30 Χρόνια Parallaxi: Τι έχει μείνει από τη φωτιά;

Τριάντα χρόνια είναι καιρός πολύς. Αν πρόκειται για μια αγάπη, για μια συνήθεια, για αυτό που σου τρώει το μυαλό. Που σε κρατά σε εγρήγορση. Που λειτουργεί μέσα σου σαν αφορμή για να μην αλλάξεις πόλη, χώρα, καθημερινότητα.

Η Parallaxi ξεκίνησε έναν Νοέμβριο, σαν τώρα, στο τέλος μιας δεκαετίας που η Ελλάδα άφηνε πίσω τη μετάβαση και έμπαινε με τα μπούνια στο μέλλον της. Λίγες μέρες μετά την πτώση του Τείχους, στην ελληνική μετά-Παπανδρέου εποχή, με νέο χρήμα, νέες ελπίδες, νέα ξεκινήματα.

Κάπου εκεί, σε μια ηλικία που δεν μετράς και πολύ τα ρίσκα, γεννήθηκε και αυτό που κρατάτε στα χέρια σας. Με μια φλόγα που αποδείχτηκε άσβεστη τελικά και αυτό είναι που με ξαφνιάζει σήμερα. Τρεις δεκαετίες μετά και τα πάντα στον Τύπο να έχουν αλλάξει.

Την Parallaxi γέννησε η αγάπη μας για το σινεμά και την πόλη. Την έθρεψε μια διαρκής αναζήτηση και την μεγάλωσε η ικανότητα προσαρμογής. Σε ένα κόσμο που μέσα σε τριάντα χρόνια άλλαξε τόσο δραματικά όσο στη διάρκεια αιώνων πριν, ένα μικρό free press από τη Θεσσαλονίκη κατάφερε είναι η αλήθεια να αντέξει, να γίνει μια αντιπροσωπευτική κατά τη γνώμη μου φωνή της πόλης, να γίνει συχνά πυκνά ο καθρέφτης της. Ένας καθρέφτης που δεν δείχνει μόνο την φωτεινή πλευρά της αλλά και τις ρυτίδες, τα σκοτάδια και τις πληγές της.

Κάθομαι και μετρώ μέσα από εικόνες και αποθηκευμένα πια αρχεία τι σημαίνει για μένα Parallaxi. Είναι εκατομμύρια ώρες και αγωνίες, είναι χαρές, είναι πίκρες από μέτωπα, από επιθέσεις, από αποχαιρετισμούς. Είναι άνθρωποι. Εκατοντάδες άνθρωποι που γνώρισα, δούλεψα μαζί τους, συνεργάστηκα, ονειρεύτηκα παρέα. Είναι αμέτρητες πια εκδηλώσεις στην Θεσσαλονίκη. Αμέτρητες κυριολεκτικά και διάσπαρτες σε όλον αυτόν τον ταλαιπωρημένο αστικό ιστό.

Parallaxi είναι ο λόγος που έμεινα εδώ και το πάλεψα. Είναι οι κουβέντες όσων εκτιμώ και στάθηκαν δίπλα μας. Είναι τα ωραία εξώφυλλα, τα σπουδαία κείμενα, οι φωτογραφίες που στοίχειωσαν, οι σχεδιασμοί των Dolphins, τα παιδιά που πέρασαν από τα γραφεία και τα πληκτρολόγια της, είναι εκείνο το πρώτο Σαββατοκύριακο του Ιουνίου του 2010 με το Θεσσαλονίκη Αλλιώς που άλλαξε τον τρόπο που βλέπαμε τα πράγματα, είναι τα παιδιά μου που τη θεωρούν το δεύτερο σπίτι μας, είναι η Κύα μας που έφυγε νωρίς και η Κατερίνα που μοιραστήκαμε μαζί το ταξίδι της ζωής και της δημιουργίας.

Τι έχει μείνει από τη φωτιά τριάντα χρόνια μετά; Αυτό το τεύχος. Αυτή η φλόγα. Αυτοί οι δεκάδες άνθρωποι που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα μας και γιόρτασαν μαζί μας τα γενέθλια του παλαιότερου σε κυκλοφορία free press της Ελλάδας. Τους ευχαριστώ όλους έναν έναν για την αγάπη και την εκτίμηση.

Η Parallaxi ξεκινά την τέταρτη δεκαετία της ζωής της. Σε μια πόλη που δεν κινείται τίποτε πρέπει να βρούμε παράδρομους και ταχύτητες για το υπόλοιπο ταξίδι. Σας ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη σας. Πάμε παρακάτω.

*Το επετειακό τεύχος της Parallaxi για τα 30 χρόνια παρουσίας του περιοδικού στη Θεσσαλονίκη κυκλοφορεί δωρεάν από σήμερα σε επιλεγμένα σημεία στην πόλη

Διαβάστε το εδώ: