Ο ψυχισμός αυτών που περιμένουν στις ουρές για ένα rapid test

Ήταν στην αρχή αυτοί που αρνούνταν τις μάσκες. Έβγαιναν και έλεγαν δήθεν ότι δεν θα μπορούν να αναπνεύσουν, ενώ κατέβαζαν δυο πακέτα μάρλμπορο κόκκινο σκληρό και δεν ήθελαν να φοράνε τη μάσκα γιατί θα έσκαγαν τα πνευμόνια τους αν έβγαιναν στην αγορά και τη φορούσαν.

Αργότερα θεώρησαν βία το rapid test, επιστράτευσαν κάτι νομικά για γέλια για να μας πούνε ότι μπορεί να έχουμε να κάνουμε και με περίπτωση σωματικής βλάβης στους λεπτότατους και ευαισθητούληδες ιστούς της ρινικής τους κοιλότητας, την ίδια στιγμή που δεν είχαμε το όπλο του εμβολίου και όλοι οι γιατροί είχαν κυριολεκτικά ανοίξει τις μύτες τους για να μπορούν με ασφάλεια και υπέρβαση δυνάμεων να φροντίζουν τους ασθενείς στις ΜΕΘ. Τότε ξεκίνησαν να αλλάζουν το τροπάρι τους για τη μάσκα, λένε εμείς δεν κάνουμε ράπιντ, θα φοράμε τη μάσκα, άλλοι την εβάλανε πιο δύσκολα κι άλλοι αναγκάστηκαν και τη συνήθισαν για να μπαίνουν στα μαγαζιά και στα μέσα μεταφοράς.

Τώρα που κυριολεκτικά χανόμαστε επειδή δεν πάνε να εμβολιαστούν ξεμείνανε από πεδία αντιρρησίας και δυστυχώς κατέφυγαν στο μόνο που έμεινε, το εμβόλιο. Δεν πείθονται με τίποτα, λένε πως δεν λυγίζουν, δεν υποτάσσονται ακόμα και να τους στερήσουν τα πάντα. Τους ακούς στην τηλεόραση να τους σταματάνε οι κάμερες καθώς σουλατσάρουν με σακούλες ψώνια στους δρόμους να βγάζουν κηρύγματα υπερήφανα ότι ούτε το έκαναν το μπόλι, ούτε και πρόκειται να το κάνουν.

Καθώς τα λένε αυτά φορούν τη μασκούλα τους και για να κρατάνε σακούλες μάλλον -αν δεν έχουν κάνα τεστ κατά παραγγελία ή πλαστό πιστοποιητικό εμβολιασμού- έχουν υποβληθεί πριν κάποιες ώρες σε rapid test.  Άρα τι έχει συμβεί εδώ, έχουν πέσει όλες οι αντι-σημαίες που σήκωναν απέναντι στα όπλα που είχαμε ανά περίοδο και φάση από την αρχή της πανδημίας μέχρι σήμερα. Τη μάσκα που δεν έβαζαν, τώρα τη φοράνε, τα τεστ που δεν έκαναν τώρα τα δοξολογούν, αρκεί να έχουν κάτι για σηκώσουν μπαϊράκι και να τρέφουν την αντίδρασή τους.

Ξαφνικά το rapid test έχει γίνει η έξυπνη απάντηση τους όταν τους λένε, μα καλά και τι θα κάνεις τώρα που όλο και περισσότερο απαιτείται ο εμβολιασμός, θα κάνω ράπιντ λένε σιγά, ας δίνω και δέκα ευρώ, αλλά μια χαρά θα μπορώ να βγαίνω. Άλλο ένα πεδίο που στην αρχή αλλιώς μας τα έλεγαν κι αλλιώς κατέληξαν. Αυτοί δεν ήταν που θα γινόντουσαν θαμώνες των παγκακίων, θα πίνανε καφέ στο χέρι περπατώντας, αυτοεξόριστοι στα πεζούλια;Τώρα ξαφνικά θέλουν το τραπεζάκι, τα φιστικάκια, να τους φέρουν το ποτό σερβιρισμένο, να δούνε κόσμο;

Περνάω από τα φαρμακεία και τους βλέπω να περιμένουν στην ουρά. Και δεν μιλώ για τα μικρά παιδιά που επειδή βρέθηκε κρούσμα στην τάξη πρέπει να κάνουν το τεστ, αλλά για κυρίους και κυρίες άνω των πενήντα, για νέους και νέες που το θέλουν για τη δουλειά, για φοιτήτριες και φοιτητές για να πάνε στη σχολή τους. Στους καιρούς που ζούμε δεν μπορεί να έχεις τέτοια υπομονή, τέτοιο χρόνο για χάσιμο για να κάθεσαι χωρίς κανένα πρόβλημα και μάλιστα σε απίστευτη συχνότητα μέσα στη βδομάδα, καθώς το τεστ έχει ισχύ 48ωρών και πλέον απαιτείται για τα πάντα, απλά και μόνο για δηλώσεις ανυπότακτος.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ανήκουν σε στρώματα κοινωνικά που καθημερινά όντως παλεύουν να τα βγάλουν πέρα. Δεν τους περισσεύουν, αλλά ξαφνικά βρίσκονται τα δεκάρικα, τα επτάευρα και τα τάλιρα, ανάλογα το φαρμακείο και τη συμφωνία, άλλωστε τα κάνουν με τιμή χονδρικής αφού τα κάνουν τόσο συχνά. Μπορεί να στερούνται άλλα πράγματα, σίγουρα δηλαδή. Κι όλο αυτό γιατί;

Πλέον δεν υπάρχει αυτή η δικαιολογία του δισταγμού, ότι να…φοβόμαστε. Ο φόβος του ανθρώπου μπορεί να γίνει παράνοια, είναι κάτι καταστροφικό και δύσκολο στη διαχείριση, αλλά έχει ένα καλό, οι φόβοι λειτουργούν ανταγωνιστικά. Αν υπάρχουν δυο πράγματα που φοβάσαι και ένα από αυτά περισσότερο, τότε κάπως λυτρώνεσαι από το φόβο του άλλου. Ας πούμε ότι φοβάσαι το σκοτάδι και μπαίνει ένας ληστής στο σπίτι, αν μπορείς να το κάνεις θα κρυφτείς στο σκοτάδι.

Έτσι λοιπόν με την κατάσταση στη χώρα και ειδικά στη Θεσσαλονίκη που βράζει από κρούσματα, τα νοσοκομείο έχουν πιάσει κόκκινο, κάθε βράδυ είναι όλο και πιο επώδυνο, οι θάνατοι ανεβαίνουν, έρχεται ένα κύμα που θα κάνει τα προηγούμενα να μοιάζουν παιδική χαρά. Βγαίνεις έξω και τρέμεις μην τυχόν και έχεις κολλήσει, επειδή έχεις ανθρώπους στο σπίτι και τι θέλεις να μου πεις δηλαδή ότι όλο αυτά σε φοβίζουν πολύ λιγότερο από το να κάνεις ένα εμβόλιο που το κάνει όλος ο πλανήτης; Ότι είναι ωραίο να ζεις έτσι, επειδή σου είπε ένας τραγουδιστής, ένας απατεώνας γιατρός, ένας δήθεν επιστήμονας με ”διαφορετική” σκέψη ότι θα πάθεις θρόμβωση ή μυοκαρδίτιδα;

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που πετούσαν τις μάσκες και τώρα τις φοράνε, που βρίζανε τα τεστ και τώρα τα πληρώνουν δυο και τρεις φορές τη βδομάδα, που δεν τους έλειπαν τα καφέ και τώρα Σάββατο βράδυ πηγαίνουν ντυμένοι και στολισμένοι στα φαρμακεία για να μη χάσουν το ποτό, είναι άνθρωποι που μέσα στην πανδημία βρήκαν μιαν υπόσταση. Συγγνώμη άλλα πέρα από επικίνδυνους τους θεωρώ και κενούς. Ανθρώπους που δεν είχαν κάτι να τους γεμίζει και τώρα ξαφνικά αυτό το πνεύμα του αντι- μπροστά στα πάντα τους έχει προσδώσει μια ταυτότητα. Ακούνε στην τηλεόραση για αντιεμβολιαστές και νομίζουν ότι τους κάνουν αναφορά και φουσκώνουν σαν διάνοι. Είναι πια υπολογίσιμοι. Γυρνάνε από τη δουλειά και αφοσιώνονται στο σκοπό τους. Έγιναν μελετητές, ενώ δεν έπιαναν ούτε σταυρόλεξο, πηγαίνουν με χαρά στην ανυπόφορη ουρά του φαρμακείου γιατί έτσι παραμένουν αντάρτες, οι έξυπνοι. Τους συντηρεί όλο αυτό το πράγμα, θεωρούν εαυτούς μονομάχους και μοϊκανούς που τραβάνε το κουπί, που πήρανε το δύσκολο δρόμο και κάποια στιγμή θα δικαιωθούν.

Οι άνθρωποι που ακόμα είναι στις ουρές των φαρμακείων για να μην κάνουν το εμβόλιο έχουν πλάσει ένα ολόκληρο σύμπαν παραλογισμού που λειτουργεί σαν έκσταση στο μυαλό τους. Έκαναν πέρα την πραγματική τους ζωή και νομίζουν πια πως βρίσκονται σε στίβο μάχης. Ότι θα έρθει η σωτηρία τους όταν εμείς οι εμβολιασμένοι την πάθουμε. Μετά και το εμβόλιο δεν έχει άλλο πεδίο να διαφωνήσουν. Ή μάλλον έχει και είναι μακάβριο, τόσο που δεν θα είναι ικανοί να διαφωνήσουν. Τα πράγματα πια είναι ανυπόφορα και ασφυκτικά για όλους και δεν μπορούμε να μιλάμε ευγενικά, κόσμια, συγκρατημένα και πολύ φοβάμαι ότι η πορεία που έπεται θα είναι η αντίστροφη από αυτή που φαντάζονται.

Διαβάστε επίσης:

Γιατί να λυπηθώ όσους διαλέγουν τον δυνητικό τους θάνατο;