Η Alexia C ίσως δημιούργησε το πιο νοσταλγικό EP

Με αφορμή την κυκλοφορία του τελευταίου βίντεο κλιπ "Driving with pomegranates" η Αλεξία μίλησε στην Parallaxi.

22 Ιουλίου 2021, 1:01 πμ

22 Ιουλίου 2021, 1:01 πμ

Εικόνες: Maxime Gaudet/ Panos Achouriotis

Γεννήθηκε στην Αθήνα, όμως αρκετά χρόνια αργότερα βρέθηκε στο Παρίσι. Έχοντας αφήσει πίσω της τα όνειρα για μία καριέρα στο κλασικό πιάνο μετά από έναν τραυματισμό, όμως μία αίτηση για σπουδές στο Paris VIII στο αντικείμενο της Εθνομουσικολογίας ήρθε για να της δείξει τον δρόμο προς την επιτυχία. Ο λόγος για την Αλεξία Χατζησταύρου γνωστή και ως Alexia C μία μουσικός που με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο συνεχίζει να παράγει μόνη της μουσική.

Με πιο πρόσφατη κυκλοφορία της το “Driving with pomegranates” ένα EP αποτελούμενο από τέσσερα τραγούδια που «γεννήθηκαν» τον Σεπτέμβριο στο δωμάτιο της στο Παρίσι. Εκεί μόνη της έγραψε την μουσική, ηχογράφησε τα φωνητικά και παρήγαγε -ίσως- τον πιο νοσταλγικό δίσκο.

Με αφορμή την κυκλοφορία του τελευταίου βίντεο κλιπ από το EP της “Driving with pomegranates”, “Blue Noise” η Αλεξία μίλησε στην Parallaxi για τα μελλοντικά σχέδια, την κυκλοφορία του δίσκου καθώς και την παραγωγή του:

Ποια είναι η πρώτη ανάμνηση που έχεις με την μουσική;

Η πρώτη μου μουσική ανάμνηση, πρέπει να ήμουν τεσσάρων, ήταν από το κασετόφωνο που είχαμε στην κουζίνα. Δεν καταλάβαινα πώς ήταν δυνατόν το ίδιο αντικείμενο να μπορεί να παίζει μουσική το πρωί και να διαβάζει παραμύθια το βράδυ (η μητέρα μου μας έβαζε να ακούμε κασέτες με παραμύθια στην προσπάθειά της να κοιμηθούμε νωρίς).

Γεννήθηκες στην Αθήνα, το Παρίσι πώς προέκυψε στην ζωή σου;

Σπούδασα κλασικό πιάνο για περίπου 17 χρόνια, τα τέσσερα με μία δασκάλα και τα υπόλοιπα 13 με μία δεύτερη. Παρά το γεγονός ότι διάβαζα πολύ και πήγαινα για δίπλωμα δεν κατάφερα να συνεχίσω. Με απλά λόγια αυτό που συνέβη είναι ότι το ωδειακό σύστημα και, δυστυχώς, οι άνθρωποι του με έκαναν να “σπάσω” και σε συνδυασμό με μια οριακή τενοντίτιδα που ανέπτυξα στο αριστερό μου χέρι τα παράτησα. Μετά από 17 χρόνια κακής διδασκαλίας και άσχημων συμπεριφορών μου ήταν αδύνατο να επιστρέψω πίσω σε οποιοδήποτε ωδείο, είχα μάθει όμως ότι μπορούσα να στείλω μια αίτηση για να σπουδάσω στο Paris VIII Εθνομουσικολογία και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.

Ποιοι καλλιτέχνες αποτελούν έμπνευση για εσένα; Τι θα σε οδηγήσει στο να γράψεις ένα τραγούδι;

Μου αρέσουν οι Sufjan Stevens, Beirut, Nilufer Yanya, Archive, Isaac Delusion, Frank Sinatra, Cayetano και πολλοί άλλοι, αλλά η αγαπημένη μου καλλιτέχνης είναι η Fiona Apple. Είναι το αισθητικό, καλλιτεχνικό, μουσικό και τραγουδιστικό μου πρότυπο από κάθε άποψη. Στέκεται με δύναμη και ένταση σε μια βιομηχανία που έχουμε συνηθίσει οι γυναίκες να είναι “ωραίες” και “τραγουδίστριες”, και είναι κυρίαρχη της δουλειάς της από την αρχή μέχρι το τέλος. Προσωπικά γράφω μουσική για να ψηλαφίσω μια αίσθηση, ένα συναίσθημα και για να “μιλήσω”.

Στα τραγούδια σου ακούμε αγγλόφωνο στίχο, η χρήση του γίνεται γιατί νιώθεις ότι μπορείς να εκφραστείς πιο εύκολα με αυτόν; Θα δούμε στο μέλλον ελληνόφωνο στίχο;

Η επιλογή του αγγλόφωνου στίχου δεν είναι θέμα ψυχολογικής ή άλλης ευκολίας, είναι κυρίως αισθητική και αφορά στο ηχόχρωμα της φωνής. Οι επιρροές μου είναι κατά βάσιν αγγλόφωνες οπότε ήταν με μία έννοια λογικό να προσανατολιστώ στη γλώσσα αυτή. Δυστυχώς όσον αφορά στην ελληνική μουσική είμαι δύσκολος ακροατής και αν εξαιρέσουμε λίγους καλλιτέχνες, μετρημένους στα δάχτυλα κυριολεκτικά, δεν αποζητώ να ακούσω κομμάτια στα ελληνικά. Και από την άλλη δεν είναι κακό να παραδέχεται κανείς ότι υπάρχουν καλλιτέχνες και είδη μουσικής που απλά δεν τον αφορούν γιατί δεν συνδέεται μαζί τους. Γι’ αυτό θα ήθελα όταν και αν γράψω στα ελληνικά να έχω μια ουσιαστική σύνδεση με το στίχο.

Ένα από τα επαγγελματικά σου βήματα στον χώρο της μουσικής ήταν η κυκλοφορία του EP “Driving with pomegranates” όπως διαβάζω ασχολήθηκες αποκλειστικά μόνη σου με την ηχογράφηση της μουσικής και των φωνών, πώς κατέληξες σε αυτή την απόφαση να δημιουργήσεις κάτι εξ ολοκλήρου μόνη σου;

Τα τελευταία χρόνια ηχογραφούσα όλο και περισσότερο στο Logic και έκανα μοντάζ στο Premiere Pro με αποτέλεσμα να γίνομαι τεχνικά όλο και πιο επαρκής. Επομένως το να ηχογραφήσω το συγκεκριμένο ΕΡ δεν ήταν μια ιδέα που μου ήρθε ξαφνικά αλλά περισσότερο μια λογική συνέχεια της τριβής μου με τα συγκεκριμένα λογισμικά. Ταυτόχρονα ήξερα ότι θα μπορούσα να έχω τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην παραγωγή, και άρα να βγάλω το αποτέλεσμα που ήθελα. Όσο περισσότερα περνάνε από τον ίδιο τον καλλιτέχνη τόσο πιο προσωπικό είναι το αποτέλεσμα. Ωστόσο η φθορά είναι μεγαλύτερη. Το home recording είναι μια πολύ χρονοβόρα διαδικασία με αποτέλεσμα ό,τι κερδίζει κάποιος σε χρήματα να το χάνει πολλαπλάσια σε χρόνο και στρες.

“Driving with pomegranates”, ποια είναι η ιστορία πίσω από τον τίτλο;

Είναι μια σουρεαλιστική εικόνα, σαν πίνακας, με κάποια ισχυρά συνειρμικά σύμβολα: την ελευθερία, το γήινο, την φυγή και την επιλογή. Ο τίτλος ήρθε σταδιακά, μετά από ώρες ηχογράφησης και μοντάζ κατάλαβα ότι ο τίτλος του ΕΡ θα παρέπεμπε περισσότερο σε μια κατάσταση, σε μια ονειρική συνθήκη παρά σε κάτι το πραγματικό. Ξέρω ότι ο τρόπος που δουλεύω σε γενικότερο επίπεδο είναι χαοτικός και ανορθόδοξος και γι’ αυτό είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που η Fishbowl Music Tank και η Θεοπούλα δέχτηκαν την δουλειά αυτή όπως ήταν. Σε μια εποχή που αναγκαζόμαστε να διαπραγματευτούμε τα πάντα με τους πάντες είναι πολύ σπάνιο το να βρίσκει κανείς ανθρώπους που προστατεύουν και υπερασπίζονται προσωπικά project. Και τελικά αυτό ακριβώς είναι και το Driving with pomegranates.

Η μουσική σου ιδίως στο τραγούδι Growing έχει έναν νοσταλγικό ήχο, αφήνεσαι σε αυτήν και σε μεταφέρει σε έναν ταξίδι αναμνήσεων, ήταν αυτό κάτι που ήθελες να μεταδώσεις στους ακροατές;

Ναι, ακριβώς. Είναι μια νοσταλγία μαζί με κάτι από απωθημένο για όσα δεν έγιναν.

Μίλησε μας λίγο για το νέο βίντεο κλιπ σου που θα κυκλοφορήσει προσεχώς για το κομμάτι Blue noise;

Το Blue noise ήταν το πρώτο κομμάτι που έγραψα για το ΕΡ. Είναι το κομμάτι από το οποίο ξεκίνησαν όλα και γι’ αυτό είναι και το τελευταίο βίντεο που κυκλοφορώ. Ένας κύκλος που κλείνει για να ανοίξει σιγά-σιγά ένας επόμενος. Το γύρισμα έκανε εξ ολοκλήρου ο Maxime Gaudet, ενώ για την κινησιολογία συνεργάστηκα με την χορογράφο και χορεύτρια Μαίρη Παρδαλάκη, που πέρα από πολύ καλή φίλη είναι και εξαιρετική επαγγελματίας. Τη σκηνοθεσία και το μοντάζ τα ανέλαβα εξ ολοκλήρου εγώ μιας και αυτό το βίντεο όπως και τα δύο προηγούμενα είναι κατά κάποιο τρόπο μια ανοιχτή ερώτηση. Μια αισθητική προσέγγιση που προσπαθεί να φέρει στο φως μη λεκτικές μορφές επικοινωνίας μέσα από μια αποσπασματική οπτική αφήγηση. Ακούγεται ίσως λίγο περίπλοκο έτσι όπως το περιγράφω γι’ αυτό αυτό που προτείνω σε όποιον διαβάζει αυτή τη συνέντευξη είναι απλά να αφεθεί στο βίντεο και στο κομμάτι και να πάρει αυτά που έχει να του δώσει.

Η καραντίνα και η έλευση του κοροναϊού πώς σε επηρέασαν, αρκετοί μουσικοί δήλωσαν ότι βρήκαν επιτέλους χρόνο για ασχοληθούν με projects που δεν προλάβαιναν, εσένα πώς σου φάνηκε;

Ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος. Και ιδίως γιατί η καραντίνα στο Παρίσι ήταν σκληρή και απρόσωπη. Σίγουρα είχαμε χρόνο να κάνουμε projects και να δουλέψουμε όμως ταυτόχρονα είχαμε πολλούς περιορισμούς ειδικά στο τεχνικό κομμάτι και ο κλάδος της μουσικής, του θεάτρου και του σινεμά ταλαιπωρήθηκε πάρα πολύ. Και η αλήθεια είναι ότι μπόρεσαν να συνεχίσουν μόνο όσοι είχαν την τεχνική αυτονομία και την τεχνογνωσία για να παρακάμψουν άλλα επαγγέλματα. Εγώ ας πούμε υποκατέστησα τη δουλειά ενός ηχολήπτη και το μεγαλύτερο μέρος των γυρισμάτων έγιναν σπίτι. Γι’ αυτό και πιστεύω ότι η έλλειψη μέσων και η αναγκαστική απομόνωση μας οδήγησαν στο να επαναπροσδιορίσουμε τους ατομικούς μας στόχους. Με ποιο απλά λόγια το ερώτημα που αντιμετώπισα εγώ προσωπικά ήταν πόσο είμαι διατεθειμένη να προσπαθήσω για να βγάλω μια δουλειά καλλιτεχνικά ακέραιη.