστειεύεται» σκέφτηκα και όμως δεν έκανε πλάκα, με ρωτούσε με περίσσεια σοβαρότητα.

Γυρνάω μπροστά και έχω φτάσει στον Βαρδάρη. Με όλα αυτά σχεδόν φτάνω στη δουλειά. Ευτυχώς σκέφτομαι πέρασε γρήγορα η ώρα και δεν είχε κίνηση στους δρόμους ως συνήθως. Σήμερα ήμουν όντως πολύ τυχερός. Επόμενη στάση «Πλατεία Αριστοτέλους», αφήνω κάποιον άλλον να πατήσει το κουμπί για να κατέβουμε, όσα λιγότερα ακουμπάς τόσο το καλύτερο. Φεύγω από το λεωφορείο και από εδώ και πέρα ξεκινάει μία νέα ζούγκλα με την οποία πρέπει να έρθω αντιμέτωπος.