Χαίρε άγχος αμέτρητο

Το κακό είναι ότι το ρημάδι, υπάρχει παντού. Υποβόσκει στο ανθρώπινο μυαλό και βελάζει παράφωνα με κάθε ευκαιρία. Ότι βόσκει όμως, σύμφωνα με τις βασικές αρχές του πεπτικού συστήματος, χέζει κιόλας. Και όταν το λιβάδι είναι το κεφάλι μας, το τοπίο χλωμιάζει, ή μάλλον μαυρίζει επικίνδυνα. Ο βοσκός, που έχει πάει; Κάπου κρύβεται ή κοιμάται, και περιμένει να τον ανακαλύψουμε ή να τον ξυπνήσουμε.

Χρειάζεται το άγχος, σου λέει ο άλλος. Είναι κίνητρο για να προσπαθείς, για να μην επαναπαύεσαι γιατί όσο ζορίζεσαι παλεύεις, ενώ αν δεν ζοριστείς χλεμπονιάζεις και αποτυγχάνεις. Μπα; Έτσι σου ‘πανε να λες, κύριε Χ; Γύρισε την κλεψύδρα ανάποδα, και αυτές οι σκέψεις θα περάσουν στο άλλο κωλομέρι της αναθεωρημένες. Τα κίνητρα για να προσπαθήσεις για κάτι, πρέπει να τα θέτεις εσύ ο ίδιος, για να είναι αυθεντική η προσπάθεια και επιτεύξιμος ο στόχος. «Αν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις», λέει το ρητό, όχι «για να τα σκατώσεις». Και τα ρητά κάτι ξέρουν παραπάνω και λένε αυτά που λένε. Αυτός που θα συνωμοτήσει για το κουτί Γ, που περιέχει το Ζόνγκ, είναι μόνο ο ίδιος σου ο εαυτός.

Η αδυναμία αντιμετώπισης του άγχους έγκειται στο γεγονός ότι ενεργοποιείται από μόνο του, με τον αυτόματο πιλότο. Όταν δυσκολέψουν τα πράγματα, τσούπ, νάσου το μαύρο πρόβατο που κόβει τσάρκες στα λιβάδια. «‘Έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;» σου λέει, και εσύ απαντάς «γιατί όχι;». Γιατί έτσι! Έχει τρικυμία παρακάτω, και σε λίγο η ναυτία σου χτυπάει την πόρτα, αλλά εσύ δεν είσαι ναύτης. Μην αφήνεις το πρόβατο στο τιμόνι του σκάφους, δεν του πάει το ναυτικό καπελάκι και η πίπα. Έτσι όπως ξεσάλωσε, σε λίγο θα σου την προτείνει και αυτήν.

Αν χαλαρώσουμε λίγο, μπορούμε εύκολα να χαμπαριάσουμε ότι το άγχος δεν είναι δικαιολογημένη ανησυχία, αλλά αδικαιολόγητη. Αν ήταν δικαιολογημένη, θα το λέγαμε απλά ανησυχία. Δεν χρειάζεται να εφευρίσκουμε καινούριες λέξεις για τα ίδια νοήματα, τα λεξικά είναι ήδη αρκετά μεγάλα και βαριά. Το άγχος εμφανίζεται πάντα όταν δεν υπάρχει λόγος. Έχεις ξεσκιστεί στο διάβασμα για να δώσεις ένα μάθημα, ξέρεις τα πάντα καλύτερα και από τον καθηγητή (καλά, είναι και λίγο κοιμισμένος, δε λέω), αλλά μόλις πας να γράψεις, αγχώνεσαι και ξεχνάς τα πάντα. Γιατί, διάολε; Είναι σαν να πατάς alt+ctrl+delete στο μυαλό σου ακριβώς την στιγμή που έπρεπε να δουλεύει υπερωρίες, επειδή θεωρείς ότι την επόμενη στιγμή θα κολλήσει. Αν είσαι μάντης πες το μας, πες μας και τα νούμερα του τζόκερ και άντε γειά μας.

Όταν έχεις άγχος, δεν μπορείς να απολαύσεις τίποτα. Όταν ας πούμε έχεις άγχος και  δεν έχεις λεφτά, αγχώνεσαι για το πού θα τα βρεις και όταν δεν έχεις αγχώνεσαι για το πού θα τα ξοδέψεις, πως θα τα επενδύσεις, πώς θα τα πολλαπλασιάσεις ή πώς να μην σου τα φάνε. Μερικές φορές λοιπόν είναι καλύτερα όταν δεν έχεις κάτι, παρά όταν το έχεις, και δεν αναφέρομαι στα λεφτά. Όπως και να το κάνουμε, μερικά πράγματα είναι απλώς περιττά. Ένα από αυτά είναι και το άγχος. Είναι εντελώς άχρηστο και δεν βοηθάει σε τίποτα, αντίθετα κάνει τα πράγματα χειρότερα. Σαν τσατσάρα σε ντουλαπάκι μπάνιου φαλακρού, που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι γρατσουνιές στο κρανίο.

Και όχι, το αντίθετο του δεν είναι η αναισθησία. Είναι η ψυχραιμία και η δυνατότητα επιλογής μεταξύ φρικαρίσματος και αποτελεσματικότητας. Άσχετα από το αν χρειάζεται να μετρήσεις μέχρι το 10 , το 100 η το 100.000 μέχρι να σου φύγει την επόμενη φορά που θα το δεις να έρχεται, αξίζει να το δοκιμάσεις. Μέτρα προβατάκια όχι για να κοιμηθείς αλλά για να ξυπνήσεις, μην τα αφήνεις να αλωνίζουν δεξιά και αριστερά, και θα δεις ότι θα αρχίσει να μειώνεται και ο αριθμός τους, και η διάθεσή τους να ξαναέρθουν. Θα ψάξουν να βρουν άλλο λιβάδι, που ο φράχτης του κάπου θα έχει μια τρύπα.