Στο τέλος μια αλλόκοτης ειδησεογραφικά ημέρας

Τι σου είναι να βρίσκεσαι μέσα στις ειδήσεις; Το μεγάλο κακό της δημοσιογραφικής δουλειάς είναι ότι όλα περνάνε από τα μάτια σου και όλα πρέπει να τα φιλτράρεις, ώστε να τα ιεραρχήσεις. Σκάνε δυο πράγματα μαζί, ποιο θα μπει πρώτο και ποιο δεύτερο, ποιο πρέπει να εμφανίζεται ακόμα και μισή ώρα μετά. Κάποιος εύλογα θα μπορούσε να πει πως υπάρχει βιομηχανία ειδήσεων που ποτέ δεν σταματά να παράγει ή έστω να μεταπωλεί ειδήσεις, γιατί πράγματα γίνονται δεν τα φτιάχνει η ενημέρωση.

Πάνω σε αυτό θα μπορούσε να συνεχίσει κανείς να λέει πως οι τα γεγονότα ποσοτικοποιούνται, πως πολλές φορές μέσα στην καταιγίδα και τον καταιγισμό δεν υπάρχει ο χρόνος οι άνθρωποι να επεξεργαστούν την πληροφορία και να διαμορφώσουν μια θέση, μια στάση απέναντι στα τεκταινόμενα. Και ναι πράγματι σήμερα ήταν μια τέτοια μέρα που κυριολεκτικά τα χάνεις, αν τα πιάσεις όλα. Δεν έχει νόημα να πούμε αν και κατά πόσο φταίει ο κόσμος της ενημέρωσης, αφού έτσι θα έπρεπε να κατηγορήσουμε τους νεκροθάφτες για το θάνατο. Αξίζει, όμως, καθώς κλείνει η μέρα να λέμε κάτι παραπάνω πέρα από το ξεροκόμματο που βγαίνει στη διαρκώς ανανεούμενη ροή των sites και τα ανά 3 λεπτά πηδήματα της τηλεόρασης από το ένα θέμα στο άλλο.

Είναι κι αυτό που καμιά φορά δεν ξέρεις αν πρέπει δημοσιογραφικά να ξεκινήσεις με την παράθεση με τη χρονική σειρά που καταγράφονται ή με την προσωπική σου ιεραρχία. Ας το πιάσουμε από το πρωί.

Τραγκελαφικό

Πολύ πρωί. 3:10 το χάραμα. Ο Γιώργος Τράγκας σβήνει από αυτό που δεν πίστευε. Μετά από διασωλήνωση και επιπλοκές που εμφάνισε στην υγεία του, ισχαιμικό επεισόδιο και νεφρική ανεπάρκεια αφήνει την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο Σωτηρία. Ακόμα και μετά από αυτό το θλιβερό περιστατικό για όσους είναι φίλοι του, σύμμαχοι και σύντροφοι, οι τελευταίοι δεν βάζουν μυαλό και αρνούνται αυτό που σκότωσε το ”θείο” τους. Γιατί; Γιατί έχουν λάβει υπαρξιακή αναγνώριση από αυτή την άρνηση, απέκτησαν υπόσταση, οι μάταιοι. Γράφουμε και μαλώνουμε πάλι αν αξίζει κανείς να στεναχωρηθεί, αν η κιτρινίλα του δημοσιογράφου Τράγκα μπορεί να επικρατήσει του ωχρού χρώματος του χωρίς πια σφυγμό Τράγκα, αν οι χαμερπείς τους ιδέες και πρακτικές δεν μπορούν να τον στείλουν ήσυχο εκεί που είναι να πάει. Δεν σχετίζεται η δημοσιογραφία των σκουπιδιών με το θάνατο. Ας πούμε ότι είναι ένας άνθρωπος, σαν εκείνους που ψάχνουν οξυγόνο σε γεμάτα νοσοκομεία και κρεβάτια και πως συναισθανόμαστε πως φεύγει, αναγνωρίζοντας βέβαια πως εξαιτίας του πολλοί άλλοι που επίσης ψάχνουν και μακάρι ακόμα να είναι σε τέτοιο στάδιο και όχι στην τελευταία πίστα, έφτασαν σε αυτή την κατάσταση εξαιτίας του, έχοντας δηλαδή χορέψει το τελευταίο τους τάνγκο χωρίς να ξέρουν αν θα το ξανακάνουν. Αυτό σε αντίθεση με τη δημοσιογραφία για τα σκουπίδια, μάλλον συνδέεται.

Οι λαμαρίνες που θα γίνουν πηγάδι

Περνάει η ώρα και φεύγουν οι λαμαρίνες στην Πλατεία Ελευθερίας. Εκεί το καλοκακίρι του 1942 οι Γερμανοί έβαλαν εκατοντάδες Εβραίους να επιδοθούν σε εξαντλητικές γυμναστικές αρχικά και μετά με απειλές σε γελοία κόλπα. Από τα γύρω μπαλκόνια ο κόσμος και αρκετοί ντόπιοι γελούσαν. Οι άνδρες Εβραίου περί τους 8.000 εξευτελίστηκαν και δέχθηκαν σκληρή κακομεταχείριση, ως προάγγελο των όσων εφιαλτικών επεφύλασσε για αυτούς η ναζιστική θηριωδία. Εκεί, λοιπόν, σε αυτή την ιστορική πλατεία, δόθηκε το πεδίο για παιχνίδια έργων. Αποδίδεται λέει ξανά στους δημότες η πλ. Ελευθερίας ως υπαίθριο πάρκινγκ, δηλαδή ως αυτό που ήταν 5 χρόνια πριν και λογικό να σκεφτεί κανείς, αν και ο Δήμος θα τον πει μίζερε ή αντίθετο και φρένο στην ανάπτυξη, πως δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος για 2,5 και βάλε χρόνια να περιστοιχίζεται από αυτές τις αντιαισθητικές όρθιες λαμαρινένιες ταφόπλακες, που πια χαρακτηρίζουν και έχουν στοιχειώσει την πόλη. Που είναι καν ίδια θα είναι τα πράγματα, αφού τουλάχιστον τότε έβλεπες και κάνα δέντρο. Και σαν να μην έφτανε αυτός ο εμπαιγμός, ακούμε και εξαγγελίες για υπαίθριο πάρκινγκ, εκεί που αν σκάψεις με τα χέρια θα βρεις νερό. Πόσο τσιμέντο να πέσει και πόσο γρήγορα να γίνει αυτό, ώστε η θάλασσα να μην το αφήσει να σταθεί, που και καλά θα κάνει, για να φτιαχτεί αυτό το πράγμα για 200 θέσεις; Τίποτα από αυτά δεν θα γίνει, το πιθανότερο είναι να αποκτήσει γύρω από λαμαρίνες στην πλατεία ένα μεγάλο πηγάδι, μια τεχνητή λίμνη από τα ημιτελή έργα που θα αφήσει κάποιος έχοντας πληρωθεί για όλα.

Ξανά πάρκινγκ η Πλατεία Ελευθερίας; Πάμε καλά;

Τα στρουμφάκια πάνω στις στάχτες

Ο Πρωθυπουργός πήρε την απόφαση να επισκεφτεί τη Βόρεια Εύβοια. Πέρασε βέβαια λίγος καιρός θα μπορούσε κάποιος καχύποπτος να πει συγκριτικά με το μέγεθος της καταστροφής, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι, καθώς και την οργή των κατοίκων.Δεν πήγε όμως μόνος του, είχε μαζί του και τον κ. Σταύρο Μπένο που έχει αναλάβει το σχέδιο ανασυγκρότησής της. Δεν ήταν μόνοι, αλλά ούτε δέχθηκαν και άλλη παρέα. Μια κλούβα της αστυνομίας είχε κλείσει ένα μικρό δρόμο στο χωριό της Ιστιαίας, ένα παραθαλάσσιο μέρος με χαμηλά σπίτια, την ηρεμία της οικειότητας των ανθρώπων του, το δέσιμο και τη ζεστασιά που αποπνέει η επαρχία. Παράταιρο σώμα η κλούβα και άδικη αμνησία, κόντρα ρόλος στον πόνο που ενώνει τους κατοίκους επειδή πέρασαν μαζί τη φρίκη. Πήγε και μπόλιασε με την ασχήμια των μαχόμενων στρουμφακίων με τη μπλε στολή και τα άσπρα κράνη, άλλη μια φορά που δεν κολλούσε στο σκηνικό και ήταν εκτός κλίματος, για πόσο ακόμα άραγε;

Τα χρέη που η τηλεόραση ξεκινά δειλά να ξεπληρώνει

Πέσανε από τα σύννεφα οι για τόσα χρόνια φίλοι του και συμπαρουσιαστές του με τα καμώματά του. Σε βάρος του Στάθη Παναγιωτόπουλου έγινε μια ακόμα επώνυμη καταγγελία μέσω του facebook, σύμφωνα με την οποία μια κοπέλα είχε δεχθεί από τον Στ. σεξουαλική παρενόχληση όταν ήταν ανήλικη ακόμα (ετών 15). Η πρώην σύντροφός του δεν μίλησε για εκδικητικότητα, αφού ο Στ. δημοσίευε υλικό που τραβούσε όσο ήταν σε σχέση, από βίτσιο, από μανία κι επειδή ένιωθε πως μπορούσε, είχε την εξουσία της ματσίλας της και καλά φίρμας, της διασημότητας και σαφώς του φύλου του. Ο τύπος δημοσίευσε ακόμα και μετά τη μήνυση που ασκήθηκε σε βάρος του. Και κανείς δεν ήξερε, ήταν από αυτούς που δεν έδιναν δικαιώματα. Δηλαδή πριν από μια εκπομπή που καθόντουσαν και λέγανε τα νέα τους, δεν αναφέρθηκε ποτέ στα ”κατοθώματά” του αφού με τόση ζέση και μανία έκανε, δεν αναφέρθηκε ποτέ στα ντράβαλά του με τις αστυνομίες και τις μηνύσεις; Εν πάση περιπτώσει έστω κι αν βλέπουμε στην οθόνη ένα σκετς που ενέχει μια κάποια έτσι υποκρίσια, να το πω, η αντίδραση και τα αντανακλαστικά της τηλεόρασης, έχουν σαφώς καλυτερέψει. Είναι άμεση η λήψη αποφάσεων και αυτονόητες πια οι διαδικασίες που ακολουθούνται. Ίσως είναι μια ανεξόφλητη συγγνώμη της τηλεόρασης για αυτή τη χυδαία εξουσία που έδινε, για όλα εκείνα που έχει προκαλέσει τόσο στους κόλπους τους, όσο και στο ευρύτερο κοινωνικό θυμικό.

Ο γυναικοκτόνος που διέσχισε τη μισή Ελλάδα για να σκοτώσει

Το κοινωνικό θυμικό που λέγαμε. Σηκώθηκε ο άλλος ο φονιάς από τα Τρίκαλα να πάει στη Μάδυτο να σκοτώσει τη γυναίκα του που τον άφησε. Ντύθηκε σαν γυναίκα για να προσποιηθεί τη μάνα του ρε, αφού όλοι στην αρχή γράψανε πως η πεθερά σκότωσε τη γυναίκα στο ζαχαροπλαστείο. Έκανε χιλιόμετρα για να πάει να πάρει πίσω τη γυναίκα που έβλεπε ως κατοικίδιο, ιδιοκτησία, παιχνίδι του ποιος ξέρει; Πάντως στη χώρα μας σημειώθηκε η 17η γυναικοκτονία μέσα σε λίγους μήνες και η 2η μέσα σε 5 μέρες. Όλο αυτό το λασπωμένο απόστημα, δεν είναι απλά απόστημα είναι μια σιχαμερή κοινωνική ιδεολογία που ανακύπτει γύρω μας σε πολλά πεδία. Ο στρατόκαυλος, ο αρνητής, ο φασίστας, ο φονταμενταλιστής όποιας ”πίστεως” είναι δυνάμει γυναικοκτόνοι κι αν κάποιος με πει άδικο καλύτερα να είμαι υποψιασμένος παρά να καλύπτω και να πέφτω από τα σύννεφα. Ας ξέρω από τίνος τα χέρια θα κλαίω την επόμενη, μα δυστυχώς οι υποψήφιοι είναι πολλοί.

Θεσσαλονίκη: Ο σύζυγος και όχι η πεθερά σκότωσε την γυναίκα στο ζαχαροπλαστείο

Τι μέρες είναι ορισμένες ρε γαμώτο, αλήθεια το μυαλό δεν μπορεί να τη δεχθεί, να την καταπιεί τη σούμα της ημέρας. Ο κόσμος φέρεται συχνά πια με το χειρότερό του εαυτό κι εμείς καθόμαστε αναγκαστικά στο ίδιο τραπέζι μαζί του ξέροντας πως ρε γαμώτο εμείς θα φύγουμε πρώτοι. Η ανάγκη για την κατασκευή ενός μικροκόσμου όλο και περισ΄σοτερο γιγαντώνεται, αλλά κι αυτός ο μικρός δεν μπορεί να μείνει άτρωτος, τόσο σφιχτός χωρίς να αφήνει ρήγματα να μπει το κακό. Μπαίνει. Αλλά καλά τα έλεγε ο εθνικός μας Δημήτρης…κόσμε φυλακή.