Από το υπόγειο των τραβεστί των παιδικών μου χρόνων στην οργή του Βορίδη
Είναι πραγματικά τραγικό να εξαρτάται η ζωή, η ευτυχία και το μέλλον ανθρώπων από το αν ο Βορίδης και ο Πλεύρης διαφωνούν με τις επιλογές τους.
Κεντρική εικόνα: Γιώργος Τσιτιρίδης
Όταν ήμουν παιδί, σε μια λαϊκή γειτονιά, στην κάτω Τούμπα, πίσω από το σπίτι μου, σε δυο υπόγεια, έμεναν δυο τρανς εκείνης της εποχής. Ο Λουκάς και ο Σάκης. Ωραίοι και πληθωρικοί τύποι, βγαλμένοι λες από ταινία του Αλμοδοβάρ. Περσόνες.
Ο ένας εκ των δύο είχε κομμωτήριο σε μια μονοκατοικία της γειτονιάς. Εκεί έφτιαχναν τα μαλλιά τους όλες οι γυναίκες. Βοηθοί ήταν gay αγόρια. Το χιούμορ ήταν προνόμιο για τους δυο τους. Έπαιρνε και έδινε. Αυτοσαρκάζονταν διαρκώς και σάρκαζαν τους πάντες. Ήταν μέρος της ζωής της γειτονιάς και κυρίως αποδεκτοί. Κομμάτι της. Ενσωματωμένοι. Ακόμα και τα πειράγματα ήταν αθώα. Δεν περιείχαν προσβολή, βία, ακρότητες.
Η εικόνα των σπιτιών τους, που δυστυχώς ήταν υπόγεια, μια ξεκάθαρη εννοείται ένδειξη κοινωνικού αποκλεισμού, ήταν μια εικόνα οικία σε όλους μας. Νοικοκυρεμένη, καθαρή, τίμια. Στα ίδια υπόγεια μένουν σήμερα οι πιο φτωχοί άνθρωποι που αδυνατούν να έχουν μια αξιοπρεπή στέγη. Άλλου τύπου αποκλεισμός.
Στα σπίτια τους μπαινόβγαινε πολύς κόσμος. Οι κατά καιρούς σύντροφοι τους και άλλα άτομα της τότε πρώιμης ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Ποτέ κανείς δεν διανοήθηκε στη γειτονιά να ασχοληθεί με τις ζωές τους παρεμβαίνοντας.
Την ίδια στιγμή η καθηγήτρια των μαθηματικών μου στο γυμνάσιο, μέρος παραθρησκευτικής οργάνωσης, με υποχρέωνε να διακινώ στους συμμαθητές μου το περιοδικό ”Προς την Νίκη”. Χριστιανικό περιοδικό της εποχής, στο οποίο διάβασα για πρώτη φορά τη λέξη ”αρσενοκοίτες” και το ότι η έκτρωση είναι έγκλημα…
Η ύλη του περιοδικού εκείνου ζωντανεύει ξανά στα social, σήμερα.
Στη διάρκεια αυτών των 40 χρόνων η Ελλάδα προχώρησε. Με τις πρωτοβουλίες του Ανδρέα Παπανδρέου να εντάξει μια σειρά από νόμους που άλλαξαν την αραχνιασμένη κοινωνική πραγματικότητα, θέτοντας σοβαρά θέματα ισότητας, τους κοινωνικούς αγώνες των κινημάτων, το σύμφωνο συμβίωσης του ΣΥΡΙΖΑ, τα Pride, το νερό κύλησε.
Ξαφνικά αυτό το χειμώνα και ενώ πιστεύαμε ότι τα πράγματα είχαν μπει θεωρητικά σε μια σειρά ανοίγει πάλι μια κουβέντα που βγάζει από το ντουλάπι τους αρχανιασμένους σκελετούς.
Η ανεκτικότητα και η συν-περίληψη μπήκε στην ατζέντα. Όμως ξαφνικά κάτι φρενάρει.
Συγκρίνοντας το τότε με το τώρα αισθάνομαι ναυτία. Η αποδοχή, δίνει τη θέση της, 40 χρόνια μετά, στη συντηριτικοποίηση. Σε μια τρομακτική ηθικολογία με ελαστικές όμως και κατά περίπτωση αρχές. Που την ίδια ώρα που δεν ανέχεται την αγάπη των ανθρώπων του ίδιου φύλου, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης τους, της επιλογής να κάνουν οικογένεια και να δώσουν στοργή και νοιάξιμο στα παιδιά που θα κάνουν. Κάθε τύπου κήνσορες είναι έτοιμοι να ορίσουν το ”μέχρι που”, το ”πώς” θεωρούν ότι μπορεί ο διπλανός τους να ζήσει.
Την ίδια ώρα που επίλεκτα μέλη αυτού του συντηρητικού όχλου καθημερινά μπορεί πίσω από τις πόρτες τους να κάνουν τέρατα.
Η φρίκη μιας παγκόσμιας κοινωνίας που αμφισβητεί κατοχυρωμένα δικαιώματα και θέτει εν αμφιβόλω κατακτήσεις ενός αιώνα. Από τις αμβλώσεις μέχρι το δικαίωμα ανθρώπων του ίδιου φύλου να ζήσουν μαζί αγαπημένοι και να φτιάξουν μια οικογένεια.
Γυρίζουμε ολοταχώς πίσω. Μια κοινωνία φοβική, η δυτική κοινωνία, παρασυρμένη από την αβεβαιότητα του μέλλοντος και από τις ιαχές λαϊκιστών και ακροδεξιών πολιτικών θυσιάζει τα κεκτημένα κοινωνικών αγώνων και αρχίζει το ανελέητο κυνηγητό ανθρώπων. Άνθρωποι στα social προκρίνουν την αυτοδικία, αφού η δικαιοσύνη μοιάζει αδύναμη να αποδώσει δικαιοσύνη, καίει λεκτικά μάγισσες (πρόσφυγες, κατατρεγμένους, Εβραίους, Μουσουλμάνους, τσιγγάνους κ.α.), απειλεί στο όνομα θρησκειών όποιον δεν είναι σαν εκείνους, ετοιμάζεται για το μεγάλο Πόλεμο. Στο βάθος οι σκοτεινές σελίδες της Ιστορίας φωτίζονται θεαματικά. Με πρωταγωνιστές το Μπέο, τον Οικονομόπουλο και τον Αντώνη Σαμαρά.
Είναι πραγματικά τραγικό να εξαρτάται η ζωή, η ευτυχία και το μέλλον ανθρώπων από το αν ο Βορίδης, ο Πλεύρης και ένα μάτσο συντηρητικά θλιβερά όντα που η μόνη τους προσφορά στην ελληνική πολιτική ζωή είναι τα παραληρήματα τους κατά όσων διαφέρουν, διαφωνούν με τις επιλογές τους. Είναι αδιανόητο το 2024 να καθορίζει την ατζέντα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ένας εσμός που δεν καταφέραμε να ξηλώσουμε ποτέ από την ελληνική κοινωνία και έλκει την καταγωγή του από τη δικτατορία του Μεταξά και του Γεωργίου Παπαδόπουλου.
