Να δραπετεύσουμε από την αντιπαραθετική αρένα της πόλης

Διάβασα το υπέροχο κείμενο του Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ Χρυσόστομου Σταμούλη που θέτει με εξαιρετικό τρόπο ένα μη αντιπαραθετικό πλαίσιο ανάγνωσης των επιστολών της Ζαλαντο και του Φιλόθεου.

Kάτι ανάλογο προσπάθησα να κάνω και εγώ ήδη από την Τρίτη με ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε στην Παράλλαξη που θα μπορούσε να έχει τον τίτλο “Μπορούμε να συμφωνήσουμε πως διαφωνούμε”.

Δεν είναι η πρώτη φορά που προσπάθησα να δραπετεύσω από το αντιπαραθετική λογική που έχει φωλιάσει στις δημόσιες υποθέσεις που αφορούν την πόλη “που σαν όχημα μας κουβαλά στο χρόνο”.

Την Τρίτη ήταν μια ακόμη στιγμή που στηνόταν ένα σκηνικό αρένας στην πόλη που βολεύει όσους δεν έχουν επιχειρήματα και έμοιαζε να έχει δύο πλευρές. Ξαφνικά η Θεσσαλονίκη εξισώθηκε με την βαρβαρότητα μιας μικρής μερίδας “ακροδεξιών” όπως τους κατανόμασε ο Μητροπολίτης Φιλόθεος που από το Σάββατο με τις επιθέσεις στα ΛΟΑΤΚΙ είχε αρχίσει να κανονικοποιείται και να αποκτά εμφάνεια και νομιμοποίηση.

Αυτό το σκηνικό αδικούσε όχι μόνο την ίδια την πόλη και την πολυσημία της αλλά και τους πολύπλοκους λογισμούς που αφορούσαν το επίδικο της ίδιας της ανταλλαγής απόψεων που είχε ξεκινήσει με αφορμή την αφίσσα του ντοκιμαντέρ “Αδέσποτα Κορμιά”.

Διαπίστωσα από το ύφος των επιστολών και το πολιτισμό που ανέδυαν πως αποτελούν μια ευκαιρία για μια διαφορετική προσέγγιση σε όσα μας απασχολούν σε αυτή την πόλη που ο καθένας και η καθεμία έχει το δικαίωμα να την αγαπά με το τρόπο και για τους λόγους που επιλέγει αλλά δεν έχει το δικαίωμα να μην κατανοεί τους διαφορετικούς τρόπους λατρείας της πόλης μας.

Καμία από τις φωνές που πηγάζουν από την μέριμνα και την έγνοια για το παρόν και μέλλον της Θεσσαλονίκης δεν έχει αξία χωρίς τις άλλες φωνές που είναι εξίσου σεβαστές όταν είναι πηγαίες και προκύπτουν από αγάπη και αλήθεια.

Χάρηκα πραγματικά που αρχίζει να επέρχεται μια αίσθηση λογικής στην πόλη που παρουσιαζόταν να διψά για πολέμους.

Είναι πολύ παρήγορο που τα κείμενα γνώμης στην Parallaximag προς αυτή την κατεύθυνση πληθαίνουν, την Τρίτη που έγραψα το δικό μου κείμενο ένιωσα μεγάλη μοναξιά και ελπίζω αυτά τα κείμενα να αποτελούν μια κάποια παρακίνηση για κάποιους, κάποιες και κάποι@ να δουν τα πράγματα αλλιώς…

Ελπίζω να ακολουθήσουν και άλλα πολλά γιατί η πόλη το αξίζει..

Ευχαριστώ και δημόσια τον επί 35 χρόνια φίλο και συνάδελφο Giorgos Toulas για τις πρωτοβουλίες και το βήμα που μας δίνει… Στο χέρι μας είναι να δραπετεύσουμε από την σοσιαλμηντικαή αντιπαραθετική αρένα που διψά για “εμφύλιους”..

Καλό τριήμερο να έχουμε