Πονάμε ρε! – Οι συντάκτες της Parallaxi γράφουν…
Το σύνθημα στο γήπεδο είναι διαχρονικό: «Πονάνε τα μυαλά μας», λένε χρόνια τώρα τα παιδιά στις κερκίδες. Πονάνε τα μυαλά; Μπορείς να νιώσεις πόνο με την σκέψη, με την αντίληψη, με την εκφορά των ιδεών σου; Μπορείς, λέγαν από πάντα αυτά τα παιδιά, τα νέα, τα ιδιαίτερα, τα διαφορετικά. Ε, εσχάτως, οι ίδιες συνθήκες που […]
Το σύνθημα στο γήπεδο είναι διαχρονικό: «Πονάνε τα μυαλά μας», λένε χρόνια τώρα τα παιδιά στις κερκίδες. Πονάνε τα μυαλά; Μπορείς να νιώσεις πόνο με την σκέψη, με την αντίληψη, με την εκφορά των ιδεών σου;
Μπορείς, λέγαν από πάντα αυτά τα παιδιά, τα νέα, τα ιδιαίτερα, τα διαφορετικά. Ε, εσχάτως, οι ίδιες συνθήκες που έκαναν τα μυαλά μας να πονάνε, κάνουν και το σώμα: Η αστυνόμευση, η στοχοποίηση, οι περιορισμοί των ελευθεριών, η ανισονομία, όλα μαζί συμπυκνώνονται σε ένα υψωμένο γκλομπ που στρέφεται πάνω σε σώματα φοιτητών, περαστικών πολιτών, επαγγελματιών.
Μετά τα μυαλά μας, πονάει και το σώμα μας, λοιπόν. Και η βία φέρνει κι άλλη βία. Κι όταν σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες. Οταν εργαλειοποιείς τις αντιδράσεις του κόσμου για να δικαιολογήσεις τη δική σου ανυπαρξία πολιτικής, τότε κάποια στιγμή αυτό γυρίζει μπούμερανγκ.
Ζούμε την αρχή της στροφής του μπούμερανγκ. Αυτό που έριξε με ορμή η κυβέρνηση από τον Ιούλιο του 2019, επιστρέφει τώρα με ορμή. Στα μούτρα μας. Τα περιγράφουν ένα προς ένα οι συντάκτες της Parallaxi.
*Ακης Σακισλόγλου
Πονάμε ρε!
Αναρωτιέμαι γιατί πάντα είτε όταν είμαι πεζός είτε όταν οδηγώ μόλις δω περιπολικό ή αστυνομικό στο δρόμο με πιάνει αμέσως ένα αίσθημα ανασφάλειας. Και εσάς το ίδιο; Χαίρομαι που δεν το αισθάνομαι μόνο εγώ. Δεν είναι περίεργο; Δεν θα έπρεπε υποτίθεται όταν συναντάς αστυνομικές δυνάμεις να αισθάνεσαι πιο ασφαλής; Εγώ προσωπικά αισθάνομαι ακόμη περισσότερο ανασφαλής ειδικά και μετά τα τελευταία γεγονότα στη Νέα Σμύρνη που έρχονται να προστεθούν σε μία αλυσίδα υπέρμετρης αστυνομικής βίας τους τελευταίους μήνες.
Υπάρχει μία χαρακτηριστική σκηνή στους Απαράδεκτους με τον Πέτρο Φιλιππίδη -επίσης πρόσωπο των τελευταίων εβδομάδων για διαφορετικούς βέβαια λόγους- σε ρόλο αστυνομικού να εξηγεί ακριβώς την παράνοια που ζούμε τους τελευταίους μήνες. «Όπως ο άλλος πληρώνεται για να φτιάχνει παπούτσια, εγώ πληρώνομαι για να δέρνω. Κουνήθηκες κύριε; Θα σε βαρέσω. Δεν κουνήθηκες; Πάλι θα σε βαρέσω άμα γουστάρω. Αυτό είναι το έργο της Αστυνομίας. Και κανείς δεν θα κρίνει το έργο της Αστυνομίας». 30 (!!!) χρόνια μετά έχει αλλάξει κάτι; Οι εικόνες στη Νέα Σμύρνη αποδεικνύουν πως όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν.
Μέρα μεσημέρι μπροστά στα μάτια δεκάδων πολιτών, ανυποψίαστων μικρών παιδιών, η αστυνομική καταστολή φορώντας τον μανδύα της υγειονομικής προστασίας έδειξε για μία ακόμη φορά το άγριο της πρόσωπο. Τα ΜΜΕ και πάλι σε ρόλο κομπάρσου. Εάν οι πολίτες δεν κατέγραφαν με τα κινητά τους τα όσα συνέβησαν η ιστορία θα είχε γράψει «Επίθεση 30 ατόμων κατά αστυνομικών της ΔΙΑΣ στη Νέα Σμύρνη». Τα κινητά όμως σηκώθηκαν, η «εγγραφή» πατήθηκε και οι γκλομπιές στο σώμα ενός ανυπεράσπιστου πολίτη κάνουν το γύρο του διαδικτύου. «Πονάω ρε» τους φώναζε μάταια. «Πονάμε ρε» σας φωνάζουμε. Μάταια;
*Ραφαήλ Γκαϊδατζής
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Πόσα ακόμα τέτοια βίντεο πρέπει να κυκλοφορήσουν για να ξυπνήσει μία ολόκληρη κοινωνία; Πόσο ακόμα θα στεκόμαστε αμήχανοι μπροστά στις οθόνες, φοβισμένοι να αντιδράσουμε; Πόσο ακόμα θα κυκλοφορούμε στους δρόμους και θα αισθανόμαστε απειλή μην μας σταματήσουν επειδή απλά δεν είμαστε καθώς πρέπει ντυμένοι;
Αυτές οι ερωτήσεις επαναλαμβάνονται καθημερινά στο μυαλό μου και ειδικότερα τον τελευταίο χρόνο που οι εικόνες ωμής αστυνομικής βίας πληθαίνουν σε καθημερινή και αλόγιστη βάση, με ένα απτό περιτύλιγμα, μία εικονική δικαιολογία που βασίζεται στην πανδημία. Έτυχε να είμαι μπροστά σε αρκετές τέτοιες σκηνές, έτυχε να μου αφηγηθούν άλλες , έτυχε οι συμπεριφορές να είναι τόσο κοινά απάνθρωπες, έτυχε να κυκλοφορήσουν ορισμένα video και επίσης έτυχε να μην κυκλοφορήσουν άλλα. Είμαι σε μία χώρα που η κατάχρηση εξουσίας είναι συνώνυμο της, όπως και βλέπουμε τις τελευταίες εβδομάδες.
Είμαστε σε μία χώρα που αν βγάλεις φωνή για να σταθείς απέναντι σε μία κυβέρνηση ή σε μία αντίθετη ιδεολογική άποψη απλά θα σε σαπίσουν. Γιατί μπορούν, γιατί κάποιος τους έδωσε την δύναμη να το κάνουν. Είτε είσαι Μέσο, είτε είσαι καλλιτέχνης, είτε είσαι ένας απλός πολίτης που υπερασπίστηκε μία οικογένεια η οποία βγήκε να λιαστεί μετά από το ακατάπαυστο lockdown.
Είμαστε σε αυτή τη χώρα που εσύ κι εγώ ντρεπόμαστε να κοιτάξουμε τους αστυνομικούς που υποτίθεται μας προστατεύουν. Ποιος είναι ο ρόλος της αστυνομίας στην πραγματικότητα; Να χτυπά αλύπητα και να ερεθίζεται με την λέξη πονάω; Να βγάζει τα θεριά της σε πολίτες που κάθονται σε ένα παγκάκι; Να βγαίνει στον αέρα και να ισχυρίζεται πως τα σιδερένια γκλομπ είναι νόμιμα αφού δεν υπάρχουν πια τα άλλα; Να εισβάλλει σε πανεπιστήμια τα βράδια σε άμαχα παιδιά που διεκδικούν;
Kαι ποιος είναι ο ρόλος της κοινωνίας απέναντι σε τέτοιες εικόνες; Να κατακρίνει διαδικτυακά; Να θυμώνει και να συμπονά; Αλλά στην πραγματικότητα να μένει άπραγη; Ποιος ο ρόλος των ΜΜΕ να είναι τα βασίλεια της προπαγάνδας για να θάψουν τυχόν ”εγκλήματα” που έτυχε να αντικρίσουν περαστικοί σαν εσένα και εμένα; Tι θα πει εκείνοι το ξεκίνησαν; Όταν κυκλοφορεί βίντεο που την πέφτουν σε έναν απλό πολίτη; Παίζεις με την νοημοσύνη μας, μόνιμα και δίχως κανένα θράσος. Δεν πάει άλλο. Ένα κόμμα που η δεύτερη του λέξη να είναι η Δημοκρατία, να την σκοτώνει μέρα με τη μέρα και μια στάλα παραπάνω. Και ας αναρωτηθούμε σε αυτή την παγωμένη χώρα επιτέλους ποιος στην πραγματικότητα ασκεί την βία, γιατί πίσω από όποιο αστυνομικό όργανο κρύβεται ένας Υπουργός και πίσω από έναν Υπουργό μία Κυβέρνηση που μόλις αρχίσει το πλήθος να κατακρίνει την λάθος επιλογή της, θα ισχυριστεί πως δεν τον γνώριζε και πως την εξαπάτησε.
*Μυρτώ Τούλα
Ενός κακού μύρια έπονται.
Κατευθείαν στο ψητό. Το Ένα Κακό που υπάρχει γεννάει όλα τα επακόλουθα είναι η κυβέρνηση. Δεν νομίζω η αστυνομία να είχε την ίδια συμπεριφορά εάν η άνωθεν οδηγία ήταν από την αρχή να εκπληρώνει το σκοπό της με τρόπο ευγενικό και ανθρώπινο. Η κατεύθυνση της πολιτικής ηγεσία και προσωπικά του Πρωθυπουργού είναι σαφής : Ισοπεδώστε τους· βία και τρομοκρατία παντού.
Και πριν την πανδημία η ίδια πολιτική ίσχυε, ας μην το ξεχνάμε. Η αστυνομία επιτίθεται και απειλεί την σωματική ακεραιότητα των πολιτών ανά πάσα ώρα και στιγμή. Χωρίς λόγο. Δεν χρειάζεται να έχει λόγο. Έχει οδηγία και αυτό αρκεί. Σε κανένα πολιτικό δοκίμιο ή ιδεολογικό χώρο δεν ορίζεται έτσι η Δημοκρατία. Προφανώς η κυβέρνηση δεν είναι ούτε αφελής, ούτε ανίκανη. Είναι επικίνδυνη. Εφαρμόζει στρατηγικά τη βία, δημιουργεί κλίμα πόλωσης και προσπαθεί άλλοτε να αποπροσανατολίσει και άλλοτε να πετάξει την μπάλα στο γήπεδο των διλημμάτων : Υγεία ή Δικαιώματα; Διλήμματα εκβιαστικά και αντισυνταγματικά.
Παρόλο που η ψηφιακή φούσκα των social media ξεσπά και αντιδρά τίποτε δεν συγκρίνεται με την προσωπική παρουσία στο πραγματικό χώρο και χρόνο διαμαρτυρίας. Αργά ή γρήγορα, ενδέχεται όλη αυτή η καταπίεση και ο εκφοβισμός, ο στυγνός τραμπουκισμός να επιφέρει την ανάλογη, δίκαιη και λογική αντίδραση του κόσμου. Τα διακυβεύματα που θα εμφανιστούν στο μέλλον θα είναι ουκ ολίγα: Οικονομία, Δικαιώματα, Περιορισμοί, Αστυνομοκρατία, Ενταφιασμός Πανεπιστημίων. Και υπάρχει ο φόβος η κυβέρνηση αντί να υποχωρήσει να επαυξήσει την βία.
*Bαγγέλης Θεοδωράκης
Από θύμα σε θύτης
Καθώς περνούσες από το ΑΠΘ εκείνη την ημέρα είδες φοιτητές να διαμαρτύρονται για την πανεπιστημιακή αστυνομία, δεκάδες αστυνομικοί γύρω τους. Δεν έδωσες πολύ σημασία, είχες να πας στην δουλειά, το απόγευμα είδες στις ειδήσεις την αστυνομική βία που βίωσαν οι φοιτητές, είδες τις προσαγωγές, τους καθηγητές που προσπαθούσαν να προστατέψουν τους μαθητές τους. Άκουσες τις φωνές τους, να παρακαλάνε να σταματήσουν… Έκλεισες την τηλεόραση είπες, ευτυχώς δεν ήμουν εγώ.
Χθες, πήγες μία βόλτα με την οικογένεια σου, αποφάσισες να καθίσεις για λίγο στη κεντρική πλατεία της Νέας Σμύρνης, αστυνομικοί σε πλησίασαν σου ζήτησαν τα στοιχεία για να σου γράψουν πρόστιμο. Διαμαρτυρήθηκες και οι αστυνομικοί απάντησαν με τον τρόπο που ξέρουν. Χθες ξυκολοκοπήθηκες με ένα πτυσσόμενο γκλοπ ενώ φίλοι σου και περαστικοί φώναζαν να σταματήσουν, εσύ ούρλιαζες ότι πονάς. Δεν σε άκουσαν, δεν τους ένοιαζε.
Σήμερα, όλοι βλέπουμε τις ειδήσεις, απορούμε, εκνευριζόμαστε και ένας φόβος υποβόσκει. Χθες μία οικογένεια που ξεκουράζονταν σε πλατεία, προχθές οι φοιτητές, μήπως αύριο θα είμαι εγώ; Μήπως αύριο σε κάποιο έλεγχο θα είμαι εγώ το θύμα; Σε λίγους μήνες η αστυνομική βία στην Ελλάδα έχει δείξει το πιο άσχημο πρόσωπο της στους πολίτες. Βλέπεις μπορεί να είσαι το θύμα αλλά θα σε παρουσιάσουν σαν θύτη και αυτοί θα πάρουν περισσότερη δύναμη, γλιτώνοντας τις επιπτώσεις.
*Εύα Καβάζη
Ποιος γεννά τη βία;
Παλαιότερα, θυμάμαι, κονταροχτυπιόμασταν με την αφέλεια και την ορμή του πρωτοετή για το αν μπορούμε ή όχι να λέμε ότι έχουμε χούντα, όταν συνέβαιναν έκτροπα σε έναν σημαντικό τομέα στον οποίο κρίνεται καθημερινά το επίπεδο της δημοκρατίας, για το αν είναι ή δεν είναι καταχρηστική η παρομοίωση. Ίσως τότε πράγματι να ήταν. Πλέον, όμως, από τότε που ανέλαβε αυτή η Κυβέρνηση και με πάτημα τα μέτρα κατά της πανδημίας έχουμε γίνει μάρτυρες περιστατικών αστυνομικής βίας, κρατικής αυθαιρεσίας, τόσων που κάποιοι καλοπροαίρετοι θα μπορούσαν να μπουν ότι γεμίζουμε τετράδιο.
Βλέπε συγκεντρώσεις, πλατείες, ΑΠΘ. Όμως, αν λάβουμε υπόψη τα αναχώματα, πολιτικά και θεσμικά που υπάρχουν(;) στη σημερινή έκφανση της Δημοκρατίας (;), που υποτίθεται έθεταν όριο στην αυθαιρεσία, και την αναλογία της βαρύτητας των φαινομένων σκληρής βίας της αστυνομίας, μπορούμε να κάνουμε λόγο για μια σοβαρή διολίσθηση προς ένα καθεστώς αστυνομοκρατίας, το οποίο δομείται με τις ευχές, τη στήριξη και τις εντολές τόσο του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, όσο και της ίδιας της Κυβέρνησης συνολικά.
Η εκτροπή αυτή, δε, αν συνδυαστεί και με την οργανωμένη όχι απλά συγκάλυψη, αλλά διαστρεβλωμένη προπαγανδιστική προβολή της ωμής και σκληρής βίας από τα ΜΜΕ με εντολοδόχους δημοσιογράφους, τότε μιλάμε για ένα ανελεύθερο καθεστώς. Πτυσσόμενα γκλοπς, πάνοπλες ομάδες αστυνομικών εναντίον απλών πολιτών μέρα μεσημέρι σε κεντρική πλατεία, που δεν δίστασαν να βαρέσουν στο κεφάλι και δεν συγκινήθηκαν καν από τη ύπαρξη κινητών τηλεφώνων που κατέγραφαν, σημαίνει ότι έχουν κάλυψη και εντολή να βαράνε στο ψαχνό. Πρέπει να σκεφτούμε αν όντως είμαστε οχυρωμένοι απέναντι στο Κράτος και αν το Κράτος τελικά είναι συνυφασμένο με την άσκηση της σκληρής βίας.
*Χρήστος Ωραιόπουλος
Πόσο μίσος χωράει σ’ αυτή τη χώρα;
Κυριακή απόγευμα, μπαίνω να κάνω την κλασική γύρα στα social media. Το μάτι μου παίρνει την είδηση της Νέας Σμύρνης ή μάλλον τις ειδήσεις μιας και παρατηρώ ότι είναι κάπως μπερδεμένα τα πράγματα στα sites. Στην αρχή κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι μια ομάδα ατόμων την «έπεσε» στην αστυνομία στην πλατεία της Νέας Σμύρνης και ακολούθησαν επεισόδια. Στη συνέχεια τα πράγματα άλλαξαν και η επίθεση έγινε από την αστυνομία σε πολίτες ΑΟΠΛΟΥΣ. Κάποια μέσα «κατέβασαν» τις αρχικές ειδήσεις ή προσπάθησαν να αλλάξουν τα γεγονότα. Αλλά αυτά τα ξέρετε, δεν έχει νόημα να επαναλαμβάνομαι.
Μετά από λίγο, ένας φίλος μου στέλνει το βίντεο που φαίνεται ξεκάθαρα ότι ένας νεαρός ξυλοκοπείται άγρια από αστυνομικούς κι ενώ φωνάζει «πονάω» αυτοί συνεχίζουν. Όσες φορές κι αν είδα το βίντεο αναρωτήθηκα το ίδιο πράγμα: «πως γίνεται ένας άνθρωπος να σε χτυπάει με τόσο μίσος;». Γιατί αυτό ήταν ξεκάθαρο μίσος! Νομίζω δεν έχω οργιστεί τόσο πολύ ξανά! Πίστευα ότι μετά τα γεγονότα του ΑΠΘ ότι και να έβλεπα δε θα με τάραζε τόσο…κι όμως.
Παρακολούθησα την οργή του κόσμου στα social media και πρώτη φορά θα πω ότι ελάχιστα ήταν τα υπερβολικά. Αν συνοψίζαμε όλα όσα αναρτήθηκαν, πιθανόν θα καταλήγαμε στο γεγονός πως η αστυνομική βία έχει ξεφύγει κατά πολύ και η μαζική αντίδραση του κόσμου δε θα αργήσει να έρθει! Σχεδόν κάθε μέρα μαθαίνουμε για ένα περιστατικό ξυλοδαρμού και βλέπουμε φωτογραφίες και βίντεο που μας αφήνουν άφωνους.
Είναι η ώρα οι αρμόδιοι να συνειδητοποιήσουν ότι αρκετοί στο αστυνομικό σώμα δεν είναι κατάλληλοι για να βρίσκονται εκεί μέσα. Γνωρίζω πως γίνονται κάποιες ψυχολογικές αξιολογήσεις ανά διαστήματα, όμως φαίνεται να μην είναι αρκετές. Η αστυνομία σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να είναι ο φόβος και ο τρόμος των πολιτών! Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν είναι όλοι έτσι στο σώμα. Αν θέλετε υπάρχουν οι μπάτσοι, αλλά υπάρχουν και οι αστυνομικοί που κάνουν λαμπρή δουλειά!
*Βιβή Κοτσαπουϊκίδου
Ο επίλογος της Δευτέρας: Περίεργο, με τόσο ξύλο και να μην πέφτουν τα κρούσματα
Αρκεί ένας καφές στην πλατεία για να φας ξύλο;
Είναι πια γεγονός πως όταν συναντάμε αστυνομία, αλλάζουμε δρόμο. Δεν θυμάμαι, αν το έκανα από πάντα ή αν όλο αυτό ξεκίνησε από τότε που δεν μπορώ να κυκλοφορήσω χωρίς να έχω πρώτα ειδοποιήσει. Είναι σαν τα σημειώματα που αφήναμε παλιά στο ψυγείο, αν είχαμε κάνει κάποια σκανταλιά. Πλέον μάθαμε να ζούμε με SMS και περιορισμούς. Το αστείο είναι πως ενώ πάντα είμαι νόμιμος, στρίβω σε στενά, αν τυχόν δω κάποιο περιπολικό. Εχθές, όμως, κατάλαβα πως δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι παράνομο, για να σου γράψουν πρόστιμο. Αρκεί απλώς να κάθεσαι στο πάρκο ή στη πλατεία της γειτονιάς σου μαζί με την οικογένεια σου για να σε δείρουν κιόλας.
Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς έγινε μέρα μεσημέρι στη Νέα Σμύρνη. Στην πρόφαση ενός τυπικού ελέγχου, «κρύφτηκε» το ξέσπασμα αστυνομικής βίας, που όλοι παρακολουθήσαμε με ανοιχτό το στόμα.
Φυσικά αν οι περαστικοί δεν βιντεοσκοπούσαν τα όσα έγιναν, τα ΜΜΕ θα έμεναν στο «Επίθεση 30 ατόμων κατά αστυνομικών στη Νέα Σμύρνη». Όμως όταν το βίντεο άρχισε να κάνει το γύρο του διαδικτύου τα πράγματα άλλαξαν και έγινε γνωστό – δεν μπορούσε και να κρυφτεί- ακριβώς το αντίθετο, ότι δηλαδή αστυνομικοί ξυλοφόρτωσαν έναν άοπλο. Και όσο και να φώναζε ο νεαρός πως πονάει, εκείνοι συνέχιζαν με μίσος να τον βαρούν με τα γκλομπ. Φυσικά λόγω αυτού του περαστικού δεν βάζω όλους τους αστυνομικούς στον ίδιο σάκο και δεν μου αρέσει αυτό να γίνεται σε κανένα επάγγελμα.
Αυτό το γεγονός έρχεται να προστεθεί σε μία λίστα από περιστατικά αστυνομικής βίας, που μας προκαλούν ανησυχίες για το πως θα είναι τα πράγματα όταν η καραντίνα τελειώσει και θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε κατάματα την κατάσταση.
*Νίκος Γκάγιας
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
