Το βρώσιμο τούβλο χτίζεται ή τρώγεται;

Οι νέες τάσεις μόδας, τόσο στη ζαχαροπλαστική όσο και στην αρχιτεκτονική, προσφέρουν εκπλήξεις με την παραγωγή νέων και καινοτόμων προϊόντων, αναδιατυπώνοντας τον τρόπο και τα υλικά που χρειάζονται ώστε να φτιαχτεί ένα γλυκό ή ένα σπίτι. Το ευρέως γνωστό γλύκισμα red velvet cake, το οποίο το γνωρίσαμε σχετικά τα τελευταία χρόνια μέσα από τις εκθαμβωτικά φτιαγμένες πολυώροφες τούρτες και τα ψηλά κέικ γενεθλίων από ζαχαρόπαστα, να αποτελεί ένα αρκετά ιστορικό γλυκό που πλέον το συναντάμε πολύ συχνά σήμερα. 

Το γνωστό red velvet cake, που πήρε το όνομά του από το διάσημο Astoria Hotel της Νέας Υόρκης, δημιουργήθηκε κατά την περίοδο του Β’ παγκοσμίου πολέμου, όταν ζαχαροπλάστες πειραματίστηκαν με βραστά παντζάρια, για να πετύχουν το κόκκινο χρώμα στο γλυκό. Παντζάρια χρησιμοποιήθηκαν και σε ορισμένες συνταγές ως επιπρόσθετο υλικό, με σκοπό να διατηρείται τόσο η υγρασία, όσο και η εντονότερη γεύση σε αυτό. Η αρχική συνταγή του αποτελείται από φρέσκο βούτυρο, κακάο, αλεύρι, αυγά και χυμό παντζαριού, ενώ μέχρι σήμερα έχει επιδεχθεί πολλές τροποποιήσεις. 

Η αρχιτεκτονική εκδοχή που επιδέχεται σήμερα το red velvet cake, μιμείται τα αρχιτεκτονικά οικοδομικά στοιχεία της γενέτειράς του, της Αμερικής, καθώς παίρνει έμπνευση από την κατασκευή των κεντρικών αμερικανικών Lofts, στο Soho του Μανχάταν, αλλά και από τους κλασικούς Νεοϋορκέζικους φούρνους, στους οποίους το κόκκινο πυρότουβλο αποτελεί βασικό στοιχείο του design και της κατασκευής. Έτσι το γλυκό επιμερίζεται σε ορθογώνια κομμάτια, ενώ η επιφάνεια επικαλύπτεται με ένα ζελαρισμένο πουρέ φρούτων του πάθους και μάνγκο, το οποίο μιμείται το ρόλο της συνδετικής τσιμεντοκονίας των τούβλινων τεμαχίων, κατά την κατασκευή μιας τοιχοποιίας.

Παραδοσιακά το γλυκό είναι πολύ ελαφρύ και αφράτο, ενώ πρέπει να τρώγεται παγωμένο.

Συνταγές με τυρί κρέμα ή βουτυρόκρεμα, αποτελούν σύγχρονες παραλλαγές οι οποίες λόγω ευκολίας στη παρασκευή, έχουν αυξήσει τη δημοτικότητα του γλυκού μέχρι σήμερα.

*Το ανωτέρω άρθρο αποτελεί απόσπασμα της ερευνητικής εργασίας από τον Καρακοντίνο Δημήτριο, Αρχιτέκτονα Μηχανικό ΑΠΘ