Είναι άγρια η Θεσσαλονίκη εκεί έξω και το έζησα – ξανά – χθες!
Τι κι αν πλησιάζουν Χριστούγεννα...
Λέξεις: Βασιλική Αναγνώστου
Τετάρτη. Μια ακόμα καθημερινή μέρα για δουλειές και υποχρεώσεις στο κέντρο της πόλης. Η Θεσσαλονίκη λάμπει κυριολεκτικά από το ολοκληρωμένο πακέτο του στολισμού που διάλεξε ο Δήμος Θεσσαλονίκης για να «ντύσει» την Θεσσαλονίκη. Η κεντρικότερη και πιο γνωστή οδός της πόλης, αυτή της Αριστοτέλους, αποπνέει Χριστούγεννα από τα αρχαία της Ρωμαϊκής Αγοράς μέχρι και την θάλασσα.
Ξύλινα σπίτια, καρουζέλ, φωτάκια, μουσική, στολισμένα δέντρα, διάφορες πιο μοντέρνες χριστουγεννιάτικες διακοσμήσεις και άλλα πολλά. Η εικόνα που μένει είναι πως η Θεσσαλονίκη έχει μπει για τα καλά στο κλίμα των Χριστουγέννων. Τι γίνεται όμως στα υπόλοιπα στενά του κέντρου; Μήπως αυτό που βλέπουμε είναι μια βιτρίνα;
Βρισκόμαστε επί της Βασιλέως Ηρακλείου λίγο πριν τις 10 το πρωί. Έξω ακριβώς από το ταχυδρομείο ένας κύριος, καθισμένος σε ένα χαρτόνι παρακαλάει για ψηλά για να πάρει να φάει κάτι. Ντυμένος με ό,τι έχει βρει και με μια σακούλα που πιθανότατα είχε κάποια υπάρχοντα του.
Λίγα λεπτά μετά, μια γυναίκα κρατώντας ένα μικρό παιδί. έρχεται και στέκεται στην γωνία του ταχυδρομείου. Αμέσως ο άντρας σηκώνεται και έρχεται προς το μέρος της γυναίκας και της λέει: «Φύγε από εδώ, εγώ κάθομαι εδώ πέρα». «Είσαι χάλια..», απαντάει και δεν του δίνει σημασία.
Η γυναίκα, από την ώρα που κάθισε στην γωνία του ταχυδρομείου, επαιτούσε για μερικά χρήματα ώστε όπως έλεγε η ίδια να πάει το παιδί της στον γιατρό. Ένα παιδί μικρό, ντυμένο με χοντρό μπουφάν και τυλιγμένο με ένα κασκόλ μέχρι την μύτη το οποίο δεν μιλάει, όχι μόνο γιατί είναι πολύ μικρό, αλλά και επειδή δεν ξέρει τι να πει.
Η διαμάχη συνεχίζεται για λίγα λεπτά ακόμα με τον άντρα να υποστηρίζει πως αυτό είναι το μέρος του και η γυναίκα και το παιδί θα έπρεπε να φύγουν. Τελικά, και οι δύο (τρεις με το μωρό) απομακρύνονται από την είσοδο, με τον άντρα να γυρνάει στο χαρτόνι που καθόταν εξαρχής και την γυναίκα να πηγαίνει λίγο πιο δίπλα.
Προχωρώντας κυριολεκτικά δέκα βήματα πιο κάτω, μια κλούβα αστυνομικών είναι σταματημένη και παρκαρισμένη στο πεζοδρόμιο. Σ’ ένα κτίριο ανάμεσα στην τράπεζα και το βιβλιοπωλείο, μερικά άτομα του ΠΑΜΕ κρατούν ένα πανό και διαμαρτύρονται γιατί είναι αντίθετοι με τον πλειστηριασμό ενός σπιτιού, του οποίου η διαδικασία πώλησης μάλλον συνέβαινε εκείνη την ώρα. Οι διαμαρτυρόμενοι ξεπερνούσαν την ηλικία των 60 κατά μέσο όρο. Ήταν λίγοι, ενώ αντιθέτως οι άντρες της Αστυνομίας, προετοιμασμένοι κατάλληλα με ασπίδες και μάσκες ήταν σίγουρα περισσότεροι.
Ξεκίνησε φασαρία. Η ώρα ήταν 10:45 όταν αστυνομία και διαμαρτυρόμενοι ξεκίνησαν να διαπληκτίζονται. Έπεσε ένα ή και παραπάνω δακρυγόνα. Άνθρωποι στα γόνατα που δεν μπορούσαν να αναπνεύσουν, να κρύβουν το πρόσωπο τους με ό,τι είχαν για να μην μπαίνει ο καπνός στα μάτια. Ανάμεσα στην διαμάχη μεταξύ διαμαρτυρομένων και αστυνομίας, οι οποίοι δεν άργησαν να πιαστούν στα χέρια, ένας άντρας χτύπησε στο κεφάλι. Η ώρα έχει πάει 11.
ΔΕΙΤΕ: Ένταση στη Βασιλέως Ηρακλείου ― Άνδρας χτυπήθηκε στο κεφάλι
Στο τέλος της Βασιλέως Γεωργίου, έξω από το 15ο Γυμνάσιο/Λύκειο του Δήμου Θεσσαλονίκης, το μποτιλιάρισμα ήταν πολύ μεγάλο. Τα αυτοκίνητα ήταν κολλημένα. Εκτός από τα αμάξια, κολλημένοι είναι και οι πεζοί, αφού τα διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα και τα δεκάδες μηχανάκια που δεν χωράνε να σταθμεύσουν στον χώρο για τα δίκυκλα, έχουν κάνει κατάληψη και στο πεζοδρόμιο. Οι πεζοί δεν μπορούν να περάσουν ούτε ενδιάμεσα από αυτά, αλλά ούτε και από τις διαβάσεις, αφού πρέπει να πηδήξουν πάνω από τα αμάξια που έχουν κολλήσει επί της Καρόλου Ντηλ.
Όλα αυτά συνέβαιναν το πρωί της Τετάρτης, σε έναν δρόμο παράλληλα από την Αριστοτέλους. Εκεί, στην καρδιά της γιορτινής πόλης, το εορταστικό κλίμα έμεινε μόνο στην ευθεία από τα ξύλινα σπίτια μέχρι το χριστουγεννιάτικο δέντρο και δεν κατάφερε να εισχωρήσει και στα υπόλοιπα στενά. Τελικά, μάλλον όλη αυτή η λάμψη των Χριστουγέννων και της εορταστικής περιόδου, δεν αφήνει ούτε τον κόσμο αλλά ούτε και τους αρμόδιους να ασχοληθούν με πιο καθημερινά και σημαντικά γεγονότα και ζητήματα της πόλης και παραμένει να λειτουργεί σαν «βιτρίνα», κάνοντας μας να βλέπουμε αυτό που θέλουν άλλοι κι όχι αυτό που θα έπρεπε να θέλουμε να δούμε εμείς.
