Βαγγέλης Δόνιος

Απο το 1981 που έκλαψα στο μαιευτήριο και πήρα το οξυγόνο μου για πρώτη φορά, μέχρι που έγινα 3 ετών, δεν έβγαζα λέξη. Η μάνα μου με παινεύει με καθε ευκαιρία γι αυτό σε φιλικές συναθροίσεις, οχι επειδη άργησα τόσο να μιλήσω, αλλά επειδή η πρώτη λέξη που ξεστόμισα ήταν "κα-ρα-βια". Κι όλοι σκέφτηκαν πως έδινα μεγάλη σημασία στις λέξεις, για να μην πω μαμά,μπαμπά, βαβά ή χαλβά, αλλα να περιμένω την κατάλληλη τρισύλλαβη. Εντάξει, στην Μυτιλήνη όλο καραράβια έβλεπε ο μικρός Βαγγέλης. Μετά, έμαθα να μιλάω και να λέω και την προσευχή μου απευθυνόμενος στον σταυρό που κρεμόταν πάντα πάνω απο το κρεββάτι μου, κι ήρθε ενα βράδυ που την ώρα που γονατιστός ετοιμαζόμουν να τελειώσω με την συνηθισμένη φράση "καληνύχτα Χριστούλη μου", ο σταυρός έπεσε, κι εγω απτόητος συνέχισα "καληνύχτα καρφάκι μου". Κι όλοι καταλαβαν πως εχω και φαντασία και χιούμορ. Για τα επόμενα χρόνια, ενώ μεταξύ άλλων πήγα δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, πήρα Proficiency και πτυχίο διοίκησης επιχειρήσεων και φόρεσα τα χακί για ένα χρόνο, οι άλλοι δεν καταλάβαιναν τίποτα σχεδόν, αλλά εγώ καταλάβαινα πολλά. Η παιδική μου ηλικία ήταν απίθανα όμορφη, κι αξίζει να αναφέρω οτι ολα τα καλοκαίρια μου περίπου μέχρι τα 16 τα πέρασα βουτώντας στην θάλασσα τα μεσημέρια και βγαίνοντας για να φάω στην ταβέρνα του παππού και της γιαγιας ότι φαγητό τραβούσε η παιδική μου όρεξη. Έχω δυο φίλους που ποτέ δεν γνώρισα, εκ των οποίων ο ένας πέθανε πριν 2.412 χρόνια και ο άλλος ζεί ακόμα και κοντεύει τα 70, και τους ευχαριστώ που μ έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Έχω επίσης και εξαιρετικά ολιγάριθμους που τους έχω γνωρίσει, οι οποίοι παίρνουν Φ και όχι φ, και τους ευχαριστώ για τον ίδιο λόγο, καθώς και γιατί μ' αντέχουν ακόμα. Εχω και δύο ηλικίες, η δεύτερη είναι 9, και ο μέσος όρος των δύο μας βγάζει 20 και μισό. Αυτό το τελευταίο το συνειδητοποίησα μόλις τώρα που το έγραψα, και η αλήθεια είναι οτι έτσι εξηγούνται πολλά, ενα εκ των οποίων είναι το γιατί κάνω παρέα με συνομήλικους μου. Μου αρέσει πάρα πολύ ο αριθμός 13, και μάλλον του αρέσω εξ ίσου κι εγώ γιατί ολ' αυτά τα χρόνια με συντροφεύει με θετικότατα αποτελέσματα μέσα απο συμπτώσεις που αγγίζουν σχεδόν πάντα , και καμιά φορά ξεπερνούν, τα όρια του σουρεαλισμού. Δεν αγχώνομαι ποτέ, Τρωω σαν βόδι και κοιμάμαι σάν πουλάκι, και ελάχιστα είναι τα πράγματα που μπορούν να με κάνουν να χάσω την ψυχραιμία μου, κάποια απο οποία είναι το φαγητό και το 2cv, αν μου τα πειράξουν. Ξέρω λίγα για πολλά, αλλά όχι πολλά για λίγα, και είμαι ρατσιστής μόνο απέναντι στους ανόητους. Γενικά, είμαι αυτός που είμαι, και το ίδιο θα συμβούλευα κι εσάς.