Δεσπόζοντας τα αδέσποτα

Λέξεις: Κοστίς Νευροκοπλής/εικόνα: Αγία Liberata, 5oς  αιώνας

Μετά από την ανταλλαγή των επιστολών ανάμεσα στον νιόφερτο στην πόλη Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Φιλόθεο Θεοχάρους και την Διευθύντρια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου κ. Ελίζ Ζαλαντό, όπως και την δημόσια «απολογία» της κ. Ελίνας Ψύκου με την ομολογία της πως «Ήθελα να ανοίξω μια συζήτηση, όχι να προκαλέσω», έπεσε στο δημόσιο πεδίο μια ενδιαφέρουσα πρόταση του Κοσμήτορα της Θεολογικής κ. Χρυσόστομου Σταμούλη. Κατέθεσε στο Parallaxi (16/03/2024) την διάθεση της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ για την συμβολή της «σε μια ευρύτερη συζήτηση του θέματος της σχέσης ιερού και τέχνης σε συνεργασία με την Ιερά Μητρόπολη και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της πόλης μας, αλλά και κάθε άλλου φορέα της Θεσσαλονίκης.»

Με μια πρώτη ματιά η πρόταση μοιάζει να δείχνει σαν μια επιθυμητή χεγκελιανή σύνθεση ευγένειας. Είναι όμως έτσι; Αλήθεια το διακύβευμα της υπόθεσης είναι η σχέση «ιερού και τέχνης» ή η επικωδικοποίηση της τέχνης από ένα θεσμικό κρατικό φορέα ο οποίος μπλοκάρει την ίδια την συζήτηση; Όταν η δημιουργός χρειάζεται την αστυνομική προστασία για την προβολή της δουλιάς της τότε το ερώτημα αποκτά άλλο περιεχόμενο: είναι ανεκτό να κωδικοποιούνται τα σώματα μας;

Η συνάφεια στην οποία αναφέρεται ο Κοσμήτορας και εντός της οποίας έλαβε χώρα αυτή η αλληλογραφία είναι σε όλους μας προφανής και αφορά την πρόσβαση στο δικαίωμα του «ο καθείς και τα φύλα του». Εκεί όμως δεν έχουν θέση οι «θεσμικοί φορείς» που υπηρετούν τα οχυρά τους, αλλά το πολιτικό δικαίωμα καθενός μας στην εξατομίκευση. Αυτό ναρκοθέτησε η δημόσια παρέμβαση του «Παναγιωτάτου» δυναμοποιώντας τα φονταμενταλιστικά αντανακλαστικά των παραεκκλησιαστικών συνεργατών του (μια αναπαραγωγή του μοντέλου Κυριάκος Μητσοτάκης-Άδωνις Γεωργιάδης).

Εάν πράγματι θέλουν όλοι να θέσουν υπό αμφισβήτηση τις βεβαιότητες τους τότε πρέπει να βρεθούν σε ανασφαλές γι αυτούς περιβάλλον για να μην αυτοπαγιδευτούν στην αναπαραγωγή του εαυτού τους. Αυτό είναι λιγάκι επώδυνο γιατί προϋποθέτει να γίνει «αδέσποτος ο Δεσπότης» και η σύγκρουση με τους κινηματάνθρωπους, που με τόση μαστοριά μας έδωσε ο Αγγελόπουλος στο «Βλέμμα του Οδυσσέα», να μην συμβαίνει με τα ΜΑΤ ανάμεσα τους, αλλά αποκλειστικά μέσα στο Queer πλαίσιο της συνάφειας το οποίο έχει πληγεί με σφοδρότητα. Αν δεν διαφυλάσσεται η προστασία από την επιβολή, τότε συμβαίνει καμιά φορά η «Άνοιξη» να εκπίπτει σε «Αραβική» με τα συνακόλουθα τραγικά της αποτελέσματα.

Ο «Σταυρός του Κυρίου» της Γενικής Διευθύντριας είναι εκείνος που θεωρεί υπέρτατη αξία την Διαφορά, ενώ του Μητροπολίτη η Εξομοίωση. Η πόλη είναι διχασμένη όχι από την Διαφορά, αλλά από την απόπειρα απάλειψης της.

*Ο Κοστίς Νευροκοπλής είναι Υποψήφιος Διδάκτορας Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Γλασκώβης