Τραμπ: 32 χρόνια συνεπής στα ψέματα

Toν Απρίλιο του 1989, μια ομάδα (αφροαμερικανών και λατίνων) εφήβων συλλαμβάνεται στα τυφλά από την Αστυνομία της Νέας Υόρκης, με βασική κατηγορία τον βιασμό μίας (λευκής) γυναίκας, την ώρα που έκανε τζόγκινγκ στο Σέντραλ Παρκ.

Λέξεις: Νίκος Ιωαννίδης

Οι πιτσιρικάδες -14, 15 και 16 ετών- τρομοκρατούνται, ανακρίνονται παράτυπα δίχως την παρουσία κηδεμόνων ή συνηγόρων και αναγκάζονται υπό τη χρήση (σωματικής και ψυχολογικής) βίας να «ομολογήσουν» τη συμμετοχή τους στο έγκλημα, κατονομάζοντας ο ένας τον άλλο ως συνένοχο, αν και δεν γνωρίζονται μεταξύ τους.

Η δίκη των εφήβων, που έμειναν στην ιστορία ως «Οι Πέντε Του Σέντραλ Παρκ», αποτέλεσε ένα μνημείο στημένων κατηγοριών, αστυνομικής αυθαιρεσίας και διαφθοράς, αλλά και χειραγώγησης της κοινής γνώμης -και, συνεπώς, των ενόρκων που ανέλαβαν να κρίνουν το αποτέλεσμα της δικαστικής διαδικασίας. Οι πέντε νεαροί καταδικάστηκαν, πέρασαν όλη τους τη νεότητα στη φυλακή (έξι με επτά χρόνια οι μικρότεροι, δεκατρία χρόνια ο δεκαεξάχρονος της παρέας) και είδαν τις ζωές τους να διαλύονται, όπως και αυτές των οικογενειών τους, αναγκασμένοι να κουβαλούν για πάντα τον εφιάλτη τους σε ό,τι κι αν προσπάθησαν να κάνουν μετά.

Ποιος νοιάζεται για την αλήθεια;

Η αλήθεια αποκαλύφθηκε δεκατρία χρόνια αργότερα, σχεδόν κατά λάθος, μετά την ομολογία του πραγματικού ενόχου, η οποία επικυρώθηκε με την αντιστοίχιση του DNA του από τον τόπο του εγκλήματος. Οι ποινές ακυρώθηκαν, οι καταδικασμένοι αποζημιώθηκαν, εν τέλει, με ένα ποσό που ξεπέρασε τα 45 εκατομμύρια δολάρια, το ποινικό τους μητρώο αποκαταστάθηκε. Στην ουσία, όμως, απλώς έγινε δημοσίως γνωστό αυτό που ήξεραν ούτως ή άλλως: Δεν ήταν ένοχοι, ήταν θύματα μιας τεράστιας αστυνομικής και πολιτικής συνωμοσίας ώστε να κατηγορηθούν οπωσδήποτε κάποιοι, να καταστραφούν ζωές, να κρυφτεί η ανικανότητα των αρχών και, στο μεταξύ, ποιος νοιάζεται για μια χούφτα φτωχών έγχρωμων νεαρών που θα θυσιαστούν.

Οι «Πέντε Του Σέντραλ Παρκ» θεωρούν πως ο καταλύτης για την καταδίκη τους ήταν ο Ντόναλντ Τραμπ («δηλητηρίασε τα μυαλά των Νεοϋορκέζων»), ο οποίος πλήρωσε ολοσέλιδες καταχωρήσεις στις αμερικανικές εφημερίδες πριν τη διεξαγωγή της δίκης, ζητώντας «επαναφορά της θανατικής ποινής», δηλώνοντας πως «μισεί τους εγκληματίες όποια ηλικία κι αν έχουν» και, σύμφωνα με τους κατηγορούμενους, επηρεάζοντας την κοινή γνώμη και τους ενόρκους. Τριάντα δύο χρόνια πριν, ο Τραμπ ήδη δήλωνε δημοσίως πόσο τεράστιο κάθαρμα είναι και, μέχρι σήμερα, δεν έχει σταματήσει λεπτό.

Παρά την καθολικά αδιαμφισβήτητη, πλέον, αθώωση των πέντε (σαρανταπεντάρηδων σήμερα) κατηγορουμένων, παρά την ομολογία του πραγματικού ενόχου, παρά τις λεπτομέρειες που έδωσε ο πραγματικός ένοχος από τη βραδιά του εγκλήματος που θα μπορούσε να γνωρίζει μόνο ο ίδιος, παρά την ταυτοποίηση του DNA του που βρέθηκε στο σημείο, ο Τραμπ επιμένει: «Είναι ένοχοι».

Το 2014, είκοσι πέντε χρόνια μετά την εμπρηστική του καταχώρηση και δώδεκα μετά την ακύρωση των ποινών, χαρακτήρισε ως «ντροπή» την απόφαση. Το 2016, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του καμπάνιας, επανέλαβε τη βεβαιότητά του περί ενοχής των κατηγορουμένων. Δεν είχε στοιχεία ποτέ (η αρχική του παρέμβαση είχε γίνει πριν αρχίσει η δίκη), δεν απέκτησε (όπως είναι λογικό, καθώς η υπόθεση δεν έστεκε από την πρώτη στιγμή) στοιχεία ποτέ, δεν βάσισε τη ρητορική του σε οτιδήποτε. Απλώς διατυμπάνιζε πως «είναι ένοχοι». Και το φωνάζει ακόμα, ως σήμερα.

Ο ρόλος του Τραμπ και ο χειρισμός του στην υπόθεση των «Πέντε Του Σέντραλ Παρκ» είναι μια μικρή περίληψη του επιχειρηματικού, προσωπικού και πολιτικού βίου του. Επί τριάντα δύο χρόνια υποστηρίζει τυφλά μία απολύτως αβάσιμη άποψη, επί δεκαεννιά χρόνια γνωρίζει πως η άποψη αυτή είναι τελείως λανθασμένη με ακλόνητα στοιχεία και μαρτυρίες όλων των εμπλεκομένων, αλλά αυτός επιμένει. Αν προβάλλει κάποιος την άρνησή του να δεχτεί την ήττα στις εκλογές του Νοεμβρίου και την εμμονή του να ουρλιάζει περί «κλοπής», χωρίς κανένα στοιχείο και παρά την αντίθεση ακόμα και των δικών του ανθρώπων, είναι εύκολο το συμπέρασμα πως θα το φωνάζει μέχρι το τέλος της ζωής του.

Μια ρητορική βασισμένη στα FaKe news

Οι εκλογές κλάπηκαν, οι Μεξικανοί είναι βιαστές, οι μαύροι δεν πρέπει να μετράνε λεφτά, οι μουσουλμάνοι δεν πρέπει να μπαίνουν στη χώρα, τις γυναίκες πρέπει να τις αρπάζεις από τα αχαμνά, ο Ομπάμα δεν γεννήθηκε στις ΗΠΑ, οι Σύριοι πρόσφυγες ίσως είναι πράκτορες του ISIS, τα εμβόλια προκαλούν αυτισμό, η κλιματική αλλαγή δεν υπάρχει, ο κορονοϊός δεν υπάρχει και αν υπάρχει φεύγει με χλωρίνη, ο αμίαντος δεν αποτελεί κίνδυνο, ο Ομπάμα είχε βάλει κοριούς στα τηλέφωνά του, ο ήχος από τις ανεμογεννήτριες προκαλεί καρκίνο, οι (τουλάχιστον) 26 γυναίκες που τον κατηγόρησαν για βιασμό ή σεξουαλική παρενόχληση είναι όλες ψεύτρες. Και, φυσικά, οι «Πέντε Του Σέντραλ Παρκ» είναι ένοχοι.

Αν ακόμα αναρωτιέται κάποιος «μα ποιος στηρίζει τον Ντόναλντ Τραμπ», η απάντηση βρίσκεται στη σφαίρα του «όποιος πιστεύει όσα λέει». Περίπου ένας στους τέσσερις Αμερικανούς.

Και αυτή η τεράστια μάζα, τα εκατομμύρια των πολιτών που θα πρέπει να αντιμετωπίσουν οι υπόλοιποι συμπολίτες τους, θα συνεχίζει να τα πιστεύει, φανατικά, τυφλά, δίχως καμία απόδειξη ή στοιχείο, ακόμα κι όταν ο Τραμπ θα είναι παρελθόν -στο πρόσωπό του είχαν βρει τη δημοφιλή προβολή της μιζέριας και του μισανθρωπισμού τους.

Και ο Τραμπ ήρθε την κατάλληλη ώρα, να συμπληρώσει ένα ακόμα κομμάτι στην παγκόσμια συγκυρία των ηγετών που εφαρμόζουν τον μεταλλαγμένο καπιταλισμό του καιρού μας. Η απόλυτη, παταγώδης αποτυχία του αποτελεί σπουδαίο υλικό μελέτης για τον σύγχρονο και τον μελλοντικό ιστορικό. Αλλά τα συντρίμμια που αφήνει θα πρέπει να τα αντιμετωπίσουν, επίπονα και καθημερινά, οι Αμερικανοί πολίτες και εν γένει ο Δυτικός κόσμος.

Η εισβολή στο Καπιτώλιο ήρθε ως το «τέλειο» φινάλε. Μετά από μια τετραετία διαρκών προσβολών κάθε δημοκρατικού θεσμού, ο Τραμπ κράτησε τη μεγαλύτερη για το τέλος, λίγο πριν επικυρωθεί και επίσημα ο διωγμός του, με τον ανεπίσημο τίτλο του χειρότερου προέδρου στην ιστορία των ΗΠΑ. Ήταν γνωστή, ήταν αναμενόμενη, ήταν οργανωμένη μέσω των κοινωνικών δικτύων από την ΚΚΚ και κάθε σχετική ακροδεξιά ομάδα που τον στηρίζει και τη στηρίζει. Η παγκόσμια υποκριτική έκπληξη δεν αλλάζει την ουσία: Ο Τραμπ και κάθε Τραμπ, οι οπαδοί του Τραμπ και του κάθε Τραμπ θα εκμεταλλευτούν τη δημοκρατία για να (προσπαθήσουν να) την καταλύσουν. Συνήθως αποτυγχάνουν. Αυτήν τη φορά απέτυχαν. Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για την επόμενη. Στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, παντού, όπου ξεφυτρώνει ένας μικρός Τραμπ. Και στα μέρη μας έχουν αρχίσει να μας κυκλώνουν.

Λίγα λόγια για το μετά:

Η υπόθεση των πέντε παιδιών είναι μια από τις μεγαλύτερες σύγχρονες πλάνες στα δικαστικά χρονικά. Τα παιδιά μετά την καθυστερημένη αθώωση του αποζημειώθηκαν. Η περιπέτεια τους έγινε αντικείμενο πολλών ντοκιμαντέρ και μιιας σπουδαίας σειράς, του When they see us, που βρίσκεται στο Netflix και αξίζει να δείτε.

*Ο Νίκος Ιωαννίδης γεννήθηκε το 1975 και μεγάλωσε στην Καβάλα. Από το 1994 ζει στη Θεσσαλονίκη, εργάζεται από χόμπι σε δεκάδες διάφορες δουλειές (τα τέσσερα τελευταία χρόνια σε σούπερ-μάρκετ) ώστε να υποστηρίξει το άμισθο επάγγελμά του ως συγγραφέας.