Εδώ γεννήθηκα: Το Ρωσικό νοσοκομείο, το μετέπειτα Μαιευτήριον
Η Κατερίνα Προκοπίου γράφει μια γλυκιά ιστορία καθημερινότητας, που μπλέκει το τότε με το τώρα.
Λέξεις: Κατερίνα Προκοπίου
*Με αφορμή το δημοσίευμα της Parallaxi: Το παλιό Ρωσικό Νοσοκομείο, ένα κρυμμένο διατηρητέο κτίριο
Εδώ γεννήθηκα, στο Ρωσικό Νοσοκομείο, το μετέπειτα Μαιευτήριον. Ρωσικό γιατί τότε, πριν να γίνει η Θεσσαλονίκη ελληνική, τότε που ήταν μια πολυεθνική πόλη, κάθε κοινότητα έχτιζε το νοσοκομείο της. Το Ιπποκράτειο λίγο παραπέρα, το Χιρς, ήταν της εβραϊκής κοινότητας. Το Θεαγένειο σήμερα, τότε Χαρίσειο, λίγο παραδίπλα ήταν της ελληνικής κοινότητας και το νοσοκομείο ‘Αγιος Δημήτριος’ σήμερα, τότε GUREBA HASTAHANESI (Νοσοκομείο Απόρων Ξένων) ή HAMIDIYE αργότερα BALEDIYE, ήταν το νοσοκομείο της τουρκικής κοινότητας.
Αυτό το μαργαριταράκι επί της οδού Παπαναστασίου θαυμάζω κάθε απόγευμα που βγάζω τη Ζούζα μου βόλτα στο απέναντι no name παρκάκι με τον μακεδονικό τάφο. Το παρκάκι είναι no name, γιατί αυτό απαιτεί η επιβεβλημένη μουγκή αμνησία αυτής της πάλαι ποτέ πολυεθνικής πόλης. Μόνον δια της σιωπής και της αμνησίας χάνεις την πολυπολιτισμική σου ταυτότητα και γίνεσαι πόλη, “συμπρωτεύουσα” εθνικού κράτους. Δε γίνεται αλλιώς, πρέπει να βουβαθείς, για να ξεχάσεις τις εθνοκαθάρσεις και να ενδυθείς την εθνική καθαρότητα.
Στη συνείδησή μου όμως αυτό το παρκάκι, που στην αλάνα του ξαμολιόμασταν μόλις σχολούσαμε από το δημοτικό για να αποχτήσουμε τα πρώτα γδαρσίματα στα γόνατα – ακόμη το ‘χω το σημάδι από κόψιμο γυαλιού στο γόνατο που απέχτησα εκεί για τα μάτια του όμορφου συμμαθητή μου, του Πάρη, όνομα και πράμα – αυτό το παρκάκι, λοιπόν στη συνείδησή μου έχει όνομα, είναι το πάρκο του Ταχσίν Πασά, αυτού του κοσμοπολίτη αλεβίτη μπεηλέρμπεη της Υεμένης και τελευταίου διοικητή της Θεσσαλονίκης, που στάθηκε τραγικά ηρωικός και μόνος στο μεταίχμιο δύο κόσμων και παρέδωσε την πόλη στους Έλληνες νικητές στο πεδίο των μαχών, για το καλό της πόλης, για να αποφύγει τη σφαγή των πολιτών της. Αυτό το παρκάκι απέναντι στο Ρωσικό Νοσοκομείο έχει όνομα, είναι το πάρκο του Ταχσίν Πασά, γιατί εκεί μέχρι το 1960 ήταν το σπίτι του, το σπίτι του Πασά, αυτό που την επομένη της παράδοσης πολιόρκησαν ανεπιτυχώς οι Βούλγαροι για να σφάξουν την οικογένεια του πασά, να τον εκδικηθούν που παρέδωσε την πόλη στους Έλληνες, αυτό που το 1960 το γκρέμισαν και στα θεμέλιά του βρήκαν τον μακεδονικό τάφο, αυτό που στο λοφάκι των χαλασμάτων του μεγαλώσαμε παίζοντας ανυποψίαστα.
Αυτά αναδεύω στο μυαλό μου, όταν κάθε απόγευμα κάθομαι στο παγκάκι με τη Ζούζα μου και χαζεύω απέναντι το μαργαριτάρι του Ρωσικού Νοσοκομείου και καλοτυχίζω τον εαυτό μου που έφτασα να βλέπω καθημερινά στις βόλτες με το σκύλο μου και στο δρόμο για τη δουλειά κτίρια και χώρους της πόλης μου που τα αναγνωρίζω και ανακαλώ την ιστορία τους, που τα νοηματοδοτώ κι αυτά με τη σειρά τους νοηματοδοτούν τη ζωή μου και δε βρίσκομαι στην ανάγκη να ζήσω σε ξένες πόλεις, με ξένα κτίρια, ξένη ανάμεσα σε ξένους, έχοντας διασωθεί ενός Αιγαίου.
Αφού, λοιπόν, έχω την τύχη να ζω εδώ που γεννήθηκα και να γνωρίζω, θα επιμένω να δίνω ραντεβού στους φίλους μου στο παρκάκι του Ταχσίν Πασά κι ας με βρίζουν «μωρ΄παλάβωσες; Όπου ρωτήσαμε κανείς δεν το λέει έτσι αυτό το πάρκο, μόνον εσύ!»
Ναι, μόνον εγώ.
