Δε θα φτάσει ποτέ αυτό το τρένο…

Λέξεις: Ισμήνη Καρυωτάκη

Τέμπη: Αμέριμνοι ταξιδιώτες οδεύουν μέσα σε βαγόνια, ταξιδιώτες μόνοι, ταξιδιώτες και συνταξιδιώτες, ταξιδιώτες ανήλικοι, ταξιδιώτες νέοι, ταξιδιώτες παιδιά, η διαδρομή είναι όμορφη και μακριά, διασχίζουν βουνά κάμπους ποτάμια… αμέριμνοι οι ταξιδιώτες μακριά η διαδρομή… νυχτώνει, νύχτωσε, η ανάσα της νύχτας μπαίνει στα βαγόνια, το τρένο τρέχει, οδεύει ανύποπτο, ανεξέλεγκτο τρέχει, ανεπιτήρητο, χωρίς επόπτες τρέχει το τρένο και νύχτωσε για τα καλά… δεν ακούστηκε η σφυρίχτρα του σταθμάρχη, δεν έχουν τρίξει οι σούστες του στο τέρμα, ακόμη να φτάσει, δεν φτάνει… ούτε θα φτάσει, ποτέ δεν θα φτάσει αυτό το τρένο… τώρα πια το γνωρίζουν όλοι, το μολογάνε από στόμα σε στόμα, το φωνάζουν όλοι, το διαδηλώνουν όλοι:

Δεν έφτασε το τρένο… απόμειναν μόνο οι σκιές, μεγάλα μαύρα πουλιά οι σκιές των ταξιδιωτών χορεύουν στους τοίχους των πραιτόρων, χορεύουν οι σκιές, μαύρα πουλιά εφιαλτικά χορεύουν την ίδια ώρα όπου κάπου μακριά στραφταλίζουν αναλαμπές φωτιάς, με άγρια λύσσα πηδάει η καταραμένη φωτιά, ο τόπος λαμπαδιάζει, άδεια τα βαγόνια κατακόκκινα φωτισμένα από την χωρίς έλεος φωτιά, την χωρίς έλεγχο φωτιά, την χωρίς δίκη φωτιά, την ακατανόμαστη φωτιά, την ανεξερεύνητη φωτιά, την ανεξέλεγκτη φωτιά…

Μαίνεται η λαίλαπα μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, φωτιά βυθισμένη στο σκοτάδι του τοπίου του τόπου της αιτίας της καταστροφής… μόνο κάπου μακριά μες στην άγρια ομορφιά της κοιλάδας των Τεμπών πενήντα εφτά φωτεινές πηγές πλέουν στην επιφάνεια του νερού, πενήντα εφτά αναμμένα κεράκια καίνε κι από κάθε κερί κάθε τόσο στάζει μια σταλαγματιά κι απλώνεται στο νερό σαν λευκό λουλούδι… μια μυρωδιά ξεχύνεται από μέσα τους έτοιμη ν’ αγκαλιάσει όλη τη γη:

Όχι, δεν έφτασε το τρένο… Δεν θα φτάσει ποτέ αυτό το τρένο… Οι σκιές των ταξιδιωτών αγριοπούλια… Χορεύουν στους τοίχους των πραιτόρων μαύρα πουλιά. Αδυσώπητος ο κλοιός τους. Άσωστος ο χορός τους.

*Η Ισμήνη Καρυωτάκη είναι συγγραφέας