Είναι πολιτικό το ζήτημα κύριε Πάνο; Ο ορισμός του πολιτικού κυρία μου

Ορίστε λοιπόν που επανέρχεται το ζήτημα του πολιτικού. Τι θεωρείται στην κοινωνία μας «πολιτικό», σε ποιο ζήτημα δίνεται το δικαίωμα να αναφερόμαστε σ’ αυτό ως ένα πολιτικό ζήτημα ή πρόβλημα; Υπάρχουν όντως συστατικά ικανά να στοιχειοθετήσουν κάτι ως πολιτικό;

Πολιτικό ή κομματικό; Πολιτικό άρα αφορά στους εκλεγμένους από το λαό πολιτικούς;

Και αν δεν συσχετίζεται με το σύνταγμα, τη Βουλή και τις νομοθεσίες παρά μόνο με την κοινωνία (;) τότε το ζήτημα μας είναι μόνο κοινωνικό; Το μπέρδεμα μπορεί να γίνει ακόμα πιο μεγάλο αν τοποθετήσουμε κι άλλες τέτοιου τύπου ερωτήσεις που ουσιαστικά δεν προσφέρουν τίποτα παρά μόνο να θολώνουν τα νερά και να ενοχοποιούν λέξεις και έννοιες. Στο παρόν κείμενο των μικρών σημειώσεων προφανώς και κρίνεται δύσκολο έως και απαγορευτικό να γίνει μια προσπάθεια αποσαφήνισης και ερμηνείας του όρου «πολιτικό». Παρόλ’ αυτά θέτει το ερώτημα και δίνει μια δικιά του απάντηση στο εξής:

Ερώτηση: Είναι πολιτικό ζήτημα το έγκλημα των Τεμπών; Μια άμεση απάντηση: Ο ορισμός του πολιτικού.

Όσο πλησιάζουμε την 28η Φεβρουαρίου οι τυχάρπαστοι δημοσιογραφίσκοι/ υπάλληλοι καναλιών, ανώτερα (στο δικό τους αξιακό σύστημα) μέλη της κυβέρνησης οργιάζουν στα πάνελ φωνάζοντας προς πάσα κατεύθυνση ότι το ζήτημα των Τεμπών έχει μεταλλαχθεί σε κομματικό ζήτημα. Παρατηρείται δηλαδή μια υποβάθμιση του γεγονότος (από πολιτικό σε κομματικό) καθώς η έννοια του πολιτικού φαίνεται να τρομάζει, ενώ αυτή του κομματικού βρίσκεται σε μια ζώνη ασφαλείας όπου μπορούν οι επαγγελματίες κομματικοί υπάλληλοι να το διαχειριστούν ευκολότερα.

Γιατί όμως να φοβίζει το πολιτικό; Μια ενδεχόμενη απάντηση βρίσκεται σ’ αυτό που θεωρεί ο Ζακ Ρανσιέρ ως πολιτικό. Ο Γάλλος φιλόσοφος γράφει ξεκάθαρα πως η άσκηση εξουσίας και οι κομματικές αντιπαλότητες απέχουν παρασάγγας από το πολιτικό καθώς αυτό χαρακτηρίζει -κατά τον ίδιο- μια εκ νέου διευθέτηση των χώρων όπου επαναπροσδιορίζεται ο όρος των κοινών. Κάτι δηλαδή που δεν ισχύει στην κομματική σκηνή όπου εκεί υπερτερεί το κέρδος έναντι πολλών άλλων.

Στην πολιτική συνεχίζει ο Ρανσιέρ δίνεται χώρος σ’ αυτούς που δεν είχαν, στους άτοπους. Δίνεται λόγος στους άφωνους και παρουσία στους αφανείς. Οι νέοι χώροι θα κατοικηθούν από φωνές από οντότητες που θα ορίσουν ή κατά Καστοριάδη θα θεσμίσουν νέες σημασίες βάσει των οποίων θα συγκρουστούν με το υπάρχον.

Και ερχόμενοι στο δικό μας υπάρχον, αυτό κατέληξε μία παρακμιακή χρονική στιγμή όπου οι πρωταγωνιστές είναι κάποιοι άκρως επικίνδυνοι άνθρωποι για τη δημόσια σφαίρα. Τα θύματα των Τεμπών υποδεικνύουν με την εκκωφαντική σιωπή τους τη ρήξη με το σάπιο ανθρώπινο είδος του κομματικού υπαλλήλου. Η ρήξη δεν οφείλει να ευαγγελίζεται ένα καλύτερο αύριο, δεν αποσκοπεί σε κάτι τέτοιο. Η ρήξη συνίσταται στη διαφορετική αντίληψη και πρόσληψη της πραγματικότητας κάτι που έρχεται σε διαφωνία (Ρανσιέρ) με τον τρόπο που προτείνεται από τα κυρίαρχα μέσα και από τους κυβερνητικούς – μαριονέτες – υπαλλήλους.

Η 28η το Φλεβάρη δεν πενθεί, μας υπενθυμίζει τις υποχρεώσεις μας ως πολίτες απέναντι στα κοινά και ακόμα πιο πολύ μας φέρνει ενώπιον των ευθυνών μας και των ορίων που θέτουμε. Πόσο άλλη ανοχή στο άκουσμα του αισχρού και χυδαίου λόγου εκφρασμένου από τα κομματικά τηλεοπτικά απορρίμματα; Όσο και να το επιδιώκουν το έγκλημα στα Τέμπη δεν θα καταστεί κομματικό ζήτημα γιατί είναι άκρως πολιτικό και οι ευθύνες έχουν ταυτότητα που κατά τη γνώμη μου δεν θα αποδωθούν ποτέ στον τόπο που κάποτε γεννήθηκε η άμεση δημοκρατία.