Είναι οι μάσκες του προσώπου το πραγματικό πρόβλημα;

Πάντα σε καιρούς απειλής, εθνικής, ή υγειονομικής, η αυτόματη, ατομική και συλλογική αντίδραση είναι η πνευματική «συρρίκνωση», η ψυχολογική υποχώρηση στα αναχώματα του γνωστού, του οικείου.

Και αυτή η συρρίκνωση, μας δίνει ψυχολογική ασφάλεια, μας προσφέρει ανακούφιση. Τι γίνεται όμως, όταν αυτά τα ασφαλή πνευματικά και ψυχολογικά αναχώματα, ουσιαστικά, ενεργοποιούν τις παγιωμένες αντιλήψεις, τα στερεότυπα, και τις προκαταλήψεις, που επι δεκαετίες μαχόμαστε; Tι γίνεται όταν η επιθυμία να προστατευτούμε, να μείνουμε σπίτι μεταφράζεται σε αναβολή των ριψοκίνδυνων κινήσεων, σε αναστολή των αποφάσεων κατά της πεπατημένης;

Στην Ελλάδα της πανδημίας, είσαι γυναίκα-μητέρα-προστάτης, γυναίκα-σύζυγος-προστάτης, γυναίκα-εργαζόμενη-προστάτης, γυναίκα-κόρη-προστάτης. Στην Ελλάδα της πανδημίας, σαν γυναίκα δεν σου επιτρέπεται να βγεις από τα αναχώματα για να αλλάξεις τη ζωή σου.

Στην Ελλάδα της πανδημίας, απειλείσαι, και αποτελείς απειλή, αν γιορτάζεις τον έρωτα. Στην Ελλάδα της πανδημίας, «καίγεται το σύμπαν» αν δεν ακολουθείς τα χρονικά πλαίσια που ορίζουν οι κοινωνικές επιταγές.

Απομακρύνονται οι άλλοι , όταν χαλάς το Κυριακάτικο τραπέζι, επειδή έχεις δικαίωμα για κάτι άλλο. Σου αμφισβητούν την μητρική αγάπη αν γνωρίσεις έναν άνθρωπο στα παιδιά σου. Σε στέλνουν στα δικαστήρια, αν πεις όχι άλλο. Είναι η Ελλάδα της πανδημίας, ή μήπως η Ελλάδα απλά;

Mήπως είναι η ώρα να αναλογιστούμε, ότι δεν χρειαζόμαστε τα αναχώματα για να νιώθουμε ασφαλείς; Ότι η ζωή με ή χωρίς την πανδημία φεύγει το ίδιο γρήγορα. Mήπως τελικά οι μάσκες του προσώπου δεν είναι το πραγματικό πρόβλημα;

Μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσουμε όλοι να κρυβόμαστε πίσω από τις μάσκες του μυαλού μας;

Διαβάστε επίσης…