Ας μιλήσουμε ανοιχτά για τις διατροφικές μας διαταραχές

Νέα αρχή, άλλη μία Δευτέρα που είπες “θα σταματήσω ή θα αρχίσω να τρώω”, άλλη μία Δευτέρα που τα παράτησες στα μισά. Ήταν ακόμη μία αρχή που όλα πήγανε κατά διαόλου, ήταν ακόμη μία αρχή που τα έβαλες με τον εαυτό σου, απογοητεύτηκες, έκλαψες φώναξες. Ήταν ακόμη μία μάχη που έχασες.

Υπάρχουν πολλές μορφές εθισμού, ανάμεσα σε εκείνες είναι και το φαγητό και είναι ένας εθισμός ο οποίος δεν νικιέται εύκολα, θέλει κόπο, τις πρώτες φορές πάντα κατρακυλάς, μέχρι να φωνάξεις ένα “ΦΤΑΝΕΙ ΩΣ ΕΔΩ.”

Θα ξεκαθαρίσω όμως κάτι, το σώμα σου δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επηρεάζεται από τα πρότυπα ομορφιάς και ούτε να αλλάζει εξαιτίας τους, αν εσύ είσαι εντάξει με τον εαυτό σου και αυτό που αντικρίζεις κάθε πρωί στον καθρέφτη, το κείμενο αυτό δεν σε αφορά, αν από την άλλη οι προσπάθειες σου έχουν αποτύχει πρέπει να διαβάσεις αυτά που έχουμε να σου πούμε.

Ναταλία Κολοκοτρώνη, Διατροφολόγος

Θυμάμαι τον εαυτό μου κάθε χρόνο τέτοιες μέρες να βάζει σαν πρώτο στόχο της χρόνιας την απώλεια βάρους. Το επάγγελμα μου ήταν πάντα το κίνητρο για να διατηρώ σταθερό το βάρος μου και το κατάφερνα μιας και χρειαζόμουν πολύ συχνά μια αυστηρή δίαιτα! Έτσι κι αλλιώς πάντα ήμουν μια πολύ καλή αδυνατίστρια. Έτσι λοιπόν με περίσσεια άγχους ξεκινούσε η χρονιά πάντα με μια δίαιτα πιθανότατα στέρησης να μπορέσω γρήγορα γρήγορα να ξαναβρώ τη φόρμα μου.

Τα κακά νέα ήταν ότι κάθε χρόνο αυτή η δίαιτα κρατούσε 4-5 εβδομάδες και με σιγουριά μπορώ να σας πω ότι ήταν μια βασανιστική διαδικασία γι αυτό και παρατούσα την κάθε προσπάθεια μέχρι να έρθει η επόμενη και η επόμενη και αυτό με οδήγησε μια μέρα σε μια διατροφική διαταραχή με την οποία γίναμε πάρα πολύ καλές φίλες και ζήσαμε μαζί τουλάχιστον δύο χρόνια. Να πω ότι σε αυτό συνέβαλαν και οι δύο εγκυμοσύνες μιας και έβαλα άλλες προτεραιότητες στη ζωή μου και η καραντίνες φυσικά που άλλαξαν τις διατροφικές συνήθειες όλων μας.

Τη διατροφική μου διαταραχή επιστημονικά την λένε αδηφαγική διαταραχή εγώ όμως την είχα ονομάσει θηρίο! Κάθε απόγευμα λοιπόν ξυπνούσε το θηρίο μέσα μου ακόμη και αν η μέρα μου είχε πάει φαινομενικά καλά από το απόγευμα μέχρι το βράδυ μπορούσα να καταναλώσω μια πληθώρα θερμίδων δεν με ενδιέφερε τι θα περιείχαν ούτε και οι συνδυασμοί έτρωγα ακατάπαυστα μέχρι να νιώσω τον πόνο στην κοιλιά μου, να μην μπορώ άλλο! Ότι με προβλημάτιζε και δεν μπορούσα να το μοιραστώ το έτρωγα.

Το θηρίο λοιπόν ξυπνούσε μέσα μου με έκανε να τρώω πιο γρήγορα από το συνηθισμένο, να καταπίνω την τροφή χωρίς να τη μασάω να ανοίγω με εμμονή τα ντουλάπια και να μπορώ να φάω ένα κιλό αμύγδαλα, ένα κουτί παξιμάδια και ένα κουτί δημητριακά πρωινού ταυτόχρονα. Φυσικά ποτέ το θηρίο δεν έμενε ευχαριστημένο αν δεν τελείωνε το γεύμα του με ένα κακής ποιότητας delivery. Σήμερα στα μάτια μου μοιάζει αδιανόητο πως το σκότωσα μέσα μου. Πώς δεν υπάρχει πια και ζω μια ευτυχισμένη ζωή. Φυσικά το ταξίδι ήταν μεγάλο, να κάπως σαν να ανεβαίνεις ένα βουνό μα όμως αν δεν σταματήσεις πότε θα ανέβεις στην κορυφή. Μην το ξεχάσετε ποτέ αυτό.

Μια μέρα λοιπόν δεν θυμάμαι πως ακριβώς έγινε αλλά μου γύρισε το μυαλό!  Κατάλαβα ότι αυτή η καλή μου φίλη ήταν τοξική, με έβλαπτε έκανε το φαγητό για μένα μια κακή εμπειρία!

Το στομάχι μου πονούσε καθημερινά, το έντερο μου υπολειτουργούσε η διάθεση μου χαλούσε κάθε φορά που η μέρα μου ξεκινούσε με ένα ζύγισμα η κοιταζόμουν στον καθρέφτη και η καλή μου φίλη είχε αποφασίσει να μου χαλάσει τόσο την σωματική μου όσο και την ψυχική μου υγεία.

Μου πήρε λίγο καιρό να γίνει το κλικ στο κεφάλι μου να σταματήσω να ασχολούμαι με τα κιλά και την εμφάνιση και να φτιάχνω θρεπτικά γεύματα για μένα αναγνωρίζοντας την πραγματική μου ανάγκη για φαγητό.

Έκλεισα τα μάτια, παράτησα τη ζυγαριά στην άκρη και για ένα χρόνο φρόντισα συστηματικά τον εαυτό μου μέχρι που αυτό μου έγινε τρόπος ζωής! Βρήκα τρόπους να ξεπεράσω όλες τις υποτροπές και να συνεχίζω να φροντίζω τον εαυτό μου. Έτσι από μια πολύ καλή αδυνατίστρια έγινα μια πολύ καλή διατροφολόγος γιατί μπορώ να βοηθάω σε βάθος τους ανθρώπους που ζητούν τη βοήθεια μου. Μοιράζομαι με χαρά όλα τα βήματα για να χτίσουν μια υγιή σχέση με το φαγητό και να πετύχουν το βάρος που επιθυμούν. ‘Αλλωστε όπως είπε και ένας καθηγητής μου κάποια στιγμή αυτοί που θεραπεύουν τον εαυτό τους γίνονται οι καλύτεροι θεραπευτές.

Κάπου εδώ ερχόμαστε στο σήμερα μετά τις γιορτές και εγώ δεν χρειάζομαι πια δίαιτα και νιώθω σίγουρη ότι δεν θα ξαναχρειαστεί. Νομίζω ότι αυτό που με εξιτάρει περισσότερο από όλο αυτό το ταξίδι είναι αυτό το αίσθημα. Απόλαυσα όλα τα εδέσματα των γιορτών πέρασα καλά με τους φίλους μου ήπιαμε, φάγαμε και μοιραστήκαμε γεμάτα τραπέζια με την οικογένειά μου.

Αυτό που έλειπε αυτή τη χρονιά ήταν οι τύψεις και το αίσθημα δίαιτας μετά τις γιορτές α και καμία αποτοξίνωση, από αυτές που σίγουρα δεν δουλεύουν, που την είχα στανταράκι για το καλό της νέας χρονιάς. Να έχετε μια υπέροχη χρονιά. Να φροντίσετε εσάς και μέσα από τη δική σας προσπάθεια και όλους αυτούς που αγαπάτε .

Αν έχετε παιδάκια δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο δώρο από να τους διδάξετε καλές διατροφικές συνήθειες για να μην υποφέρουν από δίαιτες στην ενήλικη ζωή τους και αν ανησυχείτε για την υγεία των αγαπημένων σας να σας πω ότι η κακή διατροφή που δεν σημαίνει αναγκαστικά υπερβάλλον βάρος αλλά και μια ελλιπή σε θρεπτικά συστατικά διατροφή  είναι αρχή της κάθε ασθένειας είτε αυτή λέγεται χρόνια, είτε αυτοάνοσο νόσημα είτε οτιδήποτε άλλο.

Οι διατροφικές διαταραχές είναι για μένα μάστιγα της εποχής έχω δει κορίτσια και αγόρια να εγκλωβίζονται σε υγιή σώματα και να τα αρρωσταίνουν. Έχω δει γυναίκες και άντρες να έχουν μια αρρωστημένη σχέση με το φαγητό, αρρωσταίνοντας ταυτόχρονα το σώμα τους και καταδικάζοντας άθελά τους τα παιδιά τους στο ίδιο μονοπάτι. Ζητήστε τη βοήθεια μας ακόμη και να δεν έχετε πρόβλημα βάρους το αίσθημα του να νιώθετε ότι κάνετε ότι περνάει από το χέρι σας για την υγεία σας και τρέφεστε σωστά είναι το παν.

Μυρτώ Τούλα

Έχω μιλήσει αρκετές φορές σε άρθρα γνώμης μου για τα κιλά και πάντα ήθελα να γράψω την δική μου ιστορία με το φαγητό, ειδικότερα την στιγμή που κατάλαβα πως είναι μία σχέση εθισμού αυτή που είχα χτίσει μαζί του. Στην δική μου περίπτωση όλα ξεκίνησαν με τις απαγορεύσεις που μετέπειτα έγιναν κρυφά γεύματα, “δεν βάζουμε πατατάκια στο σπίτι”, πηγαίναμε στην γιαγιά τρώγαμε κρυφά πατατάκια, “δεν τρώμε πολλά γλυκά” πηγαίναμε στην γιαγιά τρώγαμε πολλά γλυκά. Μέχρι την πρώτη Λυκείου η αλήθεια είναι πως λόγω μπαλέτου είχα ένα ιδανικό σώμα.

Ο μεταβολισμός μου λειτουργούσε περίφημα, έτρωγα πολύ και δεν έπαιρνα γραμμάριο. Μέχρι που μία μέρα βγήκα βόλτα με τις φίλες μου και συναντήσαμε κάποιες κοπέλες από τα διπλανά σχολεία, η μία από αυτές μόλις με είδε με το σορτσάκι μου και σχολίασε τα μπούτια μου, τα οποία πράγματι μέχρι σήμερα έχουν κυτταρίτιδα -και ναι είναι οκ να έχεις κυτταρίτιδα όπως και να είσαι- εκείνη την στιγμή το μόνο που θυμάμαι είναι εμένα βουρκωμένη να σκέφτομαι: πρέπει να χάσω κιλά για να μην αηδιάζουν οι άλλοι μαζί μου.

Έτσι ξεκίνησα μία δίαιτα για δέκα ημέρες, η οποία και ήταν καταστροφική, πολύ νερό, λαχανικά και σούπες σε κουτιά έτοιμες. Φυσικά και δεν δούλεψε είχα ήδη μπλοκάρει τον οργανισμό μου και κάπως έτσι μετά από αυτές τις δέκα μέρες μπήκαν στην ζωή μου τα υπερφαγικά επεισόδια.

Η δικαιολογία που χρησιμοποιούσα τότε μετά από κάθε γεύμα το οποίο είχε ταχύτητα 30 δευτερολέπτων και συχνότητα ενός τετάρτου, ήταν το διάβασμα, βάδιζα στην τρίτη λυκείου οπότε και έπρεπε κάπως να καταπολεμήσω το άγχος μου. Κάπου εκεί και στα πρώτα πέντε κιλά που πήρα σταμάτησα μερικά μαθήματα χορού, πήγαινα στο φροντιστήριο και το μόνο που με ενδιέφερε μετά ήταν το τί θα φάω μόλις γυρίσω σπίτι. Ξεκινούσα με κρουασανάκια, ακολουθούσε ο γύρος και για κλείσιμο μία γλυκιά κρέπα, όλα αυτά το βράδυ διότι την υπόλοιπη ημέρα το πρωί μπορεί να έτρωγα μπουγάτσα και κουλούρι και το μεσημέρι δυο με τρία πιάτα φαγητό. Τα υπερφαγικά διήρκησαν περίπου 2 χρόνια, έτρωγα πονούσε η κοιλιά μου και κοιμόμουν για να ξεχάσω τον πόνο, αισθανόμουν βαριά διαρκώς, τελειώνοντας τις πανελλήνιες πήρα μαζί μου και 82 κιλά σε σώμα ύψους 1.56. Μέχρι τότε ομολογουμένως δεν με ενδιέφερε, αισθανόμουν καλά μου άρεσε πολύ αυτό που έβλεπα στον καθρέφτη, νούμερο παντελονιού 42 και μπλούζα xl, αλλά ήμουν αυτή και με λάτρευα.

Μέχρι που μία μέρα δοκίμασα το καινούριο μου μαγιό και μία δυνατή μπουνιά καρφώθηκε στο στομάχι μου, και έφτασε στο μυαλό μου με εικόνες του παρελθόντος. Κοιτούσα τα μπούτια μου και τα γρατζουνούσα, έβαζα μεϊκ πάνω τους για να καλύπτω την κυτταρίτιδα, αισθάνθηκα ακριβώς όπως τότε με εκείνη την κοπέλα που σχολίασε την κυτταρίτιδα μου. Και φυσικά η λύση ήταν το γνωστό σε όλους όσους περνούν διατροφικές διαταραχές “δεν τρώω τίποτα” και πράγματι, για περίπου έναν μήνα έτρωγα μόνο σαλάτες και λαχανικά. Δούλεψε έχασα 10 κιλά, άγγιξα τα 70, μου φαινόταν απίστευτο, μέχρι που άρχισα να κάνω εμετό στο πρώτο μου πιο ολοκληρωμένο γεύμα, κάπου εκεί βγήκαν τα πρώτα προβλήματα υγείας που η ίδια είχα δημιουργήσει στον εαυτό μου.

Παρέμενα άρρωστη και εξαρτημένη από το φαγητό, ψυχολογικά ράκος, ανίκανη, πεπεισμένη πως όλη μου την ζωή θα πέφτω στην λούπα αυτής της κατάστασης. Ζήτησα βοήθεια, από λάθος άνθρωπο, ελλειμματικές διατροφές, υδατάνθρακες κομμένοι για ένα εξάμηνο αλλά η ζυγαριά έφτασε στο 59, με εμένα και την φερριτίνη μου να είμαστε στο 2 με χαμηλότερο όριο το 13. Παύση διατροφής, μετά τις εξετάσεις αίματος, ακολουθεί η καραντίνα. Αλλά έχω ήδη καταλάβει τί πήγαινε λάθος τόσα χρόνια αποτέλεσμα αυτού να παίρνω μονάχα 4 κιλά και φυσικά αγκαλιά την ζυγαριά καθημερινά μην τυχόν και τα 4 γίνουν 10. Ναι, είναι αλήθεια, με αυτόν τον φόβο ζω μέχρι σήμερα, και κάθε φορά που πλησιάζω την ζυγαριά στέλνω στη Ναταλία απελπισμένη και εκείνη βρίσκει κάτι να μου πει για να ηρεμήσω.

Σήμερα θέλω να σου πω πως ζυγίζω 56 κιλά αλλά δεν κοιτάω το νούμερο πια, γιατί είναι απλώς ένα νούμερο. Ζήτησα βοήθεια από τον κατάλληλο άνθρωπο και μου έμαθε πως το φαγητό είναι μία απόλαυση, μου είπε πως αν θέλω να φάω απ’ έξω θα φάω, με τράβηξε μακριά από τα βάζα με τα σοκολατάκια αφού στην πραγματικότητα δεν τα είχα ανάγκη. Σήμερα εγώ, η κυτταρίτιδα μου και το φαγητό έχουμε μία σχέση αγάπης, την οποία και πίστευα πως ποτέ δεν θα βρω πως πάντα ο εθισμός θα με κυνηγάει. Σήμερα ξέρω πως η υπερφαγικότητα δεν θα μου δώσει λύση σε όλα μου τα προβλήματα, σήμερα με αγαπάω πιο πολύ από ποτέ.

Αυτό είναι που θέλω να σου πω, στα σχόλια που σου λένε, “διατροφή και βλακείες φάε”, θυμήσου γιατί ξεκίνησες, στους άλλους που φωνάζουν “μην φας άλλο θα σκάσεις”, θυμήσου αν αγαπάς τον εαυτό σου κάθε πρωί, σε μερικούς που σχολιάζουν “αδύνατη είσαι φάε κάτι”, θυμήσου τί μάχη δίνεις κάθε μέρα για ένα γεύμα.  Ναι! Είναι διατροφική διαταραχή ας την πούμε με το όνομα της αλλά μπορείς να την νικήσεις και σίγουρα μην πάρεις το μονόδρομο των ακραιοτήτων θα σε οδηγήσουν στο ίδιο αποτέλεσμα, ζήτα βοήθεια δεν είσαι ο μόνος που το έκανε.

Ε. Σ.

Η διατροφική μου διαταραχή μου χτύπησε την πόρτα στην Δευτέρα Γυμνασίου, πάνω στην εφηβεία και για μένα αυτή είναι και η πιο ευαίσθητη ηλικία. Ήμουν πραγματικά υπερβολικά αδύνατη, απλά λόγω κατασκευής σώματος είχα μεγάλα μπούτια, θυμάμαι πως ένας συμμαθητής μου όταν παίζαμε βόλεϊ με είχε πει χοντρή και εκεί ναι ξεκίνησαν όλα, βασικά ξεκίνησε η αλυσίδα του “δεν τρώω τίποτα.” Αξίζει να σας πω πως ήμουν 1.60 και 50 κιλά, φυσικά και ο μεταβολισμός μου δούλευε άψογα καθώς ήμουν ένα μικρό, υγειές και φυσιολογικό κορίτσι σαν όλα τα άλλα της ηλικίας μου. Έτσι για περίπου 3 εβδομάδες σταμάτησα να τρώω, το μόνο που θυμάμαι είναι εμένα να πίνω πολύ νερό με βιταμίνες.

Οι φίλοι μου άρχισαν να μου λένε πως έχω αδυνατίσει και αυτό με πόρωνε διαρκώς, μου άρεσε που ήμουν αδύνατη, με ερέθιζε. Και έτσι έφτασα τα 39 κιλά, βγαίναμε για φαγητό έτρωγα τα πάντα και γυρνούσα σπίτι και τα έβγαζα όλα, αυτό ήμουν.

Το μόνο που θυμάμαι είναι η λιποθυμία. Η αλήθεια είναι πως η κολλητή και η μητέρα μου είχαν καταλάβει και είχαν κάνει πολλές προσπάθειες για να με τραβήξουν από αυτόν τον δρόμο που είχα πάρει αλλά ήταν ήδη πολύ αργά. Η ανορεξία οριακά με τράβηξε στα σκοτάδια της και ευτυχώς μία λιποθυμία ήταν αρκετή για να χτυπήσει μέσα μου ο κώδωνας του κινδύνου και να τσιρίξει το σώμα μου “ΣΤΑΜΑΤΑ ΜΕ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙΣ.” Δεν θα μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες, σίγουρα δεν σας αφορούν και θα σας κάνουν να αισθανθείτε άβολα.

Το μόνο που θέλω ανοιχτά να πω είναι πως μέχρι σήμερα έχω μία τεράστια ανασφάλεια με το βάρος μου την οποία κάθε μέρα χρειάζεται αγώνας για να την καταβάλλω αλλά τα καταφέρνω. Είμαι υγιής και δεν ακούω οποιονδήποτε επεμβαίνει στο σώμα μου με κάθε  τρόπο, διότι ναι πάντοτε θα υπάρχουν πολλοί γελοίοι τύποι ακόμη και μέσα στην οικογένεια σου. Αν ανήκετε στην κατηγορία την δική μου, μάλλον δεν θα μπορείτε να φάτε ούτε ένα γεύμα και αν τρώτε, θα τρέχετε στην τουαλέτα για να το βγάλετε, και μετά το στομάχι σας θα σας διπλώνει στα δύο στο κρεβάτι. Αυτή την κατάσταση μέχρι σήμερα δεν την έχω ξεπεράσει, περνά διαρκώς από το μυαλό μου και με ανατριχιάζει. Ζητήστε βοήθεια, μπορείτε.

**Τρέξαμε ένα poll στο Instagram, σχετικά με τις διατροφικές διαταραχές, στην πρώτη ερώτηση: “Ανησυχείτε για το αν έχετε παχύνει”, απάντησαν 100 άτομα, το 65% επέλεξε την απάντηση “Διαρκώς-Συχνά”, ενώ το 35% επέλεξε το “Σπάνια-Ποτέ”.

Στην δεύτερη ερώτηση αναφερθήκαμε στις ενοχές μετά το junk food, συγκεκριμένα ρωτήσαμε αν οι συμμετέχοντες του ερωτηματολογίου έχουν ενοχές μετά την κατανάλωση περισσότερης τροφής ή ανθυγιεινού φαγητού, το 56% επέλεξε την απάντηση που έγραφε “ναι” το 44% επέλεξε το “όχι”.

Ρωτήσαμε επίσης, αν οι συμμετέχοντες έχουν παρατήσει μία διατροφή επειδή πίστεψαν πως δεν θα τα καταφέρουν, το 52% επέλεξε το κουμπί που έγραφε “ναι” ενώ το 48% το κουμπί που έγραφε “όχι”.

Σχετικά με την ψυχολογική κατάσταση και την σχέση που έχουμε με το φαγητό παραθέσαμε το εξής ερώτημα: “Kαταναλώνεις μεγάλες ποσότητες φαγητού όταν είσαι σε κακή ψυχολογική κατάσταση;” To 50% απάντησε ναι το άλλο 50% απάντησε αρνητικά.

Εκείνη η ερώτηση που προκαλεί το ενδιαφέρον συσχετίζεται με τις ακραίες δίαιτες, συγκεκριμένα ρωτήσαμε αν οι συμμετέχοντες έχουν ακολουθήσει ακραίες δίαιτες για να χάσουν κιλά το 40% επέλεξε το “ναι” το 60% το “όχι”.

Η τελευταία ερώτηση αφορούσε τα σχόλια που κάνουμε για το σώμα του άλλου, συγκεκριμένα ρωτήσαμε “εάν έχεις σχολιάσει αρνητικά ποτέ το σώμα του άλλου”, το 60% επέλεξε το “ναι” το 42% επέλεξε το όχι. Σε αυτή την ερώτηση θα σταθώ λίγο παραπάνω, βάσει των παραπάνω δυο αφηγήσεων ένα αρνητικό σχόλιο δικό σου μπορεί να οδηγήσει τον απέναντι σε μία διατροφική διαταραχή, ένα αρνητικό σχόλιο δικό σου μπορεί να κρύβει μέσα του μία δική σου διατροφική διαταραχή, ένα αρνητικό σχόλιο που αφορά το σώμα του άλλου μπορεί να είναι η αφορμή για μία ενδεχόμενη και μη θελημένη αυτοκτονία.

Από την αντίπερα όχθη, βάσει ερευνών είναι απαγορευτικό να κάνεις ακόμη και θετικά σχόλια σε κάποιον που γνωρίζεις την διατροφική του κατάσταση, εκτός και αν σου ζητήσει την επιβεβαίωση. Ευρύτερα τα σχόλια βλάπτουν σοβαρά την ψυχολογική κατάσταση του ανθρώπου που προσπαθεί να χάσει ή να βάλει βάρος γι αυτό είναι προτιμότερο να κρατάμε τις σκέψεις μας για τους άλλους μέσα μας και να μην τις εκφράζουμε.

Το φαγητό είναι δυνατόν να αποτελέσει μορφή εθισμού και εμμονής, οι άνθρωποι μπορεί να  αναπτύσσουν χημική εξάρτηση από συγκεκριμένα τρόφιμα, όπως λειτουργεί η εξάρτηση από το αλκοόλ ή τη νικοτίνη. Η κατανάλωση κάποιων τροφών ελευθερώνει ντοπαμίνη στον εγκέφαλο, δημιουργώντας θετικά συναισθήματα. Αυτή και άλλες χημικές ουσίες μπορούν επίσης να λειτουργήσουν ως ανακούφιση από τη συναισθηματική δυσφορία.

Οι πλούσιες τροφές σε ζάχαρη, λίπος, ή άμυλο  συνδέονται στενότερα με τον εθισμό στο φαγητό. Η Κλίμακα Διατροφικού Εθισμού του Yale δημιούργησε πριν μερικά χρόνια ένα ερωτηματολόγιο σχεδιασμένο για να βοηθήσει στη διάγνωση του προβλήματος. Σύμφωνα με τα όσα έχουν απαντήσει χιλιάδες άνθρωποι, οι πιο εθιστικές τροφές είναι:

• Τηγανητές πατάτες
• Γλυκά/μπισκότα
• Σοκολάτα
• Τσιπς και αλμυρά σνακ
• Άσπρο ψωμί
• Ζυμαρικά
• Παγωτό

Τα συμπτώματα μπορεί να είναι σωματικά, συναισθηματικά και κοινωνικά. Αυτά περιλαμβάνουν:

• Ψυχαναγκαστική επιθυμία για φαγητό.
• Διαρκής ενασχόληση με την απόκτηση και κατανάλωση τροφής, σε σημείο που να μονοπωλεί το ενδιαφέρον του ατόμου.
• Εξάρσεις υπερφαγίας, ή καταναγκαστική κατανάλωση φαγητού μέσα στην ημέρα.
• Επαναλαμβανόμενες προσπάθειες διακοπής της υπερφαγίας, ακολουθούμενες από υποτροπές.
• Απώλεια ελέγχου για την ποσότητα, την συχνότητα και του τόπου που τρώει το άτομο.
• Αρνητικές επιπτώσεις στην κοινωνική και οικογενειακή ζωή.
• Ανάγκη κατανάλωσης φαγητού σε στιγμές συναισθηματικής πίεσης.
• Κατανάλωση τροφής μέχρι το σημείο της σωματικής δυσφορίας.

Ο εθισμός με το φαγητό δημιουργεί στο άτομο συναισθήματα ντροπής, ενοχής, κατωτερότητας αλλά και μειωμένης αυτοεκτίμησης. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τις διατροφικές διαταραχές που μπλοκάρουν το στομάχι όπως η νευρική ανορεξία. 

Η θεραπεία είναι πάντα εξατομικευμένη και περιλαμβάνει τις συναισθηματικές, σωματικές και ψυχολογικές ανάγκες του ατόμου, προσαρμοσμένες στις ιδιαίτερες συνθήκες της ζωής του. Το σίγουρο βέβαια είναι πως τα άτομα του ευρύτερου του κύκλου, πρέπει να σωπαίνουν και να το παροτρύνουν με ευγενικό και ιδιαίτερα προσεκτικό τρόπο να ζητήσει βοήθεια.

Ας κοιτάξουμε λίγο τους εαυτούς μας και όχι τους γύρω και ας προσέξουμε τι κάνουμε σε αυτούς καθημερινά. Ελπίζω με τις αφηγήσεις μας να σας βοηθήσαμε.

4 γυναίκες ηρωίδες αφηγούνται τις κακοποιητικές τους σχέσεις