Το θυμωμένο πλήθος

Ονειρεύομαι ένα θυμωμένο πλήθος. Που ξεχύνεται σαν θάλασσα φουρτουνιασμένη.

Γιατί: – Έχασε άδικα δικούς του ανθρώπους από τον κοροναϊό και δεν τους αποχαιρέτησε όπως τους έπρεπε. – Έχει κλειστό το μαγαζί του και στερεύει πια ο κουμπαράς του. – Είναι ελεύθερος επαγγελματίας ψάχνοντας με το κερί δουλειές. – Είδε το μισθό του να περικόπτεται και δεν ξέρει αν αύριο θα έχει δουλειά. – Είναι σε αναστολή εργασίας και κρέμεται από την ελεημοσύνη του εργοδότη που τον πληρώνει με κουπόνια για το σούπερ μάρκετ. – Ανήκει στους καλλιτέχνες που έσβησε η δουλειά τους. – Κυκλοφορεί κάθε μέρα με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, γιατί δεν έχει δικό του αμάξι και τρέμει για τη ζωή του. – Εργάζεται στα νοσοκομεία εξαντλημένος από τις πολύωρες βάρδιες, λόγω έλλειψης προσωπικού και είναι διαρκώς έκθετη η υγεία του. – Έχει τραυματιστεί η ψυχική υγεία του από τις αλλοπρόσαλλες και σκληρές καραντίνες. – Έχει παιδιά στο σχολείο στοιβαγμένα σε τάξεις των 25 και 27 μαθητών και αγωνιά για την υγεία τους. – Έχει να δει μήνες τους μεγάλους γονείς του, γιατί τους νοιάζεται και δεν θέλει να κινδυνέψουν. – Περίμενε τα εμβόλια, όπως του υποσχέθηκαν, αλλά τώρα είναι άγνωστο πότε θα εμβολιαστεί. – Βλέπει να κλέβουν τη σειρά εμβολιασμών κυβερνητικοί παρατρεχάμενοι και κολλητοί. – Του αφαιρούν κάθε μέρα κατοχυρωμένες ελευθερίες και δικαιώματα, με την αστυνομία πανταχού παρούσα. Σε λίγο και μέσα στα πανεπιστήμια. – Διαπιστώνει “κοράκια” παντού να ευνοούνται με απευθείας αναθέσεις και σκανδαλώδεις συμβάσεις. – Πληρώνει δυσβάστακτα πρόστιμα γιατί τόλμησε να καθίσει σε ένα παγκάκι και να ρουφήξει ήλιο. – Νοιώθει ηλίθιος γιατί πειθαρχεί στα μέτρα-ακορντεόν όταν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός της χώρας τα γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του.

Ονειρεύομαι να ενώνομαι με το πλήθος αυτό. Και όλοι μαζί να παίρνουμε σβάρνα την απάτη, την αλητεία, την παραπληροφόρηση, την αυταρχικότητα, την ύβρι, τους ετσιθελισμούς, την ανικανότητα, την κοροϊδία. Ονειρεύομαι. Γιατί πνίγομαι.