Χτες βράδυ στο θέατρο

Λέξεις: Μελίνα Αποστολίδου

Όταν χτες βράδυ έπεσε το βλέμμα μου στην οθόνη του λάπτοπ και είδα το τεράστιο πανό στο άνω διάζωμα του αρχαίου θέατρου της Επιδαύρου να φωνάζει ΕΙΝΑΙ ΒΙΑΣΤΗΣ , μια ανακούφιση πελώρια ήρθε και με συνάντησε.

Εφόσον δεν κοιμόμαστε που δεν κοιμόμαστε πια, ας το παραδεχτούμε, κι αν όντως πηγαίνουμε στο θέατρο για να βρούμε τους ζωντανούς και τους νεκρούς μας εαυτούς, τότε μήπως ήρθε η στιγμή να μην ντραπούμε να φωνάξουμε κι εμείς μαζί τους ;

Όταν το θέατρο ως βαθιά πολιτική πράξη και καλλιτεχνική δημιουργία χρόνια τώρα μιλάει και χαϊδεύει το μέσα μας όπως μόνο αυτό ως τέχνη μπορεί , τότε μήπως οφείλουμε να σταθούμε όλοι δίπλα στο χέρι του ανθρώπου που βάφει το πανό και το κουβαλάει στη σιωπή ; Το δίχως άλλο κι εκείνος φοβάται. Όμως και πάλι δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί κανείς για ποιόν λόγο να θαυμάζουμε την Αντιγόνη τα καλοκαίρια για το θάρρος της αν δεν μπορούμε ύστερα από τόσα χρόνια να σταθούμε κι εμείς δυο βήματα πλάι της ;

Και όχι, δεν κινδυνεύει το θέατρο να γίνει χώρος αεροκοπανιστής προπαγάνδας της επικαιρότητας .

Αντίθετα μπορεί να γίνει ο τόπος που θα σε καλέσει να συμπορευτείς με όποιον τρόπο μπορείς στην χαμένη μας πια συλλογικότητα.