5 ταινίες για τον έρωτα στις πόλεις του κόσμου

Λέξεις: Κική Μουστακίδου

Στον έρωτα και στη θάλασσα πρέπει να βουτάς με το κεφάλι, έγραφε η Μαργαρίτα Καραπάνου και είναι μια φράση που ταιριάζει απόλυτα στους αστικούς έρωτες, σε εκείνους που διαδραματίζονται με φόντο τις πολυκατοικίες και τα στενά των γκρίζων πόλεων, των καταπράσινων τριγύρω εξοχών τους.

Διαβάστε σχετικά: 5 ταινίες για τον έρωτα στα τριάντα σου χρόνια

Για σένα που αγαπάς να βλέπεις ειδύλλια να ξετυλίγονται στα δευτερόλεπτα μέχρι να ανάψει πράσινο το φανάρι, συγκεντρώσαμε πέντε πρόσφατες ταινίες που κάνουν ακριβώς αυτό – σε κάνουν να πιστεύεις ότι ο έρωτας δεν έχει φυσικά σύνορα.

”Porto” (2016) σε σκηνοθεσία Γκέιμπ Γκλίνγκερ

Σε μία από τις τελευταίες παρουσίες του Άντον Γιέλτσιν στον κινηματογράφο, πριν χάσει τραγικά τη ζωή του μόλις στα 27 του χρόνια το 2016, παρακολουθούμε την ερωτική ιστορία ενός Αμερικανού φοιτητή και μιας Γαλλίδας καθηγήτριας πανεπιστημίου με φόντο τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Πορτογαλίας, το Πόρτο. Κατά μήκος του ποταμού Ντούρο, στα βόρεια της χώρας, αποτελεί ένα από τα παλαιότερα ευρωπαϊκά κέντρα και ανήκει στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Σε αυτή την ατμόσφαιρα, το φιλμ του Γκλίνγκερ, ο οποίος μάλιστα εμπνεύστηκε την υπόθεση της ταινίας ενώ βρισκόταν στην Αθήνα, μια κλασική boy-meets-girl ιστορία, διανθίζεται από ένα ρομαντικό soundtrack και φωτίζεται από τα βλέμματα και τις παύσεις των πρωταγωνιστών του. Το χαμόγελο της Λούσι Λούκας έχει κάτι από την αίγλη των παλιών σταρ του σινεμά και η αύρα του Γιέλτσιν σφραγίζει κάθε του πέρασμα από την οθόνη.

Γιατί να τη δεις: η πληροφορία ότι στην εκτέλεση της παραγωγής περιλαμβάνεται το όνομα του Τζιμ Τζάρμους, κάνει την ταινία θελκτική στο καλλιτεχνικό σου ασυνείδητο.

«Το μόνο αγόρι στη Νέα Υόρκη» (2017) σε σκηνοθεσία Μαρκ Γουέμπ

Πρόκειται για μια ρομαντική κομεντί που θυμίζει έντονα τα προσωπικά αδιέξοδα των ηρώων του Γούντι Άλεν, αλλά στο τέλος αυτό που μένει είναι η σκηνοθετική σφραγίδα του 43χρονου Γουέμπ. Ο νεαρός Τόμας (Κάλουμ Τέρνερ) ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας, πασχίζει έμμεσα να αποδείξει στον εκδότη πατέρα του (Πιρς Μπρόσναν) ότι αξίζει η πένα του ενώ την ίδια ώρα βλέπει την μητέρα του (Σίνθια Νίξον) να πολεμά με το τέρας της κατάθλιψης. Ταυτόχρονα, γνωρίζει ένα παράξενο γείτονα, υπέροχα ερμηνευμένο από τον Τζεφ Μπρίτζες και πέφτει στα δίχτυα της γοητευτικής ερωμένης του μπαμπά του, της Τζοάνα (Κέιτ Μπέικινσειλ). Όλα αυτά, σε ένα πλέγμα φιλοσοφικών αναζητήσεων για τη ζωή που ξετυλίγονται στους πάντα πολύβουους δρόμους της Νέας Υόρκης, με μία προσέγγιση αστικά αποστασιοποιημένη – με ό, τι αναλογεί σε αυτόν τον μυστηριακό χαρακτηρισμό.

Γιατί να τη δεις: για την εύθραυστη φιγούρα του Τέρνερ που περιπλανιέται νέος, αδαής και χωρίς να έχει τις απαντήσεις στο τσεπάκι του, μια κατάσταση που σίγουρα ακούγεται γνωστή στα αυτιά σου και στις αναμνήσεις σου από τα 20 something σου. Α, σου έχουμε και το ιδανικό κοκτέιλ για αυτή την ταινία, δες τη συνταγή ΕΔΩ.

”Copenhagen” (2014) σε σκηνοθεσία Μαρκ Ράσο

Η πρωτεύουσα της Δανίας είναι ο τίτλος της ταινίας του ανερχόμενου σκηνοθέτη Μαρκ Ράσο, επειδή ακριβώς η πλοκή της περιδιαβαίνει τους δρόμους της Κοπεγχάγης και φωτίζεται από τα χρώματά της. Ο Γουίλιαμ (Γκέτιν Άντονι) φτάνει στο πάλαι ποτέ προαιώνιο ψαροχώρι των Βίκινγκ από τη δυτική πλευρά του Ατλαντικού, προκειμένου να βρεις τις ρίζες του. Εκεί ερωτεύεται την Έφι (Φρεντερίκ Νταλ Χανσεν) και χτίζει μαζί της ένα απαγορευμένο ειδύλλιο που σπάνια βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη: εκείνος είναι 28 ετών κι εκείνη μόλις 14! Σε αυτό το συναισθηματικό ταξίδι που ξεκινούν, δυο άνθρωποι σύγχρονοι, με τον χρόνο στην πιο αμείλικτή του μορφή να στέκεται εμπόδιο, η Κοπεγχάγη ορθώνεται στα μάτια μας υπέρλαμπρη και επιβλητική.

Γιατί να τη δεις: για να αποφασίσεις να μπεις στο πρώτο αεροπλάνο για Δανία. Μοιάζει συχνά παραμελημένος προορισμός, αλλά δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να συνδέσεις μια διαδρομή σε μια άλλη χώρα με ένα φιλμ που αγκάλιασες.

«Πικαδέρο» (2015) σε σκηνοθεσία Μπεν Σάροκ 

Μπορεί με μια πρώτη ματιά η λέξη «Πικαδέρο» να παραπέμπει στο όνομα κάποιας πόλης, ωστόσο στη Χώρα των Βάσκων σημαίνει δημοφιλής δημόσιος χώρος για σεξ. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, λοιπόν, τα «πικαδέρος» θα τολμούσαμε να πούμε πως είναι ξεχωριστοί τόποι προς χρήση των ζευγαριών στα καταραμένα χρόνια της κρίσης. Στο πολυβραβευμένο ντεμπούτο του Σάροκ (οκτώ βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ), ο 25χρονος Γκόρκα που δουλεύει χωρίς χρήματα σε τοπικό εργοστάσιο και μένει με τους γονείς και τον παππού του προσπαθεί να ζήσει τον έρωτα του με την Άνε, άνεργη ιστορικό τέχνης που μαθαίνει αγγλικά. Μία ταινία με τρομερή αισθητική και υπόγειο χιούμορ, ένα οδοιπορικό στα sex spots που είναι η μόνιμη κρουαζιέρα των απανταχού νεαρών ζευγαριών εν μέσω οικονομικής δυσπραγίας.

Γιατί να τη δεις: γιατί, κόντρα στον τίτλο του αφιερώματος, είναι ένα έργο για το πώς αδυνατείς να ζήσεις τον έρωτα στις πόλεις του κόσμου. Πάει κόντρα εκ φύσεως και μας αρέσει.

”Finding Sofia” (2016) σε σκηνοθεσία Νίκο Καζαβέκια

Μια πρόσκληση για να περάσεις τον χρόνο σου με μερικούς πολύχρωμους ανθρώπους. Έτσι αντιλαμβάνεται την ταινία του ο σκηνοθέτης της. Ο Άλεξ ταξιδεύει από τη Νέα Υόρκη απευθείας στο Μπουένος Άιρες για να γνωρίσει τη Σοφία, το κορίτσι που του σχολίασε με πνευματώδη διάθεση ένα viral βίντεό του στο διαδίκτυο. Τελικά, καταλήγει να περνά μαζί της το καλοκαίρι σε ένα νησί στα προάστια της πρωτεύουσας της Αργεντινής. Αλλά δεν είναι μόνοι: στο ρεαλιστικό τους κάδρο βρίσκεται ο πραγματικός σύντροφός της. Αυθόρμητη, αέρινη, με πλήθος συμμετοχών σε διεθνή φεστιβάλ, η ταινία γεφυρώνει το χάσμα σε δύο κουλτούρες και είναι ιδανική για να ταξιδέψεις σε έναν περίπλοκο έρωτα σε ένα ήσυχο τοπίο της Λατινικής Αμερικής.

Γιατί να τη δεις: για να μπορείς να πιάσεις τους φίλους σου και να τους πεις: «παιδιά, είδα το Finding Sofia. Ξέρω ότι δεν το έχετε ακούσει ποτέ, αλλά πάντα θα θυμάστε ότι σας το πρότεινα εγώ». Ή κάπως έτσι…

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: