Δημόσιες (Σ)Χέσεις

Υπάρχει ένα μέρος, στο οποίο πολλοί θα ήθελαν να μπουν για πολύ καιρό, αλλά κανένας δεν θέλει να βρίσκεται εκεί για μικρό χρονικό διάστημα. Η μυστηριώδης αυτή αντίφαση, κόντρα στους νόμους της κοινής λογικής, έχει ένα σημείο αναφοράς: ένα γραφείο ή ένα γκισέ, αναλόγως περίπτωσης. Αυτό που κάνει την διαφορά είναι το που βρίσκεται κανείς. Από πίσω, ή από μπρος; Αυτή είναι συνήθως και η ερώτηση που προκύπτει, θέλοντας και μη, όταν ο παρατηρητής επισκέπτεται μια δημόσια υπηρεσία.

Το από που είναι καλύτερα, είναι ένα θέμα για το οποίο οι απόψεις διίστανται. Πιο γνωστή περίπτωση στον επιστημονικό κόσμο, είναι αυτή των ανθρώπων που βρίσκονται από μπροστά. Έτσι και αλλιώς, η πρώτη επαφή με μια δημόσια υπηρεσία, σε αφήνει με την απορία σχετικά με το τι πλάσμα μπορεί να κρύβεται πίσω από το γραφείο που έχεις βάλει στο μάτι. Το μόνο που βλέπεις είναι η μακριά ουρά του, και δεν νομίζω να υπάρχει κανένα κεφάλαιο της βιολογίας που να μπορεί να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα για το είδος, την συμπεριφορά ή τις διατροφικές συνήθειες κάποιου ερπετού, μόνο και μόνο από την μελέτη μιας ουράς.

Σαν γνήσιος εξερευνητής, οφείλεις να είσαι προετοιμασμένος. Εισέρχεσαι στο κτίριο με ένα καροτσάκι λαϊκής, σούπερ μάρκετ ή τριαξονικό φορτηγό, ανάλογα με την υπόθεση που ελπίζεις να διεκπεραιώσεις, γεμάτο με τα απαιτούμενα δικαιολογητικά. Αντιφατική ονομασία, αν σκεφτείς ότι σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογούν την ταλαιπωρία που πρόκειται να υποστείς. Περιμένεις όσο πιο υπομονετικά μπορείς στης σπάνιας καλαισθησίας αίθουσα βασανιστηρίων μέχρι να φτάσεις στο τέλος της σκουληκαντέρας, και μην περιμένεις να βρεις εκεί τον Αντόνιο Μπαντέρας. Προσπαθείς να βάλεις τις σκέψεις σου σε έναν ειρμό, χωρίς να έχεις ιδέα για τον διασυρμό που πρόκειται να ακολουθήσει. Με το που ξεστομίζεις τον λόγο της επίσκεψής σου, τα φουντωτά σαν μπαντανόβουρτσες φρύδια του τεμπελόσκυλου στο οποίο απευθύνθηκες, σκουπίζουν κάθε ψήγμα καλής διάθεσης που μπορεί να είχες μέχρι εκείνη την στιγμή. «Στο Μητρώο έπρεπε να πας, εδώ είναι το πρωτόκολλο», σου λέει ξερά αγνοώντας φυσικά την καλημέρα σου. Το Μητρώο φυσικά θα βρίσκεται δεκαοχτώ ορόφους πιο πάνω, αλλά η ουρά του ξεκινάει στον τρίτο.

Αφού σπαταλήσεις τον άπλετο χρόνο που είχες στην διάθεσή σου στην επόμενη ουρά, το γκόλουμ στο Μητρώο θα σου πει (όσο ευγενικά κλάνει ο γάιδαρος) ότι χρειάζεται να συμπληρώσεις ένα απλούστατο έντυπο τεσσάρων σελίδων, σύμφωνα με το υπόδειγμα που βρίσκεται στο τζάμι πίσω από την χοντρή που βρίσκεται δίπλα σου. Χρησιμοποιώντας ακτίνες Χ διαπιστώνεις ότι όπως είναι φυσικό το υπόδειγμα είναι σκισμένο, και κάνεις το λάθος να ζητήσεις στυλό. Το θανατηφόρο βλέμμα- καλα,μαλάκας είσαι;- με το οποίο σε καρφώνει το γκόλουμ, σε στέλνει στο περίπτερο απέναντι για να αγοράσεις το δυσεύρετο αντικείμενο, και κάποια στιγμή, αφού έχεις ρωτήσει τους βετεράνους από κάθε ουρά κάθε ορόφου, καταφέρνεις να συμπληρώσεις το ρημαδόχαρτο.

Και σε αυτό ακριβώς το σημείο τελειώνει η προθέρμανση. Let the games begin. Όλοι ανεξαρτήτως οι υπάλληλοι βγάζουν από τις τσέπες τους μια ρακέτα, και αρχίζουν να παίζουν τένις με τα μπαλάκια σου, στέλνοντας σε από το ένα γραφείο στο άλλο για τρία ολόκληρα σετ. Στο τελευταίο γραφείο, και ενώ βρίσκεσαι στο τελευταίο υπογλώσσιο, ο ανακριτής υπάλληλος σε ρωτάει με εξωφρενική απάθεια, και σε ρυθμούς χαλαρότερους και από οργασμό γουρουνιού(που για την ιστορία κρατάει 30 λεπτά) αν έφερες το κάθε απαραίτητο χαρτί. Πριν φτάσει στο τελευταίο, κοιτάει το ρολόι του, και σε ρωτάει: «Φωτοτυπία ταυτότητας, φέρατε κύριε;» «Έφερα»,του απαντάς εσύ. Ένα σαρδόνιο χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπό του, και σου λέει με ικανοποίηση…. «2 η ώρα. Κλείσαμε, κύριε. Ελάτε αύριο».

Οι δημόσιες υπηρεσίες είναι σαν τον θάνατο. Είναι κάτι που αναπόφευκτα, όλοι αας μια μέρα θα το αντιμετωπίσετε.