Πότε θα σταματήσετε να τους ξεπλένετε;

Αναλύουν φίλοι και «φίλοι» στα social, μετά τον έκπτωτο Μπογδάνο, τα κοινά σημεία των κομμουνιστικών με τις ναζιστικές παρατάξεις. Τα συνδέουν μάλιστα με όλα όσα γίνονται στα σχολεία μας.

Σκατόψυχοι υπάρχουν παντού, όμως όπως δεν κρίνουμε από 10 περιπτώσεις το κατάλληλο των εμβολίων, έτσι δεν κρίνουμε τις παρατάξεις και τις παραδόσεις τους από τον ξάδερφο μας ή το γνωστό μας που έχουμε σε αυτές. Δεν μας νοιάζει αν ο Κώστας είναι καλό παιδί και φιλότιμο, μου έδωσε ψωμί, αν και είναι ναζί και ο Δημήτρης είναι κακός στην παρέα, άρα ναζί>κομμουνιστές. Δεν μας ενδιαφέρει επίσης το νεαρό της ηλικίας του.

Ούτε και οι ιστορικές αναφορές αρκούν όμως για μία σωστή κρίση, αφού μπορεί μία παράταξη να δανείζεται σύμβολα από το παρελθόν της, αλλά να υιοθετεί συμπεριφορές εντελώς διαφορετικές τώρα. Δεν μας νοιάζει άρα πως ήταν ένα κόμμα, αν έκαψε χωριά κάποτε, ή αν ισχυρίζεται ότι θα σώσει τον κόσμο σήμερα, αλλά πως συμπεριφέρεται – τι πρότυπα παράγει, τι πολίτες, τι πράξεις.

Τέλος, το βασικότερο, αναλύουμε πάντα την κοινωνική συγκυρία. Οι πράξεις, οι λόγοι, έχουν πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα σήμερα σε αυτή τη συγκυρία, προκαλούν τώρα συμπεριφορές, ακόμα και αν όταν μεγαλώσουν τα παιδιά βάλουν περισσότερο μυαλό. Λέω κάτι για ένα προσφυγικό κέντρο στη Βουλή; Στα σχόλια στο ίντερνετ; Νομιμοποιώ μαχαιροβγάλτες ή κρατάω σε εγρήγορση τις αρχές και την κοινωνία να προστατεύσουν την αξία της ανθρώπινης ζωής;

Στον πυρήνα του ζητήματος τώρα, η εξομοίωση δύο κακών άκρων για αυτούς που την κάνουν υπονοεί ότι υπάρχει ένα κέντρο το οποίο είναι αθώο. Όλοι οι άνθρωποι που συντάσσονται με τη «σταθερότητα», τη «μετριοπάθεια» και την «υπομονή» ως πολιτικές αρετές υποτίθεται ότι εκφράζονται από αυτό το κέντρο. Όσο όμως ταυτίζονται με αυτό φανατικά και ενστερνίζονται τις θεωρίες των δύο άκρων, κανείς δεν μας εξηγεί πως ακριβώς το κέντρο τα έχει καλά σε όλα, πως δεν ευθύνεται για τα άκρα του, γιατί δεν χρειάζονται ριζικές αλλαγές;

Σε αυτούς, ας αναρωτηθούν τελικά τις πολύπλοκες σχέσεις εξουσίας, και βίας, που συνεπάγεται η «μετριοπάθεια» τους, η απραξία, η τυφλή υποταγή στους νόμους. Υπήρχαν άνθρωποι που οδηγούσαν τα τρένα για το Άουσβιτς. Άνθρωποι που υπέγραψαν συμβάσεις για να τα φτιάξουν. Όχι ορκισμένοι ναζί. Συνηθισμένοι με το κακό. «Νοικοκύρηδες» που θέλαν να κάνουν μόνο τη δουλειά τους. Απερίσκεπτοι, χωρίς κρίση.

Όσο για το γιατί τελικά δεν έχει καμία σχέση ο κομμουνισμός σήμερα με τους ναζί, υπάρχει μία ιστορική καινοτομία που αφορά πλέον μόνο στο ναζισμό, και σε μερικά περιθωριακά στην αριστερά αναρχικά γκρουπούσκουλα:

Οι νεοναζιστικές οργανώσεις στήνουν παντού και πάντα τάγματα εφόδου τα οποία διατάζουν με ψεύτικα νούμερα οι φύρερς τους. 

Άλλοτε με διείσδυση μικρή στο κράτος, άλλοτε με μεγάλη, όπως συμβαίνει με τη διείσδυση της ΧΑ στα σώματα ασφαλείας, και με την ανοχή πολλών στα μίντια και στην πολιτική. Τη μοιράζονται από κοινού την πρακτική αυτή όχι οι ιδεολογίες γενικά και αόριστα, αλλά κάποιες συγκεκριμένες οργανώσεις με μέλη κυρίως νεαρά παιδιά. Εκπαιδεύτηκαν σε αυτή στις τάξεις στα σχολεία για να νοιώθουν σημαντικοί, στα γήπεδα, και στα σκοπευτήρια που εκπαιδεύονται στα μαχαιρώματα και στα πιστόλια.

Αυτό διαπιστώσαν από την ανάλυση πολλοί ερευνητές. Όπως επίσης διαπιστώσαμε για τους νεοναζιστές ότι κυκλοφορούν στο σκοτάδι και οπλοφορούν. Και όταν βγαίνουν στο φως συμπεριφέρονται όπως τα φίδια – «δεν εννοούσα αυτό με τη σβάστικα», «εθνικισμός είναι, δεν είναι κακό».

Τώρα πείτε μου εσείς. Γνωρίζετε κανέναν κομμουνιστή σήμερα να διαστρέφει τις ιδέες του ώστε να κρυφτεί, και να έχει όπλα και σπαθιά σπίτι του; Έχετε τις ίδιες ψευδαισθήσεις με τον Μπογδάνο ότι επίκειται αντάρτικο και κυβέρνηση του Βουνού τώρα; 

Παρά τα μεγαλόσχημα λόγια για επανάσταση με το «αστικό κράτος» και αλλαγή, ο τρόπος να διεκδικούν οι κομμουνιστές, στη μεσαία μορφωμένη τάξη η πλειοψηφία τους, γίνεται με βάση τα κατοχυρωμένα δικαιώματα, σε πορείες, και θεσμικά, στο ίδιο τραπέζι με τους πολιτικούς αντιπάλους τους, αν και από την άλλη πλευρά τους. Ούτε αντάρτικο, ούτε οδοφράγματα.

Το Σύνταγμα, στο 29, λέει: 

«Έλληνες πολίτες που έχουν το εκλογικό δικαίωμα μπορούν ελεύθερα να ιδρύουν και να συμμετέχουν σε πολιτικά κόμματα, που η οργάνωση και η δράση τους οφείλει να εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Πολίτες που δεν απέκτησαν ακόμη το δικαίωμα να εκλέγουν μπορούν να συμμετέχουν στα τμήματα νέων των κομμάτων»…

…Το λέει και επιτρέπει την παρουσία των οργανωμένων φορέων που δεν εμποδίζουν την ελεύθερη λειτουργία του πολιτεύματος και στα προαύλια και παντού. Και το τηρούν οι κομμουνιστές κατά γράμμα. Ασκώντας την ελευθερία τους διά της διαφωνίας, που επίσης προσδιορίζει (και περιορίζει) ένα σύνταγμα.

Αυτή είναι λοιπόν η μεγάλη διαφορά. Έχουμε το νομικό προηγούμενο στην Ελλάδα για τις εγκληματικές οργανώσεις που γιορτάζουμε και πρέπει να γιορτάζουμε κάθε χρόνο. Αυτό αξιοποιούν οι θεσμοί, όταν δεν εθελοτυφλούν. Σε αυτό βασίστηκε ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου καλώντας τις εισαγγελικές αρχές να βρίσκονται σε εγρήγορση για προκαταρκτικές έρευνες. 

Αρκεί; 

Τι άλλα αναχώματα θα στήσουμε εμείς, όχι οι θεσμοί, στο νόμο και στις ιδέες για να είναι για πάντα περιθωριακοί; Αυτά είναι τα μεγάλα ιστορικά ερωτήματα. Όχι οι θεωρίες για δύο άκρα που δεν αντιστοιχούν πουθενά στη ζωή σήμερα.

Σημαντικό υστερόγραφο. Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει όλα τα παραπάνω δεν είναι απαραίτητα κακός. Μπορεί απλά να έχει συνηθίσει τόσο το κακό, που να μην αναλύει τι το προκαλεί στην εποχή μας – ανισότητες, εργασιακή επισφάλεια, πόλεμοι και περιβαλλοντική υποβάθμιση, ξεριζωμός –Ή απλά να φαντασιώνεται τους ναζί, και να μας το κρύβει… Να είναι το Κακό το ίδιο. Μεγάλος ο δρόμος, και τραχύς.

Σημαντικό υστερόγραφο 2. Όποτε συγκρούστηκαν μετωπικά τα οδοφράγματα με τα τάγματα εφόδου (πχ. Μεσοπόλεμος), μικρή σημασία πιο νίκησε, αυτό συνέβη επειδή είχε χαθεί πλήρως ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή, η δυνατότητα να υπάρχει διαφωνία. Μια άλλη, τρίτη άποψη. Υπάρχουν τα εργαλεία για να μπουν φυλακή οι ναζί, στους θεσμούς. Οι αυτόκλητοι σωτήρες, να αυτοπεριοριστούν, να τα αξιοποιήσουν, να μαθαίνουν από τη ζωντανή ιστορία.