Τα 5 λεπτά δυο Θεσσαλονικιών που πρέπει να δεις

Τον τελευταίο χρόνο ζούμε μόνο με περιορισμούς. Η καθημερινότητα είναι μία απαράλλαχτη επανάληψη, δίχως pause, ανούσιες μέρες μακριά από όλα εκείνα που ισορροπούσαν την οποιαδήποτε θλίψη των καιρών.

Μόνοι, κλεισμένοι σε 4 τοίχους, ξυπνάμε, πίνουμε καφέ, δουλεύουμε, χαζεύουμε τηλεόραση τρώμε και πάλι από την αρχή. Ένας χαμένος αδρανής ατελείωτος χρόνος από την ζωή μας, στερούμενοι τις βασικές ελευθερίας, τα βασικά δικαιώματα. 

Βασισμένες σε όλα αυτά τα συναισθήματα, και την μόνιμη πια κατάσταση δυο Θεσσαλονικιές 23 ετών, μεγαλωμένες στην ίδια γειτονιά των δυτικών προαστίων της Θεσσαλονίκης, πάντοτε διψασμένες για δημιουργικότητα, δημιούργησαν ένα βουβό video με τίτλο ”Ακούγομαι”.

Η Βασιλική Μαυρίδου τελειόφοιτη στη σχολή Προσχολικής Αγωγής με έντονη από πάντα τριβή με την υποκριτική, και σε συνεχή σχέση με το θέατρο και η Σούλα Αποστολάκη φοιτήτρια 4ου έτους του τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών με βασικό αντικείμενο της την εικαστική φωτογραφία και την κινηματογράφηση.

”Οι λόγοι που συντέλεσαν στην παραγωγή του βίντεο ήταν αρκετοί. Το αρχικό κίνητρο, αποτελούν τα αντικείμενα μας,η κινηματογράφηση (Σ) και η υποκριτική-θέατρο (Β). Τα οποία συνέβαλαν στην ανέκαθεν ανάγκη μας να δημιουργήσουμε κάτι από κοινού. Η ανάγκη αυτή, φυσικά, πηγάζει από την υπόσταση που λαμβάνουν οι προβληματισμοί μας,ο βαθμός στον οποίο συμπίπτουν οι φιλοσοφίες μας, και κατά πόσο χρήζουν επικοινωνίας σε ευρύτερο κοινό και όχι μόνο στα πλαίσια της παρέας. Η ανάγκη αυτή γιγαντώθηκε κατά τη διάρκεια της καραντίνας και γι’αυτό ήταν η πλέον κατάλληλη στιγμή να επικοινωνηθεί.

Είναι έκδηλη μάλιστα σε αυτούς τους καιρούς η αναζήτηση για συναισθηματική ταύτιση με τους ανθρώπους, συνθήκη που έπαιξε βασικό ρόλο στη σκέψη πίσω από το βίντεο. Κατόπιν όσο τα κοινωνικά δίκτυα καταλαμβανουν τόσο μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητα μας. Η πλατφόρμα του YouTube φαντάζει ως ιδανικό μέσο να πραγματωθεί αυτή η ιδέα. Το τελικό αποτέλεσμα βέβαια προέκυψε πολύ πιο απλά, από μία εικόνα που μας γέννησε την παρανοίκη γραμμή σκέψεων που ξεκινά τη στιγμή που πέφτεις στο κρεβάτι το βράδυ μέχρι όντως να κοιμηθείς, και με καταγραφές και συζητήσεις οδηγηθήκαμε σε αυτό που βλέπετε.”

Το αρχικό και γενικότερο πλαίσιο που αφορά τα δυο κορίτσια είναι το πλήγμα που δέχεται η τέχνη αυτούς τους καιρούς, οι μέθοδοι λογοκρισίας που καραδοκούν να περιορίσουν την ελευθερία της έκφρασης, οι χώροι που κλείνουν και δεν επιτρέπουν τη δια ζώσης παραγωγή της. Ωστόσο, η θεματολογία του video κυμαίνεται και σε πιο ειδικούς τομείς. Η συναισθηματική ταύτιση και κανονικότητα για παράδειγμα είναι ένας βασικός τους άξονας.

Το γεγονός δηλαδή πως όλοι βιώνουμε την ιδιορρυθμία των συνθηκών και η απενοχοποίηση αυτών είναι πολύ λυτρωτική. Με αυτό το video προσπάθησαν να «συζητήσουν» πάνω στην επικαιρότητα, να επικοινωνήσουν τους κοινωνικούς τους προβληματισμούς, σε μία περίοδο που η πολιτική σκηνή δρα με μεγαλύτερη ευχέρεια κάτι που τείνει να προκαλεί συναισθηματικό εγκλωβισμό στον άνθρωπο και να του δένει τα χέρια. Έτσι οι δυο Θεσσαλονικιές κάνουν επίκληση στη δυναμικότητα κάθε ατομικότητας με σκοπό την αποκήρυξη και την απάρνηση της συνήθειας και της επανάπαυσης σε αυτή.

”Η συνειδητοποίηση των καταστάσεων είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας ως προς την αντιμετώπιση των προβλημάτων πιο βιώνει ο καθένας. Η φράση αυτή, ( Ζω,ζεις ζούμε σ’ έναν κόσμο.  Όλα μοιάζουν στάσιμα, γιατί είναι στάσιμα.  Όλοι μοιάζουν χαμένοι, γιατί είναι χαμένοι.)και η γενικότερη έμπνευση αυτού του μικρού κειμένου έγκειται στο ότι όλοι είμαστε άνθρωποι, ανεξαιρέτως ηλικίας, φύλου, καταγωγής. Ζούμε μια κατάσταση που έχει πάρει παγκόσμια διάσταση, ο βασικός άξονας της παράνοιας που δημιουργείται μέσα στο μυαλό μας είναι επηρεασμένος από αυτήν. Προφανώς ο καθένας πορεύεται στον δικό του αγώνα και στο δικό του δρόμο, αλλά όταν βλέπει γύρω του πως όλοι παλεύουνε για κάτι παίρνει κουράγιο.

Μπορεί , λοιπόν, να φαίνεται ένα κείμενο με αρνητισμό αλλά αντίθετα είναι η κανονικοποίηση των όσων μας βασανίζουν . Είμαστε άνθρωποι με δικαιώματα, με τη δική μας προσωπικότητα, με τα βιώματα μας και ακριβώς επειδή πολλά από όσα συμβαίνουν δεν περνάνε από το χέρι μας οφείλουμε να επιλέγουμε εμείς την πορεία της ζωής μας και κανένας άλλος. Αυτό είναι κυρίως επηρεασμένο από την τελευταία φράση του κειμένου, ότι εγώ θα δημιουργήσω το χάος μου και όχι αυτοί. Και το «αυτοί» μπορεί ο καθένας να το μεταφράσει με το δικό του τρόπο. ”

Ο τίτλος του βουβού video είναι ένα αντισυμβατικό ρήμα ”ακούγομαι”. Σε συνθήκες έντονης παραπληροφόρησης και υπερ πληροφόρησης προκύπτει μια φλυαρία που οδηγεί στην εξάλειψη των νοημάτων. Έτσι αποφασίσανε να δώσουνε έμφαση στις υπόλοιπες αισθήσεις στη σημασία που έχει για παράδειγμα το βλέμμα και η αφή. Επιπλέον, το «ακούγομαι» είναι η ερώτηση που κατά κανόνα προκύπτει μέσα από κάθε μορφής αγώνα για την απόκτηση των ανθρωπιστικών δικαιωμάτων, είτε αυτός είναι οι διαδηλώσεις,τα έργα τέχνης ή οι δημόσιες καταγγελίες.

”Από την σκηνοθετική/πρακτική οπτική του βίντεο όντας επηρεασμένες από ένα μεγάλο φάσμα θεατρικών ασκήσεων που έχουμε εκτελέσει θεωρήσαμε πιο αποτελεσματική την εύρεση εναλλακτικών μεθόδων από αυτή του σεναρίου. Άλλωστε, η αισθητική μας δεν συμπίπτει ιδιαίτερα με τη περιγραφικότητα και παράλληλα επιθυμούσαμε να δώσουμε στο θεατή την ελευθερία να ερμηνεύσει όπως ο ίδιος νιώθει για αυτό το οποίο «μιλάμε». Η ουσία πίσω από κάθε δημιούργημα ενός ανθρώπου δεν οφείλει να αποτελεί άμεσα κατευθυνόμενο αποτέλεσμα λέξεων. Οι λέξεις τείνουν πολύ συχνά να ρευστοποιούν την ουσία.”

Όσον αφορά στην μπανάνα και το νερό , τα οποία τα βλέπουμε στη διάρκει του video, τα στοιχεία αυτά συμβολίζουν την ανελέητη και σκληρή λογική, τις συνεχείς μηχανικές κινήσεις, που τελικά οδηγούν στο παράλογο. Σύμφωνα με τα κορίτσια, αποτελούν  οπτικοποιήσεις αυτόματης γραφής, έντονα επηρεασμένες από το γραπτό λόγο του Ιονέσκο και τις παραγωγές του David Lynch.

Οι οπτικοποιήσεις αυτές πραγματώνονται για να αποδοθεί η λογική μέσα από την τέχνη του παραλόγου. Ο προτζέκτορας σε συνδυασμό με τον καθρέφτη αποτελούν δύο μέσα προβολής. Το ένα «εσωτερικό» που αντανακλά “εμένα” ενώ το δεύτερο «εξωτερικό» καθώς αντανακλά κάτι έξω από “εμένα”. Ωστόσο στη συγκεκριμένη περίπτωση έρχονται και γίνονται ένα, στηριζόμενα στην πυραμίδα της ψυχολογίας και στα δύο άκρα της, την ατομικότητα και την συλλογικότητα. Όσο περισσότερο, δηλαδή, νοιάζομαι/ ενδιαφέρομαι για εμένα ,τόσο παραπάνω μπορώ να προσφέρω και στο «διπλανό» μου. 

”Το βασικό μας μέλημα είναι να επικοινωνήσουμε κάθε μας προβληματισμό με άλλους ανθρώπους και να εξελίξουμε ίσως τους εαυτούς μας μέσα από τη δημιουργία. Όσον αφορά το αμέσως επόμενο μας βίντεο, έχουμε ως άξονα του την αποταυτοποίηση και την καθολικότητα.”

Δείτε επίσης: 

Το να μάθεις τους Θεσσαλονικιούς μουσικούς του μέλλοντος είναι «Piece Of Cake»