Αν δεν έχεις μήτρα δεν σε αφορά – Οι συντάκτες της Parallaxi γράφουν
Ζούμε στο 2021 με κανόνες 1950;
Τα συγκρουσιακά θέματα είναι αναπόφευκτα μέσα σε κοινωνίες δυναμικές που εξελίσσονται και προοδεύουν. Νέες ανάγκες και νέες πραγματικότητες γεννούν νέες ιδέες, «καινά δαιμόνια» κι αρχίζει η μάχη του παλιού με το νέο. Το ζήτημα των αμβλώσεων, ωστόσο, δεν είναι νέο. Δεν προέκυψε από μια ανάγκη ΑΥΤΗΣ της κοινωνίας να τις καταστήσει τις αμβλώσεις δικαίωμα των γυναικών αφού αυτό το διεκδίκησαν και το πέτυχαν ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ γενιές σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα.
Το δικαίωμα των γυναικών στην αυτοδιάθεση του σώματός τους, στην επιλογή αν θα συνεχίσουν μια εγκυμοσύνη τους, δεν είναι συγκρουσιακό. ΗΤΑΝ συγκρουσιακό και μέσα από συζητήσεις ΛΥΘΗΚΕ. Οτιδήποτε συζητήσουμε σήμερα είναι απλώς αναχρονιστικό και σκοταδιστικό. Είναι βήματα πίσω ενός πολιτισμού που βάζει τρικλοποδιές στον εαυτό του.
Κι επειδή, όπως θα διαβάσετε στις απόψεις των νέων παιδιών της Parallaxi, όλοι σε αυτό το άρθρο είμαστε ΥΠΕΡ, ας ξεκαθαρίσουμε το απλό: Δεν είμαστε υπέρ ή κατά των αμβλώσεων. Είμαστε υπέρ του δικαιώματος της κάθε γυναίκας ξεχωριστά να αποφασίσει η ίδια αν είναι ΥΠΕΡ ή ΚΑΤΑ της ΔΙΚΗΣ ΤΗΣ άμβλωσης. Γι αυτό και θα μεγαλώσω κάπως το σύνθημα των ημερών και το «Αν δεν έχεις μήτρα δε σε αφορά» θα το κάνω «αν δεν έχεις μήτρα που έχει μέσα ένα έμβρυο, δε σε αφορά»!
*Ακης Σακισλόγλου
Θέμα επιλογής που παραμένει ταμπού
Κάποιοι μπορεί να μετανιώσουν γι’ αυτές, άλλοι να τις χρησιμοποιήσουν σαν πυξίδα για την πορεία της ζωής τους από εκεί και στο εξής. Αναμφισβήτητα πρόκειται για μία απόφαση που μας φέρνει μπροστά σε ένα ηθικό δίλημμα. Ο σεβασμός του δικαιώματος της μιας πλευράς αποκλείει το σεβασμό του δικαιώματος της άλλης. Καμία γυναίκα που έχει προβεί σε μία τέτοια διαδικασία δεν αισθάνεται άνετα. Αλλά είναι θέμα επιλογής. Και οφείλουμε να τη σεβαστούμε.
*Ραφαήλ Γκαϊδατζής
Αγαπητοί φίλοι, έχω πει αμέτρητες φορές πόσο δύσκολο είναι να είσαι γυναίκα γενικά και ειδικά στην Ελλάδα. Λίγες μέρες πριν με αφορμή το περιστατικό με τον ευρωβουλευτή Κυμπουρόπουλου πήρα θέση στα προσωπικά μου social medial. Δε συνηθίζω να μιλώ μέσω των digital τοίχων μου, προτιμώ να χρησιμοποιώ τον λόγο μου στα κείμενά μου και ο λόγος είναι ένας και απόλυτα βασικός, κάθε φορά θα βρεθεί εκείνος ο ανεγκέφαλος που θα σε κάνει να σκεφτείς ”ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΣΤΟ 2021 ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΝΤΩΣ ΤΕΤΟΙΟΙ ΕΚΕΙ ΕΞΩ.”
Kι έτσι και βρέθηκε, αντέδρασε στο post μου με ένα ”χαχαχα” επειδή υπερασπίστηκα το φύλο μου και μετέπειτα μου έστειλε προσωπικό μήνυμα, λέγοντας μου πως είμαι μία θλιβερή φεμινίστρια. Ρώτησα ευγενικά τον λόγο και μου είπε λοιπόν, ”αν η κοπέλα μου έμενε έγκυος θα την ανάγκαζα να κρατήσει το παιδί διότι είναι δικό μου. Είτε εκείνη το ήθελε είτε όχι.” Toυ απάντησα πολύ ευγενικά, είναι απάνθρωπο να υποχρεώσεις τον άνθρωπο σου για δικό σου καπρίτσιο να κουβαλήσει ένα παιδί αν δεν το θέλει. Και είναι ακόμα πιο θλιβερό να παίρνεις θέση για ένα τέτοιο ζήτημα από την στιγμή που δεν έχεις μήτρα.” Να μην σας τα πολυλογώ ο δήθεν κύριος μου απήντησε πως η θέση της γυναίκας είναι στην κουζίνα με τα παιδιά της, εκεί εγώ φούντωσα και δεν το συνέχισα.
Έρχεται λοιπόν ο κάθε Κυμπουρόπουλος και υπερψηφίζει έναν τέτοιο νόμο. Να θυμίσω αρχικά σε αυτό το σημείο όλες τις παράνομες αμβλώσεις που έγιναν παγκοσμίως στα χρόνια που δεν ήταν νόμιμες. Οι εκτιμήσεις των ειδικών μιλούσαν για 20 εκατομμύρια παράνομες αμβλώσεις παγκοσμίως κάθε χρόνο, με απλά μαθηματικά σημαίνει πως σχεδόν 20 εκατομμύρια γυναίκες έθεσαν την ζωή τους σε κίνδυνο για μία όχι δική τους απόφαση.
Είναι η μήτρα μου, το σώμα μου και δεν θα μου επιβάλλει κανένας, καμία απόφαση που αφορά την ζωή ΜΟΥ. Έρχομαι αντιμέτωπη καθημερινά με χιλιάδες άμυαλους που με προσβάλλουν, αμφισβητούν τις ικανότητες μου, με γδύνουν με τα μάτια τους, και είναι αηδιαστικό να υπάρχουν κι άλλοι, οι οποίοι άλλοι έχουν εξουσία στα χέρια τους. Για να πάρεις θέση στο συγκεκριμένο θέμα πρέπει να έχεις μυαλό αρχικά, αλλά πέραν του μυαλού πρέπει να έχεις και μήτρα. Για όποιον άνδρα έχει άποψη και αποφασίζει για τις επιλογές που θα έχει μία γυναίκα στη ζωή της. Όσο αυτό είναι το σώμα που κατοικούμε, τόσο θα έχουμε το δικαίωμα να το διαθέτουμε όπως θέλουμε, θα είναι κατεξοχήν δικό μας. Και δεν θα κουραζόμαστε να το λέμε και να το γράφουμε.
Και πέραν τις μετέπειτα δηλώσεις Κυμπουρόπουλου, πριν λίγες εβδομάδες είχαμε και το άλλο αδιανόητο show Κούγια κατά Καπουτζίδη. Ένας άνθρωπος ο οποίος υπερασπίζεται έναν bysexual φερόμενο βιαστή προσβάλλει έναν ομοφυλόφιλο ο οποίος έτυχε να βρίσκεται σε μία εκπομπή και να εκδηλώνει τον έρωτα του. Πίστευα πως δεν θα χρειαζόταν ποτέ να κάνω τέτοιους διαχωρισμούς δημόσια, διότι στο δικό μου το μυαλό η ισότητα ανάμεσα σε straight και gay, και σε γυναίκες και άνδρες υπάρχει ή μάλλον μου την πέρασαν από πολύ μικρή.
Η προσωπική ζωή του καθενός είναι ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΥΠΟΘΕΣΗ, και μπουκώνομαι ρε άνθρωποι γιατί για πόσο ακόμα θα αντικρίζουμε αγκαλιασμένα gay ζευγάρια στον δρόμο και θα τους κοιτούμε με αηδία, αλλά για τους περισσότερους άνδρες οι λεσβίες γυναίκες θα είναι ερεθιστικό θέαμα ενώ οι ομοφυλόφιλοι άνδρες άξιοι εμετού όπως έχω ακούσει. Δεν νοείται το 2021, να προσβάλλεις έναν άνθρωπο δημόσια στα Μέσα επειδή θεωρείς πως δεν έχετε ίδιο τρόπο ζωής, ούτε να είσαι υπέρ των γυναικών αλλά να υπερψηφίζεις το συγκεκριμένο νόμο. Ο διαφορετικός είσαι κατεξοχήν εσύ και δεν είσαι μόνο διαφορετικός, ΔΕΝ ΧΩΡΑΣ! Μπουκώνεις την κοινωνία με ταμπού και μόνιμο μίσος τα οποία θα έπρεπε να έχει ξεπεράσει μία δεκαετία τώρα. Ναι, εσύ, ο Κούγιας και ο κάθε Κυμπουρόπουλος.
*Μυρτώ Τούλα
Αγαπητό 1950, είδα ένα όνειρο ότι ζούσα στο 2021
Σήμερα, 22 Μαρτίου του 2021 μια σκέψη περνά από το μυαλό μου: άραγε αύριο τι άλλο θα δούνε τα ματάκια μου και τι θα ακούσουν τα αυτάκια μου; Σε μια περίοδο που όλα είναι αμφίβολα, κοντεύουμε να χάσουμε και βασικά δικαιώματα που κερδίσαμε με αγώνες, σε πολύ μακρινές εποχές.
Εξηγούμαι λοιπόν. Πριν λίγες μέρες στα γραφεία της Parallaxi, όπως και σε πολλά άλλα μέσα, έφτασαν δυο ειδήσεις με διαφορά λίγων 24ωρων. Από τη μία ένας Ευρωβουλευτής που «μπερδεύτηκε» και καταψήφισε αρχικά, ενώ υπερψήφισε τελικά, ένα νομοσχέδιο για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ στην ΕΕ και από την άλλη ένας άλλος που ψήφισε κατά του δικαιώματος των γυναικών στην άμβλωση, όπου όπως έσπευσε να μας εξηγήσει «δεν είναι αυτό που νομίζουμε, κάτι άλλο έγινε». Ο Θοδωρής Ζαγοράκης, ο ήρωας των παιδικών μας χρόνων και ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος αντίστοιχα, και οι δύο Ευρωβουλευτές εκλεγμένοι με τη Νέα Δημοκρατία που τυχαίνει να είναι και το κυβερνών κόμμα της χώρας μας. Δυο άντρες που που μας γύρισαν χρόνια πίσω και μας έκαναν να αναρωτηθούμε αν θα αρχίσουμε να συζητάμε για τα βασικά πάλι…
Στο θέμα των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ+ δε θα σταθώ πολύ, γιατί θεωρώ γελοίο να συζητάμε ακόμα αν κρίνουμε και ξεχωρίζουμε ανθρώπους από τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό. Είναι ανήκουστο για τη χώρα μας, την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο! Στο θέμα των αμβλώσεων τώρα, όταν το 1986 το ΠΑΣΟΚ τις νομιμοποίησε δέχτηκε σφοδρή κριτική από την αντιπολίτευση, ακόμα και από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Χρήστο Σαρτζετάκη, τότε. Όμως ο νόμος πέρασε, μετά τον αγώνα εκατοντάδων γυναικών, της Ένωσης Γυναικών Ελλάδος και προσωπικά της συζύγου του Ανδρέα Παπανδρέου, Μαργαρίτας. Είναι αδιανόητο το 2021 που η διαδικασία τεχνητής διακοπής της εγκυμοσύνης, όπως ονομάζονται επισήμως οι εκτρώσεις, έχει κατοχυρωθεί ως δικαίωμα των γυναικών χρόνια τώρα, να αμφισβητείται και μάλιστα από έναν άντρα! Κανένας μα κανένας δεν έχει το δικαίωμα να πει σε μια γυναίκα τι θα κάνει με το σώμα της, αν μπορεί ή όχι να γίνει μητέρα. Ξέρετε δεν είναι όνειρο όλων των γυναικών να γίνουν μαμάδες! Ας ξεπεράσουμε πια (και) αυτό το ταμπού. Και επειδή διάβασα και άκουσα την ατάκα «καλύτερα σε ορφανοτροφείο παρά να διακόψει κάποια την εγκυμοσύνη της», θέλω να σας πω πως αυτοί που υποστηρίζουν αυτή την άποψη είναι και αυτοί που δεν δίνουν δεκάρα για τα παιδιά στην πραγματικότητα, απλά θέλουν να πουν κάτι.
Με λύπη παρατηρώ τις γυναίκες να βάλλονται από παντού! Στην Αμερική του Τραμπ πριν λίγο καιρό και στην Τουρκία του Ερντογάν σήμερα, που αποφάσισε να αποσύρει τη χώρα από τη διεθνή σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για την καταπολέμηση της βίας σε βάρος των γυναικών. Κι αν νομίζετε πως δε μας αφορά κάνετε λάθος! Οι γυναίκες οφείλουμε ενωμένες να εναντιωθούμε στις αποφάσεις των πατριαρχικών κοινωνιών σε όλη την υφήλιο!
* Βιβή Κοτσαπουϊκίδου
Η Αυτοδιάθεση αφορά μόνο το Υποκείμενο.
Είναι αλήθεια πως υπάρχει ακόμα μια μερίδα της κοινωνίας που εν γένει συμφωνεί και αναπαράγει την νοοτροπία του αβάσιμου ομοφοβικού παροξυσμού. Είναι αλήθεια κουραστικό και αχρείαστο σε μια εποχή που η ανθρωπότητα προοδεύει σε σημαντικά κομμάτια (όσο και αν μερικά πράγματα παραμένουν ίδια, αν δεν οπισθοδρομούν) να μιλάμε για κάποιον ομοφυλόφιλο λες και πρώτη περί απογόνου κατοίκων του Τσερνομπίλ. Τι σημάδια έχει ακριβώς η σεξουαλικότητα ενός ανθρώπου; Πως επηρεάζει αυτά που λέει ή αυτά που κάνει;
Συζητάμε για αυτό το ζήτημα λες και οι ομοφυλόφιλοι έχουν δυσπλασία ή αποτελούνται από παραπάνω άκρα του σώματος. Πραγματικά είναι τόσο περιττό όσο και βλακώδες να μένουμε και να κολλάμε σε πράγματα που υπάρχουν μόνο για να τροφοδοτούν τον συντηρητικό λόγο και να αποπροσανατολίζουν από την ουσία της συζήτησης.
Είναι επίσης αλήθεια ότι ακόμα κοντράρονται επιχειρήματα για το δικαίωμα των γυναικών στην έκτρωση. Περιττό βέβαια να πούμε ότι όσοι υπερασπίζονται την απαγόρευση των εκτρώσεων θεωρούν βλακωδώς ότι η αυτοδιάθεση του σώματος είναι υπόθεση πολλών. Όσο δικαίωμα έχουν οι γυναίκες στο να εισπνέουν οξυγόνο άλλο τόσο έχουν και στο να μεταχειρίζονται αυτοβούλως το σώμα τους. Και είναι αποκλειστική τους υπόθεση το αν θέλουν ή αν μπορούν να φέρουν στο κόσμο έναν άνθρωπο. Τα αντίθετα επιχειρήματα είτε διαθέτουν αυτοαναφορικότητα, είτε όχι, είναι παντελώς ψυχρά και αβάσιμα, καθώς και επικίνδυνα για τις ιδέες που καλλιεργούνται μέσα στην κοινωνία καθημερινά.
Την πρώτη φορά που άκουσα για την έκτρωση, ήμουν κοντά στην εφηβεία, μεταξύ των λέξεων που χρησιμοποίησαν ήταν ο βιασμός. Ο 12χρονος εαυτός μου, μόλις είχε μάθει ότι η έκτρωση είναι η λύση για μία εγκυμοσύνη που προήλθε από βιασμό. Αυτό! Χωρίς παραπάνω πληροφορίες, χωρίς εξηγήσεις, μία γυναίκα μπορούσε να κάνει έκτρωση μόνο όταν είχε πέσει θύμα βιασμού, μόνο τότε είναι ανεπιθύμητη η εγκυμοσύνη, μόνο τότε θα καταλάβει η κοινωνία, αυτές οι απόψεις είχαν εισχωρήσει βίαια στο μυαλό μου.
Την δεύτερη φορά που άκουσα για την έκτρωση ήταν στο σχολείο, στο γυμνάσιο συγκεκριμένα, θυμάμαι μία καθηγήτρια να μας περιγράφει με γλαφυρές -και πλήρως επιστημονικά αναληθείς- πληροφορίες. Μας είχε πει με έντονες κινήσεις στα χέρια και φρικιαστικό ύφος: είναι μία βελόνα, τρυπούν το μωρό, το παιδί, και από εκεί και έπειτα αυτό αρχίζει και διαλύετε. Μπροστά σε έφηβους περιέγραψε σκηνές που άνετα μπορούσαν αντικαταστήσουν την σκηνή με το βρέφος από το Mother. Η καθηγήτρια δήλωνε -όπως καταλάβατε- κατά της έκτρωσης, είναι μία δολοφονία ενός παιδιού θα φώναζε αν μπορούσε.
Όταν έφτασα στα είκοσι, μία γνωστή μου σε μία συζήτηση ενώ πίναμε καφέ μοιράστηκε μαζί μου την εμπειρία της με την έκτρωση. Δεν ήταν θύμα βιασμού, απλά είχε μία ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη με το αγόρι της. Σε ένα μικρό δωμάτιο μιλούσαμε όσο πιο σιγά μπορούσαμε για την έκτρωση, δεν θέλαμε να μας ακούσει κάποιος να μιλάμε για ένα θέμα ταμπού. Λίγα χρόνια αργότερα, έχοντας αυτές τις εμπειρίες καταλαβαίνω την κάθε γυναίκα που θέλει να τερματίσει μία εγκυμοσύνη. Είναι το σώμα της, το σώμα μου. Είναι φυσικό. όχι δεν σκοτώνεις μία αθώα ψυχή, όχι δεν είναι άκαρδη που το έκανε, όχι δεν είναι κακή μητέρα άμα έκανε έκτρωση και λίγα χρόνια αργότερα γέννησε ένα παιδί. Η κάθε μια είχε τον λόγο της.
Μου φαίνεται αδιανόητο πώς για ακόμα μία φορά οι γυναίκες πρέπει να υπερασπιστούμε ένα δικαίωμα μας, που θέλουν να μας το στερήσουν – ή μάλλον να υπερασπιστούν το αγέννητο παιδί- άντρες με μεσαιωνικές απόψεις.
*Εύα Καβάζη
Μήπως τελικά δεν είναι τόσο αυτονόητο ότι η γυναίκα έχει το δικαίωμα να κρατήσει ή όχι μια εγκυμοσύνη;
Σφοδρές αντιδράσεις προκλήθηκαν με τον Στέλιο Κυμπουρόπουλο, ο οποίος ψήφισε κατά των αμβλώσεων στο ευρωκοινοβούλιο. Φυσικά είναι αυτονόητο πως σέβομαι απόλυτα το δικαίωμα των γυναικών στην αυτοδιάθεση του σώματός τους. Ιδιαίτερα όταν μία εγκυμοσύνη δεν έχει γίνει με την συγκατάθεση και των δύο πλευρών. Η κάθε μία γυναίκα μπορεί να αποφασίσει η ίδια για το τι θέλει και τι όχι να κάνει στη ζωή της, χωρίς κανένας να της επιβάλλει ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος.
Εγώ αν ήμουν γυναίκα και βρισκόμουν στη θέση αυτή; Δεν ξέρω τι θα έκανα γιατί πολύ απλά δεν το έχω ζήσει, για να μπορώ να εκφράσω μία άποψη. Πολύ πιθανόν να μην επέλεγα την άμβλωση. Δεν λέω πως αυτό είναι το σωστό ή το λάθος.
Σίγουρα μιλάμε για μία απόφαση που μας φέρνει μπροστά σε ένα ηθικό δίλημμα. Γι’ αυτό κάθε γυναίκα πρέπει να επιλέγει μόνη της τι θα κάνει και όχι κάποιος άλλος να αποφασίζει για την ίδια. Είναι κάτι με το οποίο πρέπει να ζήσει για την υπόλοιπη ζωή της και όλοι οι άλλοι δεν έχουμε κανέναν λόγο.
*Νίκος Γκάγιας
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
