Είναι το καλοκαίρι το ίδιο δημοκρατικό με παλιά;

Αυτή τη φωτογραφία την τράβηξα πέρσι τον Ιούλιο, στο Αγγελοχώρι, στα κλεφτά. Με συγκίνησε πολύ η εικόνα αυτής της γυναίκας και των παιδιών της στο σούρουπο.

Σε μια από τις κοντινές θάλασσες της πόλης, εκεί που πας ακόμα και με το αστικό, που η γαλάζια διαύγεια του νερού και τα περίλαμπρα σκηνικά των κουρτινών που ανεμίζουν πάνω από σαμπανιέρες απουσιάζουν, μια φαμίλια, με το θερινό της βιός σε μια σακούλα σούπερ μάρκετ απολάμβανε με τα ελάχιστα το περίφημο ελληνικό καλοκαίρι. Χωρίς αξιώσεις συμμετοχής στις πολλές και διαφημισμένες χάρες του.

Την εικόνα δεν την ξέχασα και την ανέσυρα συχνά από την φωτοθήκη του κινητού, κάθε φορά που διάβαζα για τον απλησίαστο για τους πολλούς στόχο του ελληνικού καλοκαιριού.

Ενός καλοκαιριού που ακόμα και τα χρόνια που του 70 ή του 80, πριν εγκαθιδρυθεί στη χώρα η άνεση και η άπλα λειτουργούσε δημοκρατικά, έδινε ένα κομμάτι της άμμου του, του ήλιου του, της θάλασσας του στον καθένα. Μια σκηνή, ένα τροχόσπιτο, ένα ενοικιαζόμενο σε μια ταράτσα στην Ίο ήταν  ένας στόχος εφικτός για το μέσο κάτοικο αυτής της χώρας.

Το σημερινό ελληνικό καλοκαίρι, αυτό που διαφημίζεται σε όλο τον πλανήτη και γίνεται το αντικείμενο του πόθου για εκατομμύρια ανθρώπους από όλο τον κόσμο, δεν αφορά πια την πλειοψηφία των Ελλήνων, μοιάζει ένας ανέφικτος στόχος, ένα στοίχημα χαμένο από χέρι.

Η επικράτεια του καλοκαιριού, η πιο ανοιχτόκαρδη συνθήκη της ζωής στη Μεσόγειο γίνεται απαγορευμένος τόπος ακόμα και για το αστικό τοπίο.

Τα κέντρα των πόλεων κατακλύζονται από ορδές περιπλανώμενων τουριστών αποδιώχνοντας μοιραία τους κανονικούς  χρήστες τους, αποκόβοντας το δικαίωμα της νομής τους, μέσω της υπερβολικής εκτίναξης των τιμών στα πάντα. Κέντρα πόλεων που μετατρέπονται σε σκηνικά χωρίς κανονική ζωή παρά μόνο εξυπηρετούν τη δράση ενός παραισθητικού σχεδίου εμπορικής εκμετάλλευσης συγκεκριμένων χρήσεων.

Στους παραθεριστικούς τόπους δε η υπερβολή των πόλεων γίνεται μονοκαλλιέργεια. Το Αιγαίο γίνεται ένας μη-τόπος για τον Έλληνα, οι στίχοι του Ελύτη μοιάζουν γραμμένη σε μια μακρινή ιστορική πλειστόκαινο, αποστρέφουμε το βλέμμα από τις εικόνες των καθημαγμένων Κυκλάδων, δεν μας αφορούν πια.

Ναι το καλοκαίρι στην Ελλάδα έπαψε πια να είναι δημοκρατικό. Κάποιοι το λένε ανάπτυξη.